Vísir - 04.08.1961, Blaðsíða 15

Föstudagur 4. ágúst 1961
Vf SIR

ema sem eg 1 raun og veru
leitaði að. Og ég sá það ekki.
Nú veit ég það, ef þér get-
ur verið nokkur huggun að
því. En nú er það um sein-
an.
— Sambandið er svo
slæmt, sagði ég. — Ég heyri
varla til þín. Og nú verð ég
líka að hætta.
— Kata . . . sagði hann.
Ég sleit sambandinu og
opnaði. Maðurinn stóð þarna
enn. Ég sagði: — Þér verðið
að afsaka að ég lét yður bíða
svona lengi.
Hann brosti súrt: — Þér
hafið verið að tala við unn-
ustann ?
— Já . . . nei . . .
— Það er vandalaust að
sjá það, sagði hann.
Ég fór til Oxford Palace.
Ármaðurinn sagði að frú
Seamon væri úti. Hann vissi
ekki hvenær hún hafði farið
út og ekki heldur hvenær
hún væri væntanleg til baka.
Ég gæti beðið fyrir skila-
boð ef ég vildi. Ég hugsaði
mig um en sagðist svo held-
ur vilja reyna að koma aftur
seinna.
Klukkan var orðin 19.30,
svo mér fannst rétt að fara
inn í matsalinn o gfá mér að
borða. En kaffið mun hafa
tekið frá mér matarlystina,
því að ég barðist við að koma
ofan í mig aðal réttinum og
gafst upp áður en ábætirinn
kom. Kanske hafði frú Sea-
mon farið í leikhús, og þá
var mér eins gott að fara
heim.
38
Strætisvagninn, sem ég
fór í, fór ekki lengra en til
South Kensingtón, svo að
mér datt í hug að ganga
heim þaðan. En Fanshavye
Mews togaði í mig eins og
segull, og ég gat ekki stillt1
mig um að taka á mig królc
þangað.
Það var farið að skyggja
en ekki hafði verið kveikt
á götuljósunum enn, og
bjarmann lagði út um glugg-
ana á kránni „Rósin“. Dyrn-
ar að krykkjukránni stóðu
! opnar og það virtist f jörlegt
þar inni. Ég gekk framhjá,
j gægðist upp í gluggana á nr.
3 og sá að Ijósið slokknaði
i einum glugganum.
Ég stóð kyr og starði á
gulu dyrnar. Hver var þarna
inni — hver hafði slökkt
Ijósið í stofunni ? Frú Emms?
Ég beið um stund. Ekkert
gerðist.
Eftir augnablik truflaði
mig hundur, sem var að eltast
við kött, en svo beindi ég
aftur athyglinni ð húsinu.
Svartklædd kona með fallega
fætur og kirsiberjarauðan
hatt og Ijóst hár gekk hratt
framhjá mér og framhjá
,,Rósinni“ og niður næstu
götu.
Hvaðan kom hún ? Hún
hafði ekki verið þama þegar
hundinum og kettinum lenti
saman. Og þó hafði ég ekki
litið af húsinu nema augna- \
blik.
Ég starði eftir henni. Og
svo tók ég til fótanna og
hljóp á eftir henni og kallaði.
— Frú Seamon! kallaði ég.
— Frú Seamon . . .
Hún hægði á sér og leit
við. Nú hafði ég náð í hana.
— Þér eruð frú Seamon,
er það ekki rétt? Ég held
að ég hafi séð yður koma
útúr húsinu.
Ég hafði giskað rétt á.
Hún neitaði ekki. Köld augun
litu óvildarlega á mig. Hún
sagði:
— Hver eruð þér ? Og hvað
viljið þér mér?
— Má ég tala við yður?
— Eruð þér ekki að tala
við mig?
— Ég á við hvort ég megi
tala einkamál við yður. Á
einhverjum afviknum stað.
Mér varð litið til „Rósar-
innar“ en var lítið hrifin af
að fara þar inn, en leit um
öxl á nr. 3. — Ef við gæt-
um . .
— Ég á ekki vel hægt með
það, sagði hún.
Hún hnyklaði brúnimar.
Fyrir tíu ámm eða svo hlaut
þetta að hafa verið falleg
kona. Sjálfir drættirnir í and-
litinu voru enn hreinir, en
hörundið var farið að skorpna
og verða ellilegt.
— Ég skal ekki tefja yður
lengi, sagði ég.
— Ég veit ekki einu sinni
hver þér eruð.
— Ég skal skýra það fyr-
ir yður ef þér leyfið. Það er
ekki gagn í að ég segi yður
nafn mitt eitt.
— Hvemig vissuð þér hvað
ég heiti?
— Þér kpmuð útúr íbúð-
inni þarna. Og þess vegna
giskaði ég á að þér munduð
vera frú Seamon, og greip
tækifærið.
Já, ég var farin að leggja
það í vana minn að grípa
tækifærið og treysta á
fremsta. Ég vissi ekki hvað
ég átti að segja við hana, þó
ég fengi hana til að hlusta
á mig. En hún varð að hlusta
á mig. Mér fannst krafta-
verk að ég skyldi hafa náð
í hana í kvöld. Og kannske
gerðist það kraftaverk líka,
að hún fengist til a ðveita
mér áheyrn.
Jæja, en þá verðið þér að
Ijúka erindinu fljótt af.
Það var likast og það kost-
aði hana innri baráttu að
svara. Hún vildi alls ekki tala
við mig, en það var eitthvað
sem knúði hana til þess. Eitt-
hvað líkt því að það væri
hræðsla ...
Hún gekk á undan mér upp
þrepin og opnaði með yale-
lykli. Það var dimmt inni
þangað til hún kveikti. And-
litið virtist enn harðara og
augun tortryggnari og kald-
ari en áður. Ég sagði:
Sagan — 97
— Ég kom hingað á laug-
ardagskvöldið. Þá var hér
enginn, en konan héma beint
á mótj hleypti mér inn, þegar
ég sagði henni að ég væri að
leita mér að íbúð . . .
— Því miður, sagði hún og
lá við að hún brosti. Ég þótt-
ist sjá að henni létti. — Ef
það er erindið þá er ég hrædd
um að þér komið of seint.
— Nei, það var ekki allt
erindið, og það var ekki satt
heldur.
Hún hafði þegar snúið sér
að mér til þess að skipa mér
út, en þegar hún heyrði orð
mín horfði hún betur á mig.
— Konan héma á móti
sagðist ekki vita hvað gert
yrði við íbúðina, og ég jfékk
hana til að gefa mér heim-
ilisfang málaflutningmanns-
ins, sem annast um dánarbú
Seamons.
— Hún hafði engan rétt
til þess.
— Ég ætla að biðja yður
að reiðast henni ekki fyrir
það. Ég veiddi þetta upp úr
henni án þess að hún vissi
af. Og ég get ekki skilið að
neinum sé bagi í því. Ég hitti
hr. Bradford núna um há-
degið og sagði honum að mér
væri áriðandi að vita hvort
íbúðin væri laus, og þá sagð-
ist hann ekki hafa nein af-
skifti af henni, en að þér
munduð kanske geta hjálpað
mér . . .
— Ibúðin hefur þegar verið
leigð. Leitt að þér skuluð
hafa lagt þetta á yður til ó-
nýtis, ungfrú . . .
— Ég heiti Stephens, ég
var ritari hjá Adam Brett —
manninum sem sást koma út
úr þessu húsi nóttina sem
maðurinn yðar dó.
— Hversvegna komuð þér
hingað ? spurði hún. Ég svar-
aði ekki strax, af því að ég
var ekki enn ráðin í hve mik-
ið ég ætti að segja henni.
Hún hélt áfram: — Þér emð
alls ekki að sælast eftir íbúð-
inni. Þér notið það sem á-
tyllu til þess að komast í tæri
við mig. Hvers óskið þér eig-
inlega ?
Hún var ekki aðeins reið
núna — hún var auðsjáan-
lega hrædd.
K V I S T
SKYTTURIMAR ÞRJÆR 49
I augum veitingamannsins var
kardinálinn aðeins hver annar
liðsforingi sem kom að heimsækja
konu. „Hafið þér herbergi fyrir
vini mini, þar sem þeir geta beð-
ið o ghaft hlýju?" spurði Riche-
lieu. „Ég hef þetta,“ sagði veit-
ingamaðurinn og opnaði'dyrnar á
stóru herbergi sem stór ofn hafði
nýlega verið tekinn úr og arinn
settur í staðinn.
„Það er gott," sagði kardinál-
inn og gekk hratt upp stigann.
„Farið inn, herrar minir, og látið
fara vel um ykkur meðan þið
bíðið mín.“ Porthos og Aramis
settust við borð og byrjuðu að
spila póker, en Athos gekk um
gólf í þungum þönkum. En þegar
hann gekk þannig fram og aftur
heyrði hann allt i einu raddir,
sem bárust gegnum gamalt rör,
sem hafði tilheyrt ofninu. Hann
lagði við hlustirnar og skipaði
félögum sínum að þegja. Þá
heyrði hann orðaskil: Heyrlð,
Mylady, sagði rödd, sem var
greinilega kardinálans, „þetta er
alvarlegt mál, fáið yður sæti og
við skulum ræða það.“ Mylady
muldraði Athos.
Ég býð ekki mikið í þetta heilbrigðistand en vildi
kaupa urið yðar.
A
FOJ
WU
OLUZV