Vísir - 15.01.1962, Blaðsíða 15

Mánudagur 15. janúar 1962
V ! S I R
15

Bennie C. Hall:
Rauöhærða hjúkrunarkonan
Og Jane vonaði, að rödd
hennar bæri vitni hóflegu
stolti, en þó kuldalegri kur-
teisi.
Læknirinn ungi hnyklaði
brúnir og var sem honum
hefði runnið í skap, en vildi
þó leyna því:
„Þér afsakið, ungfrú, en ég
hefi engan áhuga fyrir ætt
yðar, en ég verð að krefjast
þess, að þér reynduð að líta
þannig út, að menn haldi ekki
að þér séuð einn farþeganna.
Þér verðið að minnast þess
— það má ekki gleymast yð-
ur eitt andartak, að þér eruð
hér sem starfandi hjúkrun-
arkona. Og þér eigið ekkert
að hafa saman að sælda við
farþegana‘‘.
„Já, vitanlega“, svaraði
Jane og sat á sér, þótt henni
fyndist framkoma læknisins
óþolandi valdsmannsleg.
„Bg mætti kannske stinga
upp á, að þér hyljið þetta hár
yðar við skyldustörfin".
Hann talaði eins og þetta
væri skipun, en ekki spurn-
ing.
„Já, vitanlega", endurtók
Jane eins og páfagaukur.
Hann yrði þá að halda, að
hún væri rauðhærður stelpu-
kjáni.
„Þetta er allt og sumt nú,
ungfrú Hamilton. Gerið svo
vel að koma hingað til starfs
kl. 8 í fyrramálið“.
Þetta var óskemmtileg við-
ræða, hugsaði Jane nú, er
hún hugleiddi þetta á ný. Hún
vafði þéttara um sig bláa
sláinu. En draumurinn var
henni ekki alveg horfinn.
Ekkert var svo grátt og öm-
urlegt, að það gæti eytt hon-
um að fullu. Alltaf birtust
ný og ný andlit.
Og svo minntist hún þess,
er hún var að koma sér fyrir
í káetunni, sem henni var
ætluð, ásamt Polly nokkurri
Grant, sem kynnti sig sem
þemu og hjúkrunarkonu.
Henni fannst svipur hennar
tilbreytingarlaus í fyrstu og
hún hugði hana fáskipta, og
hún hugsaði sem svo, að hún
myndi vera hjúkrunarkona
eftir höfði Jerry Claytons
læknis. En ekki gat hún fund-
ið til neinnar andúðar gegn
Polly, öðru nær, því að hún
virtist vilja allt fyrir hana
gera, — hún hjálpaði henni
að koma fyrir dóti sínu, og
Jane komst fljótt að raun um
að hún gat verið skrafhreifin,
því að hún fór að fræða hana
um farþegana og dró ekkert
undan. Og þá var hún kunnug
skipshöfninni. Hún taldi upp
hvern skipverja af öðrum, en
það var eitt nafn, sem vakti
umhugsun Jane.
„Hvað heitir skipstjórinn
— sagðirðu Vandeventer ?“
„Og það held ég nú, Ezra
Vandeventer sjálfur", sagði
Polly með litlum virðingar-
hreim í röddinni fyrir skip-
stjórastöðunni. „Við köllum
hann „Brúna bjöminn", því
að sá getur nú sýnt í sér víg-
tennurnar. Kröfuharður og
heimtar tafarlausa hlýðni af
skipverjum, en er ekkert
nema hátíðlegheitin og virðu-
leikinn við farþegana. Kann-
ist þér við hann? — Annars
ættum við nú ekki að vera að
þessum þéringum, stúlka
mín“.
„Ágætt. Faðir minn stund-
aði hann í Michigan. Pabbi
var nefnilega læknir þar um
skeið og Ezra var þá skip-
stjóri á Vötnunum miklu. Það
var áður en ég fór að læra
að verða hjúkrunarkona, en
ég var farin að hjálpa föður
mínum með sjúklinga hans.
Hann og Ezra urðu góðir vin-
ír
Polly hætti öllu bjástri
nokkur augnablik og starði á
Jane, þessa grannvöxnu að-
laðandi stúlku, með stóru
brúnu augun og koparrauða
hárið, sem birta virtist stafa
af um litlu káetuna. Loks
kinkaði hún kolli eins og allt
lægi Ijóst fyrir.
„Kemur heim“, sagði hún,
„ég hafði nefnilega furðað
mig á hvað það gekk fljótt
fyrir sig, að þú fékkst þetta
starf — og ég næst í röðinni".
„En ég hafði enga hug-
npl^jn, að þetta vplskip
Ezra — eg meina Vander-
ventes skipstjóra".
„Nei, auðvitað ekki“, sagði
Polly glottandi, „það var vit-
anlega einskær tilviljun, alveg
eins og þegar Jerry Clayton
var ráðinn skipslæknir. Hann
tók sem sagt við starfi föð-
urbróður síns þessa ferð. En
ég er viss um, að sá gamli er
að hætta, og að snekkjan
þessi verður framtíðarfleytan
hans Jerry, það er að segja,
ef hann dugar, — og vitan-
lega gerir hann það, því að
þar hjálpa allar aðstæður til“.
„Það er einskær tilviljun,
að ég þekki Ezra skipstjóra
frá fornu fari“, sagði Jane.

K V I S T
_ PIB
CDPÍNtWCíM
Þú átt að sýua stillimm og virðuleika.
— Það verður gaman að sjá svipinn á honum.
„Kannske er það svo“,
sagði Polly og yppti öxlum
og var sem hún efaðist ekki
lengur. „Já, sumir hafa allt-
af heppnina með sér. Ég er
kannske öðru vísi en ég ætti
að vera — það er að segja,
kem mér ekki í kynni við þá,
sem getur komið sér vel að
þekkja, en sleppum þessu“.
Hún brosti kumpánlega til
hennar.
„1 hverju ætlarðu annars
að vera við miðdegisverðar-
borðið, litla þokkagyðja?“
Hún horfði athugulum,
grænleitum augum á fatnað
Barnasagan Kalli kafteinn * FLJÓTANDI EYJAIM
Það kom þó
á daginn, að
það var meira
en augnabliks-
verk að fjar-
lægja hina
seigu plöntu-
stilka, sem
höfðu vafið sig
um skrúfu og
stýri „Kráks". Þeir virtust
vera gerðir úr sterkara efni en
bæði öxin og hnífarnir og
Stebbi stýrimaður og Mangi
meistari áttu í mestu vand-
ræðum með að skilja þá hvern
frá öðrum. „Þetta er ekki ein-
leikið, Kalli", kveinaði Stebbi
stýrimaður, „þetta er ekkert
líkt þeim blómum, sem við er-
um vanir... það er alveg eins
og þessir stönglar séu ákveðn-
ir I að láta ekki skera sig í
sundur ...“ „Þvættingur", hróp
aði Kalli skipstjóri. „Haldið á-
fram að höggva og takið svo-
litið á ... Plýtið ykkur nú. Við
getum ekki legið hér, það sem
eftir er dagsins". En eitthvað
var nú samt undarlegt við
þessar plöntur. Það varð Kalli
skipstjóri að viðurkenna. Hon-
um fannst hann sjá þær vaxa.
Ef einn stöngull var höggvinn
af byrjaði sá næsti að vaxa
helmingi hraðar. Skyndilega
tók Kalli viðbragð. „Gættu þín,
Stebbi stýrimaður!" hrópaði
hann, „gættu þín, littu við ...“
Jane.
„Þú virðist hafa allt sem
þú þarfnast, þegar maður
hugleiðir að þú verður önnum
kafin mestallan tímann. En
fyrsta kvöld eftir að lagt er
úr höfn í Gíbraltar — og þar
sem þú ert svo vel kunnug
Vanderventer skipstjóra .. .“
Já, jafnvel athugasemdir
Polly um kunningsskapinn
við ^kipstjórann og að hún
hefði notað sér hann til að fá
stöðuna höfðu ekki eytt
draumnum að fullu.
Jane fór að raula fyrir
munni sér, klæddist fallega
nýja kvöldkjólnum sínum —
sem var eina flíkin sem hún
hafði látið eftir sér að kaupa
um efni fram. Kjóllinn var
grænn og allfleginn og hún
vonaði að rauðu lokkarnir á
nöktum herðunum færu svo
um munaði í taugarnar á Jer-
ry Clayton.
„Ég byrja þó ekki að starfa
fyrr en í fyrramálið", hugs-
aði hún, er hún leit á sjálfa
sig í speglinum, en hvað sem
Jerry Clayton leið ætlaði hún
að skemmta sér reglulega vel
fyrsta kvöldið á skipinu.
En Jane hafði alls ekki gert
sér neina grein fyrir því, að
þegar hún kæmi inn í borð-
salinn, myndu allra augu
mæna á hana. Flestir voru
setztir að borðum og það var
sem allir hefðu orðið slegnir
raflosti í svip við komu henn-
ar, og yfirþjónninn sem var
franskur horfði á hana eins
og hann mætti ekki mæla.