Vísir - 22.03.1962, Blaðsíða 15

Fimmtudagurinn 22. marz 1962.
VISIR
*V:
Mo GORDON GASKILL: rðingi i
O0 á næsta leiti
i A
grafa. Tunglið var komið í ljós
og varpaði birtu sinni á garð-
inn. Allt í einu skall rekublaðið
á einhverju hörðu og mokaði
Pierre nú í gríð og erg og kom
nú brátt kassi í ljós. Hann tók
hann upp og lyfti lokinu.
- Herra Tony, sagði hann,
ég verð að játa, að ég hef gerzt
sekur um þjófnað.
Ég horfði undrandi á kass-
ann og það sem nú kom í ijós,
en í honum voru handsprengjur.
— Nú farið þér að renna grun
í hvers vegna Bayard fann
fingraför mín.
Pierre horfði á mig glottandi,
er hann sá hve tmdrandi ég var.
- Ég ætla að nota þær þeg-
ar ég fer á fiskveiðar - og þeg-
ar ég finn fiskatorfu veiði ég
vel. Voila.
- Pierre, sagði ég, hvers
vegna játaðirðu þetta ekki
strax?
- Ég hefði sannast að segja
ekki verið smeykur, þótt ég
hefði verið leiddur fyrir rétt,
sakaður um morð, sekur eða
saklaus. Jofnvel sekur hefði ég
sloppið eins og konan, sem
greip öxina þegar mistral-vind-
urinn hafði gert hana vitlausa,
en þetta er allt annað. Þetta er
þjófnaður frá bandaríska hern-
um og fyrir hann gæti ég feng-
ið 1—2 ára fangelsi.
Nú horfði hann á mig örvænt-
ingarlega.
— Haldið þér, að Bayard
muni láta mig sleppa, ef ég ját-
aði þetta?
Ég rak upp hlátur. Ég hafði
uppgötvað dálítið. Pierre hefur
víst haldið, að ég væri vitlaus,
því að hann hörfaði undan. Ég
tók eina handsprengjuna og
kippti út öryggistittinum, en þá
réðst Pierre á mig og ég lét
handsprengjuna renna niður
slakkann. Pierre sleppti mér og
stakk hausnum niður í sandinn.
Hver sekúndan leið af annarri.
Engin sprenging kom. Þá leit
hann upp.
- Þessar sprengjur eru ekki
nema tómt hylkið, sagði ég. Það
eru þær með gula strikinu, sem
hermennimir eiga að bera í belti
sínu — í 'þeim er sprengiefni.
Þú gætir ekki drepið neinn eða
neitt með þessum þarna - kann
ske rotað einhvern en ekki
meira.
Pierre horfði á mig. Á þessu
augnabliki held ég, að hann
Hreinsum allan fatnað /
Hreinsum vei
Hreinsum fijóft
Sækjum — Sendum
ifncilaugin UWðN HF.
Hafnarstræti 18 Skúlagötu 51
Sími 18820. Sími 18825.
hefði heldur viljað vera ákærð-
ur fyrir morð ...
Þegar ég gekk sömu leið og
ég kom til gistihússins gat ég
ekki annað en hlegið með sjálf-
um mér yfir gremju gamla
mannsins, en svo fór ég að
hugsa um hve furðulegt það
væri, að hann hefði valið mig
að trúnaðarmanni. Hann hlaut
að vita, að ég mundi segja Bay-
ard frá þessu. Og nú flaug mér
í hug, að karlinn væri kannske
slungnari en ég hafði haldið, og
hann hefði haft einhvern ákveð-
inn tilgang með þessu.
Það var dimmt fyrir framan
gistihúsið og þegar ég kom inn
í forsalinn heyrði ég sagt lág-
um rómi:
— Herra!
Ég sneri mér við snögglega
og sá Roquin rísa á fætur. Hann
hafði setið í stól í einu horninu.
— Ég sá yður fara, sagði hann
lágt, djúpri röddu, — það er dá-
lítið, sem mér finnst, að þér
ættuð að fá vitneskju um. í
kvöld tók herra Geldbaum lyk-
il sinn af töflunni og fór upp.
Kom hann svo niður aftur að
vörmu spori og sagði, að þetta
væri ekki réttur lykill. Ég fór
upp með honum og opnaði með
varalykli eftir að hafa athugað
málmplötuna á hinum lyklinum.
Það var þá iykillinn að herbergi
Þjóðverjans, sem myrtur var,
sem þarna var kominn.
- Og hvernig stóð á, að hann
var kominn á krók Geldbaums?
— Spyr sá, sem ekki veit.
Ékki veit ég það, né heldur
Geldbaum.
Ég hugsaði málið um stund
og komst að-þeirri niðurstöðu,
að ég væri nógu lengi búinn að
leika leynilögregluþjón. Ég ráð-
lagði því Roquin að halda lykl-
inum, segja ekkert um þetta
frekara við Geldbaum, en skýra
Bayard frá málavöxtum morg-
uninn eftir. -
Þegar ég loks fór í háttinn
var ekki laust við, að ég hefði
höfuðverk.
Næsta morgun var Rennie al-
g að springa af óþolinmæði
að koma öllu í gang. Það lá við,
að enginn fengi að snæða morg-
unverðinn í friði. Hann var ó-
styrkur nokkuð og það fór ekki
aði til hans augunum. Bayard
brosti.
— Segið honum, að ég ætli
aðeins að fá hellinn lánaðan
stundarfjórðung. Við þurfum að
hleypa þar af einu skoti til þess
að athuga áhrifin. Og biðjið
herra Shaw að koma niður eft-
ir með skammbyssu og nokkur
skot. Við getum sjálfir hlaðið
hana. *
Ég sagði lögreglufulltrúanum
frá því, sem komið hafði fyrir
mig u mnóttina. Hann hló dátt
að sögunni um handsprengjurn-
ar, sem ekkert sprengiefni var
í. Og hann sagði, er ég hafði
minnzt á áhyggjur Pierre:
— Opinberlega veit:ég ekkert,
en sjáið um að þýfinu verði
skilað.
Hann horfði um stund fram
og hnyklaði brúnir.
- Kannske er sá gamli slungn
ari en við héldum. Líklega bezt
að hafa vakandi auga á honum.
Auguste Roquin var búinn að
segja Bayard frá lyklunum.
- Einkennilegt, tautaði Bay-
ard, en hér gerist svo margt
furðulegt.
Ég leit svo spyrjandi augum
á hann, en í þessu kallaði Renn-
ie: — Jæja, góðir menn, af stað,
af stað ...
Við gengum í einni fylkingu
til strandar — öll nema Ninon,
sem enn svaf. Hún notaði sér
það, því að hún var ekki með
í neinu, sem æfa átti í dag.
— Það er nú bara ágætt,
hvíslaði Rennie að mér, - pilt-
urinn hennar ætti þá að geta
einbeitt sér betur að hlutverki
sínu.
Mér varð litið á David Dougl-
as, sem var mjög hermannlegur
í einkennisbúningnum — og
það voru raunar allir, en Rennie
hafði látið alla klæðast einkenn-
isbúningum, „áhrifanna vegna“,
eins og hann orðaði það, því
þá yrði þarna „hið rétta and-
rúmsloft".
Og sannast að segja fannst
mér ég vera einhvqr utanveltu-
besefi í marglitu skyrtunni
minni. Ég fór næstum hjá mér
þar sem ég gekk við hliðina á
David, — „við rithöfundar verð-
um að reyna að halda í persónu-
leikann,“ sagði ég í afsökunar-
tón.
Hann brosti.
Ég minntist þess, að í styrj-
öldinni var það næstum eins og
i ■ o o ■ i
Barnasagan Kalli kafteinn
★ KALLI OG HAFSÍAN
m
Þegar Kalli
kom auga á
prófessorinn,
rann allt í einu
upp fyrir hon-
um ljós. „Þetta
er yðar verk,
er það ekki?“
hrópaði hann.
„Já, svo sann-
arlega,“ svaraði prófessor Sift-
er. „Þetta var smá varúðarráð-
stöfun. Þannig tek ég skip, sem
reyna að læðast-'hér inn. En ég
geri ráð fyrir að þið viljið kom-
ast á réttan kjöl aftur?“ „Þér
getið bitið yður í nefið upp á
það,“ öskraði Kalli. „Og það
eins fljótt og elding." „eins og
elding," endurtók vísindamað-
urinn brosandi. „Þar eigið þér
kollgátuna. Farkostur ykkar
hefur klifrað upp eftir segul-
teppinu mínu, og eins og þér
vitið er eldingin ...“ Framhald-
ið af setningunni kafnaði í óg-
urlegum hávaða. Vísindamaður-
inn hafði auðsýnilega stutt á
enn einn hnappinn, þvf að
KRAK skall skyndilega aftur
niður í sjóinn. Rennvotir risu
sjómennirnir á fætur. „Nú eruð
þið aftur eins og þið eigið að
ykkur, er þá allt í lagi?“ spurði
prófessorinn. Kalli þurrkaði
húfuna sfna. „Hvílík meðhöndl-
un á einu skipi. Segið mér hve-
nær þér ætlið aftur að byrja
prakkarastrik yðar, þá ...“
„Ágætt,“ svaraði vísindamaður
inn „og nú vil ég láta draga
mig. Að þvf er ég bezt man,
komum við okkur saman um
það. Bfðið andartak á meðan ég
sæki túrbínuna mína.“ Andar-
taki síðar kom merkilegt appa-
rat fljótandi út úr bátahúsinu.
Það var túrbfna prófessorsins.
_____________________ fe
að fá kvikmyndastjörnu í heim-
sókn, ef einhver kom að heim-
an klæddur borgaralegum fatn-
aði. Það minnti menn á, að til
var annar heimur en vettvang-
ur herbúða og styrjalda.
— Þetta verður skemmtilegra
en seinast, sagði David. — 1
dag eru hér engir til þess að
skjóta á okkur. ,
Áður en við komum að hellis-
munnanum stöðvaði Bayard fylk
inguna og bað okkur að taka
okkur stöðu með nokkru mill-
bili, þar sem hann tiltók.
Þar næst skipaði hann öðrum
aðstoðarmanna sinna að fara
langt inn í hellinn og hleypa af
skoti — út um hellismunnann.
Það kom í ljós, að ekkert okk-
ar heyrði nema veikt bergmál
af skotinu, og kvöldið sem Hetz
en var myrtur, hafði mistral-
vindurinn enn gnauðað.
Bayard andvarpaði og sagði,
að ekkert væri til fyrirstöðu að
við héldum áfram. Svo gekk
hann ásamt aðstoðarmönnum
sínum í áttina til gistihússins.
— Nei, það er engin hætta
á að ég gleymi að segja kon-
unni minni, að þér hafið hringt.
\ — Viljið þér segja honum,
að ég sé ekki við, og takið
fram prjónana svo hann trúi
yður.
— Ég veit að þú ferð að
hlæja, þegar ég segi þér, að
litla kisa sem þú ætlaðir að
bjarga af þakskegginu klifraði
sjálf niður, þegar sjúkrabíllinn
hafði ekið brott með þig