Vísir - 16.07.1962, Blaðsíða 10

w
VISIR
Mánudagur 16. júlí 1962.
.

Byggingaframkvæmdir
Framh. af bls. 4
að Sementsverksmiðjan hafi skil
að þeim afköstum sem ætlazt
var til og búizt við?
— Já, og betur þó. Eftir verk-
föllin á sl. ári, hófst brennsla í
verksmiðjunni að nýju 9. júlí.
Síðan var hún starfrækt óslitið
og viðstöðulaust fram til marz-
loka nú í vetur. Hafði ofn verk-
smiðjunnar þá verið stanzlaust
í rekstri i nær 9 mánuði sam-
fleytt, sem er langlengsti tími,
sem unnt hefur verið að halda
honum í gangi án stöðvunar.
— Af hvaða ástæðum þarf að
stöðva brennsluna?
— Það er þegar hitinn bræð-
ir fóðringuna innan úr ofnin-
um, en hitinn er ofsalegur, eða
1200 — 1300 stig á celcius, og
slítur á löngum eða skömmum
tíma hinni eldföstu fóðringu í
ofninum. Þá þarf að endurnýja
hana og það tekur alltaf nokk-
urn tíma. En sá tími skiptir
verulegu máli fyrir reksturinn,
því auk þess sem fóðringin sjálf
er mjög dýr, kostar svo hundr-
uðum þúsunda króna hvert
skipti, þá má jafnframt geta
þess að framleiðsluverðmæti
verksmiðjunnar nema um 350
þúsund krónum á dag sem hún
starfar. Það er því dýrmætur
hver dagur sem fer til spillis.
— Hvað tekur langan tíma
að fóðra ofninn hverju sinni?
— Það tekur minnst 1—2 vik-
ur ef með er talin kæling, við-
gerð og upphitun ofnsins, enda
Áfengis —
Framh. af 7. síðu.
aðbúnaður fullnægir settum skil-
yrðum fyrir þessu leyfi og sendir
ráðuneytinu síðan umsögn sína.
Ef hún er jákvæð sendir ráðuneyt-
ið viðkomandi bæjarfélagi um-
sögnina og vínveitingaleyfið er
veitt þar sem skilyrði fyrir því er
fullnægt. Það er svo annað mál, og
gæti auðvitað komið til álita, sagði
séra Kristinn Stefánsson, hvort
þar kynni að koma að lokum að
borg eða bæjarfélagi þætti nóg
komið og teldi ástæðu til að tak-
marka fjölda vfnveitingahúsa, og
þess vegna sendum við bréf áfeng-
isvarnaráðs borgarstjórn til athug-
unar og álita.
með öðrum orðum sá, tími allur
sem verksmiðjan stóðvast. Tíu
daga stöðvun er sama og 3,5
millj. kr. tap á framleiðsluverð-
mætum.
— Hvað endist fóðringin í
ofninum yfirleitt lengi?
— Það er mjög misjafnt, á
þeim fjórum árúm sem verk-
smiðjan hefur starfað hefur
fóðringin enzt skemmst í 32
daga, en hins vegar hefur meðal-
ending hennar orðið 79 dagar
fram að þeim síðustu. Nú hef-
ur sú síðasta enzt okkur 3var til
4 falt lengur heldur en meðal
endingin áður, og ef framhald
verður á þessu sem vonir standa
til, verður rekstur verksmiðj-
unnar miklu hagstæðari en mað
ur gerði sér nokkrar vonir um
í fyrstu.
Jackie Kennedy —

Framh. af 6. síðu.
fráhrindandi og svarar þvf sem
verið er að segja henni venju
lega með hinu áhugalausa orði
„terrific".
Einstaka sinnum sýnir Jackie
þó innileik f verki, eins og þeg-
ar hún hljóp til og reisti upp
í Indlandsferð sinni gamla konu,
sem hafði fallið á jörðina.
Auðvitað hlýtur Jackie að
gera sér grein fyrir því að fjöl-
skyldur um öll Bandaríkin hafa
hana og húshaldið tí Hvíta hús-
inu að fyrirmynd.
Það er þá gott við Jackie
hve barnelsk hún er og hefur
mikla gleði af því að vera með
börnum sínum
EFLIR ÆÐRI TÓNLIST
Það er einnig til mikilla fram
fara, að meðan Eisenhower lét
lélega fiðluleikara spila kúreka-
lög og gömul dægurlög í Hvíta
húsinu og Truman lék sjálfur
valz á píanóið hafa þau Kennedy
hjónin dýrkað fagra sígilda tón-
list. Þau hafa boðið til sín
fremstu tónlistarmönnum líeims
og á allan hátt sýnt áhuga á
æðri list. Þó alþýðufólk geti ekki
boðið tónlistarmönnum heim til
sín getur það keypt grammófón-
plöturnar með þessari betri list
og þannig geta forsetahjónin
haft sterk áhrif til að bæta lista-
smekk bandarísku þjóðarinnar,
sem hefur ekki verið á sérlega
háu stigi.
Framh. af bls. 9
Það gegndi aftur á móti öðru
máli þegar Dettifoss var skot-
inn niður milli Irlands og Skot-
lands. Hann var þar á miklu
hættusvæði og þar gat maður
alltaf búizt við hinu versta. Það
var annað en gaman að láta skip
in sigla á þessum árum og
stofna áhöfnum þeirra í stöðuga
lífshættu, en það var ekki um
neitt að velja. Það voru daprir
dagar, sem sigldu í kjölfar þess-
/ara válegu tíðinda.
— Þér hafið ferðazt mikið
með „fossunum“ sjálfur á þess-
um stjórnarárum yðar hjá Eim-
skip.
— Þ ir voru aðalfarkostur
þjóðarinnar milli landa þar til
flugvélarnar tóku við eftii
stríðið og þess vegna raumast
f önnur hús að vernda. En jafn-
vel eftir að flugvélarnar komu
til sögunnar hvarf ekki ánægjan
af því að sigla.
Þegar konan flaut
inn á salernið.
— Aldrei lent í ævintýrum
á sjó úti?
- Ekki er því að neita,
einkum hér áður fyrr. Mér er
sérstaklega minnisstæð ferð á
elzta Goðafossi haustið 1916.
Ég \ á leið frá Kaupmanna-
höfo „il stuttrar dvalar á Akur-
eyri og lentti í næsta klefa við
Stefán Stefánsson skólameist-
ara. Þ^ið gerði manndrápsveður
á okkur á.Ieiðinni og í eitt skipt-
ið þegar hnútur reið yfir skipið
mölbraut það hurðina að far-
þegarýminu og sjórinn fossaði
tnn. Skipið var nærri komið á
hliðina, en rétti sig þó við.
Stefáni skólameistara varð bylt
við og spurði hvort skipið væri

að að farast. Ekki gat ég gefið
nein svör við því, en flýtti mér
fram á gang, sem þá var að
meira eða minna leyti á kafi í
sjó. Þar var kvenmaður á floti
og flaut inn á karlmannasalern-
ið. Hafði hún farið í ofboði út úr
klefa sínum þegar ólagið reið
yfir, en um leið fossaði sjórinn
inn ganginn, skellti henni flatri
og bar hana inn á salernið. Við
björguðum okkur, meira eða
minna rennblautum upp í reyk-
sal og þar sátum við næstu 28
klukkustundirnar án þess að
fá vott eða þurrt.
i
Átti að skjóta þá,
sem ekki hlýddu.
Þremur árum seinna lenti ég
í ekki óáþekku ævintýri, en þá
á 20 þúsund lesta hafskipi sem
hét Carmenia og var á leiðinni
frá Liverpool til New York
þegar atvik þetta skeði. I skip-
inu voru um tvö þúsund manns
að áhöfninni meðtalinni.
Skammt undan Nýfundnalandi
brast á stórhríð. Og svo var
það eitt sinn að ég var að horfa
út á sjóinn og út í hríðina að
ég sá allt í einu risastórt fjall
koma brunandi út úr þokunni
og stefna á okkur. Það
varð ofsalegur árekstur. —
Risastórt skip rak stefnið á
fullri ferð inn í kinnunginn á
Carmeniu. Það hrikti og brast
í öllu, skipið nærri komið á
hliðina og heljarstórt gat komið
á skipið aftarlega þar sem sjór-
in fossaði inn. Sem betur fór
hélt slfilrúmið næsta fyrir fram-
an, annars hefði skipið fyllzt og
það sokkið. Seinna sagði einn
yfirmanna skipsins mér að ef
skipið hefði lent 30 fetum fram-
ar á „Carmeniu", hefði enginn
okkar verið til frásagnar fram-
ar.
Ofsahræðsla greip farþegana
sem vonlegt var. Allir héldu að
skipið væri að farast. Þeir þustu
upp á þilfar og voru sumir
hverjir til alls líklegir. Þá undr-
aðist ég viðbragðsflýti yfir-
manna skipsins. Þeir voru í
einu 'vetfangi komnir með al-
væpni, miðuðu byssunum á
trylltan mannfjöldann og
kváðust mundu skjóta hvérn
þann vægðarlaust niður sem
ekki hlýddi fyrirskipunum eða
sýndi minnsta mótþróa. Það var
undravert hvað þessum mönn-
um tókst með festu sinni að
halda fólkinu í skefjum og sefa
það.
En svo var annað. Hríðin var
svo svört að ekki varð unnt að
greina nafn skipsins sem sigldi
á okkur ,og í skjóli þess sigldi
það á brott og hvarf okkur sýn-
um. En skipstjórinn á Carmen-
inu kallaði það upp, kvaðst hafa
meiri hraða en það og jnyndi
elta það uppi ef hann segQi ekki
til sín og gæfi upp nafn og
skrásetningarmerki. Þá gafst
hinn upp.
JSkipið varð að fara til Hali-
fax í stað New York og fórum
við farþegarnir í kaldri jám-
braut til New York og tók sú
ferð 2 y2 sólarhring.
Tveggja framangreindra sjó-
ferða minnist ég sérstaklega
sem óhappaferða, jafnvel þótt
enn verr hefði getað farið. En
ég verð líka að minnast
skemmtilegustu sjóferðar, sem
ég hef farið á ævinni. Það var
með nýja Gullfossi þegar hann
fór í skemmtiferð fyrir nokkr-
um árum suður til Miðjarðar-
landa, til Alsír, Napoli, Sikil-
eyjar, Genúa Nizza, Barcelona
Bilbao og Lissabon. Margir sem
tóku þátt í henni minnast henn-
ar enn sem einnar skemmti-
legustu og eftirminnilegustu
ferðar sem þeir hafi farið. Hún
var líka tiltölulega ódýr, fólkið
bjó í skipinu, en hafði nægan
tíma í höfnunum til aðl fara í
land og skoða sig rækilega um.
Karlkór Reykjavíkur var með
í þeirri ferð og skemmti jafnt
Suðurlandabúum sem okkur
Harður húsbóndi.
— Hvernig finnst yður núna,
þegar þér eruð hættir störfum
og lítið yfir farinn veg, það hafa
verið að vinna hjá Eimskip?
— Samstarfið við þá menn,
sem ég hafði yfir að segja, var
jafnan vingjarnlegt og gott.
Sama gegndi um hina fjölmörgu
viðskiptavini Eimskipafélags-
ins. Öll vandamál sem upp
komu var reynt að leysa á frið-
samlegan hátt og með samn-
ingaleið.
Sjálfur hafði ég líka yfirmenn
þar sem stjórn félagsins var.
En það voru yfirleitt afbragðs-
menn, hver öðrum betri og
þægilegri i samstarfi. Ég vil
ekki láta hjá líða, úr því ég
minnist á stjórn Eimskipafé-
lagsins sérstaklega, að láta í
ljós þakklæti mitt til Eggerts
Claessens, sem var formaður
félagsins frá því er ég gerðist
framkvæmdarstjóri og til dauða
dags. Hann var einstakur í sinni
röð. Gat verið harður í horn
að taka ef hann lenti í orða-
sennum, en samt mjög sann-
gjarn í öllum samningum, allra
rrjanna rökvísastur og rökfast-
astur, hreinskilinn og sagði
aldrei annað á bak, heldur en
við mann sjálfan. Dugnaðurinn
var frábær og maður hafði þar
bjargfastan bakhjarl þar sem
Claessen var. Einstöku menn
misskildu hann og héldu fyrir
annan en hann var, en það var
af því að þeir hinir sömu höfðu
ekki kynnzt honum nóg.
— Þér hafið sinnt öðrum
trúnaðarstörfum heldur en
þeim sem þér hafið unnið fyrir
Emiskipafélagið?
— Ekki er orð á því gerandi.
Undanfarin 18 ár hef ég þó
gegnt formannsstarfi í Flugfé-
lagi íslands, og um 28 ára skeið
hefi ég verið varaformaður
Vinnuveitendasambands íslands.
Og hafi ég nokkru sinni haft
harðan og óvæginn húsbónda,
þá er það vinur minn Torfi
Hjartarson. Marga nóttina hef-
xur hann látið mig vaka á sátta-
fundum í vinnudeilum, og ekki
einu sinni Ieyft mér að —
dotta! Þ. J.