Vísir - 16.07.1962, Blaðsíða 15

Mánudagur 16. júlí 1962.
VISIR
n
SAKAMALASAGA
4
'þ EFTIR CHARLES WILLIAMS
FJÁRSJÓÐURÍNN
4.
— Það efast ég um, sagði ég.
Er ég fór hringdi ég dyra-
bjöllunni hjá Winlock, en það
bar engan árangur. Enginn anz-
aði.
Klukkan var orðinn fimm, þeg
ar ég lagði af stað heimleiðis og
mér fannst allt síðdegið hafa
farið til ónýtis. Þegar heim kom
tók ég póstinn úr hólfinu í for-
stofunni og fór upp og inn í íbúð
mína. Hún var óþarflega stór og
leigan of há fyrir efnahag minn
og ég hafði áhyggjur af því,
hvort ég mundi geta haldið
henni meðan ég þurfti á henni
að halda. Ég fékk tækifæri til
þess að ná mér í hana þegar ég
starfaði hjá Wagner fasteigna-
sala, og ætlunin var að vinna
mér inn 1000 dollara á m'nuði á
húsasölu. Það var í maí og í
ágúst varð Wagner að drhga
saman séglin og ég var ekki
búinn að fá fyrstu 1000 dollar-
ana greidda. Eftirspurnin eftir
10.000 dollara smáhúsum var
minnkandi og ég var víst lélegur
sölumaður.
Ég settist niður og fór"-að
athuga póstinn. Eitt bréfið vár
frá stúlku, sem ég gat ekki mun-
að hvernig leit út og svo voru
nokkrir reikningar. Þarna var
reikningur frá klæðskeranum
mínum, sem minnti mig á það
með hógværð, að ég skuldaði
honum 250 dollara, sem ég vafa-
laust hafði aldrei munað eftir
seinustu mánuðina, afborgunin
af bílnum var fallin í gjalddaga,
þá voru ógreidd iðgjöld og
hundagæzlumaðurinn, sem
geymdi Moxie, hundinn rninn
þurfti að fá peninga. Og ég átti
170 dollara í bankanum.
Ég fór fram í eldhúsið. Mér
fannst ég verða að fá mér sjúss
til þess að styrkja taugarnar,
en áður en ég færi að blanda
hann hvarf löngúnin mér og ég
setti hann aftur inn í skápinn.
Ég fór að hugleiða, að það
mundi verða fjári heitt í Arabíu,
og kannske mundi ég alls ekki
þola hitana. En ég varð einhvern
veginn að halda í mér líftórunni.
Ég hafði hætt á talsvert er
ég gerðist atvinnuknattspyrnu-
maður fyrir 70 dollara á viku.
Og sterkríkir karlskrattar klöpp
uðu á herðar mér og voru eink-
ar vinsamlegir og virtust vilja
allt fyrir mig gera, en tveimur
árum síðar mundi enginn eftir
mér. Ég kveikti mér í sígarettu,
en það slokknaði í henni lafandi
út úr öðru munnvikinu. Helrp-
ingurinn af 120 þúsund dollut-
um ...
Ég yppti öxlum. Líklega var
það mesta heimska af mér að
vera að hugleiða þessar uppá-
stungur Diönu James og að ég
mundi fá hálfan fjársjóðinn. — j
Líklega færi svo, að ég tryði á
jólakarlinn, eins og krakkarnir.
Vitanlega var þetta allt byggt á
óskhyggju hjá Diönu.
En á hinn bóginn fannst mér,
því lengur sem ég hugsaði um
hana, að hún væri langt í frá
neinn asni. Ég skildi bara ekki
í, hvað' ég gat verið viss. Sumt
af þvf, sem hún hélt fram, gat
alls ekki staðizt að mér fannst.
Og hvernig stóð á því, að lög-
reglan gat ekki fundið Butler. i
Það var engu líkara en að jörð-1
in hefði gleypt hann. Það var
eitthvað meira en lítið dularfullt
við þetta allt. Það mundi vera
erfitt fyrir mann eins og hann
að vera lengi í felum, satt var
það, og lögreglan hafði myndir
af honum. Hann hafði skilið eft-
ir bílinn sinn í 400 þúsunda bæ
og svo var eins og hann hefði
gufað upp. Hið ótrúlegasta gat
verið satt, að vísu, en flest var
þetta með ólíkindum.
Ég varð argur í skapi og fór
bölvandi ýt að bílnum. Ég ók
að bókasafninu og er inn í les-
stofuna kom bað ég um seinustu
möppur af Sanport citizon og
svo fletti ég blöðunum aftur að
27. júlí. Þar rakst ég á eftir-
farandi:
Eruð þér nú ekki of fljótur á yötir, pér hafið ekki einu sinni
spurt mig, hvort ég hafi fjarvistar sönnun.
©PIB
COPEHtiflGEH
Butler ófundinn.
Lögreglan, sem nú hefur
leitað að Butler bankastjóra
næstum tvo mánuði, kveðst
ekki hafa komizt að neinu,
sem henni sé stoð í til þess
að ráða morðgátuna. Frá þvi
að bill Butlers fannst yfir-
gefinn 11. júní nálægt strönd
inni... ....izzqE*
Það var þá ekkert nýtt í þessu
nema að þeir höfðu ekki fundið
Butler, — en svo kipptist ég allt
í einu við, og fór að hugleiða
aftur þessi orð: Frá því að bíll
Butlers fannst ýfirgefinn 11.
júní nálægt ströndinni... þarna
var eitthvað athyglisvert. í úr-
klippur.ni, sem Diana hafði sýnt
mér, var líka nefnt nafn hliðar-
götu þar og svo leitaði ég frek-
ara.. Þetta var sannarlega at-
hyglisvert, því utanáskriftin,
sem ég hafði fengið hjá Win-
lock, var einmitt Douval Boule-
vard nr. 200!
Mig fór að gruna hvers vegna
Diana gat verið svo viss í sinni
sök, að Butler væri dauður.

.v.v.v
T
R
2
A
H
pIílr'.‘’h^Uni7‘d~T:r,úr. S%"51rf uri".!
WHILE THE
AF’E-WAN
WAITE7 FOZ
THE GIANT'S
ATTACK—
2ATAK AAMISEP SOKZO.
‘WOULFN'T IT 5E A SHAIAE—
IF THIS WAKKIOK. 7\7 NOT
QUALIFY TO FISHT AE?"
UWrJ
CíiMb
NOW, Wl,
SURtP'KISINto
SFEE7t THE
MAF''' LAUSHINS
SIA..T LIFTEF
TARZAIsl IN A
CKUSHINS,
5EAK HUS!
Meðan Tarzan beið reiðubúinn
árás risans.
„En hvað það yrði leiðinlegt, ef
þessi oardagamaður fær ekki tæki-
færi til að berjast við mig,“ sagði
Zatar við Sorro og ljómaði allur''
af ánægju.
Allt f einu, með furðulegum
hraða lyfti risinn Tarzan upp í
járngreipum sínum.
•vv.
1 • ■ ■ I
l l
W.V,
Sarnasagan
KulBi
09
eldurÉip-
Loforð Ruffianos greifa gerði gesti
hans rólega. En Kalli hvíslaði að
Tomma, að nann skildi ekki hvers
vegna þrjóturinn ætlaði nú að
hætta að reyna að slökkva eldinn.
Og þegar Kalli fór að spyrja hirð-
meistarann Ratsov að þessu svaraði
meistarinn: — Já, ókunnugum
finnst Rúdanía einkennilegt land,
það er ríkt af gömlum erfðarvenj-
um og rómantík. Ja, ég hef ekki
mikla trú á þessum erfðavenjum og
og ég er viss um að Ruffiano greifi
reynir áfra að slökkva eldinn.
Ruffiano var einmitt að ræða um
sama efnið við ráðgjafa sinn. Auð
vitað held ég loforð mitt. sagði
hanr og gerb enga tilraun til að
slökkva eldinn, en kannski get ég
fengið Slapsky sjálfan til að
slökkva hann.
3. kapítuli.
Hún hleypti mér inn, þegar ég
hafði hringt bjöllunni. Hvorugt
okkar sagði neitt fyrr en við
vorum komin inn í stofuna. Hún
settist og horfði á mig og brosti
— fremur kuldalega fannst mér.
— Ég hafði verið að hugleiða
hve lengi það mundi dragast að
þér kæmuð aftur, sagði hún.
— Af hverju sögðuð þér mér
ekki allt.
— Eigum við ekki að orða
þetta svona: Ef þér væruð ekki
nógu slægvitur til þess að geta
í ýmsar eyður mundi ég ekki
geta notað yður. Þetta er eng-
inn barnaleikur — og gæti ver-
ið mjög' hættulegt.
— En segið mér bara, hvern-
ig getið þér verið svo handviss,
að það var hún, sem drap hann,
og skildi bílinn eftir hér? Vissu
engir aðrir, að hann ætlaði sér
burt?
— Það er ekki líklegt.
— Af hverju segjð þér mér
ekki allt af létta?
— Eitt verð ég að fá að vita
fyrst. Verðið þér með eða ekki?
— Hvað haldið þér sjálf?
Kom ég ekki aftu,r?
— Og þér eruð ekki smeykur
við að brjóta lögin, ein eða
tvenn lög?
— Ég vil svara því þannig:
Þeir, sem hafa peningana, þafa
brotijð lögin, og þeir — eða hanr
— eða hún — geta því ekki far-
ið tíl lögreglunnar. Þegar um
samvizkuna er að ræða er það