Vísir - 21.09.1962, Side 15

auujj-"
*ja. acrpixttmygl ISFOZ ~
VI JM\
Friedrich Durrenmatt
/
GRUNURINN
©
„Nei“, svaraði Hungertobel,
Það hefur hann ekki verið, og
hann átti ekki neina vini meðal
skólafélaganna, að því er ég
hugsa um myndina í LIFE, Hans,
vissi. Ég hef ein’mitt verið að
og ég skal segja þér, hvers
vegna mér fannst þessi ófreskja
á myndinni minna mig u Emmen
berger: þú hefur áreiðanlega
einnig furðað.þig á því. Myndin
sýnir ekki mikið af andlitinu, og
þess vegan hlýtur þessi missýn-
ing mín að stafa af einhverju
örðu en því að beinlínis sé um
svip að ræða. Það er langt síðan
ég hef hugsað um þennan at-
burð, ekki aðeins vegna þess að
hann er löngu liðinn heldur einn-
ig, og ekki sízt, vegna þess að
hann var andstyggilegur og
manni finnst alltaf gott að
gleyma óþægilegum atvikum. Ég
var eitt sinn viðstaddur, er
Emmenberger gerði uppskurð án
deyfingar, og mér leið, eins og
ég væri staddur í sjálfu helvíti,
ef það er þá til“.
„Það er til“, svaraði Bárlach
rólega. „Emmenberger hefur
enn komið sér upp einu sílku“.
„Sjáðu nú til“, sagði læknir-
inn, „það var engin undankomu-
leið, önnur og vesalings piltur-
inn, sem aðgerðin var gerð á,
er enn á lífi. Ef þú hittir hann,
myndi hann sverja viþ allt heil-
agt, að Emmenberger sé djöfull
í mannsmynd, en það er ekki
sanngjarnt, vegna þess að án
hans væri hann nú dauður. En í
hreinskilni sagt, get ég vel skilið
hann. Það var viðbjóðslegt".
„Hvernig vildi þetta til?“
spurði Bárlach, spenntur.
Hungertobél saup seinasta sop
ann úr bollanum og kveikti sér
í enn einni „Little-Rose“. „Það
var ekkert kraftaverk. Það ger-
ast engin kraftaverk í okkar
stétt fremur en öðrum. Ekkert
þurfti til, nema vasahníf og
og kjark og svo auðvitað þekk
ingu á líffærunum. En hver okk
ar læknanemanna hafði til að
bera nauðsynlegt snarræði?“
„Við vorum fimm lækna
stúdentarnir saman, og höfðum
klifrað Blúmlisalpafjallgerðinn
neðan úr Kiendalnum hvað við
vorum að gera þarna, man ég
ekki lengur. Ég hef aldrei verið
mikill fjallgöngumaðör og enn
lélegri landfræðingur. Ég geri
ráð fyrir, að þetta hafi verið í
júní 1908, og það var heitt sumar
það man ég vel. Við gistum í
kofa í einu fjallinu. Það er furðu
legt, hve þessi kofi hefur orðið
mér minnisstæður, eins og allir
kofar eru annars líkir. Já, mig
dreymir hann jafnvel oft, og þá
hrekk ég alltaf upp í svitakófi,
án þess eiginlega að hugsa út í
hvað skeði þar. Auðvitað
þessi kofi ekkert frábrugðin
öðrum Alpakofum, sem standa
auðir á vetrum. Hið hræðilega
er eingöngu í minni ímyndun.
Þá staðreynd verð ég að kann-
ast við, ekki sízt vegna þess, að
ég sé kofann ætíð fyrir mér,
vaxinn rökum mosa, en það eru
Alpakofar aldrei, að því er ég
bezt veir. Maður les oft um hryll
ingskofa, þar sem blóðsugur, eða
anrjað verra hefur aðsetur án
þess beinlínis að gera sér grein
fyrir, hvað við er átt, en ég sé
sem slíkan. Furutré stóðu allt í
eimitt þennan kofa fyrir mér,
kringum hann og rétt fyrir utan
dyrnar var brunnur. Viðurinn í
veggjnum var ekki svartur, held-
ur Ijós og fúinn, og í öllum
sprungum uxu sveppir, þó getur
það verið seinni ímyndun mín.
Árin eru svo mörg síðan þessi
atburður gerðist. Draumur og
veruleiki eru svo þétt samofin,
að erfitt er að greina hvað er
hvað. Samt sem áður man ég
greinilega eftir ólýsanlegum
ótta. Hann gagntók mig þegar
er við nálguðumst kofann, þar
sem hann lá í smá dæld inn á
milli kletta. Ég er sannfærður,
um, að þessi sami ótti greip
okkur alla, ef til vill að Emmen-
berger undanteknum. Við stein
þögnuðum í miðjum samræðum.
Kvöldið féll að, áður en við
höfðum náð til kofans. Undar-
lega óhugnanlegur, dökkrauður
bjarmi lýsti upp-þennan ein-
manalega heim íss og fjalla, og
litaði andlit okkar og hendur.
Hryllileg ójarðnesk birta, sem
virtist betur eiga heima á
stjörnu, sem fjær er sólinni en
jörðu. Við vorum fegnir að
sleppa inn í kofann. Það var auð
velt, vegna þess að dyrnar voru
\ \
Ég viðurkenni pabbi, að þú gerir allt, sem þú getur, til að skilja
æskuna —• — ....
opnar. Okkur hafði reyndar þeg-
ar verið sagt niðri í Kiendalnum,
að hér væri hægt að gista. Inni
var fátæklegt um að litast, og
ekkert húsgagn utan nokkur
fjalarúm. í veikri birtunni sá-
um við hálm uppi við þakið.
Svartur boginn stigagarmur stóð
þar upp á endann og við hann
klístrað tað og annar skítur frá
árinu áður. Emmenberger fór út
að brunninum og sótti vatn í
fötu nieð slíkurn flýti,..að. engu
var líkará,' én hánn vissi,' hvað
myndi gerast. Það er auðvitað
ómögulegt. Síðan kveiktum við
eld í hinum frumstæða arni.
Ketill var þarna fyrir hendi. Og
síðan gerðist það í þessu undar-
lega andrúmslofti þreytu og
skelfingar, að einn okkar slas-
T
A
81
Z
A
En allt í einu hreif glóandi i með sér. . i
hraunstraumurinn tígrisdýrið I Og þar fórst tigrísdýrið í hin- í
7ESTKOYEF BY THE VER.V
ELEANENTS THAT KEVIVEF
IT FROfA AN ICY TOA\S!
um glóandi hraunstraumi.
Og nú ógnaði hraunstraumur-
AN7 NOWj THE KIVER OF
MOLTEN K.OCIC THREATENEP
TO ENGULF TAK.ZANI!
inn Tarzan.
Barnasagan
KALLI
og græm
pófa-
gaukur-
inii
Stýrimaðurinn lét þetta ekki á
sig fá: — Hvers vegna skyldi
aumingja Jakob ekki fá að vera
dálítið frjáls? Við höfum haldið
..... ! búrinu og látið hann
- tala, og hann er orðin
meira en hundrað ára. — Ein-1
faldi bjáni, -— öskraði Kalli, —
getið þér ekki séð, að þér létuð !
fjársjóðinn fljúga úr höndunum
á okkur? Jakob kemur ekki aftur. j
— Jú, það gerir hann áræðanlega I
svaraði stýrimaðurinn. hann er
eini páfagaukurinn á þessari eyju
sem getur talað, og hann mun
halda sig sem næst mér. — En
stýrimaðurinn hafði treyst um of
á tryggð Jakobs. Fuglinn svaraði
ekki köllum þeirra, því hann vár
í djúpum samræðum við íbúa
eyjunnar, sem voru líka páfa-
gaukar og töluðu aiveg eins vel
og hann.
aðist lífshættulega. Það var
feitlaginn Luzernbúi, veitinga-
mannssonur sem lagði stund á
læknanám — hvernig sem á því
nú stóð — enda hætti hann
námi ári síðar, til þess að snúa
sér að veitingahússrekstri. Þessi
klaufalegi piltur fór upp í stig
ann til þess að sækja hálm ofan
úr þaki, en þá lét stiginn skyndi-
lega undan og brotnaði. Svo ó-
heppilega vildi til, að pilturinn
lenti með hálsinn á bjálka, sem
skagaði út úr veggnum og féll
síðan kveinandi á gólfið. Fallið
var mikið. Við héldum fyrst, að
hann hefði brotnað einhvers
staðar, en brátt heyrðum við,
að hann átti mjög erfitt með að
dfaga andann. Við lögðum hann
á bekk, og þar lá hann í þess-
ari óhugnalegu lumbrauðu birtu.
Það var ömurlegt að sjá þennan
óhamingjusama mann. Blóði
drifinn hálsinn var mjög bólg-
inn. Höfuðið var sveigt aftur á
bak, en barkakýlið kipptist fram
og aftur. Skelfingu lostnir sáum
við að andlit hans varð æ
dekkra, næstum svart í hinni
draugalegu sólarlagsglóð. Galop
in augu hans glömpuðu eins og
tveir hvítir, rakir kísilsteinar í
andliti hans. Við reyndum í ör-
væntingu að draga úr' þorsat
anum með rökum bökstrum, en
árangurslaust. Hálsinn þrútnaði
stöðugt meir innan frá og vesa-
lings pilturinn lá við köfnun. í
fyrstu hafði æðisleg hræðsla og
órói gagntekið hann, en nú virt
ist hann algjörlega sljór. Hann
stóð á öndinni og talað gat hann
ekki lengur. Við vissum fullvel,
að hann var í bráðri lífshættu,
ÓDÝRT
skóSafatnaður
skólatöskur