Vísir - 05.02.1963, Side 15

VÍSIR . Þriðjudagur 5. febrúar 1963.
/5
Cec/7 Saint - Laurent: ;; ■
NÝ ÆVINTÝRI

KAROLINU
En hún greip fram í fyrir hon-
um:
— Við höfum lítinn tíma, Gast
on. Við skulum verá hér og láta
okkur nægja þetta. Fáðu þér
brauðsneið og sneið af bjúga.
Vínið er annars ágætt.
Þögn ríkti um stund, báðum
til kvalræðis, þar til hann sagði
án umhugsunar:
— Hvað get ég gert fyrir þig?
— Þú gætir svarað spurn-
ingu — einu spurningunni, sem
mig langar til að fá svar við:
Elskarðu mig?
— Alltaf ertu að bera upp
þessar kynlegu spurningar? Ertu
sjálf viss um þínar eigin tilfinn-
ingar? Ef ég mæli af allri einurð
þá finnst mér, að miili okkar
verði ávallt tveir skuggar, Ge-
orges og Karlotta. Þau voru góð-
ir vinir —- og góðar manneskj-
ur — samt stálum við frá þeim
lífshamingjunni.
— Ég veit varla hversu svara
skal, Gaston. Ég veit, að ég
kom ekki heiðarlega fram við
Georges, og ég er ekki enn bú-
in að ná mér eftir sviplegt frá-
fall hans. Það hvíldi allt á mér
eins og mara, alla leiðina heim,
lengur... en hann er dáinn. Ég
hef misst manninn minn og ég
lærði að meta hann of seint,
hann elskaði mig, hann var sann
ur vinur minn, en ég fæ hann
aldrei aftur, þótt ég sleppl öllu
tilkalli til þín, sem ég hef alltaf
elskað, og lífið væri einskis virði
án. Og Karlotta . . . ég sýndi þér
bréfið, sem hún skrifaði mér áð-
ur en hún dó.
Gaston greip fram í fyrir
henni af ákefð:
— Já, en það var rangt af
þér að gera það, því að nú veit
ég að Karlotta hafði hugboð um
hvernig allt var okkar í milli.
Hún fyrirgaf okkur og var nógu
eðallynd til þess að óska, að
dauði hennar yrði til þe'w að
sameina okkur. En göfuglyndi
hennar gat ekki komið í veg fyr-
ir þjáningar hennar. Og þú held-
ur að við getum fundið ham-
ingju saman, jafnmikið og við
brutum af okkur gagnvart þess-
um óhamingjusömu manneskj-
um.
—: Farðu nú ekki út í öfgar,
Gaston. Ég elska þig. Ég veit,
að þér þótti vænt um Karlottu
og að þú dáðist að henni, og ég
veit, að þú telur þig bera nokkra
sök að minnsta kosti vegna
dauða Georges, en ertu ekki
bara að leita að átyllu til þess
að hrinda mér frá þér?
— Þig skortir eðallyndi, Karó-
lína, þess vegna líturðu svo á,
að eðlilegar tilfinningar mínar
séu sambærilegar við tylliástæð
ur. Það er tilfinningahitinn,
ástríðan, sem knýr þig áfram og
stjórnar gerðum þínum, og það
á að afsaka allt. Þú hefur sann-
arlega ekki breytztx— jafnmikið
og þú hefur þó reynt?
— Er þá með öl]u rangt ,að
reyna að gleýma?
Hún stóð upp og benti á her-
mannskistil hans:
— Fyrir skömmu vantaði mig
vasaklút og ég var svo heimsk,
að ég hugði það meinlaust, þótt
ég opnaði kistil þinn til þess að
lána einn af þínum, og það gat
ekki farið fram hjá mér, er ég
fór að leita, hve mikið bréfa-
safn þú geymir í honum. Og bréf
in eru frá ýmsum — konum, —
en flest frá Pauline nokkurri
Bonaparte. Og öll fjalla þau um
ást. Það lítur út fyrir, að þið
hafið skemmt ykkur vel saman
í Napoli. -— Það lítur ekki út
fyrir, að minningin um Karlottu
hafi þá haldið aftur af þér —
ég veit sannast að segja ekki,
hvernig þú ætlar að útskýra
þetta, — og varstu ekki að á-
saka mig fyrir skort á eðallyndi
og þú minntist á ástríðuhita ...
— Þú vogar þér að snuðra —
opna hirzlu mína og lesa annara
manna bréf.
— Það er allt og sumt ,sem
þér getur dottið í hug til and-
svara. Það er ekki mikið, Gast-
on, sannast að segja furðu lítið.
— Það er margt, sem ég gæti
sagt — ég er ekki viss um, að
þú ættir að óska eftir ...
— Láttu kyrrt liggja, Gaston,
það sem þú segðir myndirðu
segja til þess eins að breiða yfir
sannleikann: Að þú elskar mig
ekki, að þetta er leikaraskap-
ur...
Hann rauk að henni af svo
mikilli ákefð að borðið valt á
hliðina. Hann greip um úlnlið
hennar og þrýsti henni að lok-
rekkjunni:
— Skilurðu ekki, að ég er
nærri genginn af vitinu af þrá
eftir þér. Ég á í harðri baráttu
við sjálfan mig, því að það er
margt í fari þínu og framkomu,
sem mér geðjast ekki að, Karó-
lína ... ég játa að skömmu eftir
lát Karlottu hitti ég ítalska
greifafrú... ég var ekki ást-
fanginn af henni, þegar ég kyssti
hana var það af þrá eftir vör-
um þinum.
Karólína sleit sig af honum og
gekk út að glugganum.
■— Komdu hingað, Gaston,
sagði hún lágri röddu.
Dillandi söngur næturgalans
kváð við í kvöldkyrrðinni. Þau
stóðu þétt, hlið við hlið, Gaston
klappaði henni varlega á kinn-
ina. Eri állt í einu heyrðist hófa-
dynur utan af þjóðveginum og
hann færðist nær og nær. Þau
heyrðu hann þagna skyndilega.
Sá, sem þarna var á ferð, var
kominn, og brátt heyrðist fóta-
tak í stiganum. Barið var á hurð
ina.
— Kom inn, kallaði Gaston.
— Dyrnar opnuðust. Úti í
göngunum var enn dimmra eri í
herberginu. Mælt var hikandi
röddu:
— Ég leita de Salanches hers-
höfðingja.
— Eruð það þér, Saint-Yorre?
Hvert er erindið?
— Joubert hershöfðingi hefur
beðið mig að tilkynna yður, að
lagt verði af stað klukkan tvö
í staðinn fyrir klukkan fjögur.
— Klukkan tvö — er það allt
og sumt?
— Já, hershöfðingi.
— Getið þér sagt mér, hvað
klukkan, er nú?
— Hún var að slá eitt rétt í
þessu, hershöfðingi.
— Gerið svo vel að koma boð-
um frá mér, að hersveit mín
verði kvödd saman með lúður-
kalli.
■ Dyrnar luktust aftur.
Karólína og Gaston höfðu
ekki hreyft sig frá glugganum.
Hvorugt mælti orð og nú hlust-
uðu þau á hófadyninn færast
fjær og fjær.
Brátt heyrðist ys og þys niðri
í húsagarðinum, fótatak her-
manna, hnegg hesta. Næturgal-
arnir héldu áfram að syngja, en
nú lagði enginn við hlustirnar
eftir söng þeirra.
Gaston gyrti sig belti sínu og
sverði.
— Þessi samverustund okkar
verður skömm, Karólína. Það er
hyggilegast fyrir þig, að fara
að sofa til morguns. Þá verður
þú að aka héðan. Segðu öku-
manni, að hann eigi að aka þér
til Torino eins hratt og auðið
er, en þegar þangað kemur
skaltu ekki halda þar kyrru fyr-
ir. Þú getur hvergi verið örugg
nema í Frakklandi og ég verð
ekki í rónni fyrr en ég veit, að
þú ert þangað komin. Ef við bíð-
um ósigur æða Rússar og Aust-
urríkismenn sem flóðalda niður
Pódalinn. Þegar til Parísar kem-
ur skaltu setjast að í húsinu við
Viviennegötuna. Fari allt vel
hittumst .við þar bráðum.
— Gaston, reyndu að gera þér
í hugarlund hver áhrif það hef-
ur á mig að fara heim — eins
og allt er, heim, þar sem allt er
sem ég elska og einhvern veg-
inn ólýsanlega er tengt minn-
ingum og vonum um þig. Og ég
á að fara alla þessu löngu, löngu
leið — engu vísari um neitt en
þegar ég kom. Ég verð að fá
svar. Ég er frjáls og það ert þú
líka. Við lifum aðeins einu sinni
— eigum við að lifa lífinu sam-
an?
T
A
R
Z
A
N
THE E5EAST WAS
IMME7IATELY
FALLEN UF’OM Sy
ITS STARYIN©
COMP’ANIOMS--
GIVINS TARZAN
AMIKACULOUS
CHANCE TO
ESCAPE!
" x:

by Únited Feature Syndlteté. Ine.
Eitt af hinum óðu og hungruðu hleypa af boganum. Þegar ljónið laga sinn aí oikiili græðgi. En á
ljónum ætlaði að stökkva á Tarz var dautt, stóð ekki á hinum, þau meðan þau voru með hugann við
an — en hann varð fyrri til að komu þjótandi og rifu í sig fé-
fæðuna, fékk Tarzan tækifæri til
að reyna að koma sér undan.

Copyriflhl P.I.B. fio» 6 Copenhoqcn

1 j > i i : ■ } > i ' : ’ i x
Er ekki einhver í salnum sem
vill koma hér upp og aðstoða mig
eitt andartak?
— Við sjáum nú til, Karólína.
Þú gafst í skyn áðan, að menn-
irnir yrðu að geta gleymt. Þeir
verða líka að geta haft biðlund.
— Biðlund — ég hef beðið
mörg, löng ár.
— En ef til vill ekki á þann
hátt, sem ég hefði óskað, já,
já, ég veit að það væri ekki þér
að kenna. Við skulum ekki rifja
það upp — við skulum reyna
að gleyma því. Nú verð ég að
fara. Kysstu mig og skundaðu
til Parísar. Karólína — ég kem
bráðum til þín, komdu ...
Hann þrýsti henni að sér og
kyssti hana, næstum hörkulega.
Svo gekk hann til dyra.
— Lifðu heil, Karólína.
— Vertu sæll, Gaston, sagði
hún lágt.
Þegar hún enn heyrði hófa-
dyn, heyrði hann aka burt, hvísl
aði hún að sjálfri sér:
Ég veit, að við hittumst
tftur, ástin mín.
í Torino, sem var kyrrlátur
bær og vanalega allt með hátíð
leika og alvörublæ, virtist allt á
ringulreið. Þar var aragrúi af
hermönnum í frönskum einkenn
isbúningum og grúi franskra
hermanna, vopna og skotfæra-
birgðir ’og fallbyssur á götum
úti, sem biðu flutnings, og þar
fram eftir götunum. íbúar borg
arinnar sem höfðu fyrst verið
vitni að komu sigrandi franskra
Ódýr
vinnuföt
i 11 * \ ‘ > ■ ■.
v.ý-j ; ;