Vísir - 23.02.1963, Blaðsíða 15

"VÍSIR . Laugardagur 23. febrúar 1963.
~TT1
öllum verið gerð skil af spítala-
kettinum, sem hafði verið komið
fyrir þar til þess arna.
Það var undarleg reynsla fyrir
ívan að sitja í þessu tandur-
hreina herbergi, svo friðsælu og
kyrrlátu, sitja þar í skærri birt-
unni í fimm langar mfnútur, án
þess að hafast nokkuð að. Hann
skotraði augunum upp og niður
eftir veggjunum og honum fannst
þeir tómlegir. Honum var litið á
jakkann sinn — fanganúmerið á
brjóstinu var næstum afmáð. Ef
til vill yrði tekið eftir því: Hann
hefði átt að láta hressa upp á það.
Hann þreifaði með hendinni, sem
var laus, á hökunni og fann skegg-
broddana. Skeggið á honum hafði
vaxið ört, síðan hann baðaði sig
sfðast — en síðan voru tíu dagar
liðnir. En hann hafði ekki áhyggj-
ur út af því. Þrír dagar voru þang
að til hann átti næst að fara í bað,
og þá mundi hann þurfa að raka
sig. Hvaða vit var í því að standa
í biðröð hjá rakaranum. Fyrir
hverri átti hann líka að halda sér
til?
Þegar hann kom auga á snjó-
hvíta húfu Vdovushkins, mundi
hann eftir spítalanum á bökkum
árinnar Lovat. Þangað hafði hann
verið fluttur með mölbrotinn
kjálka — og þá — þvílíkur asni
hann var — hafði hann gerzt sjálf
boðaliði á vígstöðvunum á ný, þóti
hann hefði getað legið fimm dagar
þar á spítalanum.
Og nú var hann að láta sig
dreyma um að vera veikur í tvær
eða þrjár vikur — auðvitað ekki
hættulega veikur, ekki svo veikúr,
að þeir þyrftu að skera upp, engu
að síður nógu illa á sig kominn
til að fara á spítala og liggja í
rúminu í þrjár vikur án þess að
hreyfa hvorki legg né lið, og láta
þá næra sig á engu nema næfur-
þunnu súpugutli. Það var honum
sama um.
ITann inundi, að nú létu þeir
A hann ekki liggja í rúminu, jafn
vel í fangabúða-sjúkrahúsinu. Nýr
læknir hafði komið með siðaíta
iiðsauka — hét Stepan Grigorych,
taugaspenntur, hávær náungi, sem
gaf hvorki sjálfum sér né sjúkling-
um sínum stundlegan frið. Hann
fann upp á hinum og þessu handa
sjúklingunum að gera í sjúkrahús-
inu; handa öllum, þeim, sem gátu
staðið á fótunum: Hann lét þá
vinna við girðingar umhverfis garð
inn, leggja gangstígi, bera áburð
í blómabeðin og á veturna iét
hann þá byggja snjóvarnir.
Hann sagði, að bezta lækning
við hvers konar sjúkdómi væri
vinna.
Það er hægt að drepa hest á
yfirþrælkun. Það hefði læknirinn
átt að skilja Ef hann hefði fórnað
bæði blóði og svita við girðinga-
lagningu, mundi honum vera rórra
— það var öruggt.
Vdovushkin hélt áfram að
skrifa. Hann var sannarlega að
halda fram hjá starfinu, en með
eitthvað, sem ívan hafði ekki vit á.
Hann var að hreinskrifa nýtt langt
kvæði, sem hann hafði lokið við
kvöldið áður og hafði lofað að
sýna það þennan dag Stephan
Grigorych, lækninum, sem var tals
maður vinnu-lækningarinnar.
Stephan Grigorych hafði ráð-
lagt Vdovushkin að gefa sig út
fyrir að vera aðstoðarlæknir og
hafði farið með hann á spítalann
og kennt honum að sprauta í æð
£ fávísum sjúklingum, sem hefðu
aldrei látið sér detta £ hug, að
Vdovushkin væri alls ekki aðstoð-
arlæknir. Vdovushikin hafði lagt
stund á bókmenntir i háskóla og
hafði verið tekinn fastur, meðan
hann var ennþá á öðru ári. Lækn-
irinn viidi, að hann i fangelsinu
skrifaði það, sem honum hafði
ekki verið gefið færi á að skrifa
um i frelsinu.
;lpð*.um liðskönnun heyrðist
varla gegnum tvöfalda hrím-
uga gluggana.
ívan andvarpaði þungt og stóð á
fætur. Hann var ennþá með þenn-
an sama hita og hroll á víxl, en
augljóst var, að hann yrði ekki
undanþeginn vinnu.
Vdosvushkin teygði sig í mæl-
inn og las á hann:
„Humm, þetta er hvorki fugl né
fiskur. Þrjátíu og sjö . . . komma
tvei.r Ef hitinn hefði verið þrjátiu
og átta þá hefði þetta legið £ aug-
um uppi. Ég get ekki gefið þér
undanþágn. 'Þö getur' beðið hér ef
þér þókiMst, en það er á þína á-
byrgð. Læknirinn skoðar þig. Ef
hann telur þig veikan, veitir hann
þér undanþágu. Ef hann finnur
ekkert að þér, færðu enga undan-
þágu. Þá verðurðu settur í svart-
holið. Bezt væri fyrir þig að fara
til vinnu“.
Ivan sagði ekki neitt. Hann
kinkaði ekki einu sinni kolli. Hann
dró hattinn niður í augu.
Hvernig er hægt að ætlazt til
af manni, sem er heitf, að hann
skilji mann, sem er kalt.
j. um i f
JfMN*
Ég heyri að ég þarf lika að skrifa
Iyfseðil upp á taugaróandi Iyf
handa nábúunum------------
Sjáið til að þér fáið góðan svefn
— borðið ekki of mikið krydd —
haldið í við yður með tóbak og
áfengi —- og fyrir alla muni komið
ekki með þetta hálsbindi næst þeg-
ar þér komið.
Ford ’53—’59 Chervolet ’52-’60. Ford
Opel Karavan ’60. Tanus station ’59
Thunderbird ’57 tveggja dyra dyra.
—’60. Merkury ’50 góður. Skóda 440
’56 kr. 25 þús. Chervolet ’53 vélar-
laus 25 þús. — Kaupendur athugið að
við höfum hundruð bíla á skrá hjá
okkur og oft með litlum eða engum
útborgunum ef nægilegar tryggingar
á greiðslum eru fyrir hendi.
Nærfatnaður
Karlmanna
og drengja
fyrirliggjandi.
IH Muller
Kuldinn úti var nístandi.
Dimm þoka hjúpaði sig ara
ívan, og hann fékk sársaukafullt
hóstakast. Frostið úti var 27 stig.
Líkamshiti ívans var 37 stig fyrir
ofan frostmark.
Poirítton vor liofín

VORUHAPPDRÆTT!
S BS
16250 VINNINGAR!
TZ'oIya Vdovushkin leit upp frá
vinnu sinni og horfði á hann
stórum blíðlegum augum. Númer
hans var hulið af sloppnum.
„Hvers vegna kemurðu svona
seint? Af hverju tilkynntirðu ekki
á móti sjúklingum á morgnana
veikindi £ gærkvöldi? Þú veizt vel,
að það er ekki tekið á móti sjúkl
ingum á morgnana. Sjúkrahúslist-
inn hefur þegar verið sendur til
skipulags- og verkstjórnardeildar-
innar“.
Allt þetta vissi ívan. Hann vissi
Ifka, að það var enginn leikur
að komast á sjúkralista að kvöldi.
„Já, en sjáðu nú til, Kolya,
þegar ég . . . ég hefði átt að
koma . . það var £ gærkvöldi . . .
fann ég ekkert til“
„Og nú finnurðu til? Og hvar
finnurðu til?“
„Ja . . . ef ég hætti að hugsa
um það, þá finn ég ekkert til, en
ég er allur slappur".
Ivan var ekki einn þeirra, sem
alltaf voru að þvælast á sjúkra-
skýlinu. Vdovushkin vissi það
«næta vel. En á morgnana mátti
hann aðeins veita tveim mönn-
um undanþágu frá vinnu, og það
hafði hann þegar gert. Nöfn þeirra
voru þegar skrifuð niður undir
glerinu — það var grænt — á
borðinu hans, og hann hafði dreg-
ið strik þvert yfir blaðið.
„Já, minn kæri, þú hefðir átt
að ákveða þetta fyrr. Hvað ertu
að hugsa? Tilkynna veikindi rétt
fyrir liðskönnun".
Hann dró hitamæli upp úr einni
af krúsunum, sem stóðu i götum
á sárabindi, þurrkaði hann og rétti
svo ívani. Hann setti hann £ handar
krikann á sér.
Ivan sat á bekk við vegginn,
alveg úti á bláenda, svo að
minnstu munaði, að bekkurinn
sporðreistist. Hann sat í þessari
óþægilegu stellingu og undirstrik
aði þannig, án þess að hafa ætlað
sér, að hann væri ekki kunnugur
staðnum og að hann hefði komið
þangað út af smáræði.
Vdovushkin hélt áfram að skrifa.
Gjúkraskýlið var í fjarsta og
eyðilegasta horni fangabúða-
svæðisins. Engin hljóð bárust þang
að af neinu tæi. Engar klukkur eða
úr tifuðu þar — föngum var ekki
leyft að bera úr. Yfirvöldin vissu
um klukkuna fyrir þá, Ekki einu
sinni mýs-nöguðu þar;’þeim hafði
T
A
R
Z
A
H
THE VU7U NATIVES
WERE MEEK AN7
SU5MISSIVE APTEE
THE FEATH OF JAPA.
ANP ALL FISHTING
CEASE7 -
JrH
4I7-596-’
*WE 7I7 EACH OTHEK A GOOV
TUKN/'SAI? TARZAN. "THANK
. HEAVENS VOU AKKIVE7 IN TIME."
YES, KE7LIE7 5ILL,
"5UT I ALMCJT 7I7N'T
MAKE h —HA7TC707SE
A 5AN7 OF FIFTV LIONS'//
Þegar Japa var dauður voru
VUDU mennirnir ekkert nema
auðmýkt og undirgefni og bar-
dögunum var hætt.
Tarzan: „Við gerðum hVor öðr
um mikinn greiða. Guði sé lof
fyrir að þú komst hingað nógu
snemma“,
Bill Almond: „Já, en það ætlaði
nú varla að takast — ég varð
að komast frá 50 ljónum £ hóp“.
Fjórði hyer miði vinnur að meðaltali!
Haeslu vinningar 1/2 milljðn krðnur.
Lægsiu 1000 krónur.
Dregið 5. hyers mánaðar.
ítalskir
Nælonregnfarkkar