Vísir - 06.03.1963, Side 15

V f SI R^. Miðvikudagur 6. marz 1963-
75
BEATRICE HERZ:
SYSTURNAR
Framhaldssaga
Nóra þagnaði skyndilega. Ég
þóttist vera að leita að hárburst-
anum á Ijommóðunni.
— Ég kanri líka að dansa, —
það er að minnsta kosti allt í lagi
með fætur mína, hamingjunni sé
lof, sagði ég, líklega með beiskju-
hreim.
Þetta var komið yfir varir mér
áður en ég áttaði mig á, að þetta
hefði verið betur ósagt.
Nóra frænka reyndi að svara í
léttum tón:
— Það veit ég vel, það var ekki
svoleiðis metnt.
Við sögðum fátt á leiðinni niðilr
og svo tók Stavros við. Ég hálf-
skammast mín fyrir að játa það,
en mér var það til hugarléttis, að
hugsa til þess, að hafa Nóru
frænku ekki í nálægð minni næstu
tvo sólarhringa.
Það var heitt af sólu, er Stavros
leiddi mig til strandar. Úr húsa-
sundunum barst til okkar hlátur
barna, sem stundum þagnaði er
við gengum Fram hjá. Lykt af geit-
um barst að vitum mínum og mér
varð þungt fyrir brjósti, þar til
við nálguðumst ströndina, þar sem
maður gat notið sjávarsvalans.
Og frá bát úti fyrir ströndinni
barst að eyrum skrölt í vél sem
auðheyrt var, að var í ó.lagi.
Ég var 16 ára.
' Mér leið allt af vel, er Stavros
leiddi mig til strandar, þegar Nóra
frænka var hvergi nærri. Mér
hafði allt af fundist virðingar- og
kurteisisblær á framkomu hans,
þótt hann vart mælti orð af vör-
um. Þess vegna kom mér það ó-
vænt nú, er hann spurði allt í
einu:
— Hafið þér ávallt verið blind,
ungfrú?
Ég varð svo undrandi, að ég
svaraði engu, en þegar hann end-
urtók spurninguna, hristi ég
höfuðið.
En hann lét sér það ekffi nægja
og spurði:
— Hvað gerðist? Var það slys?
Það var orðið svo langt síðan
nokkur hafði talað um það, að ég
væri blind. Og það olli mér sárs-
auka, að þannig var spurt allt í
einu, beint, umbúðarlaust, það var
eins og komið hefði verið við opið
sár, en þegar ég ætlaði að fara
að svara einhverju, til þess að eyða
þessu, var eins og ég heyrði rödd
Stavrosar hljóma inni í félgsnum
hugans, og þá -varð mér ljóst, að
hann hafði ekki spui;t af forvitni,
heldur í einlægni og áf samúð. Og
mér fannst, að mér bæri að svara
spurningu hans í einlægni og ég
sagði því blátt áfram og einlæg-
lega:
— Það var 1 bílslysi, Stavros.
Við pabbi vorum á leið heim úr
borginni. Husið okkar var í nokk-
urri fjarlægð frá henni. Við áttum
heima í Nýja Englandi, en svo
nefnast enn í dag nokkur rlki
Bandaríkjanna. Þar er kalt á vetr-
um, þokasamt á ströndinni, allt
grátt, drungalegt. Það var von á
gestum heim og pabbi ók óvana-
lega hratt. Kannski brann hann
líka í skinninu að segja Dóru frá
nýrri bók, eftir hann, er gerður
hafði verið samningur um þá um
daginn. Ég var hjá tannlækninurn
og pabbi sótti mig. Það var til-
viljun ein, að ég hafði komist að
þessu með handritið — þótt hann
ætlaði að halda því leyndu til þess
að geta sagt Dóru systur frá því
fyrstri ' allra .. Það var beygja
á véginum fram undan ög allt- l
einu kom stór vörubíH á móti okk- skein beint- framan í mig, og þegar
ur, beint á móti okkur, — hann
var skökku megin á veginum, og
árekstri varð ekki forðað. Síðar
kom í ljós, að bílstjórinn var undir
áhrifum áfengis, og hafði sofnað
við stýrið .... Ég man, að ég var
hissa á því, að ég gat talað um
þetta blátt áfram, — það hafði ég
aldrei getað áður. Og ég hélt á-
fram:
— Faðir minn beið bana. Ég
slapp ekki við beinbrot — og það
var vitanlega þá, sém ég missti
sjónina. Og sú tegund blindu, sem
ég fékk heitir sjálfsagt einhverju
furðulegu nafni á latínu — og
vafalaust líka á grísku.
Stavros hélt laust, en þó örugg-
lega um handlegginn á mér. Hönd
hans var dálítið hrjúf, hann var
víst farinn að reskjast, en það var
gott að láta hann leiða sig, finna
snertingu handa hans, Ég líkti
höndum fólks stundum við blöð í
bók. Snerting gat kannske verið
á við það, sem ég hefði getað
lesið á mörgum síðum. Öll til-
vera mín var í tengslum við hend-
ur sem leiddu mig gegnum lífið
— aðallega hendur roskins fólks.
Nú erum við komin, ungfrú.
Dimitri er þegar búin að koma
fyrir sólhlífinni. Veðrið er ýndis-
legt, glaða sólskin, og varla nokkur
svali, en þér ættuð ekki að hætta
á, að fara út í meðan þér eruð
hér einar.
— Ég geri það ekki, ég ætla
bara að láta sólina skína á mig.
Þökk fyrir hjálpina. Stavros.
— Ekkert að þakka, ungfrú. Sko,
hérna er sólhlífin fyrir aftan yður,
og ef þér leggist hérna, skín sólin
ekki beint framan í yður.
Reitt til reiði.
Ég lagði mig í sandinn og hlust-
aði eftir dvínandi fótataki Stavros-
ar.
Eftir nokkra stund tók mig að
syfja og seig mér brátt blundur á
brá, Vaknaði ég við það, að sólin
ég sneri mér við til þess að hag-
ræða sólhlífinni, fann ég til stirð-
leika i öllum líkamanum. Það var
farið að hvessa og allt í einu tók
sólhlífina upp, en ég náði taki á
henni, en missti hana úr höndum
mér, vindurinn feykti henni áfram
og ég skreið á eftir henni, í von
um, að hún færi ekki langt. Ég
skreið áfram í von um að finna
hana og allt í einu var þaninn strigi
fyrir höndum mér og ég fálmaði
eftir sólhlífarskaptinu, og var þá
allt í einu gripið sterklega um úln
lið mér, og ég varð þess vör, að
sólin skein ekki lengur framan í
mig.
Þér þarna með stóru, dökku
Það lítur út fyrir að Jensen hjónin ætli að hafa enskt buff í
hádegisverð------—.
sólgleraugun, var sagt karlmann-
legri röddu og næstum reiðilega.
Þér hafið keypt yður skrautleg
sólgreraugu, en hafið víst gleymt
að athuga í þeim glerin. Þarna er
kvenfólkinu rétt lýst. Kaupir sér
gleraugu og verður svo að fálma
sig áfram eins og blindar leður-
blökur.
Ég fann, að ég var eldrauð í
framan á sama andartaki og ég
svaraði reiðilega: \
— Það vill nú svo til, að ég
er það, blind eins og leðurblaka,
eins og þér orðið það. Iður rennir
fráleitt grun í, að ég vildi gjarnan
geta kennt sólgreraugunum um
þetta. .
Ég bjóst við, að þetta mundi
læja í honum rostann og að hann
mundi stama eitthvað I afsökunar
skyni, og það hlakkaði sannast að
segja £ mér af tilhugsuninni um,
hve vandræða- og skömmustulegur
hann hlyti að vera — enda þótt ég
samtímis fyndi sárt til þess hversu
ástatt var.fyrir mér, en það gerði
ég jafnan ef eitthvað: þessu líkt
kom fyrir.
— Og nú búist þér vafalaust
við, að ég krjúpi á kné og biðjist
afsökunar?
Það var nú eitthvað annað en að
þess væri vottur, að hann skamm-
aðist sín fyrir ókurteisina. Hann
mælti að vísu ekki reiðilega, en
hann var alveg rólegur, og það
fór í taugarnar á mér svo að ég
svaraði af meiri heift en skyldi:
— Þér eruð sjálfsagt ímynd hins
fullkomna hraustmennis — en því
miður einnig gersneyddur venju-
legum mannlegum tilfinningum.
Hann svaraði engu og ég þagði
líka. Vindurinn feykti til hári mínu
ÍIHPfflB'JJWWSJ
T
A
R
Z
A
N
"wait! ane.íishop!
please!" twe
P’IRECTOK CKIEP
OUT IW A.PPEAL.
"WHAT FOR.? /
SAII7 JOE.
'''I WON'T SE
TREATE7 LIK.E
A SLAVE.//
,
JC*t
CiMtO
-■o»* int Urt' *»• rurmiiin. bu —tw *« b *. n
Dlitr. by United Frature Fyndlcate,
2UKOFF SMILE7 NERVOUSLV.
"COME NOW, IW FIFN’T MEAN
ANV HAKM. SHE’S JUST—
TEMPERAMENTAL—9-11-W16
*IF X PROMISE SHE WON'T
INSULT VOU AGAIN, CAN
VOU TOLERATE HER FOR--
POUSLE VOUR FEE?/
„Bíddu, herra Bishop“, hróp-
aði stjórnandinn, „gerðu það,
stoppaðu“.
Bishop: „Hvers vegna? Ég vil
ekki láta fara með mig eins og
þræl".
Zukoff brosti taugaóstyrkur:
„Kondu nú, Ivy ætlaði ekki að
gera neitt illt. Hún er dálítið
skapstór, það er allt of sumt...
Ef ég lofa að hún móðgi þig ekki
aftur, geturðu þá umborið hana
— fyrir tvöfalt kaup?“
Copyright P. I. 0. 80* 6 Copenhoi}!

M^asaasxm sbbs
og ég dró andann djúpt — andaði
að mér saltmettuðu sjávarloftinu.
Ég fann, að hann starði á mig. Og
þegar hann loksins tók til máls aft
ur mælti hann í allt öðrum tón en
fyrr:
— Og eruð þér nú alveg viss
um, að það sé það, sem þér óskið
eftir: Mannlegri samúð, tillitssemi?
Vitanlega hafði hann getið sér
rétt til, — að ég var orðin þreytt
á samúð og tillitssemi — sem var
hið v eina sem mér hafði fallið í
skaut á þeim árum, sem við
venjulegar kringumstæður hefði'
átt að vera hamingjuríkasti tím;nr
í lífi ungrar stúlku ..... Ég hafð:
einu sinni verið kysst, það var :
lok skóladansleiks rétt áður er
slysið var. Þá hafði feiminn skóla-
félagi gerst svo djarfur að kyss;
mig, — það var öll 'rómantíkin —
svo kom einmanaleikinn, myrkric
— tilfinningin að vera ein og út
undan — þegar allir voru glaðii
og kátir £ kringum mig — kannsk
vegna þess, að ungir menn vissi
ekki um hvað þeir ættu að tah
um við blinda stúlku.
Daphne og Apollo.
Mér var efst £ huga að flýja
Rödd hans nú hafði vakið eitthvac
hið innra með mér, sem bezt vær
að svefnbundið væri áfram — vell
óstjórnleg þrá eftir að komið vær;
fram við mig eins og sjáandi konu
Þegar ég svaraði engu, sagð
hann:
16250 VINNINGAR!
Fjórði hver miði vinnur að meðallali!
Hæstu vlnningar 1/2 milljón krónur.
Lægstu 1000 krónur.
Dregið 5. hyers rnánaðar.
Ódýrir
herrasokkar