Vísir - 12.03.1963, Page 15

Vísir - 12.03.1963, Page 15
VÍSIR . Þriðjudagur 12. marz 1963. ið hvort öðru þetta heilagt heit. Og Dóra hafði efnt það, þrátt eins og gripið ...kS ACTRESS IW VINES AMP 7IRECT0R ZUKOFF TALK.E7 UMTIL 7ARKMESS FELL-- ÆA HE 7ECIPEF, HOWEVéK,TO WÍMT u.m to oúestiom THE MEMBEKS--MOT REALIZIKJS THAT 7ISASTEK WAS TO 5TRIKE THAT VERY NISHTÍ A SHA70WY FIGURE CIRCLE7 THE CAAAP—TARZAN HAP 7IS- C0VERE7 THE ÍAOVIE TKOUPEi i. iik »<•' im K4- T-. v ir,ir itr. by United Featurc SyndieaU, ír Framhaldssaga röð og Dóra er ljómandi falleg. j Þetta skrapp yfir varir mér áður en ég vissi af. Það var ekki í neinu samhengi við það, sem við áður höfðum verið að tala um, og ég *at mér þess til, að Filippus mundi horfa á mig steinhissa. — Ég er viss um, að þér mun geðjast að þeim, sagði ég — kann- ske fullfijótt, — án þess að bíða eftir svari. — Ef þær líkjast þér er ég viss um, að ég verð ástfanginn í þeim báðum. Og ég hugsaði með sjálfri mér, að ég væri barnaleg I meira lagi, og kvlði minn væri fjarstæðukennd- ur og ástæðulaus. En ég hélt á- fram: — Dóra er víst búin að afla sér álits sem tízkuteiknari, sagði ég. Hún hefur ávallt verið ákaflega áhugasöm og dugleg, — alltaf náð settu marki, — eins og hún gæti fengið öllu framgengt, sem hún vildi. f skólanum hefði hún getað orðið fremst í öllum íþróttum ef hún hefði sett sér það mark. — Þú gerir mig næstum smeyk- an i— og ekki hef ég til þess orð- ið hrifinn af slíkum nútíma skjald- meyjum. Ég hló gleðilausum hlátri. — Ég hugsa, að þú verðir nú hrifinn, þegar þú sérð hana, sagði ég lágt, — það verða allir. — Nema þinn óbilandi, trausti eiginmaður, Helena mín, sem er blindur af ást til þín. — Ó — fyrir- gefðu, að ég tók þannig til orða, elskan min ... Hann varð eitthvað svo inni- lega hryggur yfir, að hafa tekið þannig til orða, að ég fór að strjúka handarbak hans óg svo sagði ég, — til þess að taka það fram í eitt skipti fyrir öll: — Þú verður að lofa mér einu, Filippus, að vera ekki alltof til- Iitssamur við mig, og ekki verða neitt leiður yfir því, þótt þú takir til orða eins og þér er eðlilegast og eins og ég hefði sjón eins og aðrir. Skilurðu það ekki, að mér fyndist það bara verra, ef ég vissi að þú værir ailtaf dauðsmeykur við að segja eitthvað, sem gæti sært mig. Ég veit vel, að þú viit ekki segja neitt, sem gæti sært mig. Ekki með orðum. Hann hallaði sér að ■ mér og kyssti mig, og það var indælt, en ég var ekki viss um, að honum hefði skilizt hvað ég átti við með — seinustu orðunum. — Þú veizt, hélt ég áfram, — ég er líka ung og. glöð, og það getur stundum eins og gert mann einkennilega skapifarin, að alltaf þurfi að taka sérstakt .tillit til manns. EINS OG PABBI VÆRI LIFANDI KOMINN! Við lentum í birtingu og fyrr en varði var skoðun.á farangri lokið og ég heyrði og fann, að Filippus var öllu vanur og átti sinn þátt í, hve allt gekk fljótt og greiðlega. Allt í einu var hrópað háum, hressilegum, glöðum rómi: — Helena — hér er ég! Það var Dóra, sem kallað hafði — og ég hefði þekkt rödd hennar, þótt þúsund manns hefðu hrópað um leið og hún. Var það ímyndun mín, er hún var komin til okkar, að hún eins og stirðnaði upp allt í einu. Á næsta augnabliki hafði hún vafið mig örmum og ég fann af henni ilmvatnsanganina, er hún kyssti mig á kinnina, Mér fannst líká, að' hún eins og gleypti andann á lofti. En ef hvorttveggja var ímyndun þurfti ég ekki að efast um hvernig henni var innanbrjósts, e^- hún sagði hátt, hægt, greinilega eins og hvert orð mætti ekki gleymast: — Filippus — er þetta Filippus, — en hvers vegna bjóstu mig ekki undir þetta, Helena? — Undir hvað? sagði ég undr- andi. — Að Filippus er lifandi eftir- myndin hans pabba. Þetta var þarna í mannþröng á flugvellinum og enginn hefur víst tekið eftir þvi hver svipbreyting kann að hafa orðið á andliti mínu, er hún sagði þetta. Ég veit það eitt, að mér fannst hefði verið isköldum höndum um hjarta mitt og andartak, að það hefði stöðvazt í brjósti mínu. Ég gat ekki trúað þessu, að Fil- ippus, maðurinn minn væri svo lík- ur pabba, að hann væri lifandi eft- irmyndin hans, en á sama augna- bliki minntist ég þess, að Nóra frænka hafði sagt, að hann væri fríður og karlmannlegur, og að svipurinn bæri stefnufestu vitni. Nú varð mér allt I einu Ijóst, að Nóra frænka hafði veitt því at- hygli, hve Filippus var líkur pabba, og mér skildist hvers vegna hún vildi ekkert frekara segja. — Ég er viss um, að hér á við að segja, að mér sé heiður að sam- líkingunni — en í hamingju bæn- um, ætlizt ekki til þess að ég fari að inna af hendi nokkurt pappa- hlutverk gagnvart Helenu. Hann hafði ekki tekið eftir neinu. Hvernig geta karlmenn verið svona blindir. I myrkri minu sá ég allt þúsund sinnum skýrara en hann. Og það fór ekki framhjá mér, að hún hafði stungið hendinni undir hinn handíegg hans, og taiaði til hans í sömu seiðandi tóntegund og hún jafnan gerði, er hún hafði feng ið áhuga á einhverjum. — Ég kalla hann auðvitað Filippus, Helena, sagði hún. — Og Filippus, ég yildi helzt, að þú kallaðir, mig. Dódó. Dódó. — Það var gælúnafnið, sem pabbi ávallt kallaði hana. Og hún hafði ekki leyft neinum öðrum að kalla sig þvi! Ég veit ekki hvernig við kom- umst út úr þrönginni. En hugur minn var langt í burtu, Hann var úti á sveitarsetri okkar þann dag, er Dóra hafði sagt mér, að hún og pabbi hefðu gert með sér sátt- mála um það að hvort þeirra, sem lifði hitt, skyldi taka ker með ösku þess, og ríða með það út á slétt- una, þar sem þau voru vön að láta fákana spretta úr spori og láta vindinn dreifa öskunni. Þetta var sá staður, sem þeim var kærastur og Dóra sagði, að þau hefðu unn- ©pib Við og við finnst mér helzt, að vera kvefaður! þér hljóti að finnast gott að fyrir örvæntingu móður minnar. Næstu viku á eftir reið hún dag- lega út á sléttuna, sem hafði verið kærasti staður þeirra beggja, og hún kom aldrei h’eim fyrr en dimmt var orðið, og mamma sagði mér, að hún hefði þá jafnan verið ná- bleik sem vofa. Hafði mér borizt hugboð yfir hafið? Hugboð um einhverja hættu framundan? Var það vegna ein- hverrar yfirvofandi hættu, sem mér leið svo illa á leiðinui yfir hafið? En hvernig var hægt að skýra þetta, ef þessu var svo varið? Eða var skýringin einfaldlega sú, að ég var dálítið taugaveikluð — hafði „snert af móðursýki“, eins og það var stundum orðað. En hvernig sem á því stóð gat ég ekki hrundið frá tilhugsuninni, um að það boð aði eitthvað illt, er Dóra fór að tala um, að maðurinn minn væri lifandi eftirlíking pabba — pabba, sem hún hafði dáð umfram alla menn. Og velkomin heim, systir mín iitlá,' háfði Dóra. sagt — það gleymdist mér. Ég gæti kannske bætt þvl við, að ef ég hefði verið heima þegar farmiði Nóru frænku kom, hefðu orðið átök um hvor fengi hann og færi ferðina. Dóra sagði þetta í léttum, ör- lítið ögrandi tón — það átti að líta svo út, að hún væri að gera að gamni sínu, en ég þekkti hana betur en svo, að ég vissi ekki hvar fiskur lá undir steini. Þetta var hólmgönguáskorun. Við höfðum háð einvígi fyrr, um brúður, um sandskóflur ■— um fyrsta síða kjól- inn sem við áttum að fá — og fieira — og Dóra hafði allt af bor ið sigur úr býtum. Ég gerði mér I rauninni aidrei grein fyrir hvernig það atvikaðist, að svo margt sem ég hafði talið mitt, var allt í einu orðið hennar. En það mátti hún eiga, að hún var ákaflega örlát, þegar um var að ræða það, sem hún var orðin leið á. Það var sem orð hennar læstust í mig sem klær. Ég skildi vel við hvað hún átti. Ef hún hefði fengið miðann og farið þessa ferð hefði hún fangað Filippus og komið með hann heim sem herfang sitt. Hafði hún ekki beðið slíks sigurs allan þann tíma, sem hún með biðil á hverjum fingri lék sér að þeim og hélt þeim í hæfilegri fjarlægð, — beið þess sigurs, að fá mann sér samboðinn — en enginn maður var samboðinn henni nema sá, er líktist pabba í einu og öllu. Og nú hafði hún fundið slíkan mann, En það var of seint — og hann var minn. Og ég var staðráð- in I að halda honum hvað sem gerðist. | — Er þér kalt? Það var Filippus, sem spurði, hlýlega, af nærgætni, elsku, sem ávallt — og svo nálægur mér. — Já, dálitið, sagði ég, eins og satt var. Hann leitaði eftir hönd minni og þrýsti hana. Og við gengum áfram hönd I'hönd. Ég vissi bara eitt, — ef ég missti Filippus yrði lífið mér einskis virði. Hann hafði gefið mér löngunina til að lifa — án hans var ég ekkert, allt var tilgangslaust, einskis virði, án hans. lö DðMSKH Kbínir TXifiRIOjiiW^bX HRAFNÍ5TU 3/(4.5ÍMÍ 38443 LESTUR-STÍLAR-TALÆFÍNGAR SÆNGUR Endurnýjum gömlu sængurn- ar. Eigum dún og fiðurhcld ver. Dún og fiðurhreinsun Kirkjuteig 29. Sími 33301 75 BEATRICE HERZ: Gæruúlpur aðeins kr.990.00 Ivy leikkona og Zukoff kvik- myndatökustjóri sátu og rædd- ust við alveg fram I myrkur — T-OTO þau tóku ekki eftir að einhver var á sveimi í nágrenni tjald- búðanna. — Tarzan var kominn þar að. Þegar Tarzan hafði orð- ið var við tjaldbúðirnar ákvað hann að bíða til morguns með að gera vart við sig — en hann hafði ekki hugmynd um allt það sem átti eftir að gerast þessa nótt.

x

Vísir

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.