Vísir - 30.04.1963, Blaðsíða 15

VI S IR . Þriðjudagur 30. apríl 1963.

framhaldssaga
eftir Jane Blackmore
DavíS stóð líka upp og beygði
sig fram, nær henni.
— Þú veizt vel hvað ég á við.
_ Ég veit ekkert, ekki nokkurn
skapaðan hlut, aepti hún.
Rupert gekk til þeirra. ,
— Hvað á þetta að þýða? spurði
hann ögrandi og eins og til alls
búinn. Sorrel horfði á hann, sá
hve hörkulegur hann var á svip-
inn, en smákipringur í munnvikun-
um sýndi, að undir niðri var hon-
um órótt.
Áður en Davíð fengi svarað kom
Jónatan hlaupandi:
— Hérna er þurrkan, sagði hann.
Porchy sagði, að við yrðum að
taka borðdúkinn af undir eins og
setja hann í kalt vatn.
Hann fór að tína saman diskana
og Sorrel hjálpaði honum, en fyrst
hafði hún litið biðjandi augum til
Davíðs, eins og hún vildi segja:
Hann er bara barn. Blandið hon-
um ekki í þetta. Davíð kinkaði
kolli til hennar eins og til þess að
gefa í skyn, að hann skildi þetta.
Hann settist við annan borðend-
ann .
__ Ég vildi annars gjarnan fá
kaffisopa líka, áður en seinasti lek-
inn er af könnunni.
=Sorrel leit upp og sá að þau
horfðust í augu Diana og Rupert.
Hún fyrirvarð sig auðsjáanlega, en
fyrirlitning var í tilliti hans. Eld-
rauð í framan, næstum f barns-
legri undirgefni, eins og biðjandi
um fyrirgefningu, rétti hún hon-
um hönd sína, en hann tók ekki
í hana og horfði á hana af ískaldri
fyrirlitningu, og nú hvarf roðinn
úr andliti hennar, hún varð grá-
bleik í framan, en bros lék áfram
um varir Ruperts. Hann snéri baki
við henni. Þá var eins og Diana
vaknaði úr dáleiðslu, hún spratt
upp og gekk óstudd úr úr herberg-
inu.
Jónatan vrtist ætla að hlaupa
á eftir henni.
— Er mamma lasin? spurði hann
og snéri sér að Davíð en ekki að
föður sínum.
— Hún er dálítið þreytt, byrjaði
hann vinsamlega, en Rupert greip
kaldranalega fram í fyrir honum:
__ Mamma þfn var full í gær-
kvöldi. Láttu þér þetta að kenn-
ingu verða. . . Neyti menn áfengis
í óhófi verða menn timbraðir dag-
inn eftir.
Jónatan virtist ætla að fara að
gráta. Sorrel fann betur en áður
hve djúpt hún hataði þennan mann
en hún sagði að eins:
— Þú hefir verið duglegur, Jóna-
tan, nú skaltu taka dúkinn og fara
með hann til Porchy og segðu
Marlene að bera fram bollana.
Þau biðu þögul meðan drengurinn
tók dúkinn og þar til hann var
kominn út úr stofunni.
— Það var engin þörf á þessu,
Rupert, sagði Davíð kuldalega.
Rupert yppti öxlum.
__ Við lifum í miskunnarlausum
heimi. Það er engin ástæða til
þess að vera að leyna því fyrir
dreng, sem er orðinn 10 ára. Sé
móðir hans svo fávís, að drekka
sig út úr drukkna, er réttast að
hann fái að vita það.
— í hamingju bænum, Rupert
sagði Sorrel titrandi áf reiði.
Drengurinn fær nógu snemma að
verða fyrir barðinu á vonsku mann
anna. Og þér eruð faðir hans.
Hann horfði á hana fjandsam-
lega og kuldalega. Svo var sem
hann hefði á svipstundu smeygt á
sig grímu hins fágaða og kurteisa
manns.
— Þú gleymir víst, að ég er svo
óheppinn að , hafa fengið konU;.
sem ekki má eignast fleiri börni
Sorrel, sagði hann rólega og tók
sigarettupakka upp úr vasa sínum
og leit um leið á Marlene, sem
kom í þessum svifum inn í stofuna.
Sumir eiginmenn, hélt hann áfr-
am rólega, geta elskað annarra
manna börn sem væru þau þeirra
eigin.
Hann brosti um lejð og hann
leit af einu þeirra á annað.
__ DaVíð er einn þeirra. Hann
er nógu stórlundaður til þess. Get
ég gert að því, að ég er ekki þann-
ig gerður? Á að dæma mig fyrir
það, að það er rík í mér sú hvöt
sem eðlilegust er öllum mönnum,
að sjá sitt eigið barn vaxa og
þroskast,
— Ef þér alið sljkar tilfinningar
hefðuð þér ekki átt að taka við
föðurhlutverki gagnvart Jónatan,
— Ég er alveg sammála, en það
er engin ástæða til þess að vera
kvíðinn drengsins vegna. Hann
fær nóga umhyggju og athygli
frá Davíð hérna.
__ Og þar með heldurðu, að þú
getir varpað af þér allri ábyrgð,
Hann kveikti sér í nýrri siga-
rettu.
Ég get ekki stungið upp á
neinu, sem ákjósanlegra er, sagði
hann rólega.
Sorrel varð, að bíta á vör sér
til þess að stilla sig um að svara
honum fullum hálsi, Hún beindi
nú athygli sinni^ að Marlene, sem
var að tína saman bolla og annað,
og nú var sem ljós rynni upp
fyrir henni, og hún gæti loks átt-
að sig á þeim tengslum, sem voru
milli Ruperts og Marlene. Það var
engu líkara en Marlena hefði fund-
ið á sér hvað hún var að hugsa,
því að hún sneri höfðinu I áttina
til hennar og horfði á hana. Augu
hennar voru stór og sakleysisleg,
en drýgindalegt bros sem bar
mikilli sjálfsánægju vitni, lék um
varir hennar. Hún var ung, en bú-
in að ná fullum Iíkamsþroska,
reiðubúin til ásta. Mjúkar Iínur,
hiti og ögrun í hverju tilliti. Það
var ekki erfitt að geta sér til um
hver áhrif hún mundi hafa á karl-
menn — Diana var fögur og snyrti
leg, þegar hún naut sín, en hún
stóðst engan samanburð við Mar-
lene hvað kynþokka snerti. Mundu
ekki ýmsir geta fallið í þá freistni
að lofa slíkri þokkadís hverju sem
vera skyldi í von um laun — svona
kona gæti leitt tilfinningaríkan
mann út á hálar brautir.
En svo beindust hugsanir henn-
ar skyndilega í aðra átt. Hvað gat
Rupert grætt á dauða tengdamóð-
ur sinnar? Ef hann var í raun og
veru hinn seki — og um annan
gat ekki verið að ræða, — var
það skiljanlegt. Því að ekki var
það frú Vane heldur Diana, kona
hans, sem var Þrándur í Götu á-
forma hans varðandi Marlene.
—, Viljið þér meira kaffi, lækn-
ir? spurði Marlene hægt, rólega,
seiðandi röddu.
Margt gat búið jafnvel undir
svo einfaldri spurningu. Sorrel
langaði til að hlæja hátt. En hún
vissi, að það. mundi verða móður-
.sýkilegur- hlátur .svo að húa b.æl,di
hiður löngunina. Og svo spurði
hún sjálfa sig hvort allt, sem var
að gerast í kringum hana, væri
ekjji í rauninni ímyndun, hugar-
burður hennar sjálfrar. Hver dag-
urinn mundi líða af öðrum sem
áður, stundum mundi rigna og
yrðu undirbúnar, þau mundu setj-
ast að sama borði — og ekkert
válegt gerast.
Válegt!
Það var eins og hún hnyti um
þetta orð, er það koma fram í
hugann.
Uppi á lofti lá frú Vane úlnliðs-
brotin. Það var ekki svo, að ekk-
ert hefði gerzt, og válegur atburð-
ur gat gerzt þá og pegar.
— Ég held, að ég verði að fara
upp, sagði hún.
Davíð gekk til hennar.
—- Ég kem með þér. Mamma
vill áfjáð koma og heimsækja Alex
Muller.
— En hefur hún þrek til þess,
sagði Sorrel er þau gengu saman
til dyranna.
— Hún er mjög þreytt, en ég
held, að það sé verra fyrir hana
Eruð það þér sem hafið Iqfati
drengnum mínum stórri trommu
í jólagjöf?
‘SíÍSS
tfeta tr t-sx
SAMEINAR MARGA KOSTI:
FAGURT ÚTUT. ORKU. TRAUSTLEIKA
RÓMAOA AKSTURSH/EFNI
OG
LAGT VEBÐI
TÉKHNESHA BIFHEIÐAUMBOÐIÐ
VONAWrftitTI 12, SÍMI 37351
SÆNGUR
í ýmsum stærðum. — Endur-
nýjum gömlu sængumar.
_ Eigum dún og fiðurheld
ver.
Dún- og fiðurhreinsun
Húseigendur
%
á hitaveitusvæði.
Er hitareikningurinn óeðlilega
hár? Hitna sumir' miðstöðvar-
ofnar iila? Ef svo er, þá get ég
lagfært það.
Þið, sem ætlið að láta mig
hreinsa og lagfæra miðstöðvar-
kerfið í vor og sumar, hafið
samband við mig sem fyrst.
Ábyrgist góðan árangur. — Ef
verkið ber ekki árangur. þurf-
ið þér ekkert að greiða fyrir
vinnuna.
Baldur Kristiansen
pípulagningameistari ■
Njálsgötu 29 — Sími 19131
?Wntwn ?
prentsmlð/a S, gijmnil6tlniplager6
Einholtl 2 - Simi 20960
fc\° SELUR

Landbúnaðarjeppi ’55 í úrvals
Opel Caravan ’55-‘62.
VW ‘55-’62.
standi.
Herald Standard '60
Rambler station ’57
Mercedes Benz ‘57 gerð 190.
SAAB station ‘62
Skoda station ’56
Austin A ’59
Deutz 55-‘59
Lincoln 2ja dyra Hartop
Cþevrolet ’53, fallegur bíjl.
Opel Capitan ‘56.
Chevrolet ‘59, fallegur blll.
Citroen ’53. Vijl skipta á Land
rover eða Austin Gibsy.
Ford Taunus station ’60. Vill
skipta.á VW bíl.
Opel Record 2ja dyra ’60
Opel Record ’62 má greiðast
með fasteignatryggðum bréf-
um.
Rússajeppi 59.
Mosckwitch '55-61.
Mercedes Benz ’60 vörublll
hálfframbyggður.
Volvo 55/
Mercedes Benz ’51.
Scania Vabis ’60.
Chevrolet ‘53 uppgerður bíll
kr. 110 þús.
Chevrolet ’46 með sendistöðvar
plássi. Verð samkomulag.
Gjörið svo vel, skoðið bílana.
— Borgartúni 1. —
Símar 18085 og 19615
T
A
R
Z
A
H
*X WlLL se IN
THAT TKEE
7IKGÓTLV ASOV9
THE TRAr,"
EXFLAINE7 THE
AFG-AIAN.
"AN7 YOU WILL
- WAIT IN THE JEGP!
Ég verð í trénu beint fyrir ofan
gildruna, sagði Tarzan, og þið
verðið í jeppanum. Þegar ég gef
merki, þá kveikið þið á ljósun-
um, og látið mig svo um rest-
ina. Æsandj þögn ríkti í skóg-
inum. Og svo, langt í burtu,
heyrðist urr í hlébarða á veið-
um. Það fer að líða að því hvísl-
aði Tarzan.
S f r e f c h
kvenhuxur

ESSSSS I