Vísir - 21.09.1963, Blaðsíða 15

VISIR . Laugardagur 21. september IS63.
Peggy Gaddis: 28
Kvenlæl cnirinn

Laura horfði á hana um stund,
klappaði svo á öxl hennar og
sagði:
— Það er nú sannast að segja
kominn tími til, að létt sé byrðum
af þessum veiku herðum. Þú ert
að reyna að gera River Gap að
betri bæ, og þökk sé þér fyrir það,
en við erum búin að vera hér
lengi — rektu ekki um of á 'eftir
en haltu stefnunni. Kemst þó hægt
fari.
— Hef ég farið of geyst?
— Ég mundi segja, að það örli
á ofurkappi stundum — og heppiy
legra fyrir þig «g alla, að þess
gæti ekki um of, en fyrir alla
muni, haltu stefnunni og sígðu á,
og við komum og ryðjum braut-
ina með þér, við komum, en við
þurfum stundum dálítinn tíma til
að átta okkur.
í>að var von á Jónatan heim!
Það var á heiðum september-
morgni, sem Meredith barst frétt-
in — og hún varð innilega glöð
við. Og fyrst nú gerði hún sér
fyllilega ljóst hve hún hafði sakn-
að hans. Að baki var sumar, er
hún hafði orðið að leggja hart að
sér. Á ýmsu hafði gengið, stund-
um verið kjarkiítil, jafnvel sorg-
bitin, en gleði og hamingjustund-
irnar voru fleiri.
Hún las bréfið frá Matildu upp
hátt, er setið var að hádegisverði,
og þegar hún Ias kaflann um dag-
inn og stundina, fórnaði Jennie
höndum:
— Hamingjan góða þau koma
eftir viku — og húsið lítur út
eins og . . og ég segi ekki meira,
— ég verð að draga af mér slenið
og byrja að gera hreint - fröken
Matilda hefur aldrei séð allt svona
útlftandi.
Rosalie var skemmt.
— Var kannski komið fram á
varirnar á þér, að húsið liti út eins
og svínastía, Jennie,. — sem sagt
nógu gott handa mér og Merry —
en allt öðru máli gegnir með Jóna
tan og Matildu.
Jennie horfði beint framan í
hana og sagði:
— Ungfrú Matilda og húsbónd
inn eiga heima hérna. Þau taka eft-
ir ef allt er ekki í lagi.
— Eiga heima hérna, já, en við
kannski ekki - og ég sem hefi
varla komið út undir bert loft allt
sumarið.
Við verðum að láta okkur detta
í hug eitthvað ráð til þess að fá
höfðingjana til þess að koma án
— Aleg rétt ungfrú Rosalie, þú
hefir kannnki verið hérna, en hug-
urinn var langt í burtu.
Og áður en Rosalie gæti svarað
hafði Jennie tekið t'óman bakka og
strunzað út með hann. Meredith
sagði ekkert, en Rosalie varð eld
rauð í kinnum, er hún virti hana
fyrir sér.
— Af hverju læturðu það ekki
[ fjúka, sagði Rosalie nepjulega —
ég er alltaf til vandræða og leið-
inda og það yrði öilum léttir, ef
ég færi mína leið.
— Það hefir enginn óskað neins
í því efni, sagði Meredith kyrrlát-
lega. Það er allt undir sjálfri þér
komið. Ef þú ert óhamingjusöm
hér ....
— Ætli ég væri ekki farin, ef
ég vissi hvert ég ætti að fara, nvar
aði Rosalie hvasslega.
— Segðu ekki svona vitleysu,
Rosalie, sagði Meredith. Þú hefir
fengið ágætis þjálfun, fórst úr vel
borgaðri vinnu, sem þú getur feng
ið aftur hvenær sem þú vilt. Og
mér skilst að þörfin fyrir þjálfað
fólk hafi aldrei verið meiri en nú.
— Þú vilt kannski, að ég fari
aftur í verksmiðjuna, þar sem ég
yrði að hafa hann fyrir augunum
hverja dagstund. Vel máttu vita
hvað mundi gerast, fyrr éða síðar.
Eg mundi smám saman brjóta á
bak aftur mótspyrnu hans. Hann
er meira en lítið ástfanginn í mér,
máttu vita. Og ég er vitlaus í hon
um.
— Verksmiðjan, þar sem þú
vannst er ekki eina verksmiðjan í
landinu.
— Ég er í sjúkraleyfi frá þens-
ari. Ég. mundi ekki geta skipt um
vinnustað án margskonar skýring
ar. Ég stóð mig vel í starfi mínu —
og þeir munu ekki fallast á, að ég
færi annað, án þess að leggja fram
góðar og gildar ástæður. Þeir
munu segja, að ef ég væri fær um
að starfa þar, sem ég fékk þjálfun
mína, bæri mér að starfa þar.
Rosalie útnkýrðj þetta eins og
fyrir barni, sem ekki er sérlega
greint.
Meredith dró andann djúpt.
— Mig langar ekki til þess að
koma óvinsamlega fram, en þú get
ur tekið því sem þú vilt. Ég ætla
mér að vera hreinskilin. Jónatan
hefir verið alvarlega veikur. Það
munaði minnstu, að við misstum
hann. Hann er gamall maður og
það eru takmörk fyrir hvað hann
töframannanna, segir Joe Wild-
cat. Þessi auðu stólar eru tákn
um vald þeirra, svarar Tarzan.
þolir. Þegar hann kemur heim ætl-
ast ég til, að þú segir ekkert og
aðhafist ekkert tii þess að raska ró
hans.
— Og hvað áttu við með þessu?,
spurði Rosalie snöggt.
— Ég á við það, að þú gangir
hér ekkj um óeirin og óþolinmóð
og hafir allt á hornum þér, eins
og haldin ólæknandi þunglyndi.
Þetta er hans heimili og hann á
rétt á því, að hér ríkji friður —
og að andrúmsloftið sé gott.
Ronalie sagði hrokalega:
— Þú virðist gleyma því, að
þetta er mitt heimili ekki sfður en
þitt.
— Það er heimili Jónatans, fyrst
og fremst og alltaf. Við eigum það
góðvild hans að þakka að þetta er
okkar heimili. Og það skaltu muna
Rosalie, og eiga mig á fæti, ef þú
sýnir það ekki í öllu, að þú metir
rétt það sem Jónatan og Matilda
hafa fyrir okkur gert.
— Mér þykir alveg eins vænt
um Jónatan og þér, sagði Rosalie
jafn hrokafull og áður.
— Þá skaltu sýna það með fram
komu þinni, þegar þau koma heim,
svaraði Meredith ákveðnum rómi.
— Ef ég geri það verður það
vegna þens að mér þykir vænt um
hann, ekkf vegna neins sem þú seg
ir eða gerir, svaraði Rosalie hrana
lega.
— Ef þú kemur ekki vel fram,
Rosalie, skal ég taka til minna
ráða — og þú munt sjá þótt síðar
verði, að betra hefði verið að fara
að mínum ráðum.
Rosalie horfðf á hana um stund
með unglingslegum kersknisvip og
svo brá fyrir fjandsamlegum
glampa í augum hennar:
— Það er ekki neitt sem þú get
ur sagt eða gert til þess að skjóta
mér skelku í bringu — og það
veiztu vel.
— Ég gæti sagt Lawrence Ster
ling allt um aðdragandann að frá
fallj Tims Abernathy, svaraði Mere
dith rólega og alvarlega.
Rosalie stóð kyrr, það var eins
og hún gæti ekki hrært legg eða
lið, hún náfölnaði og hún starði á
hana stórum augum, undrandi aug
um, kreppti ringur um stólarminn
og gat ekkert sagt.
— Fyrirgefðu mér Rosalie, nagði
Meredith og iðraðist nú orða sinna
— það var ófyrirgefanlegt af mér
að segja þetta, og þú veizt, að
þetta mundi ég aldrei gera.
— Jú, þú mundir gera það, ef
þú héldir að þú næðir tilgangi þín
um með því, svaraði Rosalie hásri
röddu, — þú mundir einskis svífast
ef þú teldir það réttlætanlegt. Það
hlýtur að vera hræðilegt, að vera
eins og þú, sjá aldrei neitt nema
frá þínum eigin bæjardyrum. —
Þú getur arkað um og sagt fólki
hvað það eigi að gera, og allt miðað
við hvað þér finnst, — það mætti-
segja mér að þú segðir konunum
hvort þær ættu að eiga börn eða
ekki, og að þú skammaðir fólk
fyrir að gera það, sem þér finnst
að það ætti ekki að gera. Þér dett
ur víst aldrei í hug, að aðrir hafi
rétt til sinna skoðana, rétt til að
Það hefur ekki verið höfðingja-
ráðstefna síðan á dögum föður
míns, segir Medu, töframennirnir
I gera það sem það sjálft vill án af-
] skipta þinna, að aðrir beri aðrar til
| finningar í brjósti en þú. Þú hefir
j sett sjálfa þig á einskonar stall
eins og þú værir lítill guð, nem
aðrir ættu að tilbiðja, lttill guð,
sem sér allt, veit allt, og sem aðr
ir eiga að fá leiðsögn frá, jafnvel
fyrirskipanir frá. Ég kalla það blátt
áfram mannúðarleysi . . .
Meredith Iyfti hönd sinni eins
og til þess að stöðva hana, en svo
hallað hún sér aftur í stólnum,
næstum óttaslegin á svip. Það, sem
Rosalie hafði látið út úr sér kom
meira en ónotalega við hana, það
hafði truflandi áhrif á hana. Var
það satt og rétt, sem Rosalie hafði
sagt? Var hún afskiptasöm, hroka
full og tók ekkert tillit til annarra?
Ljótt, ef satt var, en hún gat ekki
viðurkennt, að Rosalie hefði rétt
fyrir sér. — En hafði ekki Laura
sagt eitthvað á þessa leið: Við er
um búin að vera hér lengi, „rektu
ekki um of á eftir, en haltu stefn-
unni“. Og hún rifjaði upp fyrir sér
allt, sem þær höfðu rætt um, hún
og Laura, en hún visni með sjálfri
sér, að hún hafði f allri auðmýkt
litið svo á, að hún hefði gert allt
sem hún gat til þess að verða góð
ur, samvizkusamur læknir, ávallt
verið reiðubúin og alltaf gert það,
sem hún gat — alltaf haft að
markmiði, að efla heilbrigði íbú-
anna í River Gap.
Þessi gusa, sem hún fékk hjá
Rosalie hafði komið ónotalega við
hana, komið henni úr jafnvægi, og
minnt hana á það, sem Laura hafði
sagt. Kannski hafðj hana skort þol
inmæði, og látið hana í Ijós, er
hún var vör andúðar og skilnings-
leysis á áformum hennar verðandi
stofnun fyrir verðandi mæður —
og hún minntist undirtektanna,
sem hún hafði fengið hjá ráða-
mönnum, og hún hafði sagt við
sjálfæ sig, að þeir'væru ánægðir,
ef þarna væri gamaldags sveita-
læknir,' ’ sém‘ækf iím‘f héstkerru,
skrifaði lyfseðla og því um líkt,
og léti sig almennar heilbrigðileg-
ar umbætur litlu varða.
Og hún minntist þess hvernig
henni hafði liðið eftir að hvirfil-
vindurinn hafði farið yfir, og hún
fann aðdáun og samúð manna, —
þá hafði hún haldið, að orrustan
væri unnin, en síðar vissi hún, að
baráttan mundi verða þrotlaus —
og ef hún var eins og Rosalie hafði
lýst henni yrði það að vera svo, —
hún yrði að berjast áfram eins og
hún hafði gert.
Hún stóð á fætur, dró andann
djúpt, gekk út að glugganum og
horfði á skiltin yfir lækningastofu
sinni: Annað veðurbarið og varla-
Iæsilegt, en á því stóð: Jónatan
Blake, læknir — Hitt tiltölulega
nýtt og gljáandi og læsilegt vel:
Meredith Blake, læknir.
Hún skildi við Rosalie án þess
að svara árás hennar og er hún
gekk til læknastofu sinnar hugsaði
hún sem svo, að ásakanir Rosalie
væru aðeins eitt af því, sem þeir
yðu að þola, sem sóttu fram, án
fylgis almennings.
hafa hindrað það. Við verðum að
vera þolinmóðir, segir Gana, þessi
ráðstefna verður að heppnast.
„Kaffistofa“ skógarhöggmannsins
Artúr, hvað oft á ég að segja
þér að skilja gluggann ekki eftir
opinn þegar frú Olsen er að gera
hreint.
SÆNGUR
Endurnýjum gömlu
sængurnar. Eigum
dún- og fiðurheld ver.
Dún- og gæsadún-
sængur og kodda fyrir
liggjandi.
Dún- og fiðurhreinsunin
Vatnsstfg 3 — Sími 14968
16250 VINNINGAR!
Fjórði hver miði YÍnnur að meðaltalil
Hæsiu vinningar 1/2 milljón krónur.
Lægstu 1000 krónur.
Dregið 5. hvers mánaðar.
Ódýrar þykknr |
drengjapeysur
HAGKAUP
Miklatorgi
¥
A
R
1
A
N
WE MUST THIKKOF
SO*\E SCHEttE,
TAKZAN,TOGET
ALL THE AFKICAH N
CHIEFS TOGETHEK—
WITHOUT THEIK.
WIJCH P’OCTOKS'.
Fsr,s.jsjí-;iv.is 10-9-6299
THEKE HAS SEEN NO 'CONPEZENCE OFGKEAT
CH/EFS'SINCE MY FATHEK'S TI/AE! 'OSIA' I
MEN HAVc PREVEHTE7 THEAl
WE MUSTALL BE F’ATIENTÍ
WE'LL SUCCEE7...WE M.UST^
MAKE THIS COUWCIL
SUCCEEI7 FOK. THE
SETTEKMEMT OF ALL
- OUK. f’EOf’LEÍ rr"