Vísir - 11.10.1963, Blaðsíða 15

VÍSIR . Föstudagur 11. október 1963.

/5
ssacaa

og bætti við nokkrum orðum á
grísku. Stúlkan andvarpaði en
tróð síðan hálsklútnum gætilega
niður í stóra leirkrukku, sem
stóð á gólfinu.
— Og nú verðum við að flýta
okkur, sagði Harilaos.
Hann hjálpaði Barböru upp á
múldýrið og gekk sjálfur með
því og studdi hana. Leiðin var
löng og Barböru fór aftur að
verða illt í fætinum. Hún varð
að bíta á jaxlinn til að kvarta
ekki. Áfram — áfram, vegurinn
virtist aldrei ætla að taka enda.
Mj'rkrið féll á,4 en Harilaos hlaut
að hafa augu kattar, því að hann
var aldrei í vafa um hvar skyldi
fara.
Einu sinni kom einhver á móti
þeim. Harilaos hjálpaði Barböru
í snatri af baki og faldi hana
í runna við veginn. Hún lá graf-
kyrr og þorði varla að draga
andann. í gegnum greinarnar gat
hún greint mann, sem kom ríð-
andi á asna.
— Maður verður að vera gæt-
inn, tautaði Harilaos, þegar mað
urinn var horfinn.
Sjálfsíkveikja er eitt af því, sem fólk á erfitt með að átta
sig á. Það hefur el-cki farið með neinn eld, en samt kviknar í.
Það getur kviknað í frá sólargeislanum, ef hann fellur á hlut
sem endurkastar honum og myndar brennipunkt.
Það sem oftast veldur sjálfsíkveikju er olíublautur tvistur
Þegar tvistur hefur verið notaður til að þurrka upp olíu, á
alltaf að setja hann í lokað ílát. Það á aldrei að nota tvist til að
bera teakolíu á tré, því teakolía í tvisti veldur auðveldlega
sjálfsíkveikju. Betra er að nota striga eða léreftstusku.
Það á alltaf að nota lokaðan járnkassa fyrir olíublautar tusk-
ur eða fægigögn, og myndirnar sýna kassa, sem eru mjög
góðir til þess.
Samband brunatryggjenda á íslandi.
T
A
Aftur lá leiðin upp fjall og á
svip Harilaos mátti sjá að hann
var áhyggjufullur. En að lok-
um náðu þau upp á fjallsbrún
og Harilaos stanzaði og sagði
stoltur: — Það er synd að það
skuli vera nótt. Ég vildi að þér
gætuð séð dalinn, sem er hér
fyrir neðan. Dýrin, sem eru á
beit, vínviðinn, ólívutrén og akr-
ana. Allt þetta tilheyrir tengda-
syni minum. Hann er mikill mað
ur.
Þrátt fyrir þreytuna gat Bar-
bara ekki annað en brosað af
gleði. Hún var komin út fyrir
„áhrifasvæði“ Philips. Nú gat
hann ekki fundið hana.
Þega Philip varð var við, að
Barbara sat ekki lengur á bekkn
um, leit hann órólegur í kring
um sig: — Barbara hvar ertu?
hrópaði hann. v
Hann fékk ekkert svar og
sneri sér að leiðsögumanninum:
— Hvar er konan mín? Sáuð
þér hvert hún fór?
Leiðsögumaðurinn varð alveg
ruglaður og mjög skelfdur. Hann
sá fyrir sér ensku konuna liggja
fótbrotna í einum af göngum
völundarhússins.
— Ég skal leita að henni, flýtti
hann sér að segja.
Philip fylgdi honum hægt eft-
ir. Hann var ekkert sérlega óró-
legur — hvert gat Barbara svo
sem hafa flúið?
Leiðsögumaðurinn fann ekki
Barböru, en hann rakst á ame-
ríska ferðahópinn og fór að lýsa
fyrir ferðafólkinu — með til-
heyrandi handapati — því sem
gerzt hafði. Konurnar hlustuðu
spenntar og þegar Philip kom að,
horfðu þær á hann með samúð
• •. Ó, veslings
gat hún verið?
Og þær hrópuðu: — Frú Purvis,
frú Purvis.
En ekkert svar heyrðist, og
Philip sagði: — Konan mín hlýt
ur að hafa villzt. Hún kann ekki
I
I orð í grísku og getur ekki bjarg
að sér sjálf. Ef einhver hittir
þana verður hann að koma með
hana hingað samstundis.
— Einhver hlýtur að rekast
á hana, sagði leiðsögumaðurinn
hughreystandi. — Hún getur
ekki verið langt undan. Og hér
eru margir fjárhirðar ...
— Getið þér sent út áskorun
til allra hér um slóðir um að
leita að henni?, sagði Philip. Ég
heiti þeim, sem finnur hana,
þúsund drachmer.
Leiðsögumaðurinn varð mjög
undrandi á svip en sagði aðeins:
— Ég skal sjá um að það verði
kunngerc. Verðið þér hér í nótt?
Það er lítið hótel . . .
— Já, ég neyðist víst til þess,
sagði Philip. Það var ergilegt, en
hann gerði sér grein fyrir að
það myndi vekja eftirtekt, ef
hann gerði það ekki. Eftirtekt og
undrun ...
Hann fékk herbergi á litla
hótelinu og ákvað að fara til
lögreglunnar morguninn eftir, ef
Barbara væri ekki komin í leit
irnar fyrir þann tíma. Hann vissi
nákvæmlega hvaða sögu hann
ætlaði að segja þar.
Nýr dagur rann án þess að
nokkuð hefði frétzt af Barböru.
Philip tók bíl til Herakleion og
gaf sig fram við lögregluna. Ef.
Barbara var á leið til ræðis-
mannsskrifstofunnar í Kanea
varð hann að komast þangað á
undan. Sagan, sem hann ætlaði
að segja, myndi afvopna hana
— aðeins ef hann yrði á undan.
★
Lögreglustjórinn Michali var
lágvaxinn maður með svart yfir-
skegg og mjög vökul brún
augu. Hann hlustaði hugsandi
meðan Philip sagði frá hvarfi
Barböru: — Konan mín er mjög
slæm á taugum, sagði Philip, og
ég er hræddur um að hún reiki
hér um fjöllin -án þess að vera
.fær um að bjarga sér . . .
I laumi virti hann fyrir sér
andlit Micha-lis til að sjá, hvaða
áhrif sagan hefði á hann. En
Michali hafði þegar gert sér
allt aðra hugmynd um flótta frú
Purvis. Flótti hennar var áreiðan
lega undirbúinn fyrirfram —
hún átti elskhuga, sem beið
hennar einhvers staðar. Sigri
hrósandi dró hann bréf fram úr
stórum bréfabunka: — Er þetta
rithönd eiginkonu yðar?
Philip fölnaði: — Já, svo sann
arlega. Hvaða bréf er þetta?
Hvar fenguð þér það?
Aumingja maðurinn, hugsaði
Michali með sér. Auðvitað er
hún honum ótrú. Svo sagði
hann: — Það er áritað til ein-
hvers hr. Lindley Treadgold.
Maður sem heitir Orestes var
hér í gær í öðrum erindagerð-
um. Þegar við vorum búnir að
afgreiða hann tók hann þetta
bréf upp og sagðist hafa verið
beðinn að senda það ...
— Hver bað hann fyrir bréfið?
greip Philip ákafur fram í fyrir
honum.
— Kona, sem heitir Eleni.
Hún lét hann fá fimm drachmer
fyrir frímerki, og Orestes spurði
mig hve mikið frímerkið kostaði
og svo tók ég bréfið og lofaði að
senda það.
Philin brosti: — Að hugsa sér
að það skyldi falla í yðar hend-
ur. Ég verð að lesa það — eigin
konu minnar vegna, að sjálf-
sögðu.
— Auðvitað. sagði Michali og
Philip reif upp bréfið og las:
„Kæri Lindley. — Þú heldur
áreiðanlega, að ég sé vitlaus, en j
í raun og veru er ég í lífshættu.
Ég get ekki útskýrt neitt nú, en
þú verður að trúa mér og taka
fyrstu flugvél til Aþenu eftir að
þú hefur fengið þetta bréf. —
Farðu á Hótel King George og
ég reyni að hafa samband við
þig. Kæri Lindley, ég sver að
líf mitt liggur við
Þín Barbara“.
Philip las bréfið tvisvar, en
svo hristi hann höfuðið.
— Þetta er alveg fáránlegt.
Hann leit upp og mætti vökul-
um augum Michalis: — Lesið
sjálfur.
Michali las með erfiðismun-
um: „Ég er í lífshættu ...“ hann
hnyklaði brýnnar: — En ef hún
hefur skrifað bréfið og látið El-
eni fá það, skil ég ekki hvernig
hún getur verið í lífshættu?
— Hún tekur þetta í sig við
og við, sagði Philip — það er
dálítið erfitt að útskýra það, en
hún getur fengið alls konar hug-
myndir .. .
Hver er Lindley Treadgold?
spurði Michali tortrygginn.
— Ég veit það ekki. Hún
nefndi nafn hans einu sinni, en
þagnaði svo skyndilega og ég
fékk ekkert meira upp úr henni.
Flún fékk móðursýkiskast. Phil-
ip fól andlitið í höndum sér: —
Getið þér ekki hjálpað mér? Ég
verð að finna hana.
Michali lagði höndina á öxl
h:.ns og úr svip hans skein með-
aumkun: — Ég skal gera allt
sem í mínu valdi stendur. En
hvers vegna fór hún frá yður?
— Hún er ekki fullkomlega
með sjálfri sér, sagði Philip
snögglega. Við verðum að finna
hana sem fyrst, — hún er ekki
með neina peninga og getur ekki
komið sér áfram sjálf.
Taunus stadion ’60, 90 þús.
Plymouth ’58 stadion, til
greina kemur skuldabréf.
Benz ’55, diesel, góðir skil-
málar.
Rússajeppi ’59, blæja.
Simca ’62, sex manna.
Morris 1100 ’63.
ZePhyr ’62 og ’63.
Ford ’55 sex og átta cyl.
Auk þess hundruð alls
konar bifreiða.
RAUOARÁ
SKÚLAGATA 55 — SÍMÍ 15812
Við getum ekki haft fund með
töframönnum, ef þið getið ekki
komið ykkur saman um hver á
að vera foringi ykkar, segir Tarz-
an. Við verðum á einhvern hátt
að ráða fram úr þessu. Hver ykk-
ar hefur lifað lengst? Ég var orð-
inn töframaður hjá mínum ætt-
bálki meðan þeir voru ennþá í
vöggu, segir einn töframannanna,
þess vegna mun ég sitja í for-
sæti. Nei hrópar annar. Þú ert
orðin of gamall til þess að geta
séð óvini okkar, ég sé að þessi
Tarzan er óvinur. Við getum ekki
treyst honum.