Vísir - 23.10.1963, Síða 15

Vísir - 23.10.1963, Síða 15
V1SIR . Miðvikudagur 23. október 1963. 15 ■nurA'fjBA RPimfTíffT'S œ>?u « .3» 'JQ0«II 3É .TlLUíSSIZ-dL3K a-yir.^Bi-jranntiniHii Ií'íEBB B “-Æ B'Al CJJtS Miat.ftjijb igBHWgaaBsgggaEBapaaiai——iii—fiiTWBai ia gg BBEBBaiBBBBM BBBB mi a oi * 1E3T 1BBB )■ HSW . töDH ■ iEOT i TH« dh i mrj bi 'K mt BI BD. '5 BQ 03 «9 ic - raau w aaai a bzovs ss uissi m PJEE2 \sw Sh DS oa^fis HMcai sn • K3 ss: K5 • E3( SH HJ( <atvA B3I3 a»í£&: SSSií! æes3 EOBRSBa ll»B(£a iBsn&>o] jiBor-íi'j flBOfiJfí sssra^M* • vgF£aa IE9V1 *B" lSH'-'AÚSffl hbiw^ rg‘ r* • fæa ®,'(V ' , .* .. , íO0 I/ t/ »• -.6 13313 •. i • :;• .. -,:aw j.t-'-rr — kj ovaa VíV.Ví**’*^ e*-3«53 b tsa B3E cas r,5EE 0» osa iíki hŒi BBB Ba» tfc JW kcb a*s soa sn k orreaEBiceac: BaB»KaagaBHraw»gaeaya^«g;.>gw«»pig»BMiwBHw»amsDuwuiWiWiqwBHflBiBfiWBBgBWPaiRigspg?5TC??in.’PB^MPie¥wg«gW9Wg»i? En nú fékk hann nýtt tauga-1 áfall. Hann nötraði eins og i hrísla og kastaði sér í króksæti | sitt. Hann sat þar hreyfingar- j laus langa stund lostinn skelf- ingu af tilhugsuninni um morð- in tvö, sem hann hafði framið þessa nótt, en hann var ekki í vafa um, að stúlkan mundi hafa beðið bana í fallinu eða að fenna myndi yfir hana og hún krókna úr kulda. Líkið hafði oltið niður á gólf- ið og lá þar milli upphitunarrör- anna undir sætunum. Eftir nokkra stund kom aftur hreyfing á launmorðingjann og ótti hans dvínaði nokkuð og hann hugsaði sem svo: — Ég varð að gera það — til þess að bjarga lífi mínu. Ella hefði allt verið glatað. Óp henn- ar myndu hafa heyrzt, og ef lestin hefði ekki verið stöðvuð hér úti á landsbyggð- inni, mundi ég hafa verið handtekinn við komuna til Par- ísar. Nei, þáð var engin önnur leið. Jafnvel þótt ég hefði slopp- ið mundi hún hafa getað lýst mér. Nú er mesta hættan hjá. Nú er það ekki nema eitt sem gildir, að vera rólegur og láta sér ekkert fyrir brjósti brenna. Ég hef 300.000 franka, sem ég hefi lagt mikið í sölurnar fyrir —og ég skal svo sannarlega njóta ánægjunnar af að eyða þeim. . . Ég get ekki lagt á flótta nú, — það væri of áhættu samt að stökkva ÚL Líklega veit enginn, að neitt hafi gerzt í lest- inni. Og það er varla runninn dagur, þegar við komum til París ar. Þá hverf ég. Engan grunar neitt. Þegar allt kemst upp verð ég horfinn. Ég óttast ekkert — ég þarf ekkert að óttast. Hann renndi allt í einu augum á líkið, þar sem það lá á gólfinu: — Ekki get ég látið það liggja svona, hugsaði hann og fór að bisa við, að koma því fyrir í króknum, en það gekk erfiðlega því að það var að byrja að stirðna, en loks tókst það. Hann sveipaði um það voðinni og lét hattinn slúta niður á höku andlits þess. Þegar þrælmennið hafði gert þetta leit hann á hendur sínar og föt til þess að gá að blóð- blettum, sá enga, og settist svo aftur í krókinn, beið þess að lest in kæmi til Parísar, og var ákveð inn í að vera fljótur til að hverfa í þrönginni á stöðinni. Þegar launmorðinginn hratt stúlkunni út úr lestinni rak hún upp skelfingarvein, sem enginn í lestinhi heyrði, en hún hafði komið niður í skafl, sem mynd azt hafði, er snjóplógurinn þejdti snjónum til beggja hliða. Höfuð hennar skall að vísu á stólpa, sem var hartnær hulinn snjó, og missti hún meðvitund, en fönn in var henni að öðru levti til hlífðar gegn meiðslum á öðrum líkamshlutum, að því er virtist. En neyðaróp hennar hafði heyrzt þótt enginn í lestinni hefði heyrt það nema morðing- inn. Á þröngum gangstíg skammt frá brautinni voru tveir menn, báðir ungir, á gangi, og ætluðu þeir á veiðar. í von um að veðijr i batnaði með morgninum. Þeir höfðu numið staðar í þeim svif.- um, er lestin þaut fram hjá eins og ör," og báðir kipptust við, er þeir heyrðu skerandi neyðaróp. Þetta var um það bil miðja vegu milli stöðvanna Saint-Juli en-du-Sault og Villeneuve-sur- Yonne. Þetta voru piltar um tvítugt. Annar greip í handlegg hins og sagði: — Heyrðirðu þetta, René? — Já, svaraði hinn, ég hefi aldrei heyrt svo átakanlegt vein. Hvað skyldi hafa gerzt? — Það má guð vita, það var kona sem veinaði, án vafa, senni lega ung stúlka. — Já, en hvaðan barst það? — Vitanlega úr lestinni. Ég gat ekki betur séð en að dyr opnuðust á lestinni, er hún þaut fram hjá og að einhverju væri kastað út — kannske einhverj- um hafi verið hrundið út um opnar dyrnar? — Ertu viss? — Það held ég, nema ímynd- unaraflið hafi hlaupið með mig í gönur. Eitthvert óhapp hefir komið-fyrir? — Óhapp — líklegra, að glæp ur hafi verið framinn. — Við verðum að reyna að grafast fyrir um þetta. Hafi ein- hverjum verið kastað út úr lest- inni, einhverjum er.liggur máske stórmeiddur þarna og meðvit- undarlaus, ber okkur að koma til hjálpar. Það er þyrnigerði milli okkar og brautarinnar, en við komumst yfir það, eða finn- um op einhvers staðar. Þeir lögðu ótrauðir af stað, fundu brátt op á þyrriigéfðinu, lögðu þar frá sér veiðibyssurnar, sem voru þeim til trafala, og klofuðu snjóinn meðfram braut- inni. Brátt voru þeir á brautinni, René, og vinur hans — Léon. Það var komið undir birtingu, en vindinn hafði ekki lægt, og var þvi ekkert lát á skafrenn- ingnum. Þeir urðu að sækia gegn vindi og sáu vart út úr augum. René virtist ætla að -tefeau^öiii.jilyinstcL—J W-i’f til Satnt-Julien-du-Sault. — Við skulum fara'í’ gagn- stæða átt fyrst, sagði Leon — fara kippkorn í þá átt fyrst. Þeir þræddu brautina og allt í einu sáu þeir eins og dökka þústu hjá henni — utan í skafli. -— Þarna, sögðu þeir báðir f einu og hertu gönguna að þústunni. Þetta voru luktir eimlest- ar, sem nálgaðist með miklum hraða. Hér mátti ekki mínúta fara til ónýtis og þeir beygðu sig aftur niður, annar tók undir herðar konunnar meðvitundar- lausu, hinn um fætur hennar, og lyftu henni yfir skaflinn og renndu sár svo með hana niður hinum megin, og þeir voru ekki fyrr komnir yfir er lestin brun- aði fram hjá. Léon klifraði svo aftur upp og veifaði og kallaði, ef nokkur von skyldi vera, að til þeirra sæist. — Þetta er vita tilgangslaust, sagði félagi hans. Enginn heyfir þig eða sér. ' — Nú er að athuga hvort lífs mark er með þessari veslings konu, sagði Léon og beygði sig niður aftur, og hlustaði eftir hjartslætti hennar. — Hún lifir, sagði hann, en andardrátturinn er mjög veikur. Ég held, að það hljóti að vera hægt að bjarga henni. René hafði sezt undir þyrni- gerðinu og reyndi að kveikja sér í vindlingi, en sökum þess hve hvasst var tókst honum það ekki fyrr en við fjörðu tilraun. Nú datt honum í hug, að reyna að kveikja á eldspýtu svo nærri and liti konunnar, að þeir gætu greint hvort þetta væri kona, | sem áður hafði fyrir augu þeirra | borið, og er þetta loks tókst j kipptist Léon við. -— Hvað er þetta? þekkirðu j hana spurði René. — Hvort ég þekki hana. stam j aði Léon. Hún heitir Emma-Rose 1 og stundar nám hjá frænku j ininnií Laroche. sem.er kennslu j kona. Og'ég-þekkl'hana vel, — i ég elska hana. — Guð minn góður, stundi René upp. —- Emma, Emma, elskán mín, sagði Léon og kraup á kné hjá meðvitundarlausri stúlkunni. — Hann tók hendur hennar og neri, svaraðu mér. Hún hreyfði sig ekki. Hún heyrði ekki til mfn. Hún er alveg meðvitundarlaus. Guð minn góður, ef hún skyldi nú deyja í höndunum á okkur. Chervrolet ’55 sex cil. bein- skiptur — vill skipta á yngri bíl. Standard ’53, góður bíll á hagstæðum skilmálum. Renault dauphine ’61 ein- staklega fallegur — ekinn 20 þúsund km. Tanus ’60 station óskemmd ur og yel með farinn. Voikswagen ’62 ekinn 18 þús. km. Sendiferðabíll með stöðvar plássi. Rússajeppi ’59 með blæju. | fj^ | E f$ fPi>. m. Léon var rét,t á eftir René og þeir beygðu sig niður og virtu fyrir sér manneskjuna, sem lá þama í snjónum. — Það er kona, sagði Léon, klædd skinnfóðraðri vetrarkápu. Hvað getum við gert? Við verðum að færa hana til, því að hún liggur hættulega nærri teinunum. 1 sama bili heyrðist skrölt í lest sem nálgaðist, og innan skamms sáust tvö ljós úti í myrkrinu, eins og grimmileg augu ófreskju, sem nálgaði^t. T A R Z A N Trumbur okkar hafa sent skila- maurarnir, og þessi svikari, verði mann Scarabbanna hefur' enga hefur engan töframátt gegn þess- .. l!1 Unwt-n * 1- n n.. n n •• ' , . . m A nr (-1 1 n A nn VI 1 0^0 /T »* 1 1 1 I nil t" /- » I Urtnr. l-ftl ft l-» : f +• r. (T n O T*1 1 111 1 Vftftld'llW ft/^ft /1 boð til allra þorpa í nágrenninu. Við sögðum höfðingjunum að töframenn þeirra óskuðu eftir að þeir kæmu strax, segir Gana við Tarzan. Við skulum vona, að nóg til að sannfæra höfðingjana uni að töframennirnir eru einskis virði, svárar Tarzan. Svo að þú, sem kallar þig Retcho töfra- grímu lengur til þess að fela þitt sviksamlega trýni, segir Medu háðslega við svikarann, sem ligg- ur öskrandi á jörðinni. Og þú um agnarlitlu maurum, eða bönd- um okkar. Bíddu þangað til Mu- Mu höfðingi þinn sér hversu hef- ur verið leikið á hann. RAUÐARÁ SKtlLAGATA 53 — StMI 13*12 LAUGAVE6I 90-Q2 Stærsta úrval biíreiða á einum stað. - Salan er tirugg hjá okkur. Skólavörðustig 3A, 3. hæð Símar 22911 og 14624 Jón Arason Gestur Eysteinsson Lögrfæðiskrifstofa og fasteignasala. STRETCH- iHXUR HA6KAUP Miklatorgi

x

Vísir

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.