Vísir - 23.10.1963, Síða 15

V1SIR . Miðvikudagur 23. október 1963.
15

■nurA'fjBA
RPimfTíffT'S
œ>?u « .3» 'JQ0«II 3É
.TlLUíSSIZ-dL3K
a-yir.^Bi-jranntiniHii
Ií'íEBB B “-Æ B'Al CJJtS
Miat.ftjijb
igBHWgaaBsgggaEBapaaiai——iii—fiiTWBai
ia gg BBEBBaiBBBBM BBBB
mi
a
oi
* 1E3T 1BBB
)■ HSW . töDH
■ iEOT i TH«
dh i mrj
bi 'K mt
BI BD. '5
BQ
03
«9
ic - raau
w aaai
a bzovs
ss uissi
m PJEE2
\sw
Sh DS
oa^fis
HMcai
sn
• K3
ss:
K5
• E3(
SH
HJ(
<atvA
B3I3
a»í£&:
SSSií!
æes3
EOBRSBa
ll»B(£a
iBsn&>o]
jiBor-íi'j
flBOfiJfí
sssra^M* • vgF£aa
IE9V1 *B" lSH'-'AÚSffl
hbiw^ rg‘ r* • fæa
®,'(V ' , .* .. , íO0
I/ t/ »• -.6 13313
•. i • :;• .. -,:aw
j.t-'-rr — kj ovaa
VíV.Ví**’*^ e*-3«53
b tsa B3E cas r,5EE 0» osa iíki hŒi BBB Ba» tfc JW kcb a*s soa sn k
orreaEBiceac:

BaB»KaagaBHraw»gaeaya^«g;.>gw«»pig»BMiwBHw»amsDuwuiWiWiqwBHflBiBfiWBBgBWPaiRigspg?5TC??in.’PB^MPie¥wg«gW9Wg»i?
En nú fékk hann nýtt tauga-1
áfall. Hann nötraði eins og i
hrísla og kastaði sér í króksæti |
sitt. Hann sat þar hreyfingar- j
laus langa stund lostinn skelf-
ingu af tilhugsuninni um morð-
in tvö, sem hann hafði framið
þessa nótt, en hann var ekki í
vafa um, að stúlkan mundi hafa
beðið bana í fallinu eða að fenna
myndi yfir hana og hún krókna
úr kulda.
Líkið hafði oltið niður á gólf-
ið og lá þar milli upphitunarrör-
anna undir sætunum.
Eftir nokkra stund kom aftur
hreyfing á launmorðingjann og
ótti hans dvínaði nokkuð og
hann hugsaði sem svo:
— Ég varð að gera það — til
þess að bjarga lífi mínu. Ella
hefði allt verið glatað. Óp henn-
ar myndu hafa heyrzt, og
ef lestin hefði ekki verið
stöðvuð hér úti á landsbyggð-
inni, mundi ég hafa verið
handtekinn við komuna til Par-
ísar. Nei, þáð var engin önnur
leið. Jafnvel þótt ég hefði slopp-
ið mundi hún hafa getað lýst
mér. Nú er mesta hættan hjá.
Nú er það ekki nema eitt sem
gildir, að vera rólegur og láta
sér ekkert fyrir brjósti brenna.
Ég hef 300.000 franka, sem ég
hefi lagt mikið í sölurnar fyrir
—og ég skal svo sannarlega
njóta ánægjunnar af að eyða
þeim. . . Ég get ekki lagt á
flótta nú, — það væri of áhættu
samt að stökkva ÚL Líklega veit
enginn, að neitt hafi gerzt í lest-
inni. Og það er varla runninn
dagur, þegar við komum til París
ar. Þá hverf ég. Engan grunar
neitt. Þegar allt kemst upp verð
ég horfinn. Ég óttast ekkert —
ég þarf ekkert að óttast. Hann
renndi allt í einu augum á líkið,
þar sem það lá á gólfinu:
— Ekki get ég látið það liggja
svona, hugsaði hann og fór að
bisa við, að koma því fyrir í
króknum, en það gekk erfiðlega
því að það var að byrja að
stirðna, en loks tókst það. Hann
sveipaði um það voðinni og lét
hattinn slúta niður á höku
andlits þess.
Þegar þrælmennið hafði gert
þetta leit hann á hendur sínar
og föt til þess að gá að blóð-
blettum, sá enga, og settist svo
aftur í krókinn, beið þess að lest
in kæmi til Parísar, og var ákveð
inn í að vera fljótur til að hverfa
í þrönginni á stöðinni.
Þegar launmorðinginn hratt
stúlkunni út úr lestinni rak hún
upp skelfingarvein, sem enginn í
lestinhi heyrði, en hún hafði
komið niður í skafl, sem mynd
azt hafði, er snjóplógurinn þejdti
snjónum til beggja hliða. Höfuð
hennar skall að vísu á stólpa,
sem var hartnær hulinn snjó, og
missti hún meðvitund, en fönn
in var henni að öðru levti til
hlífðar gegn meiðslum á öðrum
líkamshlutum, að því er virtist.
En neyðaróp hennar hafði
heyrzt þótt enginn í lestinni
hefði heyrt það nema morðing-
inn.
Á þröngum gangstíg skammt
frá brautinni voru tveir menn,
báðir ungir, á gangi, og ætluðu
þeir á veiðar. í von um að veðijr i
batnaði með morgninum. Þeir
höfðu numið staðar í þeim svif.-
um, er lestin þaut fram hjá eins
og ör," og báðir kipptust við, er
þeir heyrðu skerandi neyðaróp.
Þetta var um það bil miðja
vegu milli stöðvanna Saint-Juli
en-du-Sault og Villeneuve-sur-
Yonne.
Þetta voru piltar um tvítugt.
Annar greip í handlegg hins og
sagði:
— Heyrðirðu þetta, René?
— Já, svaraði hinn, ég hefi
aldrei heyrt svo átakanlegt vein.
Hvað skyldi hafa gerzt?
— Það má guð vita, það var
kona sem veinaði, án vafa, senni
lega ung stúlka.
— Já, en hvaðan barst það?
— Vitanlega úr lestinni. Ég
gat ekki betur séð en að dyr
opnuðust á lestinni, er hún þaut
fram hjá og að einhverju væri
kastað út — kannske einhverj-
um hafi verið hrundið út um
opnar dyrnar?
— Ertu viss?
— Það held ég, nema ímynd-
unaraflið hafi hlaupið með mig
í gönur. Eitthvert óhapp hefir
komið-fyrir?
— Óhapp — líklegra, að glæp
ur hafi verið framinn.
— Við verðum að reyna að
grafast fyrir um þetta. Hafi ein-
hverjum verið kastað út úr lest-
inni, einhverjum er.liggur máske
stórmeiddur þarna og meðvit-
undarlaus, ber okkur að koma
til hjálpar. Það er þyrnigerði
milli okkar og brautarinnar, en
við komumst yfir það, eða finn-
um op einhvers staðar.
Þeir lögðu ótrauðir af stað,
fundu brátt op á þyrriigéfðinu,
lögðu þar frá sér veiðibyssurnar,
sem voru þeim til trafala, og
klofuðu snjóinn meðfram braut-
inni.
Brátt voru þeir á brautinni,
René, og vinur hans — Léon.
Það var komið undir birtingu,
en vindinn hafði ekki lægt, og
var þvi ekkert lát á skafrenn-
ingnum. Þeir urðu að sækia
gegn vindi og sáu vart út úr
augum. René virtist ætla að
-tefeau^öiii.jilyinstcL—J W-i’f
til Satnt-Julien-du-Sault.
— Við skulum fara'í’ gagn-
stæða átt fyrst, sagði Leon —
fara kippkorn í þá átt fyrst.
Þeir þræddu brautina og allt
í einu sáu þeir eins og dökka
þústu hjá henni — utan í skafli.
-— Þarna, sögðu þeir báðir f einu
og hertu gönguna að þústunni.
Þetta voru luktir eimlest-
ar, sem nálgaðist með miklum
hraða. Hér mátti ekki mínúta
fara til ónýtis og þeir beygðu
sig aftur niður, annar tók undir
herðar konunnar meðvitundar-
lausu, hinn um fætur hennar, og
lyftu henni yfir skaflinn og
renndu sár svo með hana niður
hinum megin, og þeir voru ekki
fyrr komnir yfir er lestin brun-
aði fram hjá.
Léon klifraði svo aftur upp og
veifaði og kallaði, ef nokkur von
skyldi vera, að til þeirra sæist.
— Þetta er vita tilgangslaust,
sagði félagi hans. Enginn heyfir
þig eða sér. '
— Nú er að athuga hvort lífs
mark er með þessari veslings
konu, sagði Léon og beygði sig
niður aftur, og hlustaði eftir
hjartslætti hennar.
— Hún lifir, sagði hann, en
andardrátturinn er mjög veikur.
Ég held, að það hljóti að vera
hægt að bjarga henni.
René hafði sezt undir þyrni-
gerðinu og reyndi að kveikja sér
í vindlingi, en sökum þess hve
hvasst var tókst honum það ekki
fyrr en við fjörðu tilraun. Nú
datt honum í hug, að reyna að
kveikja á eldspýtu svo nærri and
liti konunnar, að þeir gætu
greint hvort þetta væri kona,
| sem áður hafði fyrir augu þeirra
| borið, og er þetta loks tókst
j kipptist Léon við.
-— Hvað er þetta? þekkirðu
j hana spurði René.
— Hvort ég þekki hana. stam
j aði Léon. Hún heitir Emma-Rose
1 og stundar nám hjá frænku
j ininnií Laroche. sem.er kennslu
j kona. Og'ég-þekkl'hana vel, —
i ég elska hana.
— Guð minn góður, stundi
René upp.
—- Emma, Emma, elskán mín,
sagði Léon og kraup á kné hjá
meðvitundarlausri stúlkunni. —
Hann tók hendur hennar og neri,
svaraðu mér. Hún hreyfði sig
ekki. Hún heyrði ekki til mfn.
Hún er alveg meðvitundarlaus.
Guð minn góður, ef hún skyldi
nú deyja í höndunum á okkur.
Chervrolet ’55 sex cil. bein-
skiptur — vill skipta á
yngri bíl.
Standard ’53, góður bíll á
hagstæðum skilmálum.
Renault dauphine ’61 ein-
staklega fallegur — ekinn
20 þúsund km.
Tanus ’60 station óskemmd
ur og yel með farinn.
Voikswagen ’62 ekinn 18
þús. km.
Sendiferðabíll með stöðvar
plássi.
Rússajeppi ’59 með blæju.
| fj^ | E f$ fPi>.
m.
Léon var rét,t á eftir René og
þeir beygðu sig niður og virtu
fyrir sér manneskjuna, sem lá
þama í snjónum.
— Það er kona, sagði Léon,
klædd skinnfóðraðri vetrarkápu.
Hvað getum við gert?
Við verðum að færa hana til,
því að hún liggur hættulega
nærri teinunum.
1 sama bili heyrðist skrölt í
lest sem nálgaðist, og innan
skamms sáust tvö ljós úti í
myrkrinu, eins og grimmileg
augu ófreskju, sem nálgaði^t.
T
A
R
Z
A
N

Trumbur okkar hafa sent skila- maurarnir, og þessi svikari, verði mann Scarabbanna hefur' enga hefur engan töframátt gegn þess-
.. l!1 Unwt-n * 1- n n.. n n •• ' , . . m A nr (-1 1 n A nn VI 1 0^0 /T »* 1 1 1 I nil t" /- » I Urtnr. l-ftl ft l-» : f +• r. (T n O T*1 1 111 1 Vftftld'llW ft/^ft /1
boð til allra þorpa í nágrenninu.
Við sögðum höfðingjunum að
töframenn þeirra óskuðu eftir að
þeir kæmu strax, segir Gana við
Tarzan. Við skulum vona, að
nóg til að sannfæra höfðingjana
uni að töframennirnir eru einskis
virði, svárar Tarzan. Svo að þú,
sem kallar þig Retcho töfra-
grímu lengur til þess að fela þitt
sviksamlega trýni, segir Medu
háðslega við svikarann, sem ligg-
ur öskrandi á jörðinni. Og þú
um agnarlitlu maurum, eða bönd-
um okkar. Bíddu þangað til Mu-
Mu höfðingi þinn sér hversu hef-
ur verið leikið á hann.
RAUÐARÁ
SKtlLAGATA 53 — StMI 13*12
LAUGAVE6I 90-Q2
Stærsta úrval biíreiða á
einum stað. - Salan er
tirugg hjá okkur.
Skólavörðustig 3A, 3. hæð
Símar 22911 og 14624
Jón Arason
Gestur Eysteinsson
Lögrfæðiskrifstofa
og fasteignasala.
STRETCH-
iHXUR
HA6KAUP
Miklatorgi