Vísir - 28.01.1964, Qupperneq 15

VÍSIR . Þrfðjudagur 28. janúar 1964.
75
82?

— Og nú mun ég sýna og
sanna fyrir yður, herrar mínir,
að vandamál, sem yður virðist
erfitt að leysa, er auðleyst.
Menn hlustuðu furðu lostnir,
eins og þeir gætu ekki trúað
sínum eigin eyrum. Griskv gat
ekki varizt því, að spyrja sjálf-
an sig hvort Paroli væri snill-
ingur eða gortari. En Paroíi
spurði nú nemana hvor nokkur
þeirra hefði nefgleraugu, og svar
aði einn játandi.
— Númer hvað?
— Sextán.
— Gerið svo vel að lána mér
þau.
Paroli tók nú við þeim og
tók glerin úr umgjörðinni og
lagði annað glerið á ská yfir hitt
og bar þau svo þannig að hægra
auga konunnar.
— Gerið nú svo vel að segja
mér hvort þér getið séð?
Hún hlýddi, lyfti höfði, sorg-
bitin á svip, og vonleysisleg,
en allt í einu rak hún upp gleði
óp, og hné svo eins og máttvana
aftur á bak.
— Hvað er að, kæra móðir?,
spurði de Gevrey.
— Þér þurfið ekki að ala nein
ar áhyggjur, herra de Gevrey,
sagði Paroli róandi tón. Móðir
yðar hugði sig næstum blinda,
en ég mun láta augntækjasér-
fræðing þaim, sem starfar fyrir
mig, gera henni sérstök gler-
augu, sem munu gera henni
kleift að sjá.
Allir viðstaddir voru undrandi,
en frú de Gevrey grét hljóðlega
af einskærum fögnuði, en sonur
hennar greip um báðar hendur
Parolí og þakkarorðin streymdu
af vörum hans.
— Herra Paroli, þér færið oss
miklar hamingju. Við munum
aldrei geta launað yður.
— Það mun reynast yður auð
velt: Minnist vinsamlega þess-
arar stofnunar, sem hinn frægi
herra Grisky hefir gert kunna
um allt Frakkland og víðar.
Grisky ljómaði. Hann viður-
kenndi með sjálfum sér, að eftir
maður hans var honum fremri,
og þessi maður viðurkenndi álit
hans og kallaði hann frægan.
— Þér getið nú farið heim
með móður yðar, herra de Gevr
ey, hélt Paroli áfram. Innan
þriggja daga skal ég koma með
gleraugun.
— Þér skuluð verða vinur okk
ar ævilangt, herra Paroli, sagði
de Gevrey, og er hann hafði
leitt burtu móður sína, sem hafði
stamað upp nokkrum þakkarorð
um, og þau voru farin, sagði
Grisky:
— Sonur minn, þér eruð meist
ari. Þér eruð nú þegar frægur
En Poroli hugsaði sem svo:
— Ég hefi alla tíð þótzt örugg
ur um að allt myndi heppnast
fyrir mér. Hafi nokkur efi um
það leynzt hið innra með mér
er honum nú eytt að fullu.
Paroli hafði gert ráðstafanir
til þess að fá leiguvagn þennan
dag, og honum var nú ekið að
húsdyrum stofnunarinnar. Paroli
lét hann bíða og snæddi morg-
unverð með Grisky, og fór svo
út, og hallaði sér með ánægju
brosi á vör aftur í vagnsætinu.
Hann ætlaði á fund eins landa
síns. Feneyjamanns, sem var
glerslípunarmaður og augntækja
smiður. Er hann hafði lokið
þessu erindi ók hann til íbúðar
sinnar í Courcelles-götunni. Þeg
ar hann kom þangað sló klukkan
hálf þrjú. Hann fór inn í herberg
ið og opnaði skúffuna, sem hann
geymdi í peningana og stolnu
skjölin, tók skjalatösku Berniers
með uppkastinu að erfðaskránni
og kvittunina fyrir 1.2 milljón
frorjkum^sem yar und.irrítMS af
Bontemps bankastjóra ;,í ávlars-
eille.
Paroli tók nú þessi skjöl og
fór að taka afrit af þeim. Eftir-
ritin skildi hann svo eftir í
skúffunni, en stakk frumskjölun
um í skjalatöskuna, sem var
lítil, og stakk henni í vasann.
Svo skrifaði hann bréf og skrif
aði utan á umslagið: Hr. Hanni-
bal Gervasoni, Prinsens breið-
stræti nr. 5
Því næst fór hann út og bað
ökumanninn að afhenda bréf-
ið, og er ökumaðurinn spurði,
hvert hann ætti að sækja hann,
kvað hann þess ekki þörf, og
kvaðst ekki þurfa meira á hon-
um að halda þennan daginn, en
bað hann að koma daglega
klukkan þrjú.
Það var fátt fólk á ferli. Vetr
arsólin varpaði fölum geislum á
snævi þakin húsþökin. Þegar
hann var kominn í eitt úthverfið
valdi hann sér afvikinn stað,
þar sem enginn var á ferli og
lagði skjalamöppuna í skarnið,
lét hana liggja þar smástund,
beygði sig svo niður, tók hana
og þurkaði af henni með vasa
klút sínum, en gætti þess, að á
henni yrðu nokkrir óhreinir blett
ir. Svo hélt hann á henni um
stund, svo að hún gæti þornað
dálítið, og hélt svo áfram í átt-
ina til Rue des Dames.
Hann nam staðar við nr. 54
og gekk án þess að hika inn í
húsið og barði að dyrum í hús-
varðaríbúðinni.
Paroli var í loðskinnsfóðruð-
um frakka, sem loðkragi var á,
og með pípuhatt á höfði, og leit
mjög virðulega út, enda hugði
húsvarðarkonan hann vera lög-
fræðing eða lækni.
— Leyfist mér að spyrja,
sagði hann, býr -herra Bernier
hér?
— Já, á fjórðu hæð, svaraði
hún hiklaust, því að hún hugði
hann vera einn af embættismönn
um þeim, sem fjölluðu um morð
málið.
Paroli gekk upp á fjórðu hæö
og hringdi dyrabjöllunni. Birg-
itta, sem var sorgarklædd kom
til dyra.
— Leyfið mér að spyrja, er
Bernier heima?, spurði Paroli.
Birgitta horfði á hann stein
hissa, næstum skelkuð.
— Herra Bernier?, tautaði hún,
Viljið þér tala við herra Bernier?
— Já, það vildi ég gjarnan. Er
það ekki hérna, sem hann á
heima.
— Herra Bernier er dáinn.
— Dáinn?
— Hve langt er síðan hann
dó?
— Fjórir dagar.
— Það var mjög sorglegt. Búa
kannske einhverjir ættingjar
hans hér?
— Já, dóttir hans, ungfrú Cec-
ile Bernier.
— Get ég fengið að tala við
hana? ,
— Ungfrúin er í sorg, ég veit
ekki . . .
— Ég skil það vel, en ég
þarf nauðsynlega að tala við
hana — um mikilvægt mál, og
það er enn mikilvægara en ég
hugði,,þar sem herra Bernier er
látinn. Verið svo vinsamlegar að
kynna mig fyrir ungfrú Bernier.
— Gerið svo vel að ganga inn.
Ég skal tala við ungfrúna. Hvað
heitið þér?
— Angelo Paroli læknir.
Þegar Benjamin Leroyer hafði
fengið skeytið, sem sonur hans
hafði sent honum frá Saint-Juli-
en-du-SauIt, vænti hann þess, að
Leon myndi koma heim með
fyrstu lest, til þess að greina
honum nánar frá andláti síns
gamla vinar Jacques Bemiers.
Þess vegna fór hann að mið-
degisverðinum loknum á járn-
brautarstöðina, fullviss um, að
sonur hans mundi koma með
næstu lest.
Leroyer var sem lostinn reiðar
slagi, er hann heyrði um dauða
vinar síns. í fyrstu ætlaði hann
ekki að geta trúað því, að það
væri satt, því að Bernier var í
rauninni enn á góðum aldri, og
mjög heilsuhraustir. Og þeir
höfðu verið saman mikinn hluta
dags og fram á nótt fyrir aðeins
tveimur dögum, og þá leit hann
sannarlega út, eins og hann gæti
lifað fjölda mörg ár enn. Hvert
var banamein hans? Og hvernig
stóð á því, að rétturinn hafði
mál hans til rannsóknar. Þetta
var allt mjög dularfullt. Sökum
þess hve óeirinn Leroyer var
kom hann fullri klukkustundu
áður en lestin kom. Og biðin
fannst honum óralöng. Hann var
allt af að líta á klukkuna og hver
mínútan var svo löng, að honum
fannst tíminn aldrei ætla að líða.
En öll bið tekur enda og loks
kom lestin og þá gleymdi Leroy
er allri virðingu og fór að hlaupa
með fram lestinni og linnti ekki
sprettinum fyrr en hann sá Leon
koma út um einar vagnklefa-
dyrnar. Og jafnvel áður en Leon
fengi twkifæri til afj heiisa
honum spurði hann:
— Er það satt, að Jacques
Bernier sé látinn?
— Já.
— Hver var dauðaorsökin.
— Það var um hræðilegan
glæp að ræða — og það er í
rauninni kraftaverk, að ekki
voru framdir tveir glæpir.
LAUGAVEGI 90-92
Stærsf úrval bif-
reiðu á einum stuð.
SaL örugg hjú
okkur.
R
Z
A
H
Tarzan dregur og uregur, og
smám saman færist Naomi ofar.
Hún er með lokuð augu og held-
v/Miklatorg
Simi 2 3136
ur dauðahaldi í boga Tarzans. - treysta er grannur trefjakaðall.
Fyrir neðan hana er hyldýpið, og En loksins er ferðalagið á enda,
það e na, sem hún hefur á að og hún heyrir Tarzand kalla: —
Nú er þér óhætt að slappa af,
Naomi, þú ert óhult.
gegn
afborgunum
Chevrolet Impala ’59, 6 cyl.
beinskiptur.
Moskovitch ’60 og ’61.
Taunus station ’60 og ’62.
Pontiac ’56, 2ja dyra
Opel Caravan ’59
Benz diesei ’55 og ’56.
Fiat 2100 stadion ’61
Volvo P544 ’60
Ford ’58 6 cyl. beinskiptur.
Vörubilar og sendibílar
í úrvali. Hundruð bifreiða á
söluskrá.
Seljum á dug
Opel Retord ’58 ’62 ’63
Gipsy ’62. Landrower benztn og
dieselbíla ’62.
Ford Cardinai ’63-’64
Volkswagen ’62-’63
Willys-jeppi ’64
Benz 180 ’58 og ’60.
Benz dieseibifreið ’61.
Fiat 11 station ’58. Fiat fólks-
bifreið ’63. verð kr. 105 þús.
Opel Caravan ’59-’62.
Benz vörubifreiðar ’55. ’60 og
'61.
Moskowich. ’60
Zimcr ’61.
Bílusulu
Guðmundur
Bergþórugötu 3
Simi 19032 og 20070
Eldhúsborð -
ildhússiólor
Miklatorgi
iSá