Vísir - 19.07.1965, Síða 15

VÍSIR . Mánudagur 19. júlí 1965.

JENNIFER AMES:
Mannrán
og
ástir
SAGA FRÁ BERLÍN
Nístandi háðið í rödd hennar
hafði ekkert dvínað. — Þú hefðir
getað innifalið þakklæti fyrir
drykkinn í þakkarorðunum, sagði
hann.
— Ó, þér...
Glöðu geði hefði hún getað rek-
ið honum utan undir. Hún ýtti aft-
ur stólnum og næstum hljóp út úr
bamum og upp stigann I herbergi
sitt Er þangað kom varpaði hún
sér á rúm sitt og grét hástöfum.
Augnaháraliturinn rann í augun á
henni og hana sveið í þau. Ailt
I einu var barið á dymar.
Hún reis á fætur og gekk óstyrk
og fálmandi til dyra. Hún hugsaði
sem svo, að kannski væri komin
orðsending frá herra Sell eða lög-
reglunni — já, kannski tilkynning
um að faðir hennar hefði sloppið
og væri kominn. Hún opnaði dym-
ar harkalega upp á gátt En það var
David Holden, sem stóð fyrir dyr-
um úti. Vonbrigði hennar voru svo
sár, að hana langaði tii1 þess að
öskra, og reyndl það, en uppgötv-
aði að hún gat engu hljóði upp
komið.
Hann brosti, svo fallegu brosi,
að flest kvenmannshjörtu mundu
hafa bráðnað. En það þurfti meira
til að bræða hjarta Lindu.
Og loks gat hún mælt, hásum
rómi:
— Hvers vegna komið þér upp
á eftir mér?
— Ég kom ekki upp á eftir þér
— að minnsta kosti ekki á hælum
þér. Það er meira en stundarfjórð-
ungur síðan við skildum f barn-
um. Ég var að borga reikninginn.
Það hefði kannski verið riddara-
legri framkoma að hlaupa á eftir
þér án þess að hirða um að greiða
hann, en þjónninn hefði kannski
verið á öðm máli. En — ósköp
er að sjá þig, stúlka, með farða
út um allt andlit.
— Ég var að reyna að ná hon-
um af, sagði hún. Og hún bætti
við I huganum: „Og hvort sem þú
trúir mér eða ekki eða læzt ekki
trúa mér er ég reiðubúin að rjúka
í þig“.
— Ég skal koma André í skiln-
ing um, að ónauðsynlegt sé að
maka á þig svona miklum farða,
né heldur að nauðsynlegt sé að
„mascara" til þess að augun þín
virðist dekkri. Þau eru nógu dökk
án þess.
— Þú hefur þó varla komið upp
á eftir mér til þess að segja mér
allt þetta? spurði hún hvasslega.
Ertnin hvarf úr rödd hans og
aftur veitti hún því athygli, að
andlitssvipurinn gerbreyttist og
varð hörkulegur.
— Ég vildi bara segja, að mér
þykir leitt, að ég var til neyddur
að haga mér eins og ég gerði, en
ég sagði það, sem ég varð að segja,
og þú veizt innst inni, Linda, að ég
mun gera allt sem í mínu valdi
stendur til þess að hjálpa þér, og
ég geri það með glöðu geði.
— Þakka þér fyrir.
Henni var skyndilega runnin reið
in gersamlega, og hún fann, að hún
vildi alls ekki vera honum reið.
— Við leggjum af stað snemma
í fyrramálið, svo að það væri sjálf-
sagt hyggilegt fyrir þig að &ra
snerrjma í háttinn og reyna aðtífá
góða hvfla í hótt. Ég vona, að’þú
sofir vel. Ég er smeykur um, að
við þurfum öll á hugrekki að halda
á morgun, en megi heppnin fylgja
þér, Linda.
Hann rétti fram hönd sína og
hún sína og hann þrýsti hönd henn
ar innilega.
Þegar hún hafði lokað dyrunum
var öll Iöngun til að gráta horfin.
Henni leið betur en henni hafði
áður liðig síðan faðír hennar hvarf.
6. kapftuli.
Þegar hún hallaði sér út af
bjóst hún ekki við að geta sofið,
en hvort sem það var vegna þess,
að hún var dauðþreytt eða ástæð-
urnar aðrar og kannski fleiri, svaf
hún eins og steinn um nóttina,
en hún vaknaði þó fyrir birtingu,
settist við gluggann og horfði út
yfir borgina. Já, nú var sá dagur
runninn, er hún færi til Austur-
Berlínar, þar sem faðir hennar, er
rænt hafði verið, var f haldi —
eða var hann kannski ekki lengur
í lifenda tölu?
Stór bíll var leigður til þess að
flytja allan hópinn og farangurinn
til Austur-Berlínar. Þegar búið yrði
að skoða vegabréfin var áformað
að aka til Schloss Gasthaus. Stúlk-
urnar fengu sér sæti, mösuðu sam-
an á ýmsum málum og voru kát-
ar, en Linda var ekki í viðræðu
skapi. Tók hún sér sæti við hlið-
ina á monsjör André, sem var
ákaflega lítið málgefinn maður, þeg
ar hann var ekki að leiðbeina á
æfingum. En sá, sem Linda vildi
sízt af öllu ræða við var David,
og hún játaði með sjálfri sér, að
hún hafði setzt við hliðina á André
til þess að losna við að tala við
hann.
Það var ekki löng ökuferð til
markanna. Bjart var af sólu þenn-
an morgun og það, sem hún sá af
Austur-Berlfn, voru gömul hverfi,
ekkert nýtt að sjá, fátt eða ekkert
til að gleðja augun. Hún horfði
á hverja dansmeyna af annarri
rétta fram vegabréf sitt, er skoð-
xm var hafin, og hún varð gripin
meiri taugaæsingu, þvf að hún
var með falskt vegabréf, og nafnið
Linda O’Farrell á þvt Kannski var
það þess vegna, sem hún hafði
ekki haft sig í frammi, og nú
var loks búið að skoða vegabréf
allra nema hennar.
Sovézki varðmaðurinn tók nú
við vegabréfi hennar og er hann
hafði skoðað það sagði hann á
þýzku:
— Gerið svo vel að koma með
mér, ungfrú, á fund yfirmanns
míns. Hann þarf að tala við yður.
Henni leið eins og hún væri
augljóslega dauðskelkuð — varð-
maðurinn mundi undir eins hafa
séð, að vegabréf hennar var falsað.
Ósjálfrátt sneri hún sér að David.
Hún minntist aðvörunar hans frá
deginum áður, að hún mætti ekki
treysta á, að hann gæti hjálpað.
henni, ef hún lenti f erfiðleikum,
en hún þóttist viss um, að hann
hafði tekið aðra ákvörðun eftir á,
þá, að reyna að hjálpa henni. Hann
hafði komið upp í herbergi hennar
til þess að biðjast afsökunar.
— 0, David, byrjaði hún... en
hún steinþagnaði, er hún sá að-
vörunartillitið í augum hans.
— Ég er viss um, að þetta er
bara formsatriði, Linda, sagði hann
— en ég get þvf miður ekki beð-
ið eftir þér. — Ég verð að fara
með hópnum til Schloss Gasthaus.
Ég bíð þar eftir þér. Gangi þér
vel!
Og svo fór hann með meyja-
hópinn' og skildi hana eftir hjá
sovézka varðmanninum.
Henni var ekki hatur f hug, held-
ur megn fyririitning, er hann yfir-
gaf hana þannig. Hún hafði ávallt
trúað á riddaraskap Englendinga,
en hér hafði hún greinilega kynnzt
manni, sem skildi ekki merkingu
orðsins. Hann hafði fallizt á það,
að hún gengi í flokk hans, en nú
virtist honum standa alveg á sama
um hvað af henni yrði. Aldrei á
ævinni hafði henni fundizt, að hún
væri eins einmana og yfírgefin.
— Get ég orðið yður að ein-
hverju liði, ungfrú Redfem, var
allt f einu spurt við hlið hennar.
Hún þekkti þegar röddina og
verður feginleik hennar ekki með
orðum lýst, er hún sneri sér við
og sá, að það var í raun og veru
herra Sell, sem mælt hafði. Og
hve fagur og karimannlegur hann
var. J
— 0, herra Sell, guði sé lof, að I
þér efuð hér.
— Kæra ungfrú. ég kom úr við-
viðskiptaferð í morgun. Þegar ég
hringdi í gistihúsið og komst að
raun um, að þér hefðuð farið msð
dansmeyjaflokki til Austur-Berlín-
ar lagði ég þegar af stað hingað,
til þess að reyna að finna yður og
komast að raun um hvar þér mynd
uð dveljast hér. Eigið þér í erfið-
Ieikum?
— Ég veit það sannast að segja
ekki, en ég er smeyk um það,
hálfstamaði hún. Varðmaðurinn
hérna vill, að ég fari með hon-
um á fund yfirmanns sfns.
Hann brosti.
— Það er ekki þar með sagt,
að nein alvara sé á ferðum. Það
rætist úr þessu megið þér vita.
Hún sagði við hann lágt, með
ákafa í röddinni:
— Verið svo vænn að kalla mig
ekki ungfrú Redfern. Nafnið \
vegabréfi mínu er Linda O’ Farrel
— ... Við, — ég hélt það væri
betra að fara til Austur-Berlínar
undir öðru nafni. Sjáið þér til, ég
er sannfærð um, að faðir minn er
þar einhvers staðar.
— Gott og vel, ungfrú Farrel.
Hann brosti, er hann sagði þetta
og horfði beint f augu hennar og
hún horfði hugfangin inn í hið
dökka djúp augna hans.
— Ég ætla að tala við vörðinn
- og ef nauðsyn krefur mun ég
tala við yfirmann hans. Sjáið þér
til, viðskipta minna vegna verð ég
að ferðast talsvert um og þeir
þekkja mig ailvel orðið hér. Bfðið
bara eftir mér hérna.
Henni var mikil hugarfró að þvf,
að hafa hitt hann, en kvfðinn fór
þó að gera vart við sig aftur, er
koma hans dróst, en svo birtiot
hann aftur ásamt varðmanninum
og töluðu þeir saman á rússnesku
og af nokkurri ákefð, en þegar
herra Sell kom til hennar sagði
hann:
- Þetta er í bezta lagi. Ég hef
sagt þeim, að ég þekki yður mjög
vel persónulega, og ég geti ábyrgzt
að þér séuð ekki hingað komin til
þess að njósna fyrir Vesturveldin
meðan þér eruð hér f þessum dans-
meyjaflokki. Það er annars dálítill
kaffistofa hér nálægt. Eigum við
að fara þangað og neyta morgun-
verðar? Ég er ekki farinn að
smakka matarbita í dag — en þér
eruð kannski búnar að borða?
— Nei, ég var í meiri hugaræs-
ing en svo, að það flögraði að
mér að neyta nokkurs. Þökk fyrir
- ég vildi gjaman þiggja kaffi-
sopa.
Hann tók tösku hennar f vinstri
hönd sér og stakk hinni undir
handlegg hennar og leiddi hana
burt.
Þótt hún gæti í rauninni alls
ekki áttað sig á þvf, að herra Sell
hafði sópað burt erfiðleikunum —
svo ótrúlegt var það, jafnskjótt og
þetta hafði gerzt, — og að þetta
væri ærið umhugsunarefni, var það
þó hamingjutilfínningin f hug henn
ar, sem var öllu ofar. Herra Sell
hafði einkennileg, dularfull áhrif
á hana.
Margar byggingar, sem Linda
leit nú augum, voru byggðar eftir
styrjöldina, nýtízkulegar en kulda-
legar, eins og byggingar eru oft,
en henni varð ekki lengi starsýnt
Þvf stærri sem þeir eru því
skjótar svæfa deyfiskotin þá. For
taginn var sniðugur að láta mig
hætta við að drepa hann .. . með
kúlu. Óvinur, sem hefur valdið
okkur svo miklum vandræðum á
skilið langa .. . pyntingu. Höfuð
stöðvarnar eru að kalla á foringj
ann í talstöðina Benito. Það er
betra fyrir þig að fara til tal-
stöðvarinnar svo þú látir hann
ekki bíða.
15
á húsin, þar eð hún veitti fólkinu
þeini mun meiri athygli. Svipur
fólksins, ýfirbragð var allt annað
hér en f Vestur-Berlín. 1 Vestur-
Berh'n voru mén'n gfaðir, það voru
glampar vonar og lífsgleði í aug-
um fólks þar, en ekki hér. Hér
voru allir alvarlegir, raunamæddir,
bugaðir. Margir virtust vera að
flýta sér, eins og þeir þyrftu að
skunda eitthvað, ákaflega dul-
arfullir á svip.
Og þessu líkt var andrúmsloftið
í litlu kaffistofunni. Sell bað um
kaffi, egg, flesk og ristað brauð.
Hann horfði á hana sama heillandi
augnaráðinu:
— Það er sjálfsagt margt, sem
þér getið sagt mér, ungfrú Red-
fern — eða ætti ég kannski held-
ur að kalla yður ungfrú O’Farrel?
ÆUGLÝSING
I VÍSI
eykur viðskiptin
KÓPAVOGUR
Afgreiðslu VÍSIS í Kópa
vogi annast frú Birna
Karisdóttir, sími 41168.
Afgreiðslan skráir
nýja kaupendur og
þangað ber að snúa
sér, ef um kvartanir
er að ræða.
HAFNARFJÖRÐUR
Afgreiðslu VÍSIS í
Hafnarfirði annast frú
Guðrún Ásgeirsdóttir,
sími 50641.
Afgreiðslan skráir
nýja kaupendur og
þangað ber að snúa
sér, ef um kvartanir
er að ræða.
KEFLAVÍK
Afgreiðslu VÍSIS í Kefla
vík annast Georg Orms-
son, sími 1349.
Afgreiðslan skráir
nýja kaupendur og
þangað ber að snúa
sér, ef um kvartanii
er að ræða.