Vísir - 13.08.1965, Page 4

VÍSIR. Föstudagur 13. •'cúst 1965.
Sjáffstæðir bændur
Hér birtist síðasta greinin af þremur í greina-
flokkinum, Sjálfstæðir bændur. Á ferð sinni um
Kjósina á dögunum ræddi blaðamaður Vísis við
bóndann og fólkið í Þúfu.
gtafalogn og liðið undir með heyhlöður, sneisa-
miðaftan á heitum dagi í fullar af safaríkri töðu.
Kjósinni, Og þarna kúrði Piltungar voru að heyvinnu
Þúfukot, efst við rætur Steinsnar frá afleggjaranum,
ýmist á vélum eða með hrífum
Eyrarfjalls, þar sem Loft eða heykvísium.
mm
'
Á hlaðinu á Þúfu i Kjós: Jón Bjamason, 84 ára, sem hóf búskap í Þúfu laust eftir aldamót, Grétar
Halldórsson, 12 ára úr Kópavogi, Bjarni Jónsson bóndi í Þúfu.
//
/ SVEITA Þ/NS ANDLITIS...
//
ur Guðmundsson starfs-
bróðir á Vísi er borinn
og barnfæddur, Kjósar-
sveit til vegsauka. Neð-
an og austan við er
Þúfa, gerðarlegur bær
„Þetta er fyrsti galtinn, sem
ég sæti í dag“, sagði einn
þeirra.
„Hvað kemur til?“
„Ég sat á tröppunum áðan og
var að hugsa“.
„Hvað ertu gamall?"
„Ég? Af hverju þarftu endi-
lega að vita það?“
„Svo að ég taki þig ekki fyr
ir eldri en þú ert“.
„Jæja þá, ég er hundrað ára“.
„Það er ekki hár aldur nú á
tímurn".
„Nei, annars, ég er yngri“,
sagði hann og stakk kvíslinni á
bólakaf í sætið og yggldi sig.
„Ertu héðan?“
„Ég veit það ekki“.

„Ég er að fara að gefa pútunum," sagði Jón Þorbergsson, 7 ára vikadrengur í Þúfu.
„Ég hef ekki hnusað af kerlingu,“ sagði Bjarni bóndi og tók rösklega í nefið. Fremstur til vinstri
er Jón Þorbergsson frá Reykjavfk, 7 ára vinnumaður; til hægri er Grétar Halldórsson. (Myndirnar
tók stgr).
„Hvað heitirðu?"
„Þarf ég að segja það líka ...
æ, vertu ekki að taka mynd af
mér... ég er svo ljótur og
grettur”.
„Þú ert stórglæsilegur, hvað
heitirðu, ljúfur?"
„Guðmundur Þorsteinn Vetur
liðason".
Svo sagði hann, að faðir sinn
væri Veturliði Gunnarsson list-
málari frá Súgandafirði og móð
irjn Jóna Loftsdóttir úr Hafnar-
firði.
„Ertu duglegur við hey-
skapinn?"
„Ég get ekki farið að hrósa
sjálfum mér“.
JOóndinn í Þúfu sást við bæj-
arhúsin. Hundurinn af bæn
um dinglaði rófunni og leit
spyrjandi á húsbónda sinn.
Bóndinn gekk í hægðum sín
um til komumanns og hundur-
inn á hæla honum. Þegar hann
kom nær, tók hann upp pont-
una og fékk sér í nefið.
„Hvað er að frétta af hey-
skapnum bóndi?“
„Það er aðeins eitt svar, sem
hægt er að gefa við því, og
hljóðar á þessa leið: Alveg á-
kjósanleg heyskapartíð — mað-
ur man ekki eftir henni ákjós-
anlegri. Það væri sama, hvern
þér spyrðuð hérna í Kjósinni.
Alls staðar mundi vera sama
viðkvæðið."
„Hafið þið Kjósarbændur
unnið til þess, að guð verðlauni
ykkur svona?“
„Ætl’ það — ekki frekar en
Austfirðingar, sem verða nú að
bíta í hið súra epli“.
„Hvenær byrjaðirðu að slá?“
„Ég hef aldrei verið svona
snemma í því sláttur hófst hjá
mér 10 júní“.
„Þú byrjar í maí næsta ár
samkvæmt þessu?“
„Ef guð lofar ...“
„Hvað veldur þessu góða
surnri?"
„Þetta hefur verið einstök
blíðskapartíð, og svo var eng
inn vetur — það er svo langt
frá því að kallast vetur“.
„Er enginn vetur orðinn á
fslandi?"
„Gömlu mennirnir, sem muna
aðra tíma, klofórfærð og um-
brot á hörðum vetrum, botna
ekkert í þessu ... já, það er
orðið svoddan öfugstreymi í
Jón í Þúfu: „Ég hef alltaf verið
í Kjósinni.“

Bjarni í Þúfu: „Aldrei talað
um hreppapólitík hér.“
öllu, það nær líka til höfuð-
skepnanna".
TJ jarni í Þúfu hafði fyrir
** nokkru lokið fyrra slætti
og var nú í óða önn að verka
og hirða hána.
Heyið, sem ungu vinnumenn
irriir voru að hirða, hafði ver-
ið keyrt heim á tún — —
„þetta er hey af landi, sem ég
beitti beljunum á í sumar og
allt fram á þennan dag — ég
sló þar 2-3 hektara“, sagði
Bjami, “ég kalla þetta beiju-
nögur“ og ber á þetta árlega
— það er gamalt tún við litla
Framh. á bls. 6.