Vísir - 13.08.1965, Blaðsíða 15

VlSIR. Föstudagur 13. ágúst 1965.
15
JENNIFER AMES:
Mannrán
og
ástir
SAGA FRA BERLÍN
19. KAFLI
— Já, mér fannst ég kannast við
þig ,sagði Rudolf og rak upp hlátur
og mselti af miklum hroka. Og það
er mér vissulega mikill heiður að
hitta þessa ævintýralegu persénu
sem menn kalla „Riddarann.“
Hann hne'igði sig fyrir David
með háðssvip á vör.
— Herra yfirhershöfðinginn
verður mjög ánægður, er hann
kemst að raun um, að ég hef hand-
tekið „Riddarann." En yðar er leit
að um allt Austur-Þýzkaland, mað
ur sæll ,og það verður mikill við-
burður og eftirminnilegur.
Linda, sem hafði staðið utan
vegarins, gat ekki stillt sig lengur
og rak upp dálítið óp.
— Og hvers vegna er ungfrú Red
fem hér? hélt Rudolf áfram. Hví
er hún ekki í sjúkrabifreiðinni hjá
föður sínum? En fyrst við náðum
yður líka ungfrú Redfem, verður
ekki miklum erfiðleikum bundið að
fá föðurf yðar til þess að koma
til okkar aftpf. Við þurfum að hafa
not hinna' skörþu gáfna hans.
— Djöfuil, hvæsti Gerhardt, þeir
handsama kannski prófessorinn,
en það verður ekki þitt hlut-
skipti að gera það, Rudolf Man-
heim.
— Og hvers vegna ekki, ef mér
leyfist að spyrja? sagði Rudolf háð
uglega.
— Af því að þú færð ekki að lifa j
nógu lengi til þess.
Og áður en Rudolf fengi svarað I
hieypti hann af skammbyssunni |
beint framan f hann, ekki einu, j
heldur tveimur, þremur, fjórum, i
skotum... i
- Eitt, tvö, þrjú - fjögur — ; j
hefndarskyni fyrir að þú kúgaðír j
Önnu og flekaðir hana, Rudoif;
Manheim. Hún drekkti sér í gær. ■
Hún gekk með barni þfnu ...
Og hann skaut enn. j
David greip í handlegg hans •
— Ertu genginn af vitinu, Ger-;
hardt, maðurinn er dauður.
— En hinir eru ekki dauðir,!
sagði hann og gekk með skamm- j
byssuna á lofti að bílnum, en verð i
irnir hættu ekki á neitt, þeir óku
aftur á bak út af veginum og
sneru við og óku sem hraðast
sömu leið og þeir komu.
David, Linda og Gerhardt horfðu
á eftir bílnum og svo á blóðugt lík
Rudolfs og var það hroðaleg sjón
Linda huldi andlit sitt við barm
Davids.
— David, David, hvíslaði hún
snöktandi. Hvemig fer fyrir okkur
öllum nú?
David ýtti henni frá sér með
hægð.
— Svona .reyndu að herða upp
hugann.
Hann sneri sér að Gerhardt.
— Þú áttir ekki að skjóta —
gegn fyrirskipunum mínum. En ég
skil hvers vegna þú gerðir það.
Vesalings Anna, ég hafði ekki hug
mynd um þetta.
— Ég elskaði hana, elskaði hana
heitar en ég hef elskað nokkuð,
en þessi manndjöfull tók hana frá
mér og þegar hann neitaði að gang
ast við baminu, sem hún gekk
með, drekkti hún sér.
— Ég, skil, sagði David miidri
röddu. Þér er vorkún'n — og
kannski var dauði hans hið eina
sem gat orðið okkur til bjargar, en
þessu er ekki lokið. Bráðum senda
þeir annan bíl af stað — við höf-
um ekki nema nokkrar mínútur til
þess að ákveða hvað við gssum
gert — hvernig við getum skipu-
lagt flótta okkar.
— Ég skal vera hér ykkur til
verndar — líf mitt er ekki lengur
neins virði. Það em tvö vitni að
því, að ég skaut Rudolf Manheim.
— Nei, það væri tilgangslaust.
Ég skal annast Lindu. Þú verður að
ieita hælis f fjöllunum, Gerhardt,
-- þú þekkir þau betur en nokkur
annar, og þú ættir með einhverju
móti að geta komist vestur yfir.
--En þér og ungfrú Redfern,
spurði Gerhardt.
— Við reynum að bjarga okkur
sem bezt við getum, en kom þú
þér af stað Gerhardt, það ?r ekki
eítir neinu að bíða.
— Megi guð vera með vður
„Riddari", sagði Gerhardt af mik-
illi virðingu. Við hér í Austur-
Þýzkalandi eigum yður mikið að
þakka.
Hann hneigði sig djúpt. Svo hélt
hann í áttina til fjallanna — og
var brátt horfinn sjónum.
Linda og David horfðu hvort á
annað.
— Hvert eigum við að fara nú?
spurði Linda rólega og bar svipur
hennar því vitni, að hún óttaðist
ekki með hann sér við hlið.
Hann hló stuttlega.
— Það kann að virðast f jarstæðu
kennt, en ég held að bezt sé ,að
við reynum að leita skjóls í skóg-
arkofanum. Þar sem hann er á
landareigninni sem fyigir höll-
inni mun okkar sfður verða leitað
þar en annars staðar. Ég held ekki
að neinn gruni gamla fiskimanninn
og að ég geti leikið áfram hlut-
verk hans, en þú leynist í kofan-
um á meðan. Við fáum þannig að
minnsta kosti nokkrar klukkustund
ir til þess að athuga nánara hvað
við getum gert.
— Nokkrar klukkustundir sam-
an—endurtók hann og brosti, greip
báðar hendur hennar og þrýsti þær.
Hvorugt leit á ný á lfk Rudolfs
Manheim. Svo gengu þau hönd í
hendi inn f skóginn. Og eftir rösk-
lega klukkustundargöngu voru þau
komin í skógarkofann.
— Það er nú ekki beinlínis mikið
um þægindi hérna, sagði David um
leið og hann opnaði dyrnar. Rúm,
borð, tvö stólskrifli, vatnskassi og
þvottafat — en það er allt sem
ég þarf. — Vertu eins og þú sért
heima hjá þér, Linda.
Hún brosti um leið og hún gekk
inn á eftir honum.
-— Mér líður eins og ég væri
heima hjá mér, David, sagði hún,
af því að ég er hjá þér, en ég hef
ekki einu sinni tannbursta, hvað þá
annað, — það var f töskunni, sem
var í sjúkrabifreiðinni.
— Vanhagar þig um eitthvað?
Púður, varalit til dæmis?
David dró kistil undan rúminu
og opnaði hann.
— Það er allt saman hérna, nóg
handa leikhúsi í heilt ár, hárkollur
fölsk skegg og hvað eina
— Svo að það er hérna sem
þú...
— Já, og ef það er þér ekki á
móti skapi ætla ég nú að taka á
mig gervi gamla fiskimannsins. Ég
held ekki, að það væri heppilegt,
ef dr. Reichmann sæist á vakki hér
í grennd við höllina, eftir allt það
sem gerst hefur. En það er nú
svona, að gamli fiskimaðurinn fékk
leyfi til að dorga í fjarveru herra
yfirhershöfðingjans.
Linda fór að hlæja.
— Ég gæti trúað að Hans yrði
alveg æfur af reiði, ef ...
— Kallarðu hann Hans, Linda?
spurði hann hvasslega.
— Hann bað mig um það. þegar
mig grunaði ekki neitt og hélt að
hann væri vinur minn. Það var dag-
inn, sem þú vildir ekki hjálpa mér
yfir mörkin. Við drukkum kaffi í
lítilli kaffistofu. Þá kvaðst hann
vera vinur minn og bað mig um
að kalla sig Hans.
— Það verður að játa, að glæsi-
leik skortir hann ekki, sagði David,
þú ert þó ekki ástfangin í honum,
Linda?
— Astfangin af honum? Ertu
genginn af vitinu? Ég verð að játa
að hann er aðlaðandi, eða gat ver
ið ,en ég var alltaf dálltið hrædd
T
A
R
2
A
N
Svo að þú Kozenku komst með
nýja tegund af djöflabyssu til Af
ríku, sem gerir þér kleift að
lama aðra menn. Þú skauzt á
við hann. Fyrsta kvöldið, sem ég
kom fram með dansmeyjaflokknum
kyssti hann mig ,en mér líkaði það
ekki.
— Ef þú hefðir látið það þér vel
líka, hefði ég barið hann niður.
Annars' vildi ég gjarnan segja þér
nú hvers vegna ég varð að yfir-
gefa þig þegar við komum til Aust
ur-Berlínar. Það lagðist í mig að
grunur hefði fallið á mig — og ef
ég hefði blandað mér í þetta hefði
grunurinn ef til vill verið staðfest-
ur og við í sömu hættunni. Per-
sónulega hefði mér verið það gleði
efni, ef þú hefðir verið send aftur
til V-Berlinar öryggis þíns vegna
Þegar ég fór til Austur-Berlínar
hafði ég bara eitt >' huga, að bjarga
föður þínum. Skilurðu nú hvers
vegna framkoma mín var slík þá?
— Já, ég skil það nú, en var
æf af reiði út í þig þá.
Hann kissti hana af viðkvæmni,
en svo var eins og hann tæki við-
bragð. Ég verð að taka á mig gervi
fiskimannsins án tafar, það getur
verið að Karl komi með orðsend-
ingu til mín, og láti mig vita hvað
gerzt hefur í höllinni. Hann er af-
bragðs náungi. Og meðan ég skipti
um föt geturðu reynt að kveikja
á litla olíuofninum þarna í horn-
inu. Það eru egg og flesk og brauð
í búrinu. Ég geng út frá, að þú
sért svo gamaldags, að þú snúir |
baki að mér meðan ég fer í garm
ana.
— Þú getur nærri, sagði hún, en
hana dauðlangaði til þess að sjá
hvernig hann færi að því að taka
á sig gervi fiskimannsins. Frægur
læknir aðra stundina, gamall fiski
maður hina, — hann var mesti
snillingur.
— Góðan dag, ungfrú Redfern,
var allt í einu sagt að baki hennar.
í Hún sneri sér við og starði á
— gamla fiskimanninn. Svo fór
; hún að skellihlæja. Það var ekki
I einasta, að gervi hans væri ann
að og svipur, það var eins og per
sónuleiki hans hefði breyzt — hann
var í rauninni gamall fiskimaður.
Röddin kom ekki einu sinni upp
um hann.
— Það var vinsamlegt af yður,
ungfrú Redfern, að matreiða handa
mér, sagði hann með fiskimanns-
röddinni.
— Þetta er alveg óskiljanlegt,
David, maður gæti trúað að dr.
Reichmann og þú væruð ein og
j sama persóna. Ég hefði aldrei get
I að trúað þessu.
— Við skulum vona, að visst
fólk í höllinni trúi því ekki heldur,
j sagði hann þurrlega .... Ég ætla
að dorga í ánni síðdegis í dag og
] reyna að komast að raun um hvort
| þeir hafa náð föður þínum og
: farið með hann tii hallarinnar. Karl
: færir okkur fréttir í kvöld.
; — Ég veit, hann fer um silluna
j í gilveggnum.
i — Og það er eittlægt, þar má
1 eijgu muna ...
— Ég veit það veslings Helga.
Þau settust niður og fóru að
! borða.
TAZZANi X’IL EE UNCONSCIQUS...
IN A PEW SECONPSl PON’T LET
THEM K.ILL ME,WHILE...I SLEEP!
SNYRTISTOFA
STELLA ÞORKELSSON
Snyttisérfræðingur
Hlégerði 14. Kópavogi
Simi40613
VISIR
ASKRIFENDAÞJONUSTA
Askriftar-
„ 4 símmn er
Kvartana-
11661
virka daga kl. 9-20, nema
laugardaga Ki. 9 - 13.
AUGLÝSING
í VÍSI
eykur viðskiptin
mig án þess að ég vissi hvað
skeði þegar ég var utan girðing
ar þinnar. Ég er forvitinn að
vita hvernig hún vinnur. Ekki
m ðiahenni á mig Tarzan, hún er
hlaðin. Tarzan ég verð meðvit-
undarlaus eftir nokkrar sekúpd
ur. Láttu þá ekki drepa mig, méð
an ég sef ég skal segja þér allt.
VÍSIft
KÓPAVOGUR
Afgreiðslu VlSIS! Kðpa
vogi annast frú Bima
Karlsdóttir, simi 41168.
Afgreiðslan skráir
nýja kaupendur og
þangað ber að snúa
sér, ef um kvartanir
er að ræða
HAFNARFJÖRÐUR
Afgreiðslu VISIS í
rtafnarfirðí annast frú
Guðrún Ásgeirsdóttir,
sími 50641.
Afgreiðslan skráis
nýja kaupendur og
þangað ber að snúa
sér, ef um kvartanii
er að ræða
KEFLAVÍK
Afgreiðslu VlSIS i Kefla
.fík annast Georg Orms-
^on, sími IS49.
Afgreiðslan skráir
nýja kaupendur og
þangað ber að snúa
sér, ef um kvartam,
er að ræða.