Vísir - 26.10.1965, Blaðsíða 15

VÍSIR . Þriðjudagur 26. október 1965.
15
29.
„Ég geri það oft að fá mér i
glas áður en ég fer að sofa“, svar-
aði hann af sama þráanum. „Hvað
getur eitt glas gert manni?“
„Ég segi það líka - hvað getur
eitt glas gert mánni? Eða jafnvel
tvö. En þegar kemur langt niður
í flöskuna, horfir málið eilítið öðru
visi við“. Ég svipaðist um þarna
inni. „Hvar er eldhúsið?“ spurði
ég.
„Hvað viltu þangað?“
„Tefðu mig ekki, Ég hef naum-
an tíma“.
„Þarna..
Ég gekk fram í eldhúsið, þar
sem allt gljáði af ryðfríu stáli,
rétt eins og einhver hefði ætlað
að koma sér þar upp skurðstofu,
en breytt um fyrirætlun á síðustu
stundu. Enn ein sönnun um eðlilegt
fjármagn húsráðandans. Og á gljá-
andi eldhúsborðinu gat að líta enn
eina sönnun þess, að hann hefði
ekki verið þurrbrjósta um nóttina.
Viskýflaska með nokkurri lögg á,
gullin stúthettan iá enn á borð-
inu hjá henni. Stór öskubakki,
barmafullur af sígarettustúfum. —
Mér varð litið um öxl. McDonald
stóð í eldhúsdyrunum.
„Þá það“, andvarpaði hann
þreytulega. „Víst sat ég að drykkju
í nótt. Alltaf þrjár eða kannski
fjórar klukkustundir. Ég er hvorki
lögreglumaður né hermaður, Cav-
ell. Tvö hræðileg morð ... slíkt
tekur á taugarnar". Það fór hroll-
ur um hann. Væri þetta leikur
hans, þá lék hann vel.
„Baxter hefur verið einn af mín-
um beztu vinum um árabil. Hvers
vegna var hann myrtur? Hvað veit
ég nema morðinginn hafi þegar
valið sér þriðju fórnina? Og ég
veit, hvað djöflaveiran er hættu-
leg. Hamingjan góða... ég hef
fyllstu ástæðu ti! að vera hræddur.
Dauðskelfdur.. .“
„Víst hefurðu það“, viðurkenndi
ég. „Og því tilefni er ekki lokið
— enda þótt ég sé kominn á slóð
hans. Morðingjans, á ég við. Og
hver veit, nema röðin komi að þér
næst... þér er að minnsta kosti
vissara að vera við því búinn“.
„Þú. ert tilfinningalaus og misk-
unnarlaus djöfull“, urraði hann. —
„Fyrir alla muni komdu þér út og
lofaðu mér að vera í friði“.
„Ég er að fara. Gættu þess að
hafa dyrnar vandlega læstar, dokt-
or McDonald".
„Þú þarft ekki að halda, að við
séum skildir að skiptum, Cavell.
Við skulum siá hvort að þú verð-
ur jafn harðsvíraður, þegar þú
stendur fvrir rétti, ákærður íyrir
tilef.nislausa líkamsárás". Það var
eins og hann endurheimti eitthvað
af hugrekki slnu, þegar hann sá að
ég hafði stungið á mig marghleyp-
unn: og var að fara.
, Vertu ekki að þessari heimsku",
svaraði ég; stuttur I spuna. „Ég
he? aldrei hágtíilenílOT Þ^ð
sér ekki, hið 'jninnst^ á ^þér. I|ú
hefur engin vitm, og við skulum
sjá hvort tekið verður meira mark
á orðum bínum en mínum ... “
Ég kvaddi og fór. Ég sá skugga-
legan bílskú.rinn, þar sem Bentley-
inn var sennilega til húsa ,en at-
hugaði hanr ekki nánara. Þurfi
menn á bíl að halda til erinda-
gerða. sem þeir telja ekki æskilegt
að veitt sé athygli, þá velja þeir
ekki Bentley.
Ég nam staðar við næstu síma-
klefa og hringdi til þeirra Wey-
bridge og Cliveden og lét sem ég
þyrfti að fá heimilisfang di>. Gre-
goris. Eins og ég bjóst við, gat
Weybridge ekki gefið mér neinar
upplýsingar, en Cliveden bæði gat
það og gerði. Báðir voru þeir ön-
ugir yfir þvl að vera vaktir svona
rétt undir fótaferð, en urðu báðir
vingjarnlegri þegar ég sagði þeim
að ég yrði að ná tali af Gregori
tafarlaust, þar sem rannsókn máls
ins nálgaðist nú lokastigið. Reyndu
þeir báðir að komast eftir hvers
ég hafði orðið áskynja, en ég lét
ekki uppskátt um það — enda hafði
ég ekkert að láta uppskátt.
Klukkan var 7.15 þegar ég
hringdi dyrabjöllunni á húsi dr.
Gregoris, réttara sagt húsinu þar
sem hann bjó, því að þar var um
góðkunnan gistidvalarstað að ræða
sem ekkja og tvær dætur hennar
veittu forstöðu. Úti fyrir stóð blái
Fiatbíilinn, sem Gregori átti. Enn
var niðamyrkt, kalt og hráslaga-
legt. Ég var ákaflega þreyttur og
leið sárar kvalir I fætinum, svo
að mér veittist erfitt að einbeita
hugsun minni að viðfnngsefninu.
Dyrnar voru opnaðar og þybbin,
lágvaxin gráhærð kona stóð á
þröskuldinum. Það hlaut að vera
sjálf húsfreyjan, frú Withorn, sem
var víðkunn fyrir glaðlyndi sitt og
matargerðarlist.
„Hver er eiginlega á ft5rðinni um
þetta leyti sólarhringsins?" Röddin
var góðlátleg og eilítið giettin.
„Vonandi þó ekki lögreglan, einu
sinni enn.“
„Því miður, frú Withorn. Cavell
heiti ég. Ég þarf að hafa tal af
dr. Gregory."
„Vesalingurinn, Gregory. F.g
hélt þó að þið væruð búnir að
valda honum nógum óþægindum.
En ég býst við að ég verði að
hleypa yður inn. Ég skal svo gæta
að hvort hann er kominn á fætur.“
„Gerið svo vel að vísa mér á
herbergi hans, þá skal ég komast
að því sjálfur, frú Withorn."
Hún hleypti brúnum andartak,
en féllst svo á að vísa mér leið-
ina. Við gengum inn I breitt and-
dyri, síðan um alllangan gang og
benti mér loks á dyr, þar sem
gat að líta nafn hans á hurðinni.
Ég knúði dy^a og beið.
Það varð ekki löng bið. Dr. Gre
gory hlýtur að hafa verið nýkom-
inn á fætur. Hann var klæddur
morgunkufli, ryðbrúnum og dökkt
andlitið var enn dekkra en nokkru
sinni fyrr. Honum hafði bersýni-
lega ekki gefizt tími ti! að raka sig
„Cavell,“ varð honum að orði,
ekki sérlega vingjarnlega, en hann
var þó ólíkt hæverskari en McDon
ald. „Gerið svo vel og gangið inn
fyrir og fá yður sæti. Þér virðist
þreyttur."
Ég var þreyttur og feginn að
mega setjast. Ég leit I kringum mig
Það var ekki eins ríkmannlegt að
sjá og heima hjá McDonald enda
var Ibúðin búin húsgögnum stað-
arins og nokkuð farin að láta á
sjá. Hillur, fylltar bókum, voru á
einum vegg og skrifborð hjá og
stóð þar ritvél, en annars sá ekki I
borðið fyrir pappírsörkum og bók-
um. Loftið var heldur þungt — dr.
Gregory hafði bersýnilega ekki
enn tileinkað sér þá brezku þjóð-
arvenju, að láta glugga standa gal-
opna hvernig sem viðraði. Og það
var einhver annarlegur þefur þar
inni, sem ég gat ekki' gert mér
grein fjsrir.
„Get ég orðið yður að einhverju
liði, Cavell?“ spurði dr. Gregory að
fyrra bragði.
„Þetta er einungis formsatriði,
dr. Gregory," svaraði ég kæruleys
islega. „Ég veit að þetta er óguð-
legur heimsóknartími, en okkur
finnst sem við verðum að hafa hrað
an á.“
„Þér hafið ekkert sofið I nótt.“
„Ég hef ekki haft tíma til þess
enn — vegna heimsókna. Hef víst
ekki verið sérlega velkominn gest-
ur. Ég kem rakleitt frá McDonald
og ég er hræddur um að honum
hafi fundizt miður notalegt að vera
vakinn upp um þetta leyti nætur.“
„Já, dr. McDonald er dálítið á-
kaflyndur." vafð dr. Gregory að
orði.
„En ykkur kemur vel saman?
Vinir?“
„Starfsfélagar, mundi ég segja.
Ég met starf hans mikils. En hvers
vegna spyrjið þér að því, herra Cav
ell?“
„Ólæknanleg hnýsni. Segið mér
eitt, dr. Gregory, — getið þér fært
sönnur á hvar þér voruð I nótt?“
„Vitanlega." Hann leit spyrjandi
á mig. „Hardanger veit allt um
það. Ég var I afmælisfagnaði ann-
arrar dóttur frú Withorn.“
„Fyrirgefið", greip ég fram I
fyrir honum. „I nótt — ekki I fyrri
nótt.“
Honum brá. „Hafa fleiri verið
myrtir?“ spurði hann.
„Nei, svaraði ég. „Jæja, dr. Gre-
gory?‘
„1 nótt. . . Hann brosti og yppti
öxlum. „Ef ég hefði haft minnsta
grun um að ég yrði krafinn sagna
um það, mundi ég áreiðanlega hafa
orðið mér úti um vottfesta sönnun
Um hvaða leyti, nákvæmlega, herra
Cavell?"
„Segjum á tímabilinu frá kl. 9.30
til 10.30 I kvöld er leið?“ svaraði
ég.
„Því miður hef ég enga vottfasta
sönnun um það,“ mælti hann. „Ég
var hér I stofu minni, vann að
bók minni allt kvöldið og lengi
nætur. Mér veitti ekki af, skiljið
þér eftir þá hræðilegu atburði, sem
fyrir mig báru i gær.“ Hann leit
á mig, hálft I hvoru afsakandi.
„Kanr.ski ekki lengi nætur ,en frá
því klukkan átta, þegar ég hafði
snætt kvöldverð pg fram undir
miðnætti, Og mér miðaði drjúgum
þrjár Vélritaðör síðiir., Vður fitinst
kannski ekki mikið til um þau af-
köst, herra Cavell. en þessi bók,
sem ég vinn að, er þess efnis, að
þrjár vélritaðar síður I einu mega
kallast góður árangur.'
„Hvers konar bók er það?“
„Hún fjallar um ólífræna efna-
fræði. Það þarf varla að gera ráð
fyrir að almenningur þyrpist i
bókaverzlanir til að kaupa hana.
Ég er hræddur um að fjöldi les-
enda minna verði harla takmarkað-
ur.“
„Er þetta kannski það ritverk?"
spurði ég og virti fyrir mér hlaða
vélritaðra arka á borðinu.
„Já, ég byrjaði á þessari bók 1
Turin fyrir fleiri árum, en ég kæri
mig um að muna. Þér megið glugga
I þetta, ef þér viljið, herra Cavell,
en ég er hræddur um, að það verði
ekki einungis efnið, sem kemur ó-
kunnuglega fyrir - bókin er nefni-
lega rituð á Itölsku, sem mér er
eiginlegri en enskan. eins og að
líkum lætur.“
Ég lét þess ekki getið, að ég læsi
ítölsku að minnsta kosti eins vel
og hann talaði ensku. Þess I stað
sagði ég: „Þér notið eingöngu rit-
vélina við skriftir?"
auglýsing i
VISI
kemur viða við
T
A
R
2
A
VISIR
er
auglýsingablað
almennings
Tarzan biður okkur um að
snúa aftur til þorpsins svo að við getum sagt
hinum frá hinum dásamlegu læknislyfjum
hvíta mannsins. Þið voruð að dauða komin
þegar þið komuð hingað, nú viljum við að
hinir geti fengið sinn hluta I þessu krafta-
verki.
Á sama augnablikj. Við ráðumst á heilsu-
verndarstöð Tarzans áður en eldfuglinn hans
leggur okkur að vélli eins og þessi dásam-
legu dýr. Árás.
auglýsingamóttaka
er sem hér segir:
smáauglýs-
i n g a r berist fyrir
kl. 18 daginn
áður en þær eiga að
birtast, nema í
mánudagsblöð fyrir
kl. 9.30 sama dag.
s t æ r r i
auglýsingar
beríst fyrir kl. 10
sama dag og þær
eiga að birtast.
AUGLYSINGA-
STOFA VISIS
INGÓLFSSTRÆTI 3
SIMI 1-16-60
VÍSIR
ÁSKRIFENDAÞJONUSTA
Askriftar-
Kvartana
simmn er
n66i
virka daga kl. 9-19 nema
laugardaga kl. 9 -13.
AUGLÝSING
9 VISI
eykui viðskiptin
smmasstismiumssam
aaaygarfriHt, «aa