Vísir - 26.04.1967, Blaðsíða 12

ND'... L
BATTLE
DO i
NDW USTEKI CAREFULLV, NGURA
I COULD HAVE KILLED VOU WITH
ONE BLDW— BllT I PREFErR. ■
---, TD LET VDL) UVE >
IF I LIVE
I AM A
VÍSIR. Miðvikudagur 26. apríl 1967.
Kvikmyndasaga Í\J -w*
samin af Ednu O'Brien
eftir skáldsögu hennar 10
„The Lonely Girl" .....
setzt inn í bílinn, kysstumst við
aftur og ég fann eggjandi bragðið
af tungu hans í munni mér og við
nerum saman vöngunum. Ég var
að hugsa um ailt þetta, þegar
Baba kippti frá mér kjólnum og
gægðist niður á milli brjóstanna ti!
að siá verksumerkin eft'ir sigarett-
una, Og þar lá sígarettan, rennblaut
og það var brunablaðra á milli
brjóstanna eftir hana.
— Faröu og skiptu um kjól,
sagði Baba.
— Þú kemur með mér, sagði ég,
því að ég vildi ekki skilja hana
eftir hjá Eugene. Ég fann þegar
til afbrýðisemi í hvert skipti, sem
hún svaraði hverju því, sem hann
sagði: „Vissulega." Og hvemig geir
vörtumar stóðu eins og dökkar
fingurbjargir út í þunna peysuna.
— Aldrei á ævi minni, sagöi hún
og lagði aðra höndina á dyrahún-
inn, en strauk hárið frá enninu meö
hinni áður en hún færi inn og sétt-
ist hjá honum.
Uppi í svefnherberginu skvetti
ég á mig ilmvatni og dyftaði, og
hafði kjólaskipti.
Þegar ég kom niður aftur var
Gianni setztur við gamla píanóið,
strauk mjúklega gulnaðar nótum-
ar og raulaði eitthvað sem ekki
heyrðist fyrir samtali inni í stof-
unni. Borðinu hafði verið ýtt út að
glugganum, og Baba sagði mér að
nú ætti að fara að syngja. Hún
haliaði sér fram í sætinu, og björt
ótamin rödd hennar fyllti stofuna.
, Ég óska þess oft að ég væri
1 orðin smábam á ný.
i En veit að sú ósk rætist ekki,
I fyrr en urriðinn svífur við ský...
i
Og áður en okkur tókst að klappa
i henni lof í lófa, var hún farin að
! syngja annað kvæði, skelfing angup-
; blítt. Það var um mann, sem hafði
hitt stöllu sína úti £ skógi, þegar
hann var unglingur, og aldrei síð-
an getað gleymt henni, hvar sem
hann fór. — Ég man þig, ég man þig
á meðan hjartað slær. .. sagði í
I viðlaginu, og rödd Böbu titraði,
■ rétt eins og hún ætti við eitthvað
: sérstakt, þegar hún söng. Eugene
: sagði að hún syngi eins og einmana
I þröstur, hún roðnaði upp £ hársræt-
! ur og ýtti ermunum upp fyrir
i olnbogann, þvi ag það var heitt
j inni £ stofunni, Hún lét nakta arm-
! ana meö gullinni hörundslónni og
i kvartað um hita. Ég sá að Eugene
I starði á hana, og mér bauð f grun,
að hann mundi oft sjá hana þannig
j fyrir hugskotssjónum sinum og
; heyra rödd hennar óma f eyrum
sér.
Gustave kom inn i stofuna og
Jóhanna tók tappann úr vlnflösk-
unni og skenkti i líkjörglös, svo
minna væri drukkið. Gianni og Baba
' sungu til skiptis, og loks söng Eug-
i ene gamalt írskt þjóðlag. Baba sagði
1 að ég yrði að fara með kvæði þar
i eð ég gat ekki sungiö.
j — Ég get það ekki, sagði ég.
— Þú getur það víst, sagði Baba.
— Gerðu það, sagði Eugene.
Því miður lét ég undan, og fór
með kvæði Pearse, „Móðir mín“.
Það var allt of harmþrungið og
hátíðlegt til þess, að það ætti viö
í slíku samkvæmi, og loks tók
Baba af skarið með því að and-
varpa hæðnislega: — Já, hún
mamma gamla, þegar lestrinum
lauk. Allir fóru að hlæja og hróp-
j uðu — bravó, bravó — og Eugené
j líka, og þá stundina fannst mér
að ég mundi aldrei geta fyrirgefið
: honum, að hann skyldi taka þann-
\ ig undir við þau hin.
j Baba söng enn nokkra söngva,
og Eugene skrifaði hjá sér hend-
ingar úr sumum þeirra, og stakk
svo blaðinu í veski sitt. Hún var
heit og rjóð í vöngum af aðdáun og
ánægju.
— Þér er heitt, sagði hann og
stóð þannig, að hann skýldi henni
fyrir arninum.
Ef þetta er ekki ást hvað þá?
spurð ég sjálfa mig sárgröm, og
virti hann fyrir mér þar sem hann
stóð og glotti framan í Böbu, vegna
þess að Jóhanna og Gustave voru
að búa sig undir að syngja tví-
söng, það er að segja — Jóhanna
sagði Gustave fyrir verkum eins
og endranær og hann brosti út aö
eyrum eins og kjáni — eins og
endranær.
Þetta varð mér langt kvöld og
fullt af vonbrigðum. Og þegar Eug-
ene fór, um ellefuleytið, gerði hann
hvorki að kyssa mig né segja nokk-
uð markvert.
Jafnvel í draumum mínum um
nóttina fannst mér sem ég væri að
missa hann, og það fyrsta, sem mér
kom i hug þegar ég vaknaði, var
hvernig hann brosti við Böbu, þeg-
ar hún söng ,,Purpuralindamir‘’.
Það var kalt inni í svefnherberginu
svo ég flýtti mér í fötin. Glugga-
rúðurnar voru hélaöar.
Ég fór snemma til vinnu í búð-
inni, þvi að það var laugardagur,
og þá var þar alltaf mikið ann-
: ríki. Ég varð að sjá svo um aö
• nóg af vörum væri í hillunum áð-
! ur en búðin væri opnuð.
— Jæja, góða, sagöi frú Burns,
: þegar ég kom inn í búöina, Hún
jhafði skroppið niður til að ná sér
; í nýtt kjöt í matinn. Ég var £ káp-
unni góðu. Frú Burns dáðijit mjög
að henni, og ég sagði henni, að
Eugene Gaillard hefði gefið mér
hana.
Hún starði á mig. — Hvað ...
hann? spurði hún.
Ég gat mér þess til hvað hún
ætlaði að segja, áður en hún kom
orðum að því. Hann var kvæntur
maður, sagði hún með viðvörunar-
hreim í röddinni, og guð mátti vita
hve margar ungar og saklausar
stúlkur hann hafði leitt fyrstu
skrefin á braut til glötunar.
Saklausar stúlkur fyrirfinnast
ekki, hugsaði ég. Þær eru aliar
slóttugar veiðibjöllur, eins og Baba
og augun í þein_ loga af girnd.
Ég spurði hvort hann væri í raun-
inni kvæntur.
Hún kvaðst hafa lesið um það
í blöðunum, fyrir svo sem tveim
árum. Þau höfðu þá sagt frá því,
begar hún var flutt á sjúkrahúsið
eftir að hafa reynt að fremja sjálfs
morð með því að skera á slagæð-
ina á úlnliðnum. Og konan, sem lá
í næsta rúmi við hana í sjúkrahús-
inu ræddi við blaðamanninn, en
hún kvaðst hafa þekkt Eugene
Gaillard, frá því hann var bláfá-
tækur stráklingur.
— Hann kvæntist bandarískri
stúlku. Hún var listmálari eða leik-
kona, eða etthvað þess háttar, sagði
frú Burns. Ég lét kápuna detta í
gólfið, rétt eins og druslu. Ég hat-
aöi hana. Þá.
— Já, hann ér hættulegur, sagði
frú Burns og lét nokkur egg i pok-
ann handa sér. Síðan fór hún aftur
upp í íbúð þeirra hjóna.
Ég lokaði augunum, og þaö lá
við sjálft að mig svimaði. Þarna
kom skýringin á öllu saman —
hlédrægni hans, sveitasetrinu, frá-
sögnum hans af eyðilegum söndun-
um í Kaiiforníu, einmanaleika hans. I
Ein sorgin minnir á aðra. Þegar!
ég stóö þarna og virti fyrir mérj
nýju kápuna, sem lá samanvöðluð,
á gólfipu við fætur mér, minntist i
ég kvöldsins, þegar mamma drukkn j
aöi, og hvernig ég hafði haldið
dauðahaldi i þá heimskulegu von,
að það væri einhver misskilning-
ur, og hún mundi birtast í dyrunum
Ijóslifandi, þá og þegar og spyrja
fólkiö sem syrgði hana hvers vegna
það væri svo dapurt.
Eins bað ég til guðs þessa stund-
ina að hann væri ekki kvæntur.
— Góði guð, gefðu það að hann
sé ekki kvæntur, hvíslaði ég, en
vissi þó, að bænir mínar voru
gersamlega vonlausar.
„Hef ég annars nokkum tíma kysst þig?“ spurði hann allt í e!nu.
Qg Tarzan tekst aS snúa Ngura tíl fylgis
við sig. Hann telur hann á að réttar muni
vera aö breyta um lifnaöarhætti og vonjur
Mambumanna. Alian tímann á meðan ftitast
Tarzan
DELlBERATELy
SLOWS HIS ‘
SLASHWG
ACTION -
BRB4GIHG
A NERVOUS
PARRV
FROM HIS
OPPOIÆHT.
TUS PRETEWD TO
F1ERCELY/...AND
S I SAV/
Úti og innihurðir
B. H. WEISTAD S Co.
Skúlagötu 63 III. hœð
Sími 19133 • Pósthðlf 579
R'ÖREI NANGRUN
Einkaleyfi á
fljótvirkri
sjálflæsingu
þeir bcrjast upp á líf og dauða.
„Ágætt hjá þér sonur minn!“ hrópar höfð-
inginn. „Rektu hnifinn f hann!“
„Nú er komið að úrslttastundinnl, Ngura“,
segir Tarzan.
„Hvað ætlarðu þér aö gera ? Það sem ég
hef ráðlagt þér, eða...“
KOVA er hægt að leggja
beint í jörð
KOVA röreinangrun þol-
ir mesta frost, hitabreyt-
ingu og þrýsting KOVA
þolir 90°C stöðugan hita
Verð pr. metra:
3/8" kr. 25.00 T’kr.40.00
1/2”kr.30.00 l^"kr.50.00
3/4"kr.35.00 iy2"kr.55.00
KOVA Umboðið
SIGHVATUR EINARSSON&CO
SÍMI24133 SKIPHOLT 15