Vísir - 16.12.1967, Blaðsíða 9

V í SI R . Laugardagur 16. desember 1967,
■s
9
AÐ SKOTÆFINGUM
MEÐ AGLI STARDAL
að er sagt, aö íslendingar séu
stundum dálítið seinir til
og taki nýjungum með tor-
tryggni. Hægð og varfæmi bónd
ans á kannski einhver ítök í
okkur ennþá, þrátt fyrir bítla-
músik og sjónvarp. Ýmislegt hef
ur löngum átt hér erfitt upp-
dráttar, eins og til dæmis íþrótt
ir, sem sumir vildu telja hjóm
og hégóma — að glímunni ef
til vill undanskilinni.
Ekki er langt síðan menn
fóru að fást við veiðar hér sem
dægrastyttingu og sport, en
ekki í þeim tilgangi að drepa
sér til hagnaöar eða til að
tryggja afkomu sína,
Hér á landi var gengið að
veiðunum með alvöru og not-
aðar sem stórtækastar veiði-
aðferðir, laxar veiddir með net-
um og sprengingum og fuglar
1 snörur eða með sem stórvirk-
ustum byssum. Hér var enginn
aðall, sem stundaði dýraveiðar
eingöngu sér til dægrastytting-
ar. x
Nú fer það aftur á móti tals-
vert í vöxt, að menn stundi
dýra eöa fuglaveiðar sem íþrótt
og átyllu til útiveru. Egill Star-
dal heltir maður, sem er all-
kunnur fyrir störf sín í Skot-
félagi Reykjavíkur. en hann er
kennari viö Verzlunarskóla Is-
lands.
Við snerum okkur til hans og
báðum hann að kynna okkur
lítillega skyttirí og veiðiskap
hér á landi. Hann brást vel við,
og það varð úr að viö héldum
saman upp á skotæfingasvæði
Skotfélagsins við Grafarholt.
Ferðin uppeftir gekk erfiölega,
það var allt á kafi í snjó, og
bíilinn brauzt um í stærstu
sköflunum.
Jggill var hinn reifasti, spjall-
aði margt og kom víða við.
Hann minntist á samtök, sem
kalla sig „Fegurð án grimmdar",
en þau hafa það á stefnuskrá
sinni meðal annars að kvenfólk
hætti að ganga í minkapelsum,
því að ekki er hægt að bíða
eftir því að minkamir verði
sjálfdauöir til þess að ná af
þeim skinninu.
„Eigum við ekki líka að hætta
að drepa síld og þorsk? Eigum
við ekki líka að hætta að slátra
sauðfé, ha?“
Við spvrjum Egil, hvers
vegna hann hafi áhuga á skytt-
iríi.
„Borgarbúar þurfa að komast
út í náttúruna, og hreyfa sig.
Ég bjó í sveit og lærði að meta
útivist. en sumir menn t. d. í
Reykjavík fara ekki milli húsa
nema f bil. Enda sagöi Bene-
dikt heitinn Jakobsson, að það
Leirdúfu skotiö á loft og blaðamaður reynir skotfimina, „Dáfa“
slapp.
lægi nærri, að tvítugur Islend-
ingur heföi það þrek, sem eðli-
legt væri að sjötugur maður
hefði.
Hér fara menn helzt ekki út
fyrir hússins dyr, þegar þeir
eiga frí frá vinnu. Sumir kjósa
helzt að liggja f bælinu um
helgar og fara ekkert út nema
á skemmtistaði.
Sumir segja, að fslenzk veðr-
átta sé ekki til þess fallin, að
hér sé stunduð mikil útivist. Við
þessu er einfalt ráð, og það er
að fá sér regnkápu í stað þess
að bfða endalaust eftir þvf, að
sólinni þóknist að skfna.
Ég hef oröiö var við, að hér
ríkir víða afskapleg væmni og
kerlingabækur f sambandi viö
dráp á dýrum — en það er
stór naunur á atvinnuveiði og
sportveiði. Þeir sem stunda veið
ar sér til skemmtunar gæta
þess vandlega að útrýma engri
tegund.
Laxveiðar hér voru stundaðar
eingöngu meö netum, unz sport
veiðimennskan kom til skjal-
anna, þá hófust menn þegar
í stað handa um laxaklak og
aukningu og verndun stofns-
ins.“
A7ið spyrjum, hvort ekki sé
' jáfngótt og miklu mannúð-
legra að reika um fjöll og firn-
indi með myndavél eina að
vopni.
„Veiðihvöt og veiðigleði er
þáttur af mannlegri náttúru,
einhverri frumstæðri hvöt —
það eiga allir fyrir höndum að
deyja. Það vita þeir sem reynt
hafa, að það er meira gaman
að borða þá fæöu, sem maður
hefur sjálfur aflað.
Veiðamar eru líka hagræns
eðlis — það er t. d. skynsam-
legra að drepa gæsimar hér,
sem hingað koma, í stað þess
að láta Bretann einan um hit-
una. En það má aldrei ganga
of nærri stofninum — við eig-
um að hirða uppskeruna, en
halda sjálfum stofninum við.“
i^4g við erum komnir á staö-
^ inn, sjálft skotæfingasvæö-
ið. Eigill baukar í bílnum við
að talca til vopnin.
Á svæðinu standa tveir litlir
skúrar andspænis hvor öðmm.
„Nú ætla ég að kynna þér í-
þrótt, sem er ný hérlendis, þótt
hún njóti mikilla vinsælda í
öðmm löndum“, segir Egill.
„Þessi fþrótt er svonefnt „skeet
ing“, en það er í því fólgið, að
sérstök tæki eins og em í þess-
um skúrum slöngva á loft leir-
töflum, sem sfðan er skotið
á með haglabyssu. Þetta er svip
uð íþrótt og að skjóta fugl á
flugi, en það er atriði, sem ég
vildi gjaman minnast svolítið
nánar á..
Erlendis þykir það hrein og
klár villimennska að skjóta á
sitjandi fugl, svo ekki sé minnzt
á fuglahópa. Fugl á flugi er það
eina sem þeir telja sér samboð-
iö að skjóta á erlendis. Eitt skot
á einn fugl, annað er talið ó-
hæfa — eins og mannsmorðið
sjálft.
Það skyldi enginn láta sér
detta í hug að skjóta á stóran
sitjandi rjúpnahóp, þaö væri
svipað og að veiða lax með
dýnamíti.“
Þegar Egill er búinn að ganga

illiii

*
L

\

Egill hleður framhlaðninginn.
frá öllum tækjum, taka „leir-
dúfumar“ að svffa út í loftið.
Hann hæfir í hverju skoti og
þær splundrast og falla til jarð-
ar.
inn merkilegan grip, fomleg-
an nokkuð, hefur Egill með-
ferðis, framhlaðning eins og al-
gengt var að skjóta með hér
á landi ekki alls fvrir löngu.
Hann hellir púðri í hlaupið,
setur síðan forhlað, því næst
koma höglin og þá annað for-
hlaö. Byssan er spennt og hvell
hettan sett á sinn stað — og
nú er hægt að hleypa af —
einfalt mál það.
Egill ber byssuna upp að
kinninni og hleypir af. Ógurleg-
ar þórdrunur heyrast og blossar
og reykur stendur fram úr
hlaupinu.
„Ég hefði síöur viljað vera
með svona verkfæri í stríði,“
segir Egill „Þeir sem voru leikn
astir að fara með framhlaðniriga
voru um þaö bil mínútu að
hlaöa þá.“
Það er fariö að skyggja, og
tilgangslaust að vera lengur að
skjóta. Við stígum upp í jepp-
ann og höldum heim á leið.
Rjóöir og matlystugir eftir úti-
vistina.

Veiðigleðin fær útrás í Ieirdúfuskytterfi.