Vísir - 19.01.1968, Blaðsíða 12

12 VÍSIR . Föstudagur 19. janúar 13B».
kvikkyndasasa eftir
A' £> 0OTHR1E 3r-
m m 9 táSwSwSS «Sí •; A...:
Evans varð litið þangað sem Rebecca stóð ...
Og loks »ipphóf séra Weatherby
rödd sína. Evans átti einhverra
hluta vegnrt erfitt me3 aö veita
oröum hans athygli í samhengi. —
Vegir guðs voru órannsakanlegir . .
það sagöi hann satt, garnii maður-
inn. Evans fann til sárrar breytu og
átti örðugt með aö hemja hugsanir
sínar. Rebecca stóö hjá honum, ó-
bifanleg eins og jaröf-'stur k'etíur.
Evans varð litið þangað, sem
Rebecca stóð og bar hönd aö vanga.
Eflaust varð henni þessa stundina
hugsað til litla drengsins, sem þau
höfðu sjálf misst. Rebecca haföi
saknaö hans mjög, þótt hún færi
dult með það eins og annað. Eftir
það hafði hún lagt meira ástríki á
Brownie en áður. Annars var sem
ekkert fengi bifað henni eöa hagg-
að. Hún var tekin í andliti eftir
■anga vókunótt, en stóö teinrétt og
það var sem kraftur og þrek staf-
aði frá henni.
Judith Fair sat viö gröfina. Hún
grét ekki, það var því líkast að hún
sæti í dapurri leiðslu og gerði sér
ekki fyllilega grein fyrir því hvað
fram færi. Kannski var henni bað
fyrir beztu, hugsaði Evans, ann-
ars hefði hún ekki getað risið und-
ir ofurþunga sorgarinnar. Brownie
stóð hinum megin við gröfína. Svip-
ur hans lýsti undrun fyrst og
fremst. Hvernig gat annaö eins og
þetta átt sér stað? Hvernig var
líka hægt aö finna þá skýringu, sem
unglingar á hans reki gátu látið sér
iynda? Að þetta væri guðs vilji og
aö hans vísdómsráði — sem eflaust
vai rétt og satt. En þaö var sama
og að segja að maður skildi þetta
ekki, skildi ekki vilja guös. Hvað
var líka hverju orði sannara. Mað-
ur var fáfróður og skilningslaus
gagnvart tilverunni og ekki þess
umkominn að leiðbeina öðrum,
ekki einu sinni sínum eigin syni.
Kannski sízt houm.
Séra Weaterby baö til guðs, að
han sendi syrgjendum huggun sína.
Gæfi þeim trú og auðmýkt til að
beygja sig undir vilja Hans. Hon-
um gekk ekki annað en gott tíl, og
vafalaust trúði hann sjálfur öllu
sem hann sagöi. En samt fannst
Evans sem orð hans skorti sann-
færingarkraft. Hann var undarlega
langorður, en nú hlaut ræðu hans
að Ijúka þá og þegar. Og þá var
ekki eftir annað en að syngja sálm
inn.
En einmitt þegar Evans gerði ráð
fyrir að ræðunni væri aö ijúka,
rétti séra Weatherby skyndilega úr
sér og teygði fram sinabera hönd
sína, hækkaði hrjúfa röddina og
augun leiftruðu.
„Guð hefur skapað alla hluti,"
mælti hann og rödd hans fékk ann-
arlega hljómfyllingu. „Og allt, sem
hann hefur skapað er gott, nema
þú, eitumaðran. Og því skaltu vera
bölvuð og bölvun og fordæming
guðs hvíla á þér og öllu þínu kyni
um allan aldur . ..“
Ritningagrein eða tilvitnun í
Biblíuna? spurði Evans sjálfan sig.
Hann var ekki svo vel aö sér í hin-
um helgu fræðum, að hann vissi
það. Ef til vill hafði Adam bölvað
höggorminum með þessum orðum.
Eða var þetta særing, annars staðar
að, sem fóik trúði að drægi kraft
úr eitri nöðrunnar eða hrekti hana
á brott. Hvað um það, þessi skelii'
neðra gerði engum mein framar
Brownie hafði reiðzt svo, þegar
hann vissi hvað orðið var, aö hann
greip öxi leitaði uppi nöðrubæliö
og hjó af henni hausinn; kom svo
með halann með beinhringjunum í
lófa sér sem eins konar tákn um
að morðinginn væri að velli iagöilr.
Evans hafði ki-ikað kolli til hans í
viðurkenningarskyni.
Að bölbænunum loknum tóku við
aðrar bænir og innilegri, en vafa-
samt hvort kraftur þeirra var eins
mikill. Það var eins og séra Weat-
herby hefði fundiö réttlátri reiöi
sinni útrás I þessum særingum, en
reiði sinni gagnvart hverju eða
hverjum? Ef til vill vissi hann það
ekki sjálfur.
Að endingu var sunginn sálmur.
Séra Weatherby hafði valið hann
sjálfur og hóf sönginn hriúfri röddu
sem virtist þagna um leíð og hóp-
urinn tók undir. Og vindurinn bar
óminn af söngnum út yfir enda-
lausa víðáttu sléttunnar.
Þegar sálmasöngnum var lokið,
dreifðist hópurinn. Eftir var að
taka niður tiöldin, annars var allt
búið undir að leggja af staö. Þeir
Evans og Dick stóðu síðast einir
eftir við gröfina. Dick hristi höf-
uðið „Ef guð er eins góður og af
er látið", mælti hann lágt og þyrrk-
ingslega, „þá koma þau gæði und-
arlega fram við mann.“
„Ég býst við að annað hvort
veröi maður að trúa á hann eða
ekki. Það getur víst aldrei orðið
neitt málamiðlunaratriði", varð
Evans að orði.
„Þú mátt trúa á hann mín Vegna.
Ekkert hafði þessi drengur af sér
brotið...“
Evans lét það gott heita. En
það var eins og hann þekkti Dick
betur eftir en áður. Hann var í
senn bljúgur og viðkvæmur og
skapmikið hörkutól. Þetta skýrði
viðbrögð hans, þegar að var gætt.
„Þú getur farið að taka niður
tjaldið. Þaö er bezt að ég gangi
sjálfur þannig frá leiðinu, að Indí
ánar sjái þar ekki nein verksum-
merki...“
„Þú um það“. Evans hélt heim
að tjöldunum. Hann var kominn
hálfa leið, þegar Brownie kom til
móts við hann. Virtist eiga eitt-
hvað vantalað við hann.
„Pabbi“, kallaði hann til hans,
þegar nokkur skref skildu þá enn.
„Já, drengur minn?“
„Ég er búinn að taka niður tjald-
ið, leggia aktygin á nautin og
spenna þau fyrir“,
„Það var vel af sér vikið“.
„Og það er ekki dagurinn minn
að reka hjörðina . ..“
„Hvað er þaö þá, sem þú hefur
í huga?“
„Mér var að detta í hug hvort
ég mætti ekki skreppa upp að klett
inum ■ og meitla þar nafnið mitt?“
„En þú hafðir nægan tíma til
þess í gær ...“
„Nei, einmitt ekki. Ég stóð fyrst
yfir hjöröinni í haganum, og á
eftir fór ég og leitaði uppi nöðr-
una ...“
„Það er ekki hættulaust, sonur
sæll“.
„Leyfðu mér að skreppa. Þetta
tekur mig ekki langa stund, svo
að lestin verður ekki komin úr
augsýn. Það getur ekki verið hættu
legt“.
„Hvernig stendur á því, að þú
verður gripinn þessari löngun,
svona allt i einu?“ spurði Evans.
Það kom hik á drenginn. „Ég
veit það ekki. Mig langar bara til
að eiga nafnið mitt þarna á klett-
inum eins og þið hinir". Honum
vafðist tunga um tönn.
Evans tók eftir því, að hann
leit undan, drengurinn. Það var
eitthvað, sem hann leyndi. Ein-
hver fáránleg hugdetta, sjálfsagt,
en sem var honum kær engu að
síður, og hann gat ekki trúað
öðru,m fyrir henni, ekki einu sinni
föður sínum. Eitthvað sem þeir
fullorðnu, sem alltaf héldu sig
svo gáfaða og allt vita, máttu ekki
eyðileggja og gera hversdagslegt
með alvizku sinni. Hann gat ekki
varizt brosi.
„Jæja, drengur minn“, mælti
Evans ástúðlega. „Þú stendur full-
orðnum fyllilega á sporði til allra
verka, svo að ég geri ráð fyrir að
þú sért þeim jafnfær að sjá um
þig sjálfur. Vertu samt ekki lengi
að þessu, mér er ekki um aö láta
þig eftir einan“.
„Þakka þér fyrir, pabbi“, sagði
Brownie og andlitið ljómaði af a-
nægju. „Ég verð ekki lengi“.
„Og hafðu gát á Indíánunum".
„Ég geri það“.
Evans gekk að tjáldi þeirra
Fairmanshjóna. Það var eina tjald-
ið, sem enn stöð uppi. Og það
var enn eftir að leggja aktygin
á nautin og spenna þau fyrir. Þeg
ar hann leit inn fvrir skörina,
sá hann hvar Judith sat og fól
andlitið í höndum sér, en Fairman
stjó hjá henni, hlj'ðður og úrræða-
laus.
„Er Rebecca ekki héma?“ spurði
Evans. Þurfti raunar ekki að spyrja,
Iþví að hann sá að hún var þar
ekki.
Hvorugt svaraði.
„Get ég lagt þér eitthvert lið,
Poirman?"
Það leið.drjúgt andartak áður en
Fairman svaraði. „Hún rankar við
sér innan stundar. Þá sé ég um þaö,
sem þarf“.
,.Ég gæti. Iagt aktygin á nautin
eg spennt bau fyrir... Sjálfur er
ég búinn að ganga frá ö’llu".
„Það varð þögn. Evans heyrði
lág ekkasog Judithar, en þó voru
ekki nein tár í augum hennar.
,,Ég sé um það sjálfur, þegar
.til kemur".
„Við verðum að halda af stað.
Þú skilur, að við getum ekki beð-
ið neitt að ráði. . .
„Ég veit það ..."
Þá kipptist Judith við. hart og
snökkt. „Nei, nei... ekki strax",
kveinaði hún og leit biöjandi aug-
um á Evans. „Við getum ekki lagt
af stað strax#... við getum ekki
skilið hann einan eftir". og það
var eins og einhverjar viðjar féllu
af henni, því að nú tóku tár að
streyma niður vangana.
„Við týnum gröfinni, og finnum
hana aldrei aftur“. Fairman varp
þungt öndinni.
„Toddie ...“ kjökraði Judith og
tárin streymdu af augum hennar.
„Vesalings Toddie ...“
„Og á eftir höfum við ekki
einu sinni hugmynd um hvar hann
hvílir" hreytti Fairman út úr sér.
„Þú hlýtur að skilja hvemig okk-
ur er innanbrjósts ...“
Evans skildi það. Skildi það allt
of vel. Honum varð þungt fyrir
hjarta gagnvart harmi þeirra. í
svipinn hafði hann ekki hugroynd
um hvaö hann átti að segja eða
hafast að.
4*
Þá stóð Dick við hliö honum.
Hann leit inn fvrir tjaldskðrina,
alvarlegur á svipinn og það var
sem móöu drægi á augun. „Ég
veit hvar g'röfin er“, mælti hann
lágt. „Ég get fundið hana aftur
hvenær sem er...“
SPfiBlfl lÍMfl^^TBG FYRtfiHBFN
f / —za/lAUÆÆM
Sölubörn éskasf
Hafið samband við
afgreiðsluna
Hverf'sgötu 55.
VÍSIR
„Jæja, Beth, farðu nú í fötin, sem vís- „Á meðan ætla ég að finna handa þér „Tarzan.“ - Nú byrjar hún aftur!
uðu mér leiðina til þín.“ ávexti að borða.“ - „Tarzan, sérðu eftir ,
að hafa bjargað mér?“ - „Nei.“