Vísir - 17.02.1968, Blaðsíða 7

V1SIR . Laugardagur 17. febrúar 1968.
KIRKJAN Odr Þ
OLAFUR OLAFSSON:
HUN ER MER KÆR SU BLESSUÐ BÓK
// ■:
//
Cagt hefur verið: Biblían er
^ bók Jesú Krists. Er þá ekki
átt viö það eitt að hann las
rit Gamla testamentisins, sem
var hans Biblía, og sagði um
þau, líkt og sín eigin orð, að
þau mundu „alls ekki undir lok
líða“.
Biblían er bók Jesú í þeim
skilningi fyrst og fremst að hún
fjallar um hann. ,,— Ritning-
amar, þær eru það, sem vitna
um mig“, sagði hann um Gamla
testamentið. Fyrirheiti og spá-
dómar um hann skapa samhengi
í því mikla ritsafni. Og í Nýja
testamentinu gnæfir hann yf-
ir allt svo að það snýst um
hann, frá upphafi til enda. —
Þvi má líkja við einkennilega
mynd, sem Ameríkumenn hafa
gert af Georg Washington, höf-
undi stjórnarskrárinnar. Stjórn-
arskráin hefur veriö prentuð
þannig, að mynd hans kemur
skýrt fram á sjálfu lesmálinu.
IÞannig má að sínu leyti sjá
mynd Jesú á hverri blaðsíðu
Nýja testamentisins.
Af því verður það ljóst, sem
guðspjallamaðurinn segir: „Eng-
inn þekkir Föðurinn nema Son-
urinn og sá, er Sonurinn vill
opmbera hann“. —: Mt. 11, 27.
Samfélag mitt við aðra menn
byggist á gagnkvæmum skiln-
ingi með því að tjá hugsanir,
tilfinningar og vilja í orði. Þann
ig talar Guð til mín fyrir Son-
inn og á þann hátt, aö mér
gefst „speki til sáluhjálpar fyrir
trú á Krist Jesú“. Guðleg opin-
berun í sköpunarverkinu og í
sögu þjóða heims, nægði mér
ekki. Þrátt fyrir hve dásamleg
sú opinberun Guðs er, mundi
ég ekki þekkja hann af henni
einni, ekki fremur en ókunnan
mann, sem ég hef aldrei heyrt
segja stakt orð.
Þekkingu á Guði öðlast ég
að sama skapi og orð hans hef
ur áhrif á mig. — „Þú hefur
talað um fyrir mér,“ segir Jerem
ía, „og ég lét sannfærast."
Slík sannfæring byggist ekki
á rökfærslum fyrir því að Bibl-
ían sé Guös orð. Þótt óvggjandi
rannanir gæfust fyrir því, að
Biblían sé frá upphafi til enda
óvefengjanleg, er þar með ekki
sannað að hún sé Guðs orð. En
nú hefur „Guð til vor talað fyr-
ir Soninn". Hann er lykillinn
að Biblíunni, lausn allra vanda-
mála -í sambandi við hana. Þá
opnast augu okkar. er við tök-
um „Guðs óumræöilegu gjöf
sem Biblían réttir að okkur.
Biblíudagurinn
er á morgun
Þá verður minnzt starfsemi Hins íslenzka
Biblíufélags og aðkallandi þarfar fyrir með-
limafjölgun og aukinn styrk til útgáfunnar.
Nú er keppt að því að koma útgáfumálum fé-
lagsins í það horf að Biblían og Nýja testa-
mentið verði jafnan á boðstólum alls staðar
á landinu.
Hélt hún fagnandi
heimleiðis
Um aldamótin 1800 var unglingsstúlka í smáþorpi
nokkru í Englandi. Hún átti enga Biblíu. En oft fór hún
langa leiö til kunningja sinna, sem áttu bókina. Þar
fékk hún að lesa í henni í tómstundum sínum. Sú gleði-
fregn barst aö eyrum stúlkunnar, að í bænum Bala i
Wales væri hægt að fá keypta Biblíu. Fór hún þangað
fótgangandi — 50 kílómetra leið. Hún kom til sóknar-
prestsins og bar upp erindið. En þá var henni sagt, að
búið væri að selja allar Biblíurnar. Til allrar hamingju
átti presturinn eitt aukaeintak. Gaf hann stúlkunni það,
og helt hún fagnandi heimleiðis meö hinn dýra fjársjóð.
Frá þessu sagði presturinn á fundi í London, og þetta
atvik flýtti fyrir því, að stofnað var áriö 1804 hið öfl-
ugasta félag til útbreiðslu Biblíunnar, svo að nú er hin
heilaga bók á þúsund tungum, og útbreiðsla hennar fer
sívaxandi um allan heim.
Bj. J.
„Guð hefur til vor talað fyrir
Soninn".
Sá sem þannig þekkir Jesú
kemst jafnframt að raun um
að Biblían er vissuleaa Guðs
orð, sannfærist um að hann er
sá, sem hann sagði sig vera:
Vegurinn, sannleikurinn og líf-
ið, — vegurinn til Guös, sann-
leikurinn um Guð og þess vegna
lífið i Guði.
Hann, sem „gaf sjálfan sig
fyrir syndir“ mínar, varð mér
vegurinn, leið til sátta við Guð.
Hann opinberaði mér sannleik-
ann um heilagleika og kærleika
Guðs. Fyrir trú á hann öðlað-
ist ég eilífa lífið, með gjöf
Heilags Anda.
Upp frá því hneykslaði mig
ekki hin mannlega hlið Biblí-
unnar. Þeir sem hneyksluðust
litu svo á aö hún væri aðeins
ófullkomnar hugsanir manna
um Guð, en ekki boðskapur frá
Guði til mannanna, guðleg opin
berun í mannlegum búningi, —
líkt og Guðs Sonur kom fram
að ytra hætti sem maður. Þaö
sem máli skintir er óskeikul-
ieiki Krists en ekki einstakra
orða Biblíunnar.
Ég veiti honum rúm í h'fi
mínu í sama mæli og orði hans.
TT'ji 11 i; m

ftVKSjt
. í

1 Guðbrandsstofu, bækistöð Hins ísl. Biblíufélags í Hallgríms-
kirkju, hitturr við hínn ötula starfsmann að útbreiðslu Guðs
orðs, Ólaf Ólafsson kristniboða. Hann skrifar hugvekjuna
fyrir Kiikjusíðuna í dag. — Ólafur er Borgfirðingur, f. 14.
ág. 1895, stundaði nám í Hvítárbakkaskóla, útskrifaður úr
kristniboðsskóla í Noregi 1920 eftir P vetra nám, síðan stund-
aði hann framhaldsnám í Ameríku. Árin 1921 — 1937 var hann
kristniboði í Honauhéraði í Kína, fyrstur íslendinga sendur
og kostaður til kristniboðs. — Ólafur hefur ritað í blöð og
samið bækur og unnið mikið að kristilegum félags- og líknar-
málum. Kona hans er Herborg Josefsdóttir Eldevik bónda
í Orkdal í Noregi.
Vitnisburður
Ofstopafullur uppreisnarmað-
ur gegn þjóðfélaginu hafði tekið
út ianga refsingu í New York.
Hann hraðaði sér á fund fyrri
glæpafélaga. Á leiðinni stal
hann úr vasa vegfaranda eins
peningaveski — að hann hélt,
laumaðist inn á milli trjáa í
Central Park og kannaði feng-
inn. Þetta var þá Nýja testa-
menti. Þrátt fyrir vonbrigði og
gremju fór hann að lesa það.
Og hann las lengur en hann
hafði ætlað sér, gleymdi stað og
stund — og las þangað til á-
form hans breyttust, breyttust
um alla framtíö. Hann leitaði
uppi bækistöðvar aðalpaura
glæpaflokksins og sagði: „Ég
er kominn til þess aö kveðja
ykkur.“
Ebenesar Henderson.
Með prestum í Skaftárþingi
Jþegar Ebenesar Henderson fór
um Vestur-Skaftafellssýslu
síðsumars 1814 hitti hann flesta
presta héraðsins. Hann kom
austan yfir Skeiðarársand að
Kálfafelli til sr. Jóns Jónssonar,
tengdasonar sr. Jóns Steingríms
sonar, sem „tók mér hið bezta.
Tjaldaði ég skammt fyrir sunn-
an kirkjuna." „Hann virðist
meir lifandi og starfandi i trú-
arlegum efnum en fjöldinn af,
stéttarbræðrum hans. Framtak
Biblíufélaganna vakti aðdáun
hans, og hrós hans og þakklæti
til þeirra var mælt af djúpri
tilfinningu."
Úr Fljótshverfi lá leið Hend-
ersons út Síðu, suður Landbrot,
í Meðalland, að Hnausurrí. Þar
býr annar sr. Jón Jónsson, bróð-
ir Steingríms biskups. „Hann
hafði þegar fataskipti, -söðlaði
hest sinn og kom með mér til
að vísa mér veg yfir Kúðafljót.
Á leiðinni snerist samtalið aö
vonum um það, hvernig ástatt
væri um Biblíuna meðal sóknar-
fólks hans. Var mér raun að
heyra það, aö enda þótt mann-
fjöldi í sókninni sé yfir hálft
þriöja hundrað er ekki Biblían
til á nema sex heimilum." —
Á Mýrum í Álftaveri býr sr.
Sigurður Thorarensen (síðar í
Hraungerði). „Þar tjaldaði ég á
grænni flöt að húsabaki. Við-
tökurnar, sem ég fékk, voru svo
alúðlegar að af bar, og mér var
bví nær undir eins færð volg
mjólk, en hana kaus ég mér á-
vallt hvar, sem ég kom að kvöldi
dags. . Sr. Sigurði var þaö
mikið gleðiefni að eiga það í
vændum, að þörfum sóknar-
barna hans yrði fullnægt, og
hann fullvissaði mig um, að
hann mundi brýna það fyrir
þeim, hve. mikilvægt þag væri
að þau læsu Ritninguna og sömu
leiðis hvetja þá, er á því hefðu
efni, að kaupa hana handa sér
og börnum sínum .. .
Um hádegi daginn eftir lagði
ég upp frá Mýrum í fylgd meö
tveim prestum (sr. Jón hafði
gist þar), sem báðir vildu endi-
lega fara með mér til Víkur.
Reyndist þetta ennþá ánægju-
legra fyrir þá sök, að skemmti-
Iegar samræður tókust um það
hve mikilvægt hirðisstarfið «sr.
hvílík ábyrgð hvílir á prestin-
um að rækja það vel, og hve
nauðsynlegt það er, að hann sé
trúaður og stöðugur í bæninni
til þess að hann geti réttilega
gert sér von um árangur."
(Ferðahók Hendersons)

!■■■■■!
I ■ ■ ■ ■ • I
,.V.V.V.V.,.VAV.V.V.,.VÁ.,AVAVA,.W1V.V*>.,ÁV.VV.,.,.,.V.,,V.,.V.V.W.,.V.V.V.V.V.,.V.V,V.V