Vísir - 17.02.1968, Blaðsíða 12

12
VISIR. Laugardagur 17. febrúar 1968.
EFTIR
A- 3- QOTHRIE 3r-
um fannst heil eilífð óð hann upp
á eyrina með konuna í fangi sér.
Það var nokkurn veginn jafn
snemma, að nautin ösluðu i land
og drógu á eftir sér vagninn, sem
einhvem veginn hafði komizt aft-
ur á rétt hjól, og enn hékk Byrd
við hann.
Fólkiö, sem yfir var komið,
þyrptist aö, þegar Evans lagöi kon-
una niður í grasið á fljótsbakkan-
um. Byrd grét. „Ruth ... Ruth ...“
andvarpaði hann.
Evans var lafmóður eftir sund-
ið og bardagann við strauminn.
„Hún getur ekki hafa drukknað",
sagði hann. „Hún var ekki svo
lengi í kafi“.
Dick bar að. „Róleg“, sagði hann
við þá sem hjá stóðu, um leið og
hann sneri konunni á grúfu z tók
undir mitti henni og hóf hana upp,
svo að vatnið rynni upp úr henni.
„Ertu ómeiddur, Lije?“ spurði
Rebecca. Hann þóttist sjá ásökun
í augnatilliti hennar, og gat ekki
gert sér grein fyrir af hverju hún
kynni að stafa.
„Það gengur ekkert að mér. Bara
eilítið móður", svaraði hann stutt-
ur í spuna, því að honum fannst
annað skipta meira máli eins og
á stóð.
Dick Summers reyndi að lífga
konuna við, sem bezt hann kunni.
„Það fær allt góöan endi“. taut-
aði hann. „Ég finn greinilega lífs-
mark með henni strax ...“
Hún opnaði augun. Maöur henn-
ar laut að henni og dró um leið
niður pilsfald hennar, svo pkki
sæist í fótleggina. „Ertu lifandi,
Rut’. spurði hann.
Hún svaraði ekki strax. Virti fyr-
ir sér þá, sem hjá henni stóðu
og augnaráð hennar var spyrjandi,
eins og hún gæti alls ekki gert
sér grein fyrir því, hvers vegna
hún lá þarna á bakkanum og hvers
vegna allir stóðu yfir henni og
störðu á hana. Og allt í einu setti
að henni grát.
Ruth Byrd var ómeidd, það hafði
í rauninni ekkert komið fyrir hana
sem hún mundi eftir; hún stóð á
fætur með aðstoð eiginmanns síns
og séra Weatherby, og grét án þess
hún vissi hvers vegna. Þeir studdu
hana yfir að vagninum. Konurnar
fylgdu á eftir, og þegar þangað
kom, tók Rebecca við stjórninni.
Konan varð að hafa fataskipti,
leggjast fyrir og hvíla sig eftir
þessa þrekraun.
„Hvað um nautin?" Evans sneri
sér að Dick, þegar hópurinn haföi
tvístrazt.
„Hver hefur sinnu á aö telja
naut, þegar svona stendur á“, svar-
aði Dick og glotti.
„Þau komust öll heilu og höldnu
á land,“ sagði Higgins. „Jafnvel
vagninn er lítið sem ekkert lask-
aður, þótt undarlegt megi virð-
ast“. .
Byrd kom til þeirra. „Er nokk-
uð að?“ spurði Evans, þegar hann
var kominn það nálægt þeim.
„Nei“, svaraði Byrd. „Ég gleymdi
að þakka þér fyrir. Kom til þess,
þótt ég fái aldrei þakkað það, sem
skyldi".
„Ekkert að þakka“, sagði Evans.
„Ekki öörum en forsjóninni, að
ihún skuli hafa séð svo um, að
ég lærði ungur að synda“.
„Þú mátt vera viss um, að ég
'minnist þín þakklátum huga á meö-
an ég lifi“, sagði hann. Hvarf að
svo mæltu til baka.
„Undarlegur náungi", varö Dick
að orði. „En hann er þér þakklátur,
þaö máttu bóka“.
„Við tjöldum hér á bakkanum",
sagöi Evans. „Við eigum eftir aö
koma hinum vögnunum yfir, það
þarf að lagfæra skemmdirnar á
vagni Byrd, og áreiðanlega í nógu
að snúast. Skepnurnar hafa heldur
ekki nema gott af því að fá að
standa í grængresi aðra nótt til.
Viö eigum enn eftir drjúgan spöl
til Oregon ...“
„Þú manst það, aö þú ert mér
meira viröi en öll Byrdfjölskyld-
an“, hafði Bebecca sagt, þegar þau
voru gengin til rekkju, seint um
síðir. Þá fyrst skyldi Evans ásök-
unina í augnaráði hennar, þegar
hann kom meö Ruth upp úr fljót-
inu.
Hann sofnaði yfir sig þreyttur
og þegar hann var að festa svefn-
inn, fannst honum sem straum-
iðan væri að lokast yfir höfði
sér. Vissi ekki hve lengi hann
hafði sofið, þegar hann hrökk upp
viö það, aö hann heyrði sig nefnd-
an meö nafni.
„Evans ...“
„Hver er það?“ spurði hann milli
svefns og vöku.
„Byrd“.
Evans vaknaði og reis upp við
dogg. „Er eitthvað að?“
„Konan mín ...“
Ósjálfrátt fann Evans að Reb-
ecca var vöknuð og hlustaði, þótt
hún gæfi það ekki á neinn hátt til
kynna.
„Ég held að hún hafi tekiö jóð-
sóttina", mælti Byrd, „en það er
langt fyrir tímann ...“
„Rebecca" mælti Evans.
„Ég er vakandi“, sagði Rebecca
og settist upp. „Kem eftir andar-
tak.“
„Þakka þér fyrir", sagði Byrd.
„Við komum bæði“, mælti Evans
og settist fram á.
„Fariö þið báðir, kveikið upp eld
og verið fljótir", ságði Rebecca og
var farin að klæða sig.
„Hvað er hún komin langt á
Ieið?“ spurði Evans á leiðinni á
milli tjaldanna.
„Sex mánuði", svaraði Byrd.
„Þetta verður því andvana fæö-
ing“.
„Hræðslan, sem hún hefur orðið
fyrir, býst ég við“, varð Evans að
orði. „Kannski hefur hún líka orð-
ið fyrir höggi, þegar hún féll i
fljótið . .. rekizt í vagninn ...“
„Það held ég ekki“, sagði Byrd
rólega. „Að minnsta kosti hefur
hún ekki minnzt á neitt þess hátt-
ar. Og þótt hræðslan kunni að
eiga sinn þátt í þessu, þá held
ég aö orsökin sé fyrst og fremst
sú, að ferðin hefur þreytt hana
um of.
Þeir komu í tjaldið, Byrd fann
kertistubba og kveikti á þeim. —
Þetta var stórt tjald, enda ekki
vanþörf, þar sem varð að koma
fyrir fjórum rekkjum. Börnin láu
í flatsængum, yngsta barniö lá
við hlið móður sinnar.
Rebecca kom inn í tjaldið og
gustaði af henni. Hún laut að
Ruth, þær hvísluðust eitthvað á.
Svo leit hún á þá, karlmennina.
Byrd var að ganga frá kertistubb-
unum í flöskustútum.
„Farið með börnin og komið
þeim undir sæng í hinum tjöld-
unum“, sagði Rebecca. „Hjá Mack
eða Fairmann ...“
„Komið ykkur fram úr, börn“
sagði Byrd. „Elizabeth ... mamma
er veik. Þið þurfið ekki að klæöa
ykkur. Fljót nú ...
Börnin hrööuðu sér af stað, fóru
hljóðlega, og einhvem veginn skild
ist Evans það af augnatilliti þeirra,
að þau vissu betur en þeir full-
orðnu gerðu ráö fyrir. Bvrd fór
sjálfur með þeim, en Rebecca tók
yngsta barnið og lagði þaö í eina
flatsængina.
Þegar Byrd kom aftur, settu þeir
Evans vatnskatla yfir eldinn, sem
Evans hafði kveikt upp aftur, með
því að kasta sprekum á glæðurnar.
Evans gekk inn í tjaldið á meðan
Byrd skaraði í eldinn. „Vatnið fer
að sjóöa, Rebecca", sagði hann.
„Þær koma svo hinar konurnar,
ef með þarf. Nokkuð annað sem
við getum gert?“
Hann hafði ekki sleppt orðinu,
þegar kvaladrættir komu á and-
lit Ruth og líkami hennar engdist
eins og í krampaflogum. Rebecca
kinkaði kollk „Jú, það er ekki um
aö efast“ sagði hún.
Hríðinni lauk, andlit konunnar
varð þreytulegt. Hún opnaði augun
og leit þangað, sem Evans stóð.
Það augnatillit var þrungið trausti,
RYÐVÖRN Á BiFREIÐINA
Þér veljið efnin, vönduð vinna.
Gufuþvottur á mótor kostar kr. 250.00
Gufuþvottui, albotnþvottur.undirvagn kr. 600.00
Ryðvörr, undírvagn og botn. Dinetrol kr. 900.00
Ryðvörn undirvagn og botn, Tectyl kr. 900.00
Ryðvörn undirvagn og botn Encis fluid kr. 600.00
Ryðvöm undirvagn og botn Olíukvoðun kr. 450.00
Alryðvörn. Tectyl utan og innan kr 3500.00
Ryðvamarstöðin Spitalastig 6
FLJÓT OG GÓÐ ÞJÓNUSTA.
ÓDÝR 0C GOÐ ÞJÓNUSTA
no, m, Bem_
3UST BATHE
h-r HIM VMTH
M W/ATEk- J§
HE MEAMT THAT fWOOM
TO B6 7HE MEANS Of
SETT|NÉ» RK5 Cí
THE AUSSION
W AMt> MOW M
StíOULD X GIVE
HIM SQME OF
tws stuft Tue
WITCH POCTCXL
7 BRoUGHT? X
IMSTEAO
WPLL
USE

H/M
RIP
OF
GET
íy Edgaa Rjce
THIS BOV IS
REAU-Y
BURHING UP,
TARZAM.'.-
„Drengurinn virkilega að brenna
upp tii agna. A ég>að gefa honum eitt-
hvað af því sem læknirinn færði honum.“
„Nei, nei, Beth. Settu aðeins kalt vatn
á hann.“
„Þetta þýðir að hann ætlar að Iosna
við drenginn, trúboðsskólann og nú —
okkur —
„1 staðinn munum við iosna við hann.“
FráJfshSa
txB4
Eldhúsið, sem allar
húsmœður dreymir um
Hagkvœmni, stílfegurð

og vönduð vinna á öllu.
Skipuleggjum og
gerum yður fast
verðtilboð.
Leitið upplýsiiíga.
-4J-JILZX;

3J ■ l !l' l-H !> M
IAUBAVEQI <133 ■ItT)! 117B5