Vísir - 08.06.1968, Blaðsíða 4

SSí
Leyndarmál „hj arta-ekkj unnaráí
Hún hefði neifab
Fyrsti hjartaflutníngur í Bret-
landi heföi aldrei átt sér stað, ef
duttlungar örlaganna hefðu ekki
ráðið urslítum. Frú Mitzi Ryan,
ekkja írans, sem hiartað var tek-
ið úr til að flytja það f annan
|| ' "y/íV/ •/' „ " • t
mann, sagði fyrir nokkru: „Ég
hefði svo sannarlega ekki gefið
leyfi mitt, hefði ég verið spurð
ráða.“
Hún var ekki spurð. Sjálf lá
hún á sjúkrahúsi, sem afleiðing
af slysi eiginmannsins, á örlaga-
stundinni, er hann var að dauða
kominn og læknarnir þurftu ná-
inn ættingja til að gefa samþykki
ti'l að nota mutti hjarta hans.
í hennar stað sneru þeir sér til
mágs frú Ryan. Hann gaf leyfi
sitt, og hin sögulegi uppskurður
varð að veruleika.
Núna mánuði síðar, slær hjarta
Petes Ryan, er var 26 ára, í
brjósti Frederick West, 45 ára.
Frú Mitzi, sem er barnshafandi,
segist nú vera innilega glöð. Samt
telur hún, að hún mundi aldrei
hafa veitt leyfi sitt til hjartaflutn
ingsins, á meðan lífsneisti lejmd-
ist með eiginmanni hennar.
„ÉG ELSKAÐI HAN N.“
Hún segist hafa elskað hann
of míkið til þess. Hún hafði tví
vegis séð hann á sjúkrahúsinu og
vitað, að vonfaust var um lif. En
hún bað til guðs, að kraftaverk
geröist.
Milljónir kvenna um heim all-
an hafa áreiðanlega lagt fyrir sig
sptirninguna um það, hvernig þær
mundu bregöast við sllkri beiðni.
Frú Mitzi hafði af tilviljun rætt
þetta mál við eiginmann sinn, áð-
ur en hann varð fyrir því slysi,
sem dró hann til dauða, og áður
en til greina kom, að hjartaflutn-
ingur yrði framkvæmdur í Bret-
landi. Eiginmaðurinn sagði: „Ég
mundi gleðjast, ef ég vissi, að
nota ætti hjarta mitt í slíkt, Ef
ég dæi og hluti af mér gæti hjálp-
að einhverjum öðrum til að lifa,
myndi mér finnast það sjálfsagt."
Mitzi gaf þessum orðum lítinn
gaum, en bróðir Petes,
Mick, var viðstaddur, og þessi
ummæli hjálpuðu honum til að
gera málið upp við sig, þegar
stund ákvörðunarinnar rann upp.
Þegar Pete varð fyrir slysi,
fluttu læknar Mitzi á sjúkrahús,
þar sem þeir óttuðust, að afleið-
ing áfallsins yrði fósturlát. Hún
var því forfölluð og vissi ekki um
hjartaflutningiinn, fyrr en hann
hafði verið gerður. Mick, mágur-
inn, gaf leyfi sitt.
„Nú er ég glöö“, segir hún,
„aö þetta gerðist á þennan veg.
Ég bað fyrir herra West, sem
hjartaö fékk, og óttaöist að hann
mundi deyja. Nú virðist hann
ætla að Iifa. Mér finnst alls ekki,
að leggja eigi byrði slíkrar ákvörð
unar á herðar nokkurri konu.“
Alan Whiteley ásamt föður sínum við heimkomuna.
Týndi sonurinn kom í leitirnarl
— Var talinn af fyrir jbremur árum — •
hans fannst það ötrúlegt, að hann •
Ungur brezkur skóladrengur,
sem fyrir þremur árum var talinn
Iátinn, kom heim til foreldra
sinna fyrir nokkrum dögum.
Hahn hafði strokið úr skóla 13
ára gamall og farið úr landi, en
ekkert hafði heyrzt frá honum i
nokkur ár. Það sem hann sagði
við heimkomuna, var að hann
hefði á sinum tíma langað til aö
verða sjálfstæður og þess vegna
tók hann til þessa ráðs. Hann
hafði farið til Hong Kong og starf
að þar og .hafði þar 10 pund á
viku. Nú fer hann í enska ungl-
ingaherdeild, þar sem hann fæt
aðeins 3 pund á viku. En ‘þó mun
hann dvelja hjá foreldrum sínum
í ,,heila“ fjóra daga.
Eftir svo langan aðskilnað var
honum fyrirgefið og faðir hans
sagði, að það hefði verið dálítiö
vitlaust af honum að skrifa ekki
heim og láta vita af sér, en þau
hjónin væru mjög hreykin af
honum þrátt fyrir allt. Móður
hefði ekki hreinlega verið myrt-J
ur, en væri svo ánægð að sjá«
hann heilan á húfi. Fyrst Alan, J
en það er nafn drengsins, vill •
endilega fara í herinn ætlum viðj '
að gefa öll nauðsynleg leyfi,*
sagði faðir hans. En góð saga»Mfc _
endar oftast vel og við vonumj
að Alan Whiteley hafi nú öðlazt*
það sjálfstraust sem þarf til að •
beygja sig undir enskar herregl-J
ur. •
Það sem um er rætt.
Morðið á öldungadelldarþing-
manninum Robert Kennedy hef
ur vakið gífurlega athygli, ekki
sfzt vegna þess, að þetta er
þríðja morðið á mönnum í
fremstu röð forystumanna þeirr
ar þjóðar, sem allur hinn frið-
elskandi heimur hefur mænt til
sem forystuþjóðar í baráttu fyr-
ir heimsfriði og jafnrétti ailra.
Þegar svo þeir skeleggustu í
baráttunni eru skotnir niður fyr
ir augum þúsundanna, án þess
raunverulega að málin hafi
nokkurn tíma upplýstst, þá er
ekki að furða, þó fóik standi á
öndinni.
Við kannski getum ekki beint
tekið þátt í sorginni vegna þess
ara hörmulegu atburða til þess
eru þelr of .larlægir, en við
kvfðum því, að áhrif vegna
slfkra atburða kunni að ná langt
út fyrir endamörk Bandaríkj-
anna, og hafa áhrif a gang
heimsmálanna. Annars ætla ég
ekki að rekja þessa atburði, þvf
það gera aðrir, meðal annars
sagðj eitt blaðið frá atburða-
rásinni á þrjá mismunandi vegu,
og svo ýtariega sagði sjónvarp-
of oft á sömu atburðunum, bara
af þvf að þelr hafa ekki annað
betra og nýrra, l»á hættir maður
að fylgjast með, eða þá að mað-
ur gerir það með sama hugar-
farl og þegar maður fylgist með
af þunga og hlta, sem okkur
mörgum er svo eiginlegur. Til
forsetakjörs hafa valizt tveir
valinkunnir menn, og til fylgis
við þá hafa skípazt raðir af
landskunnum möunum, sem
ið frá atburðum, að i almenn-
um fréttatíma voru raktir at-
burðirnir, þegar .lohn F. Kenne-
dy var myrtur á sínum tíma i
Dallas, en það eru varla lengur
nýjar fréttir, og það er vafa-
laust of snemmt að gera sér
grein fyrir eðli þessara hörm-
legu morða. En hins vegar mega
fjölmiðlunartækin ekki smjatta
fréttum af sauðburði f Þingeyj
arsýsiu, eða um kal í oinum á
Héraði.
Áður en hinir hörmulegu at-
burðir skeðu vestur í Los Ang-
eles ,þá báru umræðurnar um
innlent forsetakjör hæst í um-
ræðum manna á meðal. Menn
raða sér sem óðast i tvær gagn-
stæðar fylkingar og ræða málin
ekki skirrast við að berjast til
sígurs fyrir sinn frambjóðanda
af hörku og óbilgimi. En við
verðum hins vegar að gæta þess
að nota ekki hvaða vopn sem
er, baráttan verður að vera inn
an þess ramma, að fyllstu virð-
ingar sé gætt.
Mér finnst {: ^ss nokkuð gæta,
í kosningabaráttunnl til for-
setjakjörs, að mönnum finnist
þetta bara fyrst og fremst spenn
andi, fremur en að um hugsjón-
ir eða eiginleg baráttumál sé að
ræða, enda valdsvið forseta ekki
siikt ,að hann hafi aðstöðu til
að beita sér í málefnabaráttu.
Það liggur við, að manni finn-
ist á stundum, að þegar verið er
að efna til prófkosninga á vinnu
stöðum, sem víða hefur verið
'gert, þá geri menn bað með svip
uðu hugarfari og þegar þeir út-
fylla getraunaseðil i ensku bik-
arkeppninni, frekar en það að
rnenn hafi virkilegar og einlæg-
ar áhyggjur af því hvernig kosn
ingarnar fara, eða þó úrslit
þeirra verði kannski öðruvísi
heldur en viðkomandi hafði von
að. En kannski er þetta einmitt
bezt þannig, því þá verða menn
svo innilega sáttir eftir á, hvern
ig sem úrslitin kunna að verða.
Þrándur í Götu.
i