Vísir - 06.08.1968, Blaðsíða 4

y
Josephine Chaplin skoðar
Aþenuborg.
Honum var mjög í mun að sýna
konuefninu fööurland sitt. Hinn
stolti, ungi maður hraðaði för
sinni ásamt kærustunni og steypti
sér út í skemmtanalíf Aþenuborg
ar. Brátt varð bouzoukitónlistin
villtari, og menn tóku til að dansa
og lyfta glösum sínum og fleygja
þeim f gólfið í algleymi. Josephine
Chaplin, nítján ára dóttir Charlie
Chaplin, fór af stað hægt og
feimnislega. Eftir nokkrar mis-
heppnaðar tilraunir, gaf hún sér
lausan tauminn og tók að dansa
af sama ákafa og unnustinn. Sá
hamngjusami heitir Nicky Sistiv-
ariss og stendur á þrítugu. Hann
jók enn á æsinginn, er hann velti
um koll borði í hita dansins. Til
allrar hamingju fyrir eiganda
staðarins yfirgáfu þau hann fljótt
og fóru í siglingu um grísku eyj-
arnar, áður en þau héldu aftur
heim til Sviss, Hann fór til Genf-
ar, þar sem fjölskylda hans á
loðskinnaverzlun, en hún heim
til pabba í Vevey. Þess er þó að
vænta, aö aðskilnaöurinn verði
skammur.
Myrti lögreglan þrjá svertingja?
— Hrollvekjandi frásögn frá Detroit
Bandaríski rithöfundurinn John
He^sey hefur ritað bók um einn
þátt kynþáttaóelrðanna i Detroit
í Bandarikjunum á síðasta ári.
Hann heldur því fram, að lögreglu
þjónar hafi með köldu blóði myrt
þrjá unga svertingja í Alsírhótel-
inu þar í borg. Hafi lögreglan kval
ið þá á ýmsa lund og síðan banaö
þeim i bræði. Tilefnið hafi verið
að einn svertinginn skaut úr rás-
byssu, eins og þeim, er notaðar
eru á íþróttamótum.
Það var hinn 25. júlí 1967. Tíu
ungmenni, þeldökk, höföu fengið
sér herbergi í Alsírhótelinu. Með
al þeirra var heil hljómsveit, og
einn var nýkominn frá Víet Nam.
Svertingjarnir höfðu talsvert fé í
fórum sínum og hugðust eiga náð
uga daga. Þarna voru einníg tvær
hvítar stúlkur, July og Caren.
Þær höfðu ekki fasta atvinnu og
geröust fljótt félagar svertingj-
anna. Einn þeirra, Carl Cooper,
var lítið hrifinn af lögreglunni.
Þetta örlagaríka kvöld fann hann
upp á þvf að hleypa nokkrum
skotum úr rásbyssu, sem hann
átti. Þetta var dagur mikillar
spennu, og var lögreglumaður á
verði skammt frá hótelinu.
Thomas lögregluþjónn hringdi
þegar í stað til aðalstöðvanna og
tilkynnti, að skotið væri á sig.
Innan fárra mínútna þustu á vett
vang lögreglumenn og hermenn.
Þeir töldu Ieyniskyttur hafast við
í hótelinu og skutu inn um glugga
þess af handahófi. Síöan ruddust
þeir inn. Ungmennin fleygðu sér í
gólfið, er skothríðin hófst. Lög-
regluþjónn heyrðist segja: ,,Bölv-
aður negrinn.... Ég er búinn
að drepa einn þeirra.“ Carl Coop-
er var dáinn. Kynfæri hans voru
sundurskotin.
Lögreglan skipaði nú hinu
dauöhrædda fólki að taka sér
stöðu við vegginn og biðja um
griö hátt og greinilega. Þótt ung-
mennin gerðu, eins og þeim var
fyrir lagt, var þeim engin misk-
unn sýnd. Fötin voru rifin utan af
stúlkunum, þar sem þær voru
taldar ástmeyjar negra. Þá fylgdi
á eftir dauöaleikurinn. Lögreglu-
þjónarnir skutu úr byssum sínum
á fólkið, fyrst fram hjá, viö fætur
þess og út í horn, en síðan fyllt-
ust þeir ofsa og skutu svertingj-
ana niður. Tveir aðrir, Aubrey
Polland og Fred Temple, hnigu
dauðir til jarðar. „Segið, að þið
elskið lögregluna", var skipun lög
reglunnar.
Síðar um nóttina var aðstand-
endum hinna látnu tilkynnt um
atburöinn. Geröi það einn svert-
ingjanna, særður af byssukúlum,
sem hringdi til þeirra. Rebecka
Polland, móöir Aubrey, náði sam
bandi viö son sinn, sem var her-
maður í Víet Nam. Honum tókst
að komast heim með flutninga-
vél. Þremur dögum síðar sáu
þau lfk Aubrey. Bróðirinn hrópaöi
i angist, að svona væru menn
ekki leiknir í Víet Nam stríöinu.
Hann vildi snerta líkið, en honum
var sagt aö þaö hengi vart saman
Svo illa var það leikiö. Nú segir
Rebecka Pollard, að mestu máli
skipti, að lögregluþjónarnir, sem
drápu svertingjana, séu enn frjáls
ir. Þeir þyrftu að hljóta sömu pr
lög, helzt dálítið verri, segir hun.
HINIR MYRTU
Aubrey, 19 ára.
Carl Cooper, 17 ára.
Fred Temple, 18 ára.
HINIR GRUNUÐU
's'\
} '' i ’í- '''

Ronald W. August.
. .vN. » j
Robert N. Paille
Dave Senak
Sonja Henie losar sig v/ð málverk
Þegar hinn norski skipakóngur
sýndi brúðf sinni íbúðina í fyrsta
sinn fyrir tólf árum, leit hún
fljótlega á hin nýtízkulegu lista-
verk þar og sagði: „Þetta er svo
sem bezti staður, en losaðu þig
við þessi hræðilegu málverk.“
Brúðurin var engin önnur en
skautadrottningin Sonja Henie, og
eiginmaðurinn er Niels Onstad.
Sonja var þá aðdáandi nítjándu
aldar listar og kunni ekki aö meta
hina nýtízkulegu. Nú er loks svo
komið, að hún fær ósk sína upp-
fyllta. Þau hjónin ætla að gefa
Oslóborg listasafn, sem er hálfs
milljarðs króna viröi og eru í 200
málverk nútímalistar. Samt virö-
ist svo, sem Sonju sé ekki alveg
sama um málverkin, þvf hún hef
ur dálæti á slíkri list f seinni tíð.
Það kemur þó ekki að sök, þar
sem þau eiga enn 50 málverk og
allt rúmið á veggjunum í þremur
húsum sínum, þar sem vel mætti
hengja á nokkrar myndir f viðbót.
Það er oft gott, sem
gamlir kveða.
Ég hitti á dögunum einn af
þessum fjörgömlu mönnum,
sem lifað hafa tfmana tvenna,
og hafa séð þjóðina hefjast úr
sárustu örbirgð og verða bjarg-
áina svo að næstum hver ein-
asta fjölskylda getur veitt sér
þann munað, sem hina eldri
gat ekki órað fyrir í uppvexti
sínum. Þessi gamli maður hefur
eldiegan áhuga á þjóðmálum, og
ihugar vandamál líðandi stund-
ar, auk þess sem hann hrærist
í fortíðinni og minningunum,
eins og gömlum mönnum er títt.
Hann vitnar giarnan til liöins
tíma, þegar hann ræðir vanda-
mál okkar í dag.
Hann var höstugur við mig,
þegar hann sagði að unga fólkið
kvartaöi og kveinaöi yfir högum
sínum, og yfir þvf að hafa ekki
alltaf jafn mikla peninga handa
» njsRIuic ,sem í beztu góðær-
um. Þetta er reynsluleysið, sagði kann sér ekki læti, þegar mögu
hann. Fólkið hefur aldrei þurft leikamir skapast til að veita sér
aö reyna neina erfiðleika og ýmis þægindi og skemmtanlr,
þekkir þá ekkl, og þess vegna og svo þegar það verður nauð-
hrýs þvf hugur við að eiga ef- synlegt aö draga saman seglin
tala til allrar þjóðarinnar og
vildi sannfæra hana. Hann
minntist atvinnuleysisáranna, og
þegar það var eftirsótt vinna
að bera salt og kol f pokum á
J}htufc0} Götu
til vill eftir að reyna raunveru
lega erfiðleika. En vandamálin
eru heimatilbúin flest, sagði
hann einnig, því þægindaþorst-
inn er svo geigvænlegur, að fólk
sóar heldur peningunum heldur
en varðvelta þá, og reynir að
finna eitthvað, com það ef til
vill fyndi einhverja ánægiu eöa
þægindi. Þessi einangraða þjóð
aðeins, þá getur fólk ekki slegiö
af og möglar og barmar sér.
Og barlómurinn er smitandi, svo
að nú kyrja allir sama barlóms-
sönginn án þess að geta breytt
um að verulegu leyti og neitað
sér um nokkurn skanaðan hlut.
Honum var heitt i hamsi
gamla manninum og hann talaði
til mín, eins og hann væri aö
bakinu, og þá dreymdi fólk
varla um það, aö tímarnir gætu
breytzt nokkuð til hins betra á
komandi árum. Og þegar tímarn
ir breyttust samt sem áður til
hins betra, þá virtist fólkið alls
ekki verða neitt ánægðara svo
neinu næmi, þvi fólkið vill alltaf
meira og meira. Og fólkið nú á
dögum er sízt hamingjusamara
en áður, þrátt fyrir fatnaöinn,
sjónvarpið, bílinn eða Majorca-
ferðir. Það barmar sér vegna
þess, sem það ekki hefur getað
veitt sér, f stað þess að gleðjast
yfir því, sem það hefur þó þegar
getað veitt sér, þrátt fyrir þessa
síðustu og verstu tíma.
Og svo klykkti gamli maður-
in út með því að segja, að það
væri ekki von, ;.5 þeir góöu tfm
ar, sem verið hefði, gætu hald-
izt endalaust, því að landsmenn
hefðu í stað þess að byggja upp
aukna framleiðslu útflutnings-
afurða, lifað aðallega og bezt á
þvi að byggja hverjir yfir aðra
á næturvinnutaxta, en skiljan-
legt væri, að það gæti ekki hald
izt lengi.
Það er oft gott, sem gamlir
kveða.
Þrándur í Götu.
I