Alþýðublaðið - 03.11.1966, Blaðsíða 13

Maðurinn frá
Istanbul
Amerísk-ítölsk CinemaScope lit-
mynd.
Sýnd kl. 9.
Bönnuð' börnum innan 12 ára.
Sumarnéttin
brosir
gOKHERNATTEIIS
SÍSM/SSMi
VÆRK
€H EfíOr/SK /<OMED/£
MED
EVA
DAHLBECK
GUNNAR
BJ0RN8TRAND
ULLA
br.v JACOBSSON
HARRI E T
ANDERSSON
MÍR6IT
CARLOUIST
larl Kulle
Sýnd kl. 6.45 og 9.
Hver itggitt i
gröf minni?
(Who is buried in my Grave?)
Alveg sérstaklega spennandi og
vel leikin, ný amerísk stór_
mynd með íslenzkum texta. Sag
an hefur verið framhaldssaga
Morgunblaðsins.
Bette Davis.
Karl Malden.
Bönnuð börnum innan 16. ára.
Sýnd kl. 5 og 9.
lifreiðaeigeudEir
sprautum og réttuin
Fljót afgreiösla
Bifreiðaverkstæðið
YESTURÁS H.F.
^úifarvnf 'simi <5740.
Áuglýsið í ^Sþýðublaðinu
Framhaidssaga eftir Carol Strange
ÞÁ ER BEIRÁ AÐ VERA E
Vísirinn á klukkunni tikkaði
áfram.
— Af hverju? spurði Candy
í rödd, sem liún þekktr ekki
iengur sjálf. — Af hverju skrif-
aði hann mér það ekki? Af
hverju lét hann mig bíða hér
og syrgja hann.
— Af því að hann var hug-
laus? Ókunni maðurinn leit á
hana og hélt svo áfram: — Það
eru svo margir, sem velja ætíð
auðveldustu leiðina, ungfrú
Rue .Sumir menn geta ‘horfzt i
augu við öskrandi ljón og kúlur
óvinanna, en ekki við konu og
sært hana um leið.
— Hvílíkt miskunnarleysi,
sagði hún. Hve illt og ómannúð-
legt að láta mig trúa að hann
væri dáinn og hefði elskað mig
þegar ....
— Mér finnst það leitt að ég
skyldi verða að segja yður þetta
sagði Roger Saxon, — fyrr eða
síðar hefðuð þér frétt þetta og
þá ef til vill á verri hátt.
— Þér finnst þetta hafa ver-
ið skylda yðar?
— Ég hef líka átt mínar sorg-
ir.
— Nú, hún leit á liann og sá
drætti umhverfis munn hans,
sem sýndu henni, að þjáningar
hans voru ekki um garð gengn-
ar fremur en hennar, þó að
hann reyndi að hugga hana.
Reiði hennar hyarf og einmana-
leikinn tók við.
Svo lagði hún fyrir hann
spurningu, sem henni kom til
hugar skyndilega.
— Hver sagði yður þetta —
þetta, sem þér voruð að segja'
mér?
— Eric er í London. Ég liitti
hann óvænt á Strand og þar
sagði hann mér hvað gerðist
í Suður-Afríku. Hann var ó-
hamingjusamur og hjónaband
hans misheppnað. Hún var rík,
falleg og dekruð og missti á-
hugann fyrir honum um leið og
hún fékk hann. Mér fannst þér
þurfa að fá að vita þetta.
— Hvað hef ég grætt á því?
spurði hún dapurlega.
— Það er auðveldara að ná
sér, þegar blekkingarhulan er
horfiri frá augum manns.
Eitt augnablik faldi hún and-
litið í höndum sér, en svo leit
hún upp.
— Ég veit að þér meintuð
þetta vel, sagði hún, — ef til
vill á ég eftir að þakka yður
einhvern tima fyrir það, sem
þér hafið gert fyrir mig, en nú
sem stendur- ....
— Ég vcit það — sem stend-
ur hatið þér mig.
Candy leit á Roger Saxon.
Hún hafði áhuga fyrir að vita
meira um þennan undarlega
mann.
— Eruð þér vísindamaður eða
læknir, dr. Saxon? spurði hún.
— Ég er líffræðingur.
— Starfið þér á sjúkrahúsi?
— Nei, í James Nicholsons
stofnuninni.
— Þetta hlýtur að vera
skemmtilegt starf.
— Mér finnst það — en þér
vinnið líka að skemmtilegum
verkefnum. Mig minnir að Eric
hafi sagt að þér væruð óvenju-
lega dugmikill ljósmyndari.
Þér vinnið hjá Daniel Hagen,
það ég bezt man. Eric sýndi
mér eitt sinn sjálfsmynd eftir
yður, sem hann bar á sér.
— Ég fer mikið heim til fólks
og tek myndir þar. Candy reyndi
að tala um hversdagslega hluti,
Til dæmis á ég að fara til Sur-
rey nú í vikunni til að taka
myndir af frú Roís. Maður
hennar skrifar metsölubækur
og þau búa í húsi, sem Daniel
segir að sé afar fallegt.
Þau héldu áfram að tala um
hversdagslega hluti sem gátu
lægt áfallið, sem hún hafði orð-
ið fyrir og um leið og hann
fór, spurði hann:
— Má ég hringja til yðar
eftir nokkra daga og bjóða yð-
ur í kvöldverð?
— Það er fallega gert af yð-
ur, en ....
— Svarið ekki núna, bíðið
nokkra daga og þá getur verið
að yður finnist við nánari til-
hugsun að ég sé ekki sem verst-
ur. Hann stóð á fætur. Mér
finnst þetta leitt — það sem
ég neyddist til að segja yður
— en yður er óhætt að trúa því
að einn góðan veðurdag — ef
til vill ekki svo löngu síðar —
finnið þér, að það skiptir engu
máli lengur.
Hún svaraði engu.
— Þér heitið fallegu nafni,
Candy. Héðan í frá ætla ég að
nefna yður því nafni. Ég man
eftir hve failegt mér fannst
það, þegar Eric sagði mér frá
yður.
Hún þagði enn og hann virti
hana fyrir sér. Þegar hún hélt
áfram að þegja, rétti hann henni
höndina brosandi:
— Sælar!
— Sælir, sagði hún þrjózku-
lega og bætti svo við: — Ég
veit að þér meintuð það vel.
Þá fór hann.
Hún stóð við setustofuglugg-
ann og heyrði hann ganga nið-
ur stigann og loka útihurðinni
að baki sér. Þá var dr. Roger
Saxon farinn. —
Klukkan sló sjö. Fyrir þrem-
ur stundarfjórðungum síðan
hafði hún setið hér og beðið
hans og þó hafði hennar heim-
ur hrunið í rúst eftir að hann
kom.
Hún virti fyrir sér veitinga-
húsið handan götunnar.
Appelsínulitu sólhlífarnar
voru horfnar og umferðin mun
minni.
Eric var lifandi en það hvorki
gladdi hana né hryggði, hún
fann aðeins til viðbjóðs við til-
hugsunina um það, hvernig
hann hafði haldið henni í faðmi
sér og svarið henni ást sína —
og látist svo vera látinn af því
að liann þorði ekki að segja
henni sannleikann.
Það hefði verið. bezt að vita
hann aldrei — betra að lifa í
trúnni en verða fyrir slíkum von
brigðum.
Fólk hafði ekki rétt til að
brjóta niður hugsjónir annarra
ón þess að gefa eitthvað í stað-
inn og þessi dr. Roger Saxon
hafði skilið eftir sáran bitur-
leika í stað ástar liennar.
— Þér urðuð að fó að vita það
og einn góðan veðurdag komizt
þér að raun um að það skipti
engu riváii.
Gæti hún nokkru slnni treyst
karlmanni framar — nokkru
sinni elskað framar?
— Þér heitið fallegu nafni,
Candy. Héðan í frá ætla ég að
nefna yður því nafni.
Héðan í frá!
Eins og hann ætlaði að hitta
hana aftur.
Roger Saxon er mjög aðlað-
andi, hugsaði hún, meðan hún
horfði út um gluggann. Hann
myndi aldrei særa konu á sama
hátt og Eric. Hins vegar hafði
henni aldrei komið til hugar, að
Eric myndi haga sér svona —
hvenær þekkti maður aðra mann-
eskju til grunns? Vissi maður
nokkru sinni hvernig maki
manns brygðist við ákveðnum
kringumstæðum? Gat maður
Ikynnzt svo vel skapgerð síns
elskaða, að maður vissi fyrir
fram gerðir hans og viðbrögð.
Hún var orðin efagjörn.
— Dimmur leyndardómur
leynist að baki hvers einstaks
glaðlegs svips, sagði arabiskt
orðtak — og ef til vill sá mað-
ur aðeins þá hlið á sínum elsk-
aða, ^sem maður óskaði að sjá.
Ef til' vill var það orsök allra
vonbrigða-
Ef hún hefði litið á Eric með
augum ókunnugs í stað sinna
ástaraugna, hefði hún ef til vill
séð veikleika hans. Ef til vill
ásakaði maður aðeins sjálfan sig
og átti engan annan að ásaka.
Var það ekki ásökunarvert að
sjá aðeins liið bezta hjá mann-
eskjunum og neita að sjá þeirra
veiku hliðar?
Hefði hún vitað um þennan
veikleika Erics, hefði hún aldrei
elskað hann. Maður sem var svo
huglaus, að hann vildi láta konu
syrgja ást, sem varpað var á
glæ í augnabliks hrifningu, —
hefði aldrei unnið hjarta henn-
ar.
Hið sorglega var hins vegar
það, að konur uppgötva ekki
slíkan veikleika hjá mönnum
fyrr en of seint. Hún var aðeins
einn heimskinginn meðal svo
fjölda margra.
Biturleik hennar brauzt út í
táraflóði meðan hún reyndi að
jafna sig og segja við sjálfa sig
að þessi maður, sem hafði heim-
sótt hana í dag, hefði aldrei
komið svona fram.
ANNAR KAFLI.
Candy Rue var alls ekki fqg-
úr. Menn, sem sáu hana, féllu
ekki í stafi yfir fögrum, reglu-
legum andlitsdráttum hennar
né líktu henni við fagurt mál-
verk.
Samt sem áður var Candy lag-
leg. Húð liennar var fögur, var-
ir hennar lífmiklar, hár hennar
brúnt og mjúkt og augu hennar
dimmbrún.
Hún hafði samt ekki alltof
mikið álit á útliti sjálfrar sín.
Hún var atvinnuljósmyndari og
sá daglega fagrar konur, því sí-
fellt streymdu að fegurðardísir
til að láta taka af sér myndir
á vinnustofunni í Mayfair.
Það voru konur, sem stóðu
framarlega í þjóðfélaginu, leik-
k'onur og eiginkonur þekktra
manna. Allar komu þær til Dan-
íels Hagens.
Þegar faðir Candy dó, var
hún einkaerfingi hans, því að
bróðir hennar fórst i bílslysi
hálfu ári áður — og fyrir arf
sinn ákvað hún að læra ljós-
myndun. Hún hafði þurft að
3. nóvember 1966 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ J3