Alþýðublaðið - 06.11.1966, Blaðsíða 6

Éfc geymi menið ennþá, en ég get illa
gengið með það. Einu sinni ætlaði ég
að fleygja því, en það er svo fallegt.
Og helfl eklri að það sé verðmætt, en ég
hef altírei þoraö að fara með það til
skartgrinasala til að ganga úr skugga um
það. Þeda er heldur leiðinleg uppákoma.
Ég hefði auðvitað getað sent það aft-
ar til eigendanna, og það hefði mér auð-
vitað borið að gera. En hefði það verið
rákið tii mín, hver hefði þá trúað sögu
rríinniV
Þetta gerðist þegar við áttum heima í
London. Við bjuggum í lítilli íbúð í bak-
húsi við enda einnar af helztu götum
borgarinnar. Þessi gata er svo nafnkunn
að ég vil helzt ekki geta hennar. Port
ið sem við bjuggum við var eiginlega
ekkert nema göng milli stórra skrifstofu
bygginga, og inn úr portinu voru aðeins
tvennar dyr. Aðrar lágu inn í prent-
smiðju, hinar inn til okkar.
tbúðin okkar hafði áður verið íbúð hús
varðarins við skrifstofuhús, sem náði al-
veg fram að götunni. Þegar við fluttum
þangað hafði því verið breytt í tvær
verzlanir. Þessar búðarholur voru báðar
ailðar fyrsta árið, sem við bjuggum þar,
þótt flokkur verkamanna hamaðist þar
yið vinnu annað veifið, trúlega í því
augnamiði að gera breytinguna algerari.
-Það er að ýmsu leyti undarlegt að búa
í verzlunarhverfi. Eitt er kyrrðin á næt-
uffiar. J'egar við fluttum út úr borginni
var kvak náttfuglanna næstum of mikið
fyrir okkur, eftir alla þögnina í London,
þðgár búið var að loka skrifstofunum.
Annað einkenni er það, hve vingjarnlegir
og heimakomnir allir eru. Ég hef aldrei
lcýnnzt jafnmörgu fólki í þeim sveitar-
þdrpum, sem ég hef búið í síðan.
Verzlanirnar, þar sem maður gat keypt,
aliar nauðsynjavörur til heimilisins, voru
aiíar liflar og vinalegar og langflestar
faldar einhvers staðar inni í porti eins
o^ því sem við bjuggum í. Fólkið, sem
átpi búoirnar, var elskulegt og hjálpfúst
o§} talaði um sína hagi hvenær sem
m^nnsta tilefni gafst. Blómakonurnar og
götusalarnir voru líka alltaf tilbúin til að
rabba, og þegar ég gekk eftir gangstétt
inni með ir.nkaupatöskuna þurfti ég að
heilsa eins mörgum og ég hefði verið í
smábæ, sem hálf milljón af ókunnu fólki
hefði allt í einu flætt inn í.
Ég sá flækinginn fyrst í portinu okk-
arí Ifann sai þar eitt kvöldið inn á milli
umbúðakassa frá prentsmiðjunni, þegar
ég fór út til að leika mér við Kjána.
Kjáni tók hann í misgripum fyrir poka
með pappíi'srusli, sem hann var hrifinn
af, og flaug á hann. Þessi misskilningur
varð til þess að þeir kynntust og í dá-
litla stund eftir þetta hafði flækingurinn
auga með hundinum, svo að hann hlypi
ekki út í umferðina og dræpi sig, méðan
ég hitaði dálítið te ofan í karlinn.
Hann var hrumur gamall karlflauskur
með bogið nef og lítil skörp rauð augu
eins og gömul svört rotta, ein þeirra
sem koma út og dansa á sporvagnstein-
unum undir morgun. Allir fiækingar
hljóta að vera skítugir. Það geta ekki
verið hreinlegir lifnaðarhættir að liggja
alitaf úti. En hann var alveg viður-
styggilega skítugur. Hann leit út eins og
hann væri nýskriðinn út úr skolpleiðslu,
sem hefði aldrei verið hreinsuð. Hann
var sótugur upp fyrir haus og klæðnaður
inn utan á honum, sem var af margbreyti
legum og vafasömum uppruna, var allur
með sama grásvarta litnum, og það var
ekki liturinn á efninu.
Hann var feginn að fá teið, og þegar
ég sagðist ekki hafa séð hann áður, sagð-
ist hann vera nýkominn frá Cheapside,
þar sem hann hefði eytt sumrinu Hann
bað ekki um peninga, og auðvitað bauð
ég ekki honum neina. Við skildum sem
vinir, hann til að búa um sig í umbúða
kössunum, sem hann gerði að bráðabirgða
heimili sínu, ég til vinnu minnar uppi
á loftinu.
Hann bjó í kössum í næstum því viku,
og við heilsuðumst alltaf allan tímann.
Ég sá menið morgun einn, þegar ég
var úti að verzla. Það lá á einni af neðri
hillunum í stórri skartgripabúð, sem virt
ist aðallega selja farandbikara og gjafa-
muni; Þessi verzlun var ekki alveg við
portið okkar, heldur eitthvað fimmtíu
metrum innar við götuna, hinum megin
við akbrautina. Ég stóð lengi og virti
menið fyrir mér. Það voru sjö stórir
steinar, festir í silfur, og í fullkomnun
sinni líktist það rósaglugganum í Notre
Dame.
Ég var enn að horfa á það, þegar
flækingurinn kom upp að hliðinni á mér.
— Fallegt, finnst þér ekki? sagði hann.
— Ætlarðu að kaupa það?
Ég hló og benti á innkaupatöskuna,
sem föstudagsbein Kjána skagaði upp
úr heilu hafi af káli.
— Ekki í þessari viku: allir aurar bún
ir, sagði ég og ætlaði að halda áfram,
en hann virtist líka orðinn hugfanginn
af meninu, því að hann færði sig nær
til að horfa á það, og ég hefði orðið að
stjaka honum til hliðor til að komast
aftur út í fólkstrauminn á gangstéttinni.
— Það er ekki mikils virði, sagði hann
eftir að hafa horft á það um stund. —
Farðu inn og spurðu. Ég þori að veðja
að þeir nefna einhverja smáupphæð.
— Líklega, sagði ég. — En hvað á
ég svo að gera?
Hann brosti til mín, svo að röð af
ójöfnum tannbrotum kom í ljós.
— Gera eins og ég, sagði hann. Hypja
þig hið bráðasta í burtu. Vertu sæl, frú.
Ég fór heim og gleymdi þessu litla at-
viki Og næsti dagur var laugardagur.
Til þessa var þetta ósköp venjuleg
saga, en þegar lögreglan kom í spilið, fór
hún að verða dálítið fjarstæðukennd.
Laugardagur í borginni minnir alltaf
dálítið á síðasta dag fyrir frí í heima-
vistarskóla. Færra ókunnugt fólk kem-
ur út úr strætisvögnunum rauðu og upp
úr jörðinni en aðra daga, og þeir, sem
sýna sig, eru greinilega komnir í sunnu
dagsskap. Þegar kirkjuklukkan stóra slær
tólf, byrjar brottflutningurinn, og þrem
ur stundarfjórðungum síðar er gatan eins
og leikhús, þegar sýningu er lokið.
Gatan fyrir framan portið okkar, sem
alla vikuna hafði verið hálfgerð ófreskja,
breyttist nú allt í einu í heilt stöðu-
vatn af dimmu gleri, sem stöku strætis
vagn og leigubíll þutu fram hjá. Auð
vitað sást þar fólk, en aðeins fáeinar
hræður, og götulögregluþjónamir með
stóru hjálmana, sem ég held þeir noti
fyrir töskur, stóðu einmana og merki-
iegir með sig við þriðju hverjar dyr.
Klukkan var að verða tvö þennan
laugardag, þegar lögreglan kom. Maður
inn minn hallaði sér út um gluggann á
vinnustofunni og sagði mér, að tveir
lögregluþjónar stæðu á þröskuldinum. Ég
fór niður til að opna. Enginn af gestun
um okkar hafði látið bíl standa of lengi
fyrir framan portið, en þótt samvizka
mín væri hrein, hreinni en hún er núna,
var mér dálítið órótt innan brjósts. Einn
lögregluþjónn getur komið sem vinur,
en þegar þeir eru tveir, þá eru það em-
bættiserindi.
Fyrir utan stóðu tveir þeir stærstu
og sakleysislegustu lögregluþjónar, sem
ég hef nokkurn tímann séð, og þeim
virtist báðum vera dálítið órótt. Þeir
hikuðu, horfðu vandræðalega á mig og
síðan hyor á annan.
Ég beið þess að þeir segðu eitthvað
og loks hóf sá stærri máls: — Vilduð
þér ekki gera mér' persónulegan greiða,
frú?
Þetta var svö óvænt beiðni að ég glápti
á hann með galopinn munninn, og hann
hélt áfram:
— Ég vildi gjarnan fá yður til að fara
31 jlWH !A 5-nrSiífifíMb aaOl 30rifnAVOn
Sunnudags ALÞÝÐUBLAÐ - 6. nóvember 1966
Sakamála-
saga eftir
MARGERY
ALLINGHAM
fram að götunni og líta inn í tómu verzl-
unina hér við hliðina. Segið ekki neitt
við nokkurn. Komið þarna bara eins og
af tilviljun. Og komið svo aftur hingað
og segið okkur, hvað þér haldið það sé,
sem þér sáuð.
Mér fannst ég verða hálfringluð, en
þetta voru áreiðanlega ekta lögregluþjón
ar, að minnsta kosti gelti Kjáni eins og
óður uppi á stigapallinuip.
— Jú, jú, sagði ég eins og bjáni. —
Komið þið- ekki með?
— Nei, frú, sagði hinn lögregluþjónn
inn. — Við viljum ekki neitt uppþot.,
Skiljið þér?
Ég lagði hlýðin af stað, en strax og ég
kom út úr portinu sá ég að allar þær
vonir, sem vinir mínir í einlcennisbún-
ingunum hlutu að hafa gert sér um að
Ijöldinn veitti engu athygli, liöfðu ræki-
legá brugðizt. Allir í götunni virtust
vera á hlaupum í átt að annarri auðu
búðarholunni, og ég sá að enn einn lög-
regluþjónn flýtti sér upp götuna á vett-
vang.
Á tröppum verzlunarinnar stóð vinur
minn, flækingurinn. Það hvein heldur
betur I honum.
— Þetta er hneyksli! æpti hann. —
Þetta er reginhneyksli. Eftir því sem ég
veit bezt hefur það legið þarna í fimm
daga. Lítið bara á það! Lítið á það.
Ég starði inn um rúðuna og sá allt í
einu, hvað hann átti við. Mér varð flök
urt af að horfa á það. Aftan til í búð-
inni lágu bogadyr inn í bakherbergi, sem
fékk ljós inn um glugga á þakinu. Molar
af skreytigifsi lágu á víð og dreif, en
irini í miðju herberginu lá eitthvað, sem
gamall frakki og pokaléreft var lagt yf
ir. Lögunin gaf sitt af hverju til kynna.
En það sem gerði þetta viðbjóðslegt, var
stígvélið. Stígvélið kom fram undan
frakkanum svo eðlilegt og þó svo líf-
laust.
— Þetta er lík! hvein í flækingnum.
— Lík! Það er búið að liggja þarna í
fimm daga. Lögreglan vill ekki gera
neitt. Þetta er morð, það er nókvæm-
lega það sem það er. Myrt lík!
Hann sneri sér að mér.
— Eftir hverju bíðirðu, frú? Farðu
og segðu löggunni að þetta sé lík.
Ég hrökk upp er ég heyrði rödd hans
-og flýtti mér aftur til gesta minna. Þeir
voru kurteisir, en bráðlátir, þegar ég
sagði þeim álit mitt, og allt í einu rann
það upp fyrir mér, hvers vegna þeir
hefðu veitt mér trúnað sinn. Lögreglu-
þjónn getur ekki farið inn á einkalóð
■ Íi-,N ••»j