Alþýðublaðið - 20.01.1967, Qupperneq 8

Eins og komið hefur fram í
fréttum fékk kvikmyndin Rauða
skikkjan, sem frumsýnd var í
Kaupmannahöfn á mánudaginn,
liinar verstu viðtökur. Frumsýn-
ingin einkenndist þó aí miklum
hátíðasviþ og var til hennar boð-
ið heiztu fyrirmönnum. Þar var
meðal annarra Margrét prinsessa.
Frumsýningai-innar var beðið með
mikilli eftirvæntingu. Sú eftir-
vænting breyttist í vonbrigði að
því er dönsku blöðin segja. Kvik-
m.yndagagnrýnendur þeirra lýsa
því yfir, að þeim hafi hundleiðzt
að horfa á myndina, myndin sé
algerlegá misheppnuð og öllum
mikif vonbrigði.
Það er langt síðan nokkur mynd
hefur fengið svo giagsilega frum-
sýningu í Danm. sem Rauða skikkj
an. Framleiðendur kvikmyndar-
innar, Bent Christensen og Sven
Grönnelykke tóku á móti frum-
sýningargestum við komuna. —
Frumsýningargestir liöfðu mikinn
áhuga á að sjá aðalleikarana tvo,
Oleg Vidov og Gittu Hænning, —
einnig Evu Dahlbeck og Gunnar
Björnstrand, en þau ásamt fram-
leiðendum myndarinnar tóku á
Þarna er Gísli Alfreðsson vígalegur í hlutverki sínu, þar sem hanni
á í höggi við Hagbarð.
móti Margréti prinsessu, er hún er hægt að neita því, heldur hann
kom til sýningarinnar.
Rauða skikkjan er dýrasta
kvikmynd, sem Danir hafa gert.
Kostnaður vi'ð gerð hennar er um
18 — 19 milljónir króna, sem skipt
ist á mlíii þeirra þriggja fyrir-
tækja, sem standa að gerð henn-
ar. danska félagsins ASA, Edda-
film og sænska félagsins MAR.
Upphaflega átti kvikmyndin að
kosta um 13 milljónir króna, en
óvænt útgjöld (vegna íslenzka
tollsins, segir Berlingske) urðu
til að hækka kostnaðinn. í Dan-
mörku einni geti myndin aldrei
borgað kostnaðinn, en þar sem
Svíþjóð og ísland einnig standa
að gerð myndarinnar hefur verið
áætlað, að í þeim löndum og í
Noregi komi inn fyrir myndina
að minnsta kosti jafnmikið fé og
í Danmörku.
„Hagbarður án Signýjar” segir
einn gagnrýnandinn í fyrirsögn
-um myndina, og hann heldur á-
fram. Myndin er falleg, en leiðin-
leg, og olli vonbrigðum. Hann
segir að aðalleikkonan Gitte
Hænning hafi ekkert til að bera
í hlutverkið annað en æsku sína,
ekkert í leik hennar sýni þær á-
stríður, sem leiða þessa ungu konu
í dauðann. Leikur hennar er
barnaleikur. Og um ástarnótt
þeirra Hagbarðs og Signýjar seg-
ir hann: Sú ást, sem hlýtur að
loga í hjörtum hinna ungu elsk-
enda þeirra einu nótt, verður að
nektarsýningu og sýningu á
því hvernig elskhuginn fækkar
fötum á sinni heittelskuðu. Ekki
áfram, að Rauða skikkjan er
djörf tilraun. En hún misheppn-
aðist, vegna þess að söguna um
álstríður Hagbarðs og Si'gnýjar er
ekki hægt að sýna með ylri um-
búnaði, skaphiti leikaranna sjálfra
verður að koma til, í því um-
hverfi sem hæfir, ekki eins og
hér, sem gerir söguna afkáralega.
Þegar harmleikurinn varð smám
saman að engu á hvíta tjaldinu,
tóku vonbrigðin að breiða um sig
í hugum áhorfenda, sem voru all-
ir af viija gerðir til a'ð taka mynd-
inni vel. Hin mikla norræna ást-
arsaga varð að tómlegu og lang-
dregnu ástarævintýri, sem varla
getur hrifið kvikmyndahússgesti
nútímans, þó að íslenzku hestarn-
ir hafi farið á stökki um hvita
tjaldið og fallega íslenzka lands-
lagið nægði ekki heldur.
I öðru dönsku blaði segir: —
Rauða skikkjan skarar ekki fram
úr í neinu meðal danskra kvik-
mynda. Helzti ókostur hennar er
sem svo margra annarra danskra
mvnda, að persónurnar eru eins
og dauðir hlutir.
Þó að efni myndarinnar sé ein-
föld ástarsaga, er ekkert gert til
að lýsa tilfinningum aðalpersón-
anna, eða ást þeirra og þrá. Og
þau Gitte og Oleg eru blátt áfram
hjákátleg. Verst er atriðið, þar
sem Hagbarður og Signý eiga
sína einu nótt saman. Það er á-
reiðanlegt, að áhorfendur munu
æpa af hlátri, þegar þeir sjá það
atriði. Það er svo hjákátlegt.
Leikstjórinn hefur valið þann
kostinn að gera meira úr bar-
dagaatriðunum en ástaratriðun-
um. En bardagaatriðin verða
mörg líka hlægileg. Höfuð eru
höggvin af búkum og velta eftir
Ströndinni, sverðum er stungið í
brjóst og koma þau síðan út í
gegnurn bakið, þetta á víst að
vera hræðilegt, en verður það á
annan hátt en leikstjórinn hefur
sennilega ætlað sér.
Annars er svo sannarlega leik-
ið sterkt í myndinni, bæði í á-
rásaratriðunum og rúmatriðun-
um, þar sem tækifæri gefst til
að sjá Gittu á Evuklæðum einum
saman. Tilgangur með því er aug-
Ijós, framleiðandinn hefur séð
fram á, hversu léleg myndin yrði
og því hugsað me'ð sjálfum sér,
að hann yrði að finna upp á ein-
hverju til að fá fólk til að koma
og sjá myndina.
Svona virðast alli'r gagnrýn-
Bent Christensen heilsar Gittu.
Framleiðendur myndarinnar og aðalleikendur tóku á móti tignasta gestinum, Margréti prinsessu.
3 20. janúar 1967 - ALÞYÐUBLAÐIÐ