Aldamót - 01.01.1897, Blaðsíða 23
23
sést ekki til fulls, hvað mikið og dýrðlegt afl krist-
indómrinn er, fyr en honutn er leyft að koma al-
gjörlega frjálsum fram, óháðum 'ötln veraldlegu
valdi. En þá myndar hann að sjálfsögðu flokk, sem
tekr sér sameiginlegt merki til þess að ganga und-
ir. Þessi andlegu flokksmerki kristinna manna eru
trúarjátningarnar.
Öll kristnin gengr nú vitanlega undir slíku
merki. Um afbrigði hinna ýmsu kristilegu eða kirkju-
legu trúarjátninga ætla eg hér ekki að tala. Þau
bera vott um það, að þeir flokkar, sem tóku sér
þessi sérstöku andlegu merki til þess að ganga undir,
voru mjög mislangt kornnir í trúarskilningi á opin-
beran kristindómsins. — Ilin lúterska trúarjátning
er vort kirkjulega merki. Og vér tókum oss það
merki til að ganga undir í hinni kirkjulegu baráttu
vorri hér í frjálsu landi ekki að eins fyrir þá sök,
að vér vorum íœddir undir því merki, heldr líka
fyrir þá sök, að vér vorum sannfœrðir um það, eða
að minnsta kosti höfðum hugboð um það, ogsúsann-
fœring eða það hugboð hefir alltaf síðan verið að
styrkjast hjá oss, að þetta væri hið hreinasta tnerki
kristinnar trúar, sem til er, að í þessari trúarjátn-
ing kœmi meginsannindi kristindómsins betr út en
í nokkrum öðrum trúarjátningum og um leið ná-
kvæmlega eíns og þau eru í raun og veru. Það er
sama trúarjátningin eins og rikiskirkja Islands hefir
gengið undir síðan á 16. öld. — En nú er þess að
minnast, að síðan trúarbragðafrelsisins tók að gæta
þar heima nú á þessum síðustu tímum hefir það æ
meir og meir kotnið í Ijós, að þó að nálega allir
telji sig til þjöðkirkjunnar, eru þeir margir — eng-
inn veit, hvað margir —, sem algjörlega afneita