Aldamót - 01.01.1897, Page 26

þjóðarflagg. Það kom þá, út með skýrum litum í
almenningsmeðvitundinni og var dreg'ð sem hæst
upp. En alveg hið sama verðr æfinlega, þegar
fólk í trúarlegu, kirkjulegu tilliti ris upp til nýs lifs.
Trúarjátning manna kemr þá fyrir alvöru til greina.
Menn beygja sig með lotning fyrir hinu andlega
hermerki sínu, hinu kirkjulega flokksmerki sínu, og
láta það vísa sér veginn til félagslegra framfara og
halda hug sínum uppi i hinni andlegu trelsisbaráttu.
En hvað gjöra menn á íslandi eftir að almenn-
ingr. er farinn að vita af frelsinu komanda til sin
utan úr heimi, líka hinu trúarlega og kirkjulega
frelsi? Menn verða, svo og svo margir, hræddir við
trúarjátning sinnar eigin kirkju. Menn hafa hug-
boð um það, og meira en hugboð, hér um bil full-
komna vissu um það, að ekki nærri því allir ís-
lendingar aðhyllist þá lærdóma, er sú játning heflr
inni að halda. Og ef gjörð yrði alvara úr því, að
halda trúarjátningunni fram út í æsar, þá myndi
verða aðskilnaðr í þjóðfélaginu, flokkaskifting, sundr-
ung, og þar með fylgjandi opinber barátta. Ekki
hreifir neinn því, að afriema skuli hina gömlu lút-
ersku trúarjátning, eða leggja hana uudir nýja endr-
skoðun í því skyni að fá henni breytt, fá það út-
strykað úr henni, sem helzt mætti virðast að mönn-
um sé ógeðfellt. Og ekki myndast þar heldr neinn
nýr flokkr, er taki sig út úr kirkjunni til þess opin-
berlega að berjast á móti henni undir ákveðnu van-
trúarmerki. Menn hræðast alla flokkaskifting sök-
um baráttunnar, sem hún myndi óhjákvæmilega af
sér leiða. Og svo verðr þetta niðrstaðan: Kirkju-
mennirnir og andstœðingar kirkjunnar, trúmenn-
irnir og vantrúarmcnnirnir flagga í hálfa stöng.