Aldamót - 01.01.1897, Page 39

frambornar, en sinna þeim ekki minnstu vitund.
Tilfinningin segir nei. Og svo leiðir hún skynsem-
ina, hvort sem hún er mikil eða lítil, tram, og hún
tekr mál tilfinningarinnar að sér, alveg eins og mála-
flutningsmaðr fyrir rétti. Og eitt atriðið í þeirri
málsfœrslu er þá auðvitað það, að koma hinum
andstœðu sannleiksástœðum inn í þokuna, gjöra þær
ösýnilegar. Af svona lagaðri framkomu er rauna-
iega mikið enn til hjá oss Vestr-íslendingum, líka
þeim, sem teknir eru til að ganga undir hinu al-
hreina sannleiksmerki kirkju vorrar. Oss hættir við
að lifa langtum of mikið f tilfinningunurn. Og að
því leyti, sem vér gjörum það, þýðir það áframhald-
anda þokulff.
Kristindómrinn er ekki skynsemistrú. Spekin
guðlega, sem þar er opinberuð, er mannlegri skyn-
semi miklu œðrr. En engu að siðr nýtr mannleg
skynsemi sfn þá tyrst til fulls og alls, er menn í al-
vöru hafa veitt kristindómirrum móttöku. Kristin-
dómrinn er eina fullkomna tryggingin, sem fengizt
getr, fyrir því, að skynsemin fái að njóta sín, að
henni verði rétt beitt. Því að kristindómrinn er hinu
œðsti sannleikr, hinn guðlegi sannleikr sáluhjálpar-
innar, sem í öllum málum knýr menn til að leita
sannleikans, elska sannleikann, lif'a í sannleikanum.
Vantrúin er vön að segja, að trúin hin kristilega slökkvi
Ijós skynseminnar, en það er aiveg þvert á móti.
Því sannkrístnari sem menn verða, því betr f'ara
þeir með skynsemina sína eins og öll önnur hinna and-
legu punda, sem þeim hafa verið veitt. Hleypidóm-
arnir eyðast; menn gjöra sig ekki ánœgða með að
láta fyrirberast í draumalandi eigingjarura tilfinn-
inga; þeir koma út úr þokunni, verða vitrari menn.