Aldamót - 01.01.1897, Page 42

42
En þegar hann ráfaði þar ósjálfbjarga í þokurayrkr-
inu, þá skildist honum víst til fulls, hvað hann að
undanförnu hafði verið að gjöra. Og vafalaust var
það þá lika tilætlan guðs með þessu kraftaverki,
að allt fólk siðar um viða veröld, sem fengi til sin
sannleiksopinberan kristindómsins, skyldi út af því
sannfœrast um það, hvílíka óhœfu þeir allir eru að
vinna, sem eins og Elýtnas visvitandi berjast móti
þvi, að hið andlega þokuriki í heiminum miunki og
eyðist, hindra aðra menn frá því, að þeir fái kom-
izt út úr þokunni, ieiða þá, sem komnir eru þaðan
út, aftr inn i þokuna.
Svo sé þá þetta helga söguatvik, sem kom fyr-
ir forðum, þá er hinn mikli heiðingjapostuli var ný-
lagðr á stað í sína fyrstu kristniboðsferð, einnig oss
ógleymanleg lexía, æfinleg hvöt frá drottni til þess
að vér, með albjart ljós guðs orða hjá oss og hið
göfuga trúarmerki lútersku kirkjunnar blaktanda
yfir oss, lálum hið persónulega líf vort vera líf í
sannleikanum. Og svo að lokum að minnast þess,
að samkvæmt guðs orði og trúarjátning kirkju vorr-
ar eru allir menn kirkjunnar kallaðir til þess að
vera prestar, sálnahirðar annara, andlegir smalar
fyrir drottin. Og það er hið heilaga hlutverk smal-
anna að blessa í hans nafni yfir þokuna, svo að
hún eyðist meir og rneir og konungsdœtrnar allar,
sem enn eiga þar heima í fjötruðu ástandi, komist
sem fyrst úr þeim álögum.