Aldamót - 01.01.1897, Page 46
4<;
var í göralum stíl, — þur og andlaus sundurliðun
hugmyndanna, og öldungis ekki við Melanktons hæfi,
sem hugfanginn horfði á morgunroða hinnar nýju
stefnu i vísindum og listum. Það var titringur i
loptinu í andans heimi um þessar mundir. Og það
hefur vissulega verið titringur í hjarta hins unga
námsmanns, þegar hann í tómstundum sínum sökkti
anda sínum niður í hinn forna bókmenntaheim og
drakk í stórum teigum hugsjónalíf gamla Grikklands.
Hann langaði til að fá meistaranafnbót við háskól
ann í Heidelberg, er. var gjörður apturreka sökum
æsku sinnar, því hann var þá að eins 15 ára gam-
all.
Þaðan fór hann þá eptir ráðum Reuchlins til há-
skólans í Tiibingen. Þar var allt bettir við hæfi
hans. Þar voru kennararnir farnir að skilja, hvílíka
þýðingu gömlu málin, gríska og hebreska, höfðu
fyrir menntunina. Engir fyrirlestrar voru þar enn
lialdnir um þau efni, samt setn áður. Melankton
varð því að lesa það, sem hugur hans hneigðist mest
til, upp á eigin spýtur. En hjer fjekk hann að heyra
fyrirlestra um heimspeki og guðfræði, lögfræði og
stærðafræði, iæknisvísindi og stjörnuspeki. A þeim
dögum lögðu ungir menn allar greinir mannlegrar
þekkingar fyrir sig á háskólunum.
Enn hafði guðf'ræðin ekkert hrifið hjarta hans
unv fram önnur vísindi. Samt las hann um þessar
mundir rit Jóhanns Wessels; hann var einn af fyrir-
rennurum siðbótarinnar og lagði mjög mikla áherzlu
á kenning Páls postula um rjettlæting af trúnni. —
Fjellst Melankton á það 1 hjarta sínu og mat Wessel
mjög mikils. En ekki komst hið innra sálarlif hans
i neina æsingu út af þessu, heldur leið það áfram