Aldamót - 01.01.1897, Qupperneq 59

59
urvöknuðu vísindi gegn þeim villimönnum, semhafa
verið svo djarfir að kalla sig lærða menn og haldið
hafa öndunum undir oki sínu«. Hann sýndi fram á,
hve nauðsynlegt það væri, að lesa hinargömlu bók-
menntir á frummálunum og láta sjer eigi nægjalje-
legar þýðingar. Enguin væri þó þetta eins áriðandi
og guðfræðingunum. Þeir þyrftu um fram allt að
vera færir um að lesa biblíuna á frummálunum, ef
þeir ættu að geta skilið hana og skýrt fyrir öðrum.
Fyrirlextur þessi þótti afbragð. Lúter var einn
meðal áheyrendanna. Hann rjeð sjer ekki fyrir
fögnuði og skrifaði vinum sínum hið mesta hrós um
Melankton. Nú verða þeir meiri og meiri vinir með
hverjum degi. Hver um sig fann ótal margt hjá
hinum til að dást að og virða. Melankton dáðist að
Lúters sterku og kempulegu lund, hinni djúpu og
einlægu trúrækni hans, og um fram allt þeim hetju-
anda, sem ekki kunni að hræðast. Lúter dáðist apt-
ur að hinum glögga skiiningi Melanktons, stillingu
hans og góðlyndi; harin var nærgætinn og viðkvæm-
ur eins og kona, kvrrlátur eldur brann í hverjuorði
og hugsanir hans voru ávallt cins prýðilega til fara
og konungsdætur. Þekking hans var svo mikil og
viðtæk, að menn þögnuðu ósjálfrátt og ljetu hann
tala, þótt haim væri unglingur að aldri. Baðir skildu
þessir menn, að forsjónin hafði leitt þá sainan og
kallað þá til að hjálpast að við hið nrikla siðbótar-
starf, sem nú lá fyrir framan þá.
Þeir voru undur-ólíkir menn; en einmitt þess
vegna mátti hvorugur án annars vera. »Annar var
bóndasonur og af bændaættum kominn. Hinn var
bæjarbúi og af snyrtimönnum kominn. Annar hafði
alizt upp við hina mestu örbirgð, hinn aldrei vitað,