Aldamót - 01.01.1897, Síða 60
hvað skortur er. Öðrum hafði verið hálf-misþyrrat af
hörðum og illhreysingslegum kennurum; hinu hafði
verið borinn A höndum sjer af hverjum kennaran-
um á fætur öðrum, sem þóttust miklir af að hafa
svo gáfaðan lærisvein, og verið augasteinn þess
manns, sem lærðastur var á Þýzkalandi og um leið
náfrændi hans. Annar hafði rutt sjer til rúms gegn-
um ótal örðugleika; hinn hafði ósjálfrátt borizt áfram,
baráttulaust, með því að eins að leysa trúlega af
hendi hverja skyldu, sem honum var falin. Hið
trúarlega lif annars hafði verið stöðug barátta; en
hið trúarlega líf hins laust við allan ákata, einlægt
og blátt áfram, eins og barnsins. Þótt trúarlif ann-
ars væri ákafara og heitara, var sjóndeildarhringur
hins og vísindalegu hæfileikar þeim mun meiri. Arin-
ar hefur endurreist evangeliskan kristindóm; hinn
lagt grundvöllinn til guðfræðislegra vísinda vorra
tíma« (Jacobx).
Nýtt líf færðist í háskólann í Wittenberg, þegar
Melankton var þangað kominn. Ari áður höfðu þar
verið 200 nemendur. En nú streymdu menn þang-
að hundruðum saman úr öllum hlutura Þýzkalands
og frá öllum löndum Norðurálfunnar, mest af öllu
til að heyra fyrirlestra Melanktons. Tala tilheyrenda
hans óx upp í þúsund og nokktu seinna upp i tvö
þúsund. Meðal þeirra voru þjóðhöfðingjar, greifar,
barúnar og lávarðar, sem mátu það hinn mesta heið-
ur að sitja við fætur hins unga kennara. Melank-
ton vann baki brotnu, eins og hann væri hamslaus.
Tvo tyrirlestra hjelt hann á degi hverjum. Kl. 2
fór hann á fætur. Kjörfurstinn heyrði, að þessi nýi
kennari mtindi fljótlega oyðileggja heilsu síiui með
of mikilli elju. Hann gaf honiim föðurlega áminn-