Aldamót - 01.01.1897, Page 62
(i-
síðar í ritdeilu við Eck. Fór hann fyrirlitlegum
orðum um Melankton, því hann var oflátungur mik-
ill og gumari. En Melankton svaraði honum með
svo mikilli stillingu og hógværð, að vegur hans óx
að mun, en virðing Ecks hnekktist að sama skapi,
svo hann áleit þann kost beztan, að hverfa suður
til Italíu, á meðan ófarir hans væru að gleymast.
Nú var Melankton nærri því á móti vilja sín-
um gjörður Baccalaureus theologiae (19. sept. 1519),
sökum hinnar ágætu þekkingar hans í guðfræðis-
legum vísindum. Og um leið var hann gjörður að
kennara í guðfræði við háskólann. En eigi var við
það komandi, að hann tæki við doktorsnafnbót; svo
mikill ábyrgðarhluti fannst honum því fylgja. Lút-
er sagðist skammast sín að vera doktor við hliðina
á honum, því hann væri doktor um fram alia
doktora.
Eptir þetta varð biblíuskýring Melanktons uppá-
halds-visindagrein. Einkum unni hann brjefum
Páls postula. Var Lúter stundum i fyrirlestrarsaln-
um og hlýddi á hann. Kvað hann engan mann
skilja Pál til jafns við Melankton.
Ein af aðalsetningum siðabótarinnar var sú, að
heilög ritriing væri hin eina sanna og áreiðanlega
sannleiksuppspretta í andlegum efnum. Hverfum
aptur til heilagrar ritningar! var hið snjalla heróp,
sem um þessar mundir hljómaði út frá Wittenberg
um allan hinn kristna heim. En þetta þýddi auð-
vitað það, að nú urðu guðfræðingarnir að fara að
lesa biblíuna á frummálunum. Gríska og hebreska
voru þvi við hlið latínunnar öndvegishöldar í Witt-
enberg. Melankton gjörði allan þann aragrúa af
nemendum, sem söfnuðust utan um hann, að vs-