Aldamót - 01.01.1897, Blaðsíða 138
að Samúelssálmar eru ad eins biblíusögur í ljóðum,
frásögn biblíunnar er þrædd, án þess að skáldið leggi
uokkuð til frá sjálfu sjer. En Passíusálmarnir eru
sjálfstætt listaverk, þar sem skáldið hefur sett sjer
fyrir að knýja fram úr hjarta sínu eins margar og
göfugar hugsanir og honum var unnt út af hinu há-
leita yrkisefni sínu. Þegar hann yrkir Samöeissálma,
gjörir hann ætlunarverk sitt eins auðvelt og unnt
er. Þegar hann yrkir Passiusálmana, hugsar hann
sjer að taka á öllu, sem hann hefur til. Við Samú-
elssálmana hefur hann aðferð rímnaskáldanna gömlu.
Við Passíusálmana hefur hann sömu aðferðina og
Hómer og Milton og öll mikil skáld, sem lifað hafa.
Ef hann hefði ekki ort annað en Samúelssálma og
hið annað, sem stefnir þeim jafn-Iágt, væri nafn hans
og Ijóðagjörð fyrir löngu gleyrnd. En af því hann
orti Passíusálmana, lifir naf'n hans sjálfsagt eins lengi
og islenzk tunga.
Jeg hefi nú ef til vill látið það skiljast, hvers
vegna jeg vildi, að þessi formáli fyrir Bibliuljóðun-
um hefði enginn verið. Því ef höf. hefði í raun og
veru sett sjer eins þröng takmörk og þar segir,
mundu Biblíuljóðin haf'a orðið eins konar Samúels-
sálmar, — fegurri og hefiaðri auðvitað, eptir vorr-
ar tíðar hætti, en þó aldrei annað en Samúelssálm-
ar. Auðvitað er ætíð viturlegt að ætla sjer ekki
of hátt, — svo hátt, að maður komist aldrei þang-
að, sem maður ætlaði. En það er þó nærri því
fyrirgefanlegra að ætla sjer of hátt en of lágt. Ef
nú skáldskapargáfa síra Valdimars hefði með engu
móti leyft honum hærra flug en það að jafnast við
Hallgrím Pjetursson, þegar hann var að yrkja Sam-
úelssálma, mundi engum til hugar koma að deila á