Aldamót - 01.01.1897, Síða 144

144
sem enginn annar vissi, hann allt fjekk henni tjáð.
Og drottningin af Saha hnn sat þar undir hljóð,
og vissi varla hvaðan veðrið á sig stóð«.
Seinna í sama kvæði, þegar verið er að lýsa, hvilíka
undrun það vakti hjá drottningunni, þegar hún sá
fórnfært í musterinu:
»Og drottningln af Saha varð frá sjer numin þá
og hún varð alveg hissa að heyra það og sjá«.
En þetta eru smámunir, og þess gætandi, að smekk-
urinn er misjafn.
Eitt aðaleinkennið á ljóðagjörð síra Valdimars
er það, hvað hún er ljós og blátt áfram. Hvert eitt
einasta kvæði eptir hann er gagnsætt frá upphafi
til enda. Mörg vísuorðin innan um þessi kvæði eru
svo blátt áfram, að naumast yrði eptir því tekið, að
það væru Ijóð, ef þau væru rituð eins og vanalegt
lesmál. Svo eru þau eins og mælt fram af munni
sjer. Það er ekki Páll Olafsson einn, sem kann þá
list. Höf. Biblíuljóðanna er honum þar vissulega
jafnsnjall. En opt finnst mjer þetta vera um of.
Svo mikill og ágætur kostur, sem það er, að yrkja
ljóst, svo allir skilji, má þó of mikið einnig af þvf
gjöra, að jeg held. Það eykur óneitanlega nautnina
við að lesa skáldskapinn, þegar það kostar mann
nokkra andlega áreynslu að kryfja orðin til mergjar.
Og þegar hugsunin er djúpt sótt, kostar það ætíð
nokkra fyrirhöfn, að fylgja skáldinu. Hugsunin get-
ur verið fullkomlega Ijós fyrir því. Það er satt,
maður les,naumast eins mikið í einu. En það, sem
svo undurljett er kveðið, þreytir líka, og sú tilfinn-
ing gjörir ef til vill vart við sig, að skáldið hafi of
lítið haft fyrir þessu ; það laðar ekki hugann nóg og
gefur ekki það umhugsunarefni, sem maður er að