Aldamót - 01.01.1897, Síða 147

147
Og hann hefur hingað til numið staðar við hið ytra.
Hann lýsir aldrei þeim umbrotum, sem trúin og bar-
átta trúarinnar kemur á stað í mannshjartanu. En
hann segir óviðjafnanlega vel frá því, »að frækorn-
ið smáa varð feiknastórt trje«. Engin trúarljóð
hans eru sjerlega heit. En þau eru björt. Hann
er ekki eins heitur og kemur ekki eins við hjartað
og Hallgrimur Pjetursson. En það er enn þá bjart-
ara yfir ljóðunum hans, eins og líka að bjartara er
yfir öldinni hans.
Jeg hefi haft þá von, þótt hún kunni nú að
vera barnaleg, þar sem síra Valdimar er farinn að
þokast upp eptir árunum, að hann mundi eiga eptir
að ná enn hærri tónum af strengjum hörpu sinnar
en hann hefur náð hingað til, ef drottinn lætur hon
um endast aldur.
Þegar svona mikið gull liggur í grasinu, fer
mann ósjálfrátt að dreyma um það, sem felast kunni
undir fjallsrótunum.
Það er vandi að tala um þá
Þorsteinn Þorstein Erlingsson og síra Valdimar
Erlingsson: í sömu andránni. Það er svo hætt
»Þyrnar«. við að maður sýnist vera hlutdræg-
ur, þótt maður vildi forðast það eins
og heitan eldinn. Engum manni að gjöra rangt til
vísvitandi, ætti að vera markmið allra góðra manna.
En Þorsteinn er einmitt einn af þeim, sem svo hætt
er við, að gjört sje rangt til, af því honum hættir
svo mjög við að gjöra það sjálfum.
»Þyrnar« eru ekki stór bók, en prýðilega úr garði
gjörð að pappír og prentun. I henni eru 38 kvæði
10*