Dagur - 17.10.1998, Síða 8

24 - L A UGARDA G UR 17. OKTÓBER 19 9 8
rD^tr
LÍFIÐ t LANDINU
Draiimiir fisk-
viimsliikoniinnar
„Þessi þungun það besta sem fyrir
mig hefur komið, “ segir Úlína Þor-
varðardóttir.
„Eftirminnilegasti og áhrifamesti
atburðurinn í mínu lífi er tví-
mælalaust fæðing Þorvarðar,
elsta sonar míns, þann 15. nóv-
ember 1975, tveimur mánuðum
og einni viku eftir að ég sjálf
varð sautján ára gömul. Eg var í
fjórða bekk í Gagnfræðaskólan-
um á ísafirði þegar ég varð ófrisk
að þessu barni og gekk með þau
framtíðaráform að verða fisk-
vinnslukona,11 segir Olína Þor-
varðardóttir, þjóðfræðingur.
„Ég var í sjálfstæðiskasti, ung
og ástfangin, flutt úr foreldra-
húsum í leiguhúsnæði út í bæ
og farin að vinna með skóla hjá
íshúsfélagi ísfirðinga. Þetta var
á þeim árum sem hafa verið
nefnd togaraöldin á Isafirði og
unnið var á vöktum „til þess að
bjarga verðmætunum“ einsog
það var kallað. Margar stúlkur,
lítið eldri en ég, voru farnar að
eiga börn og búa, stóðu sumar
hveijar við hlið unnusta sinna í
„að byggja yfir sig“ í orðsins
fyllstu merkingu. Þetta sá ég fyr-
ir mér sem mitt framtíðarhlut-
skipti. Menntaskólanám kom
ekki til greina í mínum huga,
ekki fyrr en ég stóð frammi fyrir
þeirri staðreynd að vera orðin
ófrísk, sextán ára.
Mér liðu fyrir hugskotssjónir
þau tækifæri sem ég myndi fara
á mis ef ég, ein og óstudd, ætl-
aði að fara að basla með barn,
því mig grunaði innst inni að
sambandið við barnsföðurinn
myndi ekki endast Iengi, sem
kom á daginn. Til allrar hamn-
ingju breiddu foreldrar mínir sig
yfir mig um leið og þau vissu
hvernig komið var og tóku mig
að sér. Hefðu þau ekki gert það
hefði ég líklega ekki tekið stúd-
entspróf og þaðan af síður farið
í háskólanám. Þá hefði ég held-
ur aldrei orðið blaðamaður,
fréttamaður á Sjónvarpinu,
borgarfulltrúi í Reykjavík eða
háskólakennari. Þá væri ég ekki
að vinna að doktorsritgerð
núna... ég held að þessi þungun
sé það besta sem fyrir mig hefur
komið.“
Margtmótarmennina. Dagur
spurði fólk að því hverværi sá at-
burðursem þeim væri eftirminni-
legastur - og hefði haft mest áhrifá
það. Svörin voruáýmsa lund.
Flestirsegja þó að eftirminnilegust
sé þeimfæðing bama sinna eða það
umrót semfylgir náttúmhamfór-
um. „Það erþroskandi að takast á
við erftða reynslu. Ég
óska þó engum að mæta
því sem gerðist í snjó-
flóðunum vestra, “ segir
EinarKr. Guðfinnsson,
þingismaður. „Bams-
burður er stærsti atburðurinn í líft
konu, “ segirBára Sigurjónsdóttir,
kaupmaður í Reykjavík.
Vesalingamir mörkuðu brautma
„Ég held að eitt það eftirminnilegasta sem
ég hef lent í um dagana þegar ég tók þátt í
uppfærslu Leikfélags Reykjavíkur á Vesal-
ingunum eftir Victor Hugo árið 1953. Þá
lék ég, tólf ára gamall strákurinn, með
stórleikurum þessa tíma, mönnum eins og
Brynjólfi Jóhannessyni og Þorsteini O.
Stephensen. Það að taka þátt í þessari
sjmingu var mér mikill skóli," segir Ómar
Ragnarsson, fréttamaður.
„Ég man eftir því að þegar ég var að
ganga út af sviðinu eftir eina senuna sem
ég lék kom dynjandi lófatak, nokkuð sem
alls ekki hafði verið ráð fyrir gert. Allt
svona varð til þess að efla mann í þessu
hlutverki og á sviðinu. Ég held líka að
þetta hafi orðið til þess að marka braut
mína í lífinu verulega; ef ég hefði floppað
í þessari sýningu hefði ég sjálfsagt ekki
meira komið á svið. En átján ára var ég
komin á fullt sem skemmtikraftur og var á
ferð víða um landið sem slíkur og er enn
að,“ segir Ómar.
Vertíðin í Hafnarfirði
„Auðvitað er það eftirminnilegast í lífinu og það sem hefur verið
áhrifamest þegar ég kynntist konunni minni, fyrir einum fimmtíu og
tveimur árum. Hún heitir Guðlaug Stefánsdóttir úr Ólafsfirði en við
kynntumst suður í Hafnarfirði," segir Aðalsteinn Jónsson, útgerðar-
maður á Eskifirði, títtnefndur AUi ríki.
„Þegar það gerðist var ég landmaður við bátinn Björgu frá Eskifirði
sem ég átti fjórðungs hlut í. Hún var þá matráðskona við annan bát
sem þarna var gerður út og við þessar aðstæður kynntumst við. Hlut-
irnir gerðust hratt, því strax við vertíðarlok fórum við saman austur
og höfum búið hér alla tíð. Þetta hefur verið mesta gæfa mín í líf-
inu,“ segir Aðalsteinn.
Eyjagosið eftírmiiinilegt
„Ekkert eins og barnalánið “ segir
Bára Sigurjóns'döttiri'kauphiáður.
Ekkert eins og
bamalánið
„Hún tengdamóðir mín sagði að það væri ekkert einsog barnalánið.
Það tel ég líka vera orð að sönnu. Barnsburðurinn er ævinlega
stærsti atburðurinn í Iífi hverrar konu,“ segir Bára Sigurjónsdóttir,
kaupmaður í Reykjavík.
„Það fylgir því ævinlega mikil gleði að eignast heilbrigð börn, en ég
held að á meðgöngutímanum gangi flestar ef ekki allar konur með
svolítinn kvíða í hjartanu að allt fara nú vel. Að allar tær og fingur
séu með og að barnið verði andlega heilbrigt. Síðan er mér líka það
minnistætt þegar barnabörnin komu í heiminn. Ég hef notið þess að
sjá þau vaxa úr grasi og þá jafnframt séð svona óbeint hvernig synir
mínir tveir hafa spjarað sig.“
lutim ais 6<nu íigrijí lit uotöui i .u (»1 inbi*
I i i; <jiif
„Eyjagosið er það eftirminnilegasta sem ég hef lent í. Ég
man eftir því að kvöldíð fyrir gosið var verið að tala um
Surtseyjargosið tfu árum áður og þá var þess sérstaklega
minnst að tvær fjölskyldur fluttu upp á Iand vegna hræðslu
við eldgos. Eólk var að hlæja að þessu en ég svara því til að
auðvitað gæti það sama gerst á Heimaey,11 segir Sunna
Árnadóttir, starfsmaður Útgerðarfélags Akureyringa.
„Ég hélt að verið væri að gera grín að mér þegar ég var
vakin upp um nóttina og mér sagt að eldgos væri hafið.
Eftirminnilegt er að
fólk var alls ekki ótta-
slegið þegar það hélt
niður að höfn til að
flýja til lands, heldur
var það æðrulaust,"
segir Sunna. - Um
sumarið var hún
flokkstjóri í unglinga-
vinnunni þar sem
unnið var við að
hreinsa ösku í Heij-
ólfsdal. Áður var ask-
an mokuð úr brekkun-
um skref fyrir skref,
en svo kom sú hug-
mynd hjá Sunnu að
„Ég hélt að verið væri að gera grín að mér þegar
ég var vakin upp um nóttina og mér sagt að eld-
gos væri hafið, “ segir Sunna Árnadóttir.
láta öskuna gossa niður brekkurnar með plastrennu sem sett var
upp. Það virkaðii og sú aðferð var svo í framhaldinu notuð í úteyjum
í þessu hreinsunarstarfi.“Að sjá slíkt efldi í manni sjálfsbjargarvið-
leitni o(g maður sá að hasgt var að sigra náttúröflin," segir hún.
» lolifly, íiiiafí r ÓQ&r,' I !