Dagblaðið Vísir - DV - 19.03.1983, Side 10

10
DV. LAUGARDAGUR19. MARS1983
„Bitid aá útjasha
hugíaMnu Ust99
- þú s u n dþjal as m iðuvinn ft* a r ÞórólfurBjörnssoní spjalli umaltmuligmennshu
Hann er lærður leturgrafari og
verðandi gullsmiður. Hann á
skammt í atvinnuflugmannspróf-
ið, er liðtækur arkitekt og húsa-
smiður, hefur átt við innréttinga-
smíði, pípulagnir, múrun og
málun húsa. Einnig hefur hann
unnið að bílasmíði, bOaviðgerðum
og bUaréttingum. Auk þess flutt
inn bUa og varahluti í þá. Þá
smíðar hann alls konar hluti, stóra
og smáa, og notar til þess öll
hugsanleg efni. Ofan á allt þetta er
hann mikill dellukarl, þar á meðal
fyrir golfi, flugi, bUum, fjallaferö-
um og útivist, ættfræði, söfnun
gamalla minja og er þar fátt eitt
talið. Loks blundar í honum list-
málarinn, víst getur hann ort og
harmóniku þenur hann óaðfinnan-
lega.
Og þessi maður á mikið eftir,
því að aldur hans er aðeins þrjátíu
og eitt ár.
Ivar Þórólfur Björnsson heitir hann
fullu nafni og er einn þessara manna
sem stendur svo vel undir nafninu þús-
undþjalasmiður. Handlagni hans er
orðlögð og þeir sem til þekkja segja að
það sé svo til sama hvar hann grípi
niður, jafnan skili hann frá sér næsta
fullkomnu verki. Hann sé ekki hið ein-
asta vandvirkur, heldur einnig hug-
myndaríkur og skapandi, enda fari
hann sínar eigin leiöir í hverju verki
sem hann taki sér fyrir hendur. Engin
verk, engin iön sé honum óviðkomandi.
Hann vilji prófa sig áfram í öllu sem
yfirleitt sé hægt að vinna að.
Þennan altmuligmann, Ivar Þórólf
Björnsson, heimsóttum við fyrir
skömmu. Það vár á verkstæði hans í
ívar Þórólfur Björnsson við iðn
sína, leturgröft, á verkstæði sinu i
Efstasundi. Hann er annar tveggja
íslendinga, sem lært hafa þá sér-
stæðu iðn, og ásamt þvi að grúska í
henni hefur hann komið við í fjöl-
mörgum öðrum handverkum og
leyft hæfileikum sínum að njóta sín
þar. DV-myndir Einar Ólason.
bílskúrunum að Efstasundi þrjátíu og
sex. Raunar stendur heimili hans viö
hliðina á nefndu verkstæði og því fáein
skref aö fara til starfa á hverjum
morgni. Hann var aö klára nettan
silfurlykil fyrir firma úti í bæ, þegar
okkur bar að garði. Hugur og hönd
voru þar greinilega samtvinnuð og
auðvelt var að sjá úr augunum áhug-
ann sem verkinu f ylgdi.
Þegar loks altmuligmaöurinn stóð
upp frá verki, var boðið til heimilis,
sest var í djúpa stofustóla og eftirfar-
andi spjall okkar Ivars hófst.
„Þetta skilur ekki eftir mikinn
pening,” segir ívar þegar hann er
spuröur út í þetta einstaka munstur
sem líf hans hefur fylgt. Að stússast í
einu og öllu, finna sér verk í hverju
horni og heita með réttu þúsundþjala-
smiður er nokkuö sem varla er algengt
meðal þrítugra borgarbarna.
Hvað fær maðurinn út úr þessu
stússi?
,Áður en ég kem að því verð ég að
undirstrika hversu mikill dellukarl ég
er að eðlisfari. Eg þarf alltaf að vera
með eitthvað nýtt í höndunum. Um leið
og einu verki er lokiö er ég búinn að
hugsa upp annað. Þannig maður er ég
og sætti mig ágætlega viö það.
Auðvitaö segja sumir þetta vera rót-
leysi. Aðrir telja mig brenglaðan að
því Ieyti að ég geti ekki látið mér nægja
það sem ég á, þurf i alltaf að vera leita
lengra, jafnvel langt yfir skammt.
Mín skoðun er hinsvegar sú að
maöurinn verði alltaf aö reyna aö bæta
sig, hvað þekkingu.reynsluog verksvit
snerti. Því þurfi hann ávallt að vera
síleitandi, síreynandi aö finna nýja
hluti og auka þannig vitneskju sína. Og
það gerir hann ekki án þess að prófa
hlutina. Ef það er ekki gert kemur til
stöðnunar, og stöðnun er það versta
sem hendir hvem mann.
I hverjum hlut finnst nýr sannleikur
og nýir möguleikar. Og hver hlutur
fullvissar mann um að hvernig sem
reynt er, þá er alltaf hægt aö gera
betur. Það er sama hvar reynt er og
hvaðhluturinn heitir; bíll, hús eða
einfaldlega trjágrein. Þaö eitt að fást
við hvem þessara hluta kennir og
byggir upp ómetanlega reynslu sem
svo jafnvel nýtist þegar farið er aö fást
við enn aöra hluti.
Þetta allsherjarstúss mitt um ævina
hefur sína annmarka engu síöur en
kostina. Með því að dreifa huganum
ætíð í nýjar áttir, festist hugurinn
aldrei nægjanlega við eitt afmarkaö
efni og því næst ekki eins góður árang-
ur í því og vera skyldi. Hvaö mér við-
kemur — og ég er rétt þrítugur — þá
tel ég mig hafa efni á að prófa mig
áfram í eins og tíu ár í viðbót. Meö
tímanum kemur að því að ég vel úr og
einbeiti mér aö einu því sem ég hef átt
við um ævina. Og þá fyrst er hægt aö
fara að gera sér vonir um einhvern
árangur í því tiltekna viðfangsefni. ’ ’
— Hvað fær menn til að ana svona úr
einu í annað... af hverju ekki að starfa
í sínum vinnustaö alia ævi og eiga sér
gotthobbí ífríum?
„Það er þráin eftir meiri vitneskju
sem ýtir mér út í þennan, ja. . . hvað
skalsegja... rótleysislifnaö. Og sú þrá
er mannleg og hlýtur að vera það. Hún
blundar í hverjum manni, kannski
óvenjusterkt hjá mér. Þetta er eins-
konar útvikkun á mannlegri forvitni,
sem hrindir mér áfram.”
— Sem sagt; spurning um nýjunga-
gimi?
„Einmitt, þetta er spurning um full-
vissuna fyrir því að alltaf sé til eitt-
hvaö nýtt og framandi og jafnframt að
vera þess meðvitaður að eitthvað af
því geti hentaö mannisjálfum.”
— Sem altmuligmaöur hefurðu
komið víða við og það virðist einhvem
veginn vera sama hvað þú tekur þér
fyrir hendur aö nánast alstaðar tekst
þér vel upp. Hverskonar handlagni er
þetta?
„Einhverskonar hæfileiki hlýtur þaö
að vera, en fyrst og fremst þor og vilji.