Dagblaðið Vísir - DV - 01.10.1983, Side 2

2
lUaðurinn sem sprengdi
bankann í Monte Carlo
- og ekkl aöeins einu sinni heldur mátti þetta heimsfræga spilavíti bíöa
lægri hlnt gegnhonum í tnttugn og sex skipti í röö. Geri aörir betnr
„Maðurinn sem sprengdi bankann í
Monte Carlo spilavítinu” er nokkuð
meira en bara goðsögn. Hann var til,
og það sem meira er; í tuttugu og sex
skipti náöi hann að leika þetta afrek.
Þetta gerðist á síðasta áratug
nitjándu aldar... og sá heppni fír
labbaöi á burt með meira en tvær
milljónir franka upp á vasann sem
gerir í íslenskum krónum, framreikn-
að til þessa dags, rúmlega tvö hundruð
ogþrjátíumilljónir.
Fjárhættuspilari þessi gegndi nafn-
inu Charles Wells og var hann á
fimmtugasta aldursári þegar hann
flúði heimaland sitt England og settist
að á frönsku rivierunni. Þetta var árið
1891 og heima beið hans þungur dómur
fyrir ýmiskonar fjársvik og peninga-
plokk.
Wells fluttist með sinn illa fengna
feng til Mónakó þar sem hann ákvaöað
freista gæfunnar í hinu heimsfræga
spilavíti Monte Carlo. Hann settist
niður við rúllettu-borðið og í fyrstu at-
rennu hitti hann á rétt númer og vann
töluverða upphæð. Hann hélt því
áfram og aftur var heppnin með
honum. Ekki leið á löngu þar til hann
haföi gert banka spilavítisins gjald-
þrota og haft af honum hundrað þús-
und franka, en sú var upphæð
höfuðstólsins.
Mikill mannsöfnuður fylgdist með
viöureign Wells og rúlettunnar og varð
vitni aö því þegar hann sigraði í annað
og þriðja skiptið. Hærri og hærri upp-
hæð var sett undir af bankanum en það
virtist engu skipta. Wells sigraði i
fjórða skiptið, það fimmta, sjötta og
sjöunda.
Þennan fyrsta dag sinn i spilavítinu
vann Wells alls tólf sinnumn alla upp-
hasðina af rúlettunni. Þá sagðist hann
þurfa hvíldar viö en lét hafa eftir sér
áður en hann hvarf á braut aö hann
myndi líta inn daginn eftir og þá skyldi
hann vera búinn að sprengja bankann
aðeins klukkustund eftir að hann yrði
opnaður.
klukkustund.
Þessi ótrúlega spilaheppni hélt á-
fram í þrjá daga. Þá hafði félagi Wells
haft eina milljón franka af spilavítinu i
Monte Carlo og gert þaö gjaldþrota í
alls fimmtán skipti. Þegar hér var
komlö sögu sneri þessi fimmtugi Eng-
lendingur til síns heima sem rikur
maður.
Nokkrum mánuðum síðar, eftir aö
Welishafðinotiðgjálifsins ásinnifóst-
urjörð, ákvað hann aö skella sér að
nýju tii Monte Carlo, eigendum spila-
vítisins til nokkurrar gremju.
Freista átti gæf unnar aö nýju.
1 þessari heimsókn náði Wells aö
sprengja bankann fimm sinnum. Á
einungis þremur dögum hafði hann
aðra milljón f ronka af spilavítinu.
sinnar við rúlettuborðið. Samið var
kvæði um þennan lukkunnar pamfíl og
hér það „The Man Who Broke the Bank
at Monto Carlo” og var lagið geysivin-
sælt á sínum tíma. Og með árunum
tókst því að skapa goðsagnapersónu
meðal tilheyrenda. Texti lagsíns varð
eins konar dænoisaga um hvernig hægt
væri að sigra þekktasta spilaviti í
heiminum.
Veturinn 1892 heimsótti Wells Monte
Carlo í þriðja skiptið, þá ásamt fima-
fallegri frillu sinni og var farkostur
þeirra dýrindis skonnorta sem Wells
hafði fjárfest í fyrir andviröi spila-
gróðans. Það kann að vera að eig-
endum spilavítisins hafi brugðið við
þegar þeir sáu fleyiö berast fyrir vindi
inn höfnina í Mónakó en Wells hafði
skírt þaö „Victoria” og stóö þaö skýr-
um stöfum framanvert á lunningu
skonnortunnar.
Velgengni Wells virtist síður en svo
vera að minnka fyrstu dagana sem
hann spilaði í Monte Carlo i þetta sinn.
Honum tókst að sprengja bankann sex
sinnum og hafðí þá sprengt hann alls
tuttugu og sex sinnum frá þvi hann hóf
gestakomu sína i spilavítið.
En þegar Wells hafði náð þeim ein-
staka árangri fór að síga á ógæfu-
hliðina. í fyrsta skipti geröist það að
hann tapaði og eins fór í nokkur næstu
skiptin. Að lokum hafðl Wells spilað af
sér svo hárri upphæö að hann haföi
ekki nógu mikiö fé handbært til að
halda leiknum áfram. Hann gafst þar
með upp.
Charles þessi Wells lést í París árið
1926 sem fjárvana spilasjúklingur.
Skömmu áður en hann gaf upp öndina
upplýsti hann að hann heföi aldrei
notað nein leikkerfi í viðureign sinni
viö rúlettuna í Monte Carlo. Velgengni
hans við spilaborðiö haföi einungis
stafað af þeirri gömlu og góöu heppnl:
„Þetta var allt bara grís sem af öúum
kom mér sjálfum mest á óvart,” sagöi
þessi sjúskaöi Englendingur á bana-
sænginni.
Næsta morgun gerði hann spilavitiö Þessi óviðjafnanlega heppni manns-
gjaldþrota á aðeins hálfri tns varð að sjálfsögðu tilefni stórra
fyrirsagna í heimsblöðunum. Wells
var orðinn frægur fír sakir velgengni
-
Fimm
fingur frá
dauð-
anum
Margt er mannanna gaman og víst
er það misjafnlega erfitt.
Þessar myndir, sem hér fylgja, ættu
að sýna okkur svo aö ekki verður um
villst að Frakkinn Patrick Edlinger er
einhver djarfasti og jafnframt æföasti
klif urmaður í heiminum.
Þessi tuttugu og tveggja ára gamli
fjallakúnstner hefur fengiö á sig viður-
nefnið „kötturinn” í sínu heimalandi
og er ástæðan augljós.
Edlinger hefur allan sinn aldur alist
upp í nærveru hinna hrikalegu Alpa og
það hefur haft sín áhrif á piltinn. AUt
frá því að hann man eftir sér hefur
hann haft fjallaklifur að tómstunda-
gamni.
Nú er svo komið að hann getur leyft
sér að tipla upp þverhnípta hamra-
veggi án allra hjálpargagna, ef undan
eru skildir sérsmíðaðir skór sem hann
hefur á fótum sér í prílinu.
Handvöðvar Edlinger hafa heldur
styrkst við þessa klifuriðkun og er þaö
honum lítið mál að hanga á annarri
hendi á klettasyllum, ef honum býður
svoviðaðhorfa.
Edlinger segir að hann hafi verið
alveg skelfilega lofthræddur í fyrstu
skiptin sem hann hafi verið að príla í
hömrunum með félögum sínum. Þá á
bamsaldri. Með þrotlausri þjálfun og
einbeitingu hafi hann hinsvegar yfir-
unnið þann ótta. Honum líði nú hvergi
betur en einmitt hangandi á klettasyll-
um í nokkur hundruð metra hæð upp
eftir sléttum hamraveggnum.
Og þar er hann aðeins fimm fingur
frá dauðanum: „En þetta er svo
spennandi,” segir hann og hangir.
Myndin sem fylgir þessum orðum virðist í fyrstu sýna ósköp náttúrlegt
landslag og gæti reyndar átt heima í hvaða landi sem er. En ekki er allt
sem sýnis eins og margsannaö er. Þetta er nefnilega fingurgómur sem
myndavélin hefur stækkaö hundrað og tuttugu sinnum. Það sem í fyrstu
mátti halda aö væru dalir og fjallgarðar i landslagi eru fingraför. Það sem
lítur svo út fyrir að vera hólar í þessu landslagi eru í rauninni örsmáar
svitaperlur. Já, sitthvað leynist í einum puta!
I putalandi
Nú telst það ekki lengur nein nýjung
að vappa með vasadiskó um stræti og
torg. Tæknin hefur séð fy rir þvi.
Nokkurs konar sólhlíf með inn-
byggðu útvarpi, sem knúið er meö
sólarorkunni einni saman, er þaö nýj-
asta á þessum vettvangi. Myndin sýnir
eitt þessara undratækja og samkvæmt
brosi stúlkunnar er greinilegt að þetta
er hin þarfasta uppfynding.
Tsdci þetta er ekki upprunnið frá
Japan (skritið) heldur Bandaríkjun-
um. Þar er það komið á markað og
fæst falt fyrir rétta tuttugu dollara,
eöa sem samsvarar um fimm hundruð
og sextíu krónum íslenskum. Ekki svo
mikiö, eöa hvað?
Þetta sólarútvarp þarf aðeins
klukkutima meðalgeislun frá sólinni til
þess að geta gengið næstu sex tíma.

Eyrna-
Lester Erickson, rúmlega
sextugur vörubílstjóri í Banda-
rikjunum, getur státað af stærstu
eyrum í allri Ameríku. Það fékkst
staðfest nýlega þegar haldin var
keppni í því hver hefði fyrirferðar-
mestu blöðkurnar þar í álfu. „Ég
er ein eyru,” hafði Erickson á orði
þegar honum var tilkynnt um úr-
slit keppninnar. Og svo brosti
hann út að... !
r