Dagblaðið Vísir - DV - 01.10.1983, Síða 8

DV. LAUGARDAGUR1. OKTOBER1983.
Hinn himn-
eshi stormur
reið yfir
salinn
Nittímasaga sem hefst
í kalsaveðri
í Austurstr æti og
endar í haustljóma
Lunditnaborgar
Texti og myndir: Baldur Hermannsson
Það er kaldsamt að hausti í
höfuðborg íslands og ferðalangar í
Austurstræti sveipa þétt aðsér gisnum
klæðum til þess að bægja frá sér
lymskufullri norðangjólunni sem
einlægt leitast við aö læðast niður um
hálsmálið og inn á nakið hörundið.
Ég stend í anddyri Hressingarskál-
ans og virði fyrir mér mannmergðina
úti fyrir. Ég er að bíða eftir kunningja
mínum en hann hefur sýnilega orðið
eitthvað seinn fyrir og ég er að volka
það fyrir mér hvort ráðlegra sé að
hinkra hér við enn um stund eða fara
út í sveljandann til þess að eigra um
strætin og deyöa tímann.
Þá lúkast upp dyrnar og inn snarast
vörpulegur karlmaður. Það fylgir hon-
um snarpur gustur og fólkið sem næst
situr dyrunum lítur sem snöggvast upp
úr dagblöðunum til þess að sjá hvað ei
á seyði.
Þetta er þreklegur maður, ekki hár
vexti en einkar hvass í bragði og
ífærður kafþykkum loðfeldi, útlendum.
Breiðleitur er hann og kjálkamir
sverir, liður á nefi og slær á þaö bláum
lit eins og eftir sverðshögg. Ennið er
hátt og göfugmannlegt og ábúðarmikið
eins og þverhníptur hamraveggur, en
það sem undireins dregur til sín
athyglina í þessari mikilúðlegu ásýnd
eru augun — þau em stór og snör og
umflotin einkennilegum skugga og þaö
er engu líkara en maðurinn beini
björtum geisla sjónarinnar út úr hinu
dimma sviði og þessi augu láta engan
mann ósnortinn.
Hann stóð þama einn um stund,
þessi einmana ferðalangur, og skoðaði
þá sem skoðuðu hann. Hann bauð af
sér frekar góöan þokka, en festan í
svipnum, sjálfsöryggið í fasinu og
óvæginn glampi augnanna kveikti þð
með manni vissa andstöðu, jafnvel
andúð, eins og títt er um þá sem búa
yfir ríkulegum hæfileikum og gífur-
legu sjálfstrausti en gera sér ekki far
um að þóknast fjöldanum með því að
draga f jöður yfir það sem þeir hafa sér
til ágætis umfram aðra menn.
í hljómlistahöll CBS
Arin líða. Það em komnir haust-
dagar í Lundúnaborg árið 1983. Molla
sumarins er liðin á braut og svalur
andvari leikur um breiðstræti
Lundúna. Enn ber þó sólin hlýjan hug
til fólksins sem hér á heima eða er hér
á ferð í einhverjum erindagerðum og
hún telur ekki eftir sér að stafa yfir
strætin fölum haustljóma en senn er
hún á fömm héðan og skilur við borg-
inakaldaogdimma.
Þó em til þeir afkimar Lundúna-
borgar þar sem árstíðanna gætir
einskis og litlu breytir hvort úti ríkir
vor eða vetur.
Einn slíkur afkimi er hljómlistahöll
CBS þar sem snillingar söngs og
hljóðfæraleiks koma hver af öðrum
Utan úr hinni víöu veröld til þess að
iðka list sína og fela kunnáttumönnum
tækninnar aö festa hana um aldur og
eilífð á segulband eða breiðskíf u.
Ég er staddur í stjómklefa eins
Kristjðn syngur siðasta lagið með Sinfónfuhljómsveit Lundúnaborgar. Barbacini býr sig undirloka-
sveifluna en lengst i fjarska mð groina eiginkonuna, Dorriet Kavanna, tilbúna með blómvönd ffang-
inu.
99
Ég elsha Kristján
—jafnvel
þegarhann
er slæmur"
„Det stár en kvinna bakom allt,”
segja þeir í Svíþjóð og víst er það
reynsla mannkynsins að fæstir karl-
menn komast ýkja langt í heiminum
án liöveislu góðrar eiginkonu.
Það er fjarri mínu skapi að gera
lítið úr Kristjáni Jóhannssyni á
nokkurn hátt, hvorki hæfileikum
hans né persónuleika, en hins ber að
geta sem rétt er og það er að bak við
þann frægðarferil hins norðlenska
söngvara sem nú er hafinn stendur
kona.
Dorriet Kavanna heitir hún, konan
bak við Kristján, stórkostlega fögur
kona og heillandi í framkomu og eftir
því gáfuð og prýðilega menntuö.
Margt ber tii þess að hún á hægt
með að skilja íslenska lund og er þá
líklega fyrst til að telja að hún er
sjálf eylendingur aö uppruna — fædd
og uppalin á eynni Majorku.
„Nei, ég er ekki konan bak við
Kristján,” sagði Dorriet, „ég er
konan með Kristjáni. Við erum
samherjar og félagar. Ég hef lifað
nógu lengi til þess aö vita að maður
getur aldrei gert allt fyrir alla. En
maður getur sagt sem svo: ég veit
hvaöa leið þú vilt fara, ég elska
þessa leiö og ég er reiðubúin til þess
að styðja þig á þann hátt sem þú
myndir vilja.”
Ást og karlmennska
— Nú er það haft á orði, Dorriet,
hvað Kristján sé karlmannlegur og
þróttmikill á sviði. Hann bókstaf-
lega geislar af karlmennskuþreki
þegar hann fer upp á háa c-ið. En er
hann svona mikið karlmenni í ver-
unni?
Dorriet hlær dátt við þessa
spumingu.
„Nú skal ég segja þér leyndarmál.
Þegar ég hitti Kristján í fyrsta
skipti, sagöi hann við mig: ég er
öðruvísi en allir þeir karlmenn sem
þú hefur fyrirhitt til þessa! En ég
sagði við hann: jasvei! Allir
karlmenn eru nákvæmlega eins! En
ég hef komist að því að hann hafði
lög að mæla. Kristján er algerlega
einstakur maður og ég elska þennan
mann, heitt og óskorað.”
— Hvaðelskarðumestviðhann?
„Ég elska hann allan og allt sem
hann segir og gerir. Hann má gera
mér það sem honum þóknast því að
ég elska hann alltaf og ævinlega
hvað sem yfir dynur. Ég elska hann
jafnvel þegar hann er slæmur! ”
— Kannski elskarðu hann mest
einmitt þegar hann er slæmur.
, J5g er ekki frá því,” sagði Dorriet
og brosti leyndardómsfullu brosi.
Stuðningur þjóðarinnar
— Er það ekki á margan hátt
strembið lif að syngja í óperum og
geta sér orðstír á þessu sviði þar sem
samkeppnin er svo geysilega hörð og
stundumóvægin?
„Jú. Þaö er engan veginn nóg að
hafa góða hæfileika. Það er ekki einu
sinni nóg að vera gæddur óvenjulega
ríkri listagáfu. Maður verður líka að
vera vel fjáður, njóta margvíslegs
stuðnings, hafa allskyns sambönd
og vera heppinn þar að auki. Kristján
á þá náöargjöf sem aðeins guð getur
veitt mönnunum, en það er gríðar-
legur styrkur sem er á stundum
alveg ómetanlegur akkur fyrir hann.
Þar er til dæmis geysilegt álag fyrir
söngvara að syngja svona mikið i
þrjá daga samfleytt. Það myndu
ekki margir leika þaö eftir. Hann
hefur líka notið góðs af þeim innilega
stuðningi sem hann hefur notið af
hálfu landa sinna þvi að slíkur
stuðningur er hverjum listamanni
auði dýrmætari. Eg held þaö sé í
rauninni fágætt að söngvarar njóti
svo innilegs og almenns stuðnings og
Krístján hefur hlotið meðal
íslendinga og það er áreiðanlega eitt
með öðru sem veitir honum þennan
óbugandi innri styrk sem hann býr
að.”