Dagblaðið Vísir - DV - 14.11.1984, Blaðsíða 35

DV. MIÐVIKUDAGUR14. NOVEMBER1984.
35
ndinn Tíðarandinn Tíðarandinn Tfðarandinn Tíðarandinn Tíðarandinn
HÆTTUR
AÐDEYÐA
SKEPNUR
Baldur Hermannsson, f yrrum veiðimaður
Baldur Hermannsson, eðlisfræð-
ingur, blaðamaður, blaðaútgefandi
og kvikmyndasmiöur var á sínum
yngri árum ákafur veiðimaður, en
hefur nú alfarið látið af þeirri iðju að
skjóta skepnur. Ástæður hans fyrir
þessari breytingu á lifsstíl eru fágæt-
ar meðal veiðimanna.
Eg neyddist tii þess aö steinhætta
dýraveiðum þegar ég lagði af kjötát
og gerðist jurtaæta. Þaö er nefnilega
mjög ósiðlegt að drepa lifandi skepn-
ur ef maður fæst ekiti til þess að éta
þær á eftir. En þessi ákvörðun er bú-
in að fá mér mikillar hugraunar, því
það er staðreynd, sama hvað hver
segir, að í hverjum einasta karl-
manni vakir ógurlega sterk löngun
til þess að úthella blóði — það þekkja
allir veiðimenn þessa löngun og þeir
eru menn til þess að gangast við
henni og mannkynssagan sýnir aö
hinir eru ekkert skárri þegar svo ber
undir.
— En hvemig leiðist barn á
þroskaskeiði út i blóðtökusport ?
Eg stundaði veiöar þegar í frum-
bernsku, ég trítlaöi um holt og hæðir
með lítinn riffil, 22 kalíber, sem
fóstri minn hafði keypt í kaupfélag-
inu og skaut á hvers kyns fiöurfé og
hæfði allt þaö er ég skaut til, eins og
Gunnar á Hlíðarenda forðum.
Ég man að frændi minn einn, ágæt-
ur listamaður, kommúnisti og fagur-
keri, hafði mestu skömm á þessum
linnulausu fuglaveiðum í krakkan-
um. „Þú átt að hætta þessu, Bald-
ur,” sagði hann, „þú átt að njóta
þess að virða fyrir þér þessi yndis-
legu litlu saklausu dýr og leyfa þeim
aðlifa.”
Og einhvem veginn losnaði ég
aldrei alveg við þessi vamaðarorð
listamannsins og kannski hafa þau
óbeint oröið til þess að ég hætti veið-
um.
— En hvarf þá eðlisávísun veiði-
mannsins, þegar þú tókst upp jurta-
át?
Nú ber ég ekki lengur við að deyða
skepnur og verð ég þó að játa að oft
langar mig til þess. Nýlega var ég til
dæmis að skjóta úti á víðavangi
ásamt kunningjum mínum. Sé ég þá
þrjár rollur á beit og það var virki-
lega ógeðslegt að sjá hvernig þær
spændu upp viðkvæman gróöur
landsins. Þá varð ég altekinn
óumræðilegri fýsn til þess að drepa
þessar rollur. Eg var með dásamleg-
an riffil, Sako 243 kaliber, og ég hefði
leikið mér að því aö salia þær niöur.
Og þetta var sko engin venjuleg fýsn
— mér leið eins og forföllnum
drykkjufanti sem búiö er að rúlla
gegnum fortölukvörnina hjá SÁA en
rekur svo glymurnar í glitrandi
guðaveigar rétt hjá sér.
Já, þetta var hræðileg innri bar-
átta, en súperegóið bar sigur úr být-
um, ég lét riffilinn síga, rollumar
lifðu og héldu áfram að naga vesa-
lings gróðurinn ofan i svörðinn.
— Svo þú hefur ekki lagt skotvopn-
in endanlega til hliðar þegar þú
breyttir mataræöinu?
Þegar ég hætti að veiða fór ég aö
skjóta i mark og það var sérlega
skemmtilegt, fannst mér. Eg var í
frægum skotklúbbi í Stokkhólmi og
naut þar tilsagnar afburðaskot-
manns sem unnið hafði konunglegan
gullbikar í samkeppni við fimm þús-
und bestu skyttur Svíþjóðar. Hann
kenndi mér strangan aga i sambandi
við skotvopn og síðan líkar mér aUtaf
miður þegar menn eru að handieika
byssur af gáleysi. Einu sinni var ég
að stUla upp bjórdós á múrvegg þeg-
Texti: Óiafur B. Guðnason Myndir: KAE og Bj.Bj.
— Sveinn
Kjartansson
veiðimaður
D A FUGL
Svainn Kjartansson stundar veiöamar af áhuga og hefurgert fri því hann var tólf ára.
Baidur Hermannsson skýtur nú í mark, og nýtur þess aö finna púöur-
ilmlnn.
ar skotfélagi minn skaut hana úr
höndunum á mér — kúlan klauf að
vísu ekki hársvörðinn eins og gerist i
indíánasögunum en hún þaut rétt yf-
ir hausnum á mér, og ég tók þann
kostinn að láta eins og ekkert væri og
hafði ekki einu sinni orð á þessu, því
að ég skildi aö meiningin var að
svekkja mig.
En nú orðið er ég ekkert að sperra
mig aö hitta sem best af sem allra
lengstu færi. Það var undurfögur
sænsk stúlka sem vandi mig af þeim
hégóma. Það var i skotkeppni í
Svíþjóð, viö lágum hUð við hlið og
skutum án afláts ásamt mörg þús-
und skyttum öðrum hvaðanæva úr
ríki Karls Gústafs. Dásamlegir skot-
hvellimir ómuðu í hreinu vorloftinu,
angandi púðurreykurinn lagðist eins
og bláleit slæða yfir iðgrænan völl-
inn. Þegar upp var staöiö kom í ljós
að stelpan hafði slegið mér gersam-
lega við og reyndar flestum öðrum í
keppninni. Þetta er allt í lagi, hugs-
aði ég, þetta sannar bara aö það er
ekkert eftirsóknarvert að vera svona
hittinn.
Nú er ég hættur að veiða, hættur að
taka þátt í keppni. öðru hverju arka
ég með blessaöa rifflana mína út í
frostkaldar kyrrur vetrarins, bý mér
til mark og skýt eins og tuttugu-þrjá-
tíu skotum. Eg nýt hinnar gjallandi
hljómkviðu sem bergmálar allt í
kring, ég teyga heilnæman púður-
reykinn og finn hvernig kalt stálið
snertir skeggjaðan vangann og
þannig er nú öll mín skotmennska
þessadagana.