Dagblaðið Vísir - DV - 28.03.1988, Blaðsíða 15

MÁNUDAGUR 28. MARS 1988.
15
Borgaraflokkurinn
og húsnæðismálin
Enda þótt seinustu ríkisstjóm
hafi auönast aö koma á samningum
á milli lífeyrissjóðanna og hús-
næöislánakerfisins til fjármögnun-
ar á því síðarnefnda þá var kerfið
samt að hruni komið við myndun
núverandi ríkisstjómar - a.m.k. að
sögn núverandi félagsmálaráð-
herra.
Tvær tilraunir hafa síöan verið
gerðar af stjómvalda háifu til úr-
bóta. Hin fyrri með breytingum á
húsnæðislöggjöfinni í desember sL
og hin seinni með kaupleigufram-
varpinu svonefnda.
Báðar hafa þessar tiiraunir geng-
ið nærri stjómarsamstarfinu - en
verið hins vegar víðs fjarri því sem
meginmáh skiptir - að leysa að ein-
hveiju vanda húshyggjenda.
Biðraðimar lengjast jafnt og þétt
- og að sama skapi tími lánsloforð-
anna - sem nú er í áram talinn -
og jafnvel svo að þeir, sem í sár-
ustum vanda standa og fylla því
forgangshóp, mega fyrst vænta úr-
lausnar að tveim árum liðn-
um.
Allir vita þó að eigi er fjár vant
í þessu landi - þegar hvort tveggja
er, að fáeinir einstaklingar ellegar
fulltrúar einna fjölmennustu al-
mannasamtaka í landinu vildu óðir
KjáUarinn
Óii Þ. Guðbjartsson
þingmaður fyrir
Borgaraflokkinn
og uppvægir og töldu sig báðir
prýöilega í stakk búna til að kaupa
einn virðulegasta banka þjóðarinn-
ar - aö auki kenndan við einn
aðalundirstöðuatvinnuveginn - en
fékk að vísu hvorugur vegna inn-
gróinnar afbrýði á stjómarheimil-
inu.
Stefna Borgaraflokksins
skýr
í þessu efni er stefna Borgara-
flokksins skýr og afdráttarlaus.
Hún kemur annars vegar fram í
frumvarpi til laga um húsbanka
o.fl. sem Júlíus Sólnes og Guð-
mundur Ágústsson flytja í efri deild
Alþingis og hins vegar í fmmvarpi
til laga um Húsnæðisstofnun, sem
við hin, þingmenn Borgaraflokks-
ins í neðri deild Alþingis, flytjum
.undir forystu Inga Bjöms Alberts-
„Fátt skiptir húsbyggjendur meira
máli en losna undan þeim ókjörum og
viðjum sem lögin um lánskjaravísitölu
binda menn í.“
„Húsnæðisstofnun sjái einungis um ián til fyrstu íbúðar og félagslegra
ibúða - hvaða form sem þar yrði annars um að ræða,“ segir bér-m.a.
sonar, þ.e. Albert, Aðalheiður,
Hreggviður og undirritaður.
Merkasta nýmælið
Kjama þessa máls má draga sam-
an í eftirfarandi fáar setningar:
1. Borgaraflokkurinn teiur að
lausn húsnæðismálanna verði
best fundin með því að skipta
verkefninu í tvennt - annars
vegar sjái Húsnæðisstofnun
einungis um lán til fyrstu íbúð-
ar og félagslegra íbúða - hvaða
form sem þar yrði annars um
að ræða.
Eins og sakir standa eru þessi
verkefni talin um 40% þess sem
fyrir dymm stendur hér á
landi.
2. Einn sérstakur banki - hús-
banki - sæi um fjármögnun til
annarra húsbygginga í landinu
- líkt og gert hefur verið í flest-
um nágrannalöndum.
Miklu máh skiptir að menn
átti sig á því að almenna banka-
kerfinu er ahs ekki ætlað þetta
hlutverk. Það mun eftir sem
áður hafa nóg með að fjár-
magna atvinnuhf og aðrar
þarfir þjóðfélagsins.
3. Merkasta nýmæhð í tillögum
Borgaraflokksins em þó tihög-
umar um vaxtaaðlögunarlán-
in - sem sjálfkrafa gengju af
lánskjaravísitölunni dauðri ef
upp væru tekin.
Fátt skiptir húsbyggjendur
meira máh en losna undan þeim
ókjömm og viðjum sem lögin um
lánskjaravísitölu binda menn í, þar
sem lánin hækka stööugt á allt öðr-
um forsendum en þeim sem breyta
verðgildi á viðkomandi veðum eða
húseignum.
Óli Þ. Guðbjartsson
I tilefni leiðara
„Frá því að kennarar fengu verkfalls-
rétt hefur Kennarasamband íslands
tvisvar gripið til verkfallsaðgerða.“
Frá samstöðufundi kennara á veitingahúsinu Broadway.
Undanfarnar vikur hafa orðið
nokkrar umræður um kjör kenn-
arastéttarinnar. Ástæðan er sú að
kennarar hafa átt í samningaviö-
ræðum við viðsemjendur sína þar
sem hvorki hefur gengið né rekiö
og greiddu kennarar því atkvæði
síðastliðinn miðvikudag og
fimmtudag um það hvort veita
bæri stjórn félagsins heimhd th að
lýsa yfir verkfalh ef allt annað
þryti.
Þeir sem lagt hafa orð í þennan
belg hafa vafalaust gert það af
margvíslegum hvötum og haft
mismikla þekkingu á kjömm og
starfsaðstöðu kennara eins og eðli-
legt er.
Hugljómun ritstjórans
Ein þessara greina vakti þó sér-
staka athygli lesenda fyrir skýra
framsetningu og frumleg efnistök.
Hér á ég við leiðara Dagblaðsins frá
17. mars þar sem Jónas Kristjáns-
son vakti rétthega athygli þjóðar-
innar á þvi að ábyrgðin væri
kennara.
í upphafi þessa gagnmerka leið-
ara sýndi höfundur fram á aö á
sama hátt og Hitler hefði borið
ábyrgð á innrásinni í Póhand bæm
kennarar ábyrgö á þeim verkfoll-
um sem þeir efndu tíl.
Þessi hugljómun ritstjórans
varpar vitanlega alveg nýju ljósi á
þá kjaradeilu sem kennarar eiga
nú í - eða hvað?
Smámunasamir menn og óinn-
vígðir í leyndardóma samanburð-
arfræðinnar gætu freistast til þess
að velta vöngum yfir því hvemig
unnt sé að bera saman annars veg-
ar þá ákvörðun stórveldis að ráðast
með vopnum að smáþjóð, hins veg-
ar þá ákvörðun launþega að vilja
ekki vinna ákveðið starf fyrir þau
kjör sem þar em í boði. Hér mættí
sem hægast segja sem svo að ríkið
beri fulla ábyrgð á þeim kjörum
sem það skammtar starfsmönnum
sínum og fáist enginn til að sæta
þeim kjörum er ábyrgðin á ný kom-
in th fóðurhúsanna.
Það er svo með langsótta saman-
burðarfræði af þessu tagi að með
henni má sanna eða afsanna nán-
ast hvað sem er, eins og marghátt-
Kjállariim
Ásgeir Árnason
kennari í Keflavík
uð lýðskrumsdæmi sanna.
En hvað er það þá sem fær Jónas
Kristjánsson tíl þess að taka upp
svo óhrjálegan og smekklausan
samanburð? Hvað er þaö sem
kennarastéttín hefur í hans augum
unnið sér tíl óhelgi í þeim mæh að
hún skuh yfirleitt nefnd í þessu
sambandi? Glæpur hennar er að
mati Jónasar Kristjánssonar sá að
„hún er verkfahsfiknasta stétt
landsins" og því telur ritstjórinn
að ríkið eigi að neita öllum samn-
ingum þar tíl í haust.
I þessari stórmerku ritsmíð kem-
ur hvergi fram neitt raunhæft mát
á kröfum kennara. Þær virðast því
vera þessu máli með öllu óviðkom-
andi. Kjarni málsins er sá að ríkinu
ber, að matí ritstjórans, skylda th
þess að sýna fram á að „stjórnlítíl
verkallsfíkn leiði ekki til árang-
urs“.
Efnahagslegt „lebensraum“
Lággi skólastarf niðri frá páskum
og fram á haust, eins og Jónas legg-
ur th, er það ekki fyrst og fremst
hugsað sem höfnun á ósanngjöm-
um kröfum, heldur er þetta raunar
læknisaöferð th að lækna kenn-
ara af stjómlíthli verkfallafíkn
sinni.
Undirritaður hefur verið kennari
í rúma tvo áratugi. AUan þann tíma
hafa kennarar verið heldur laklega
launaðir en íleytt sér á óhóflegri
aukavinnu, eins og þorri launþega
í þessu landi. Það hefur því aha tíö
verið ljóst að þeir einstakhngar
sem hafa tahð sig þurfa efnahags-
legt „lebensraum", svo farið sé í
samanburðarfræðina enn, hafa
haslað sér annan vöh. Þeir sem
stunda þetta starf hafa Uklega litið
svo á að það að kenna bömum aö
lesa og skrifa sé fremur þarfleg iöja
þótt þeir yrðu þá að sæta því að
þiggja laun í samræmi við það mat.
Undirritaður verður að vísu að
gera þá játningu að þegar hann las
margumræddan leiðara hvörfluöu
að honum vissar efasemdir um
gagnsemi áðurnefndrar iðju.
Þótt laun kennara hafi lengst af
verið heldur dapurleg hafa þau
vissulega nokkuð lagast undanfar-
in ár, en um leið hefur óánægja
kennara með kjör sín fariö vax-
andi. Fyrir þessari þversögn eru
vafalaust margar ástæður.
Ein helsta ástæðan er líklega sú
að á undanförnum árum, einkum
frá 1970, hafa orðið gríðarlegar
breytingar á kennarastarfinu.
Kröfur th kennara hafa vaxið í
þeim mæh aö sú aðferð launþega í
þessu landi að bæta sér upp léleg
kjör með aukinni yfirvinnu hefur
orðið kennurum afar ógreiðfær,
svo ekki sé meira sagt.
Ekki skottulækningar
Kennari, sem kennir fast að 40
stundir á viku í blönduðum bekk
þar sem nemendur geta verið aht
að 29, hefur hvorki tíma né þrek
til að veita öhum þessum nemenda-
fjölda þá þjónustu sem nauðsynleg
er.
Hér eru raunar ekki nein ný
sannindi á ferð. Kennurum og flest-
um foreldrum hefur lengi verið
mætavel ljóst að þegar kennarar
fara fram með kröfur um fækkun
nemenda í bekkjardehdum, lækk-
aða kennsluskyldu og hækkuð
grunnlaun eru þeir vissulega að
krefjast bættra kjara. En ekki síður
er þetta krafa um betri skóla og
betri námsaðstööu nemenda og
þegar slíkum kröfum er hafnað er
það vegna skammsýni forystu-
manna en. ekki skottulækninga
á þessum dularfuha sjúkdómi
sem ritstjórinn telur sig hafa
greint.
Frá því að kennarar fengu verk-
fallsrétt hefur Kennarasamband
íslands tvisvar gripiö til verkfalls-
aðgerða. Sé það rétt mat hjá Jónasi
Krisfjánssyni að kennarar séu
verkfallsfíknasta stétt landsins er
ekki hægt annað en dást að því hve
vel þeir hafa þó hamið þessa fíkn
sína gegnum árin.
En það er vissulega rétt hjá Jón-
asi ritstjóra að ábyrgðin er kenn-
ara. Þegar kennarar standa fram
eftír vetri við að fjósrita
kennslubækur af því aö Náms-
gagnastofnun er í svelti, þegar þeir
horfa upp á getuhtla nemendur
missa alla fótfestu í nátpi af því
tímar th sérkennslu og hjálpar-
kennslu eru of fáir, þegar vinnu-
dagur nemenda í tvísetnum
skólum er ómanneskjulegur, þegar
fjöldi nemenda í hverri bekkjar-
deild er slikur að það er engin leið
að sinna hverjum einstökum, þá
er þetta ófremdarástand vissulega
á ábyrgö kennarastéttarinnar og
vonandi ber hún gæfu til þess að
snúast við því með öhum ráðum,
jafnvel þeim sem gleiðmynntír lýð-
skrumarar telja sér henta aö nefna
verkfahsfíkn.
Ásgeir Árnason