Dagblaðið Vísir - DV - 24.02.1990, Blaðsíða 26

34
LAUGARDAGUR 24! FEBRÚAR 1990.
Sérstæð sakamál
Hann þyrfti aöeins aö látast aka
lauslega aftan í bíl Ritu svo hann
félli af lyftunni. Þá yröi hún undir
honum og léti vafalaust lífið.
í augnablik íhugaöi hann áætlun
sína en hratt henni svo í fram-
kvæmd. Um leiö heyrðist óp en svo
varö þögn.
Enginn haföi séö „slysið" og
hvorki kona Savills né sonurinn,
Dean, voru heima. Hann gaf sér því
góöan tíma áöur en hann hringdi á
hjálp og skýrði frá því hvað gerst
hefði. Björgunarlið kom þegar á
vettvang. Hann sagði mönnunum
að hann óttaöist aö óhappið heföi
haft alvarlegar afleiðingar.
„Ég gerði það sem ég gat,“ sagöi
hann. „Ég reyndi aö lyfta bílnum
en hann lá ofan á henni og ég gat
ekki... “
„Ofan á henni?“ sagði þá einn
björgunarmannanna sem haföi lit-
iö undir bílinn. „Ég fékk ekki betur
séö en þetta væri karlmaöur."
Sá látni
„Góði guðhrópaði Saville. Það
hafði þá ekki veriö Rita Lyle sern
haföi veriö aö gera viö bílinn. En
hver gat þaö þá hafa verið? Savill
gat í fyrstu ekki fengið sig til aö
líta á fórnardýr sitt en eftir nokkra
stund gat hann þó ekki annað en
gengið að sjúkrabílnum en þá haföi
sá látni verið lagöur í hann.
Hefði herra Savill gert sér grein
fyrir því hverjar afleiöingar deila
hans viö nágrannakonuna áttu eft-
ir aö hafa heföi hann vafalaust
hugsað sig tvisvar um áöur en
hann greip til þess ráös sem hann
hugði aö myndi duga.
Nigel Savill hafði alltaf samiö vel
við nábúa sína. Á því varð þó breyt-
ing þegar Rita Lyle flutti í húsiö
viö hliðina á því sem hann átti. Þaö
gerðist í nóvember 1985 og eftir þaö
mátti segja aö stríðsástand hafi ríkt
viö þessa fyrrum friðsælu götu í
Carhsle á Englandi.
Rita Lyle, sem var þá tuttugu og
sex ára, var Savill mikill þyrnir í
augum. Hún var einstæð móðir og
atvinnulaus en í augum Savill var
slíkt fólk afætur á þjóðfélaginu.
Það voru þó fyrst og fremst venj-
ur Ritu Lyle sem fóru í taugarnar
á Savill. Hún stillti útvarpið sitt svo
hátt aö í því heyrðist vel í húsi
Savilis og Rita virtist þurfa að
hlusta á dægurlög frá morgni til
kvölds, sumar og vetur.
í fyrstu kvartaði SaviU kurteis-
lega viö Ritu en það dugði ekki.
Hún fór sínu fram eftir sem áöur.
Stríð
Er SaviU varð ljóst aö Rita ætlaði
ekki að veröa við beiöni hans varö
þaö hans helsta markmið aö koma
henni úr húsinu sem hún bjó í.
Hann sneri sér til umhverfismála-
deildar borgarinnar meö kvörtun
um hávaðamengun en þegar full-
trúar deildarinnar komu á vett-
vang stóö þannig á, aldrei þessu
vant, að Rita var ekki aö hlusta á
útvarpiö. DeUdarfulltrúarnir gátu
þá ekki annnaö gert en beina þeim
tilmælum til SaviUs aö hann héldi
skrá yfir þaö hvenær heyrðist í
útvarpi Ritu Lyle svo þaö plagg
mætti leggja fram ef máliö kæmist
aftur á dagskrá. Fékk SaviU konu
sinni, Mae, þaö verkefni að halda
skrána.
Næsta skref Savills var að koma
því tíl tryggingastofnunarinnar, í
skjóU nafnleyndar, að Rita ætti
„fastan vin“. Það geröi hann af því
honum var kunnugt um að tækist
að sýna fram á aö Rita fengi fram-
færslustyrk frá unnusta eöa verö-
andi eiginmanni félU á hana grun-
ur um að hún væri aö hafa fé af
opinberum aðUum á fólskum for-
sendum og þá yrði henni vísað úr
húsinu.
Vaxandivandi
Ekki mun nafniaus ábending Sa-
viUs hafa þótt þess eðUs aö rétt
væri aö kanna hana sérstaklega.
Ekkert gerðist þvi og þaö leiö fram
á vor árið 1986. Þá varð nágrönnum
Ritu ljóst aö hún var ólétt en fyrir
átti hún litla dóttur.
Er leið fram á vor var hún oft í
garðinum og hafði þá útvarpið úti
við og fór það mjög í taugamar á
SavUl.
Enn á ný leitaði SavUl tíl borgar-
yfirvalda. Aftur komu fuUtrúar
umhverfismáladeUdarinar og í
þetta sinn fór hávaðinn í næsta
húsi ekki fram hjá þeim. Einn fuU-
trúanna fór þá og ræddi viö Ritu
en hún svaraði honum meö nokkr-
um vel völdum orðum og skellti
síöan á hann hurðinni.
Um hríö beið SaviU eftir því að
deildin aöhefðist eitthvað en ekkert
gerðist. Þá fór Saville með mót-
mælalista í húsin í nágrenninu til
að safna undirskriftum gegn Ritu
Lyle en hann fékk engan til að
skrifa undir hann. Bar fólk því
meðal annars við að hún væri ein-
stæð móðir og ætti von á öðru
bami. Nigel SaviU varö því að horf-
Rita Lyle með soninn Grant.
ast í augu við þá staðreynd að hann
stóð einn í stríði við Ritu.
Gáfstekki upp
SavUle íhugaði ýmsar aðgerðir í
máUnu á næstu vikum en varð
ekkert ágengt. Svo gerðist það í fe-
brúar 1987 að Rita eignaðist annað
bam. Var það drengur og var skírð-
ur Grant. Dóttirin, Zara, var nú
orðin þriggja ára.
SavUl var nú orðinn svo ákveðihn
í að koma Ritu úr hverfmu að hann
íhugaði um tíma að leita tU leigu-
morðingja. Þá var hann einmitt
nýbúinn að lesa um konu sem hafði
fengið ókunnugan mann til aö
myrða manninn sinn.
SavUl var djúpt sokkinn í hugs-
anir um leigumorðingja er hann
kom heim tU sín úr vinnunni, 11.
ágúst 1987.
Hann kom akandi á bUnum sín-
um og þegar hann ók hjá húsi Ritu
sá hann aö bíll hennar stóð fyrir
framan húsið og undir honum að
framanverðu var bíllyfta enda var
annaö framhjóhð ekki á. Undan
bUnum stóðu fótleggir í gallabux-
um og íþróttaskóm af þeirri gerð
sem Rita var vön að ganga í.
Skyndileg ákvöröun
Er SavUl sá fótleggina eygði hann
allt í einu lausnina á vanda sínum.
Dean Savill.
Niael Savill.
Bijóstkassinn hafði brotnað og
andhtiö var Ula leikið. Þess vegna
hélt Savih í .fyrstu að augu hans
væru að blekkja hann. Svo varð
honum ljóst að svo var ekki. Þá
stóö hann um stund sem lamaður.
Björgunarmennirnir horfðu á
hann og loks spurði einhver hann
hvort honum hefði orðið svo Ult viö
að sjá manninn sem týnt hefði líf-
inu af því hann kenndi sér um
óhappið.
„Nei, það má ekki vera hann,“
sagði Saville þá. „Það má ekki vera
Dean.“
„Hver er Dean?“ spurði þá einn
sjúkrahðanna.
„Sonur minn,“ svaraði SavUle.
„Ég var alveg viss um að það væri
hún.“
Þögn og undrun
Sjúkrahðinn sem SavUl sagði
þetta við virti hann fyrir sér um
stund, undarlegur á svip. Svo sneri
hann sér að félaga sínum og ræddi
viö hann einslega. Þeim kom sam-
an um að svar Savills hefði verið
undarlegt. Hann hafði sagt að hann
hefði verið alveg viss um að það
hefði verið „hún“. Hvaða konu var
hann að tala um? Gat verið að ekki
væri um slys að ræða eins og í
fyrstu hafði verið talið? Eftir
nokkra umræðu settist sjúkralið-
inn inn í bílinn og kallaði á lög-
reglu í fjarskiptatæki.
Nokku síðar komu rannsóknar-
lögreglumenn á vettvang. Þeim
duldist ekki að Nigel SavUl var afar
illa haldinn, nánast í losti eftir það
sem gerst hafði, en engu að síður
hélt hann því aðspurður fast fram
að um slys hefði verið aö ræða.
Hann hefði ekki gert sér grein fyrir
því að hann hefði ekið á bíl Ritu
Lyle fyrr en eftir á. Lögreglumenn-
irnir trúðu honum ekki og færðu
hann á lögreglustöðina tU frekari
yfirheyrslu.
Alger ósigur
Er á lögreglustöðina kom sagði
Nigel Savill hins vegar sannleik-
ann. Hann reyndi þar að færa að
því rök að ekki væri hægt að ákæra
hann fyrir að hafa myrt son sinn.
Hann hefði ekki vitað að það var
hann sem var undir bílnum. Það
yrði því að teljast slys að hann hefði
orðið syni sínum að bana. Þá væri
ekki hægt að dæma hann fyrir
morðið á Ritu Lyle því hún væri
bráðlifandi. í rauninni væri því
ekki hægt að ákæra hann fyrir
neitt.
Rannsóknarlögreglumönunum
fannst lítið til þessarar rökfræði
koma og Savill var settur í fanga-
klefa en málið síðan tekið til frek-
ari rannsóknar.
Svo fór að sjálfsögðu að Nigel
SavUl var ákærður fyrir morðið á
syni sínum, Dean. Þá fékk hann aö
vita að Dean, sem var tvítugur,
hefði haft í hyggju að kvænast Ritu
Lyle enda væri hann faðir sonar
hennar, Grants.
Sannleikurinn var sá aö Dean
haföi kynnst Ritu skömmu eftir að
hún ílutti í húsið við hliðina á húsi
foreldra hans. Þau höfðu síðan hist
reglulega en ekki þorað að opin-
bera samband sitt vegna þess ofur-
kapps sem Nigel Savill lagði á að
koma Ritu burt úr hverfinu. Því réð
meðal annars að Dean gekk enn í
skóla og varð að treysta á fjár-
hagslegan stuöning foreldra sinna
til að geta lokið náminu.
Nú býr enginn í húsi Nigels Sa-
vill. Sjálfur er hann í fangelsi en
kona hans fluttist heim til móður
sinnar. En Rita Lyle býr enn í
næsta húsi.