Dagblaðið Vísir - DV - 11.05.1991, Side 31

LAUGARlÍáÍáátÍl.-MAl 1991.
43
Helgarpopp
Umsjón
Snorri Már Skúlason
Lærir meðan lifír
popptónlist ekki það sama á popp-
tónlist. Sum er klisjukennd, inni-
haldslaus og kennir ekkert nýtt.
Hinn póllinn í listapoppinu er Pet
Shop Boys. Undirritaður brá sér á
tónleika með tvíeykinu og upplifði
ásamt þúsundum, kvöldstund sem
hann hefur ekki enn áttað sig á til
fulls. Tónleikar er kannski ekki
rétta orðið á því sem fram fór. Leik-
sýningu eða söngleik væri nær að
kalla uppákomuna. Alténd hefur
sá sem hreyfir penna lært að tón-
leikar eru ekki það sama og tón-
leikar.
Hverjir eru þeir?
Pet Shop Boys er dúett. Neil
Tennant er söngvari og gítarleikari
með meiru auk þess að vera mál-
pípa flokksins. Hann hóf tónlistar-
feril sinn sem gítarleikari í þjóð-
lagasveit í Newcastle í kringum
1970. Stuttu síðar fluttist hann bú-
ferlum til London þar sem hann
grúfði sig yfir sagnfræðileg rit í
háskóla þar í borg. Er námi sleppti
helgaði Tennant sig blaðamennsku
í tíu ár jafnframt því sem hann
samdi tónlist inni í skáp. Árið 1983,
er hann var aðstoðarritstjóri tón-
listaritsins Smash Hits, var hann
sendur til New York til að taka við-
tal við Police. Vestra hitti hann
útsetjarann Bobby 0. og ávöxtur
þess fundar varð fyrsta smáskifa
Pet Shop Boys, West End Giris.
Tennant var komin út úr skápnum.
Hinn hlédrægi Chris Lowe hóf
feril sinn á tónlistarsviðinu um-
vafinn básúnu í skólahljómsveit.
Því næst fékk þungarokkshljóm-
sveit að njóta krafta hans og á þeim
vettvangi lagði hann hendur á
hljómborð. Fingur hans gældu síð-
an við slaghörpu seint á 8. áratugn-
um er Lowe lék með ónefndri djass-
hljómsveit. Það var svo árið 1981
er Lowe var hálfnaður í arkitek-
túrnámi að hann hitti Neil Tennant
og saman stofnuðu þeir Pet Shop
Boys. Dúettinn var lítt starfandi í
tvö ár eða þar til Neil Tennant fór
í hina örlagaríku ferð til New York.
Vilja fara nýjar leiðir
Þrátt fyrir að Pet Shop Boys hafi
starfað í átta ár hefur dúettinn
sjaldan lagt land undir fót til að
kynna ólíkum þjóðum fagnaðarer-
indi sitt. Til þess liggja ýmsar
ástæður. Ein er sú að tvímennin-
ingarnir hafa sérstakar skoðanir á
því hvernig góðir tónleikar eiga að
vera. Þeir hcifna t.d. hinu dæmi-
gerða tónleikaformi sem hefur ver-
ið við lýði í 30 ár. Því formi þegar
rokkstjörnunni er stillt upp sem
líkneski fremst á sviðinu og æstur
múgurinn baðar til hennar hönd-
unum í einhvers konar tilbeiðslu.
Hver sviðshreyfing er útjöskuð og
klisjukennd og hefur sést 1000 sinn-
um. Pet Shop-piltarnir vilja bjóða
upp á eitthvað nýtt og öðruvísi.
Þegar félagarnir fóru í sína fyrstu
heimsreisu áriö 1989 gerðu þeir til-
raunir á áheyrendum með því aö
Tennant í þann veginn að uppgötva hlutverk stólsins.
varpa á vegg nokkrum stuttmynd-
um sem kvikmyndaleikstjórinn
kunni Derek Jarman hafði gert
sérstaklega fyrir tvíeykið. Mynd-
irnar áttu að virka sem auka vídd
á tónlistina.
Þegar yfirstandi ferð lá á teikni-
borðinu vildu Tennant og Lowe
enn fara nýja leið. Draumurinn var
að setja upp sýningu sem bæri ein-
kenni leikhúsuppfærslu. Eitthvað
í líkingu við það sem David Bpwie
og Pink Floyd eru fræg fyrir. í því
skyni höfðu þeir samband við leik-
stjóra og hönnuð frá bresku ríkisó-
perunni, þá David Alden og David
Fielding. Reyndar höfðu þessir
fjórir starfað saman í stuttan tíma
árið 1986 og þá í sama tilgangi, þ.e.
að setja upp leikhústónleika. Eftir
að æfingar voru hafnar og hönnun
leikmynda og búninga var í fullum
gangi mætti umboðsmaður Pet
Shop Boys á eina æfinguna með
reikningsdæmi sem hljóðaði upp á
70 milljón króna tap á tónleikferð-
inni, jafnvel þó uppselt yrði á alla
tónieikana. Slíkan bagga réðu bök
Tennants og Lowe ekki við og því
var pakkað saman. Síðan eru liðin
fimm ár og á þeim tíma hafa Pet
Shop Boys komið sér í hóp stærstu
poppnúmera Bretlands. Aðstæður
eru því breyttar, bökin orðin breið-
ari og því mögulegt að framkvæma
drauminn. Poppsíða DV fékk hlut-
deild í draumnum annan dag maí-
mánaðar.
Tónleikarnir
Þegar undirritaður gekk í myrkv-
aðan salinn í Valby-höllinni í Kaup-
mannahöfn blöstu við sjónum gríð-
armikil leiktjöld og á sviöinu var
hópur grímuklædds fólks sem lét
öllum illum látum. Ekki var mögu-
legt að greina Pet Shop-piltana í
mergðinni, ekki til að byrja með.
Augu stóðu á stilkum yfir sjónar-
spilinu á meðan fyrstu tónar
kvöldsins fylltu salinn. Múgurinn
var strax vel með á nótunum og
undirritaður, sem mætti með gagn-
rýnum hug, var fyrr en varði far-
inn að rugga sér í lendunum með
dofinn þanka. Tónlistin og allt það
meðlæti sem borið var fram var á
góðri leið með að taka stjórnina líkt
og lyf sem dælt er í æð. En skyndi-
lega var sem undirritaður væri
sleginn blautri tusku. Hljóðfærin á
sviðinu voru álíka mörg og geir-
fuglarnir í Grímsey, og þó, úti í
horni mátti greina tvær verur sem
virtust sýsla við eitthvað sem líkt-
ist hljómboröi og gítar. Tónlistin
var að megni til fengin úr nútíma
spiladós, nefnilega forituðum tölv-
um og samplerum. Góðu heilli var
nánast ekkert af tónlistinni svo-
kallað „playback". Söngur var vit-
anlega allur sunginn á staðnum og
í stöku lagi brá Chris Lowe hljóm-
borði framan á sig. Að öðru leyti
gerðu Pet Shop Boys út á sjónar-
spihð og gerðu vel. Dansararnir
voru niu talsins og obbi þeirra ku
vera ballettlærður. Leikrænir til-
burðir, fjölbreyttir búningar og
breytileg leikmynd gaf tónhstinni
nýja vídd. Tónlistina upplifðu
áheyrendur ekki einungis sem tón-
listarflutning heldur gáfu téðir
þættir múgnum tækifæri til að
túlka tónlistina með öðru skilning-
arviti en eyrunum. Það sem áður
var eyrnakonfekt varð skyndilega
einnig veisla fyrir augað. Þetta var
svipað því að horfa og hlusta á
óperu. Þegar fólk fer í leikhús í
þeim erindagjörðum er það ekki
með augun á hljómsveitinni þó tón-
listin spili stærstu rulluná. Þaö er
sá leikur sem fram fer á sviðinu
sem hehlar ekki síður. Þaö er túlk-
un hstamannanna á sviöinu sem
gefur tónhstinni merkingu og
þannig var það einnig með tónleika
Pet Shop Boys. Þeir sem sáu The
Wall uppfærslu Roger Waters í
Berlín í júní í fyrra geta gert sér
hugmynd um hvernig leikhústón-
leikar eru.
Lagavalið var gott og tónlistar-
flutningur hnökralaus enda eyddu
félagarnir tveir óhemju tíma í for-
ritun og nostur við tölvur áður en
yfirstandandi heimshornaflakk
hófst. Lög á borð viö Its a Sin, Opp-
ortunities, West End Girls, Suburb-
ia, Rent, How can you expect to be
taken seriously, Jealousy og Where
the streets have no name (I can’t
take my eyes of you), glöddu áheyr-
endur. Hæst risu tónleikarnir þó í
uppklöppunarlaginu Always on
my mind sem hófst á löngu drama-
tísku intrói áður en sett var í fjórða
gír með tilheyrandi ljósagangi og
ballettstökkum. í heild var um
ánægjulega og umfram allt óvenju-
lega kvöldstund að ræða. Pet Shop
Boys hafa vahð að fara óvenjulega
leið í framsetningu á tónlist sinni
og þeim virðist hafa tekist dægilega
upp. Alténd hélt undirritaöur heim
með bros á vör ásamt þúsundum
tónleikagesta.
Gulrót er ekki það sama og gul-
rót. Þær eru ólíkar að lögun og
vissulega smakkast þær misjafn-
lega. Sumar eru ormétnar, aðrar
gamlar og útvatnaðar að innihaldi
svo hægt er að mynda bókstafinn
C með þeim og svo eru það þær
stinnu og fallegu sem spýta safa
þegar geiflur kljúfa þær. Uppskrift-
in að góðri gulrót er frjór og kraft-
mikill jarðvegur. Á sama hátt er
- DV á öðruvísi tónleikum með Pet Shop Boys