Dagblaðið Vísir - DV - 24.08.1991, Blaðsíða 15

Ég veit eiginlega ekkert
skemmtilegra en að veiða silung á
flugu. Fiðringurinn, sem fer um
mann þegar höggið kemur og fis-
létt flugustönginn titrar um leið og
fiskurinn tekur, er ólýsanlegur.
Sumum þykir meira varið í að
veiða silung í straumvatni en lygnu
vatni. Mér er nokk sama. Ég get
vart hugsað mér meiri hvíld eftir
strangan vinnudag en að skreppa
upp í Elliðavatn einn með sjálfum
sér í kvöldkyrrðinni og renna fyrir
silung. Ég er ekki viss um að íbúar
Reykjavíkur geri sér almennt grein
fyrir hvaða perlu þeir eiga við tún-
fótinn þar sem Elliðavatnið er.
Stefán heitinn Jónsson, fyrrum al-
þingismaður og sportveiðimaður,
sagði eitt sinn að Elhðavatnið væri
háskóh fluguveiðimanna. Svo erfitt
væri að veiða fisk á flugu í vatninu
að sá sem næði tökum á því væri
| útlærður og veiddi í öllum öðrum
vötnum. Ég er sannfærður um að
þetta er rétt.
Það er vissulega gaman líka að
veiða í straumvatni. Það er bara
allt öðruvísi. Þar leita menn uppi
ákveðna hylji og reyna fyrir sér.
Og þegar flskur er dreginn mót
straumi eru átökin meiri og maður
finnur betur fyrir fiskinum.
Hvers vegna lax?
| Ég hef oft verið spurður að því
hvort ég stundi ekki laxveiðar. Ég
hef ætíð svarað þeirri spumingu á
þann veg að ég sé silungsveiðimað-
ur. Það hefur ekki þótt stórmann-
legt svar og oftar en ekki verið
brosað að því. En þetta er samt al-
veg satt. Laxveiði hefur ekki heill-
að mig. Sjálfsagt hefur spilað þar
inn í hversu óhemju dýr veiðileyfin
eru. Ég er ekki innundir hjá bönk-
unum, Landsvirkjun eða öðrum
milljarðafyrirtækjum sem bjóða
vildarvinum í dýrar laxveiðiár.
Þess vegna hef ég haldið mig við
silunginn. Hann er minn fiskur.
Á dögunum fórum við veiðifélag-
amir vestur í Dali að veiða silung.
Okkur var sagt að það slæddist lax
og lax upp þessa ágætu á en hún
væri þó fyrst og fremst silungsá.
Það leist okkur vel á og hugðum
gott til glóðarinnar. Við byrjuðum
að veiða seinnipart dags og hann
var tregur. Félagar mínir settu þó
ih
tvo eða þrjá laxa yfir daginn ef
heppnin er með. En þar sem veiði-
vonin er meiri kostar dagurinn 50
og allt upp í 130 þúsund krónur
yfir hásumarið. Og enda þótt mér
hafi þótt gaman að draga maríulax-
inh minn myndi það aldrei hvarfla
að mér að greiða slíkt verð fyrir
einn laxveiðidag. Ef menn beita
fullri skynsemi þá er engin
skemmtun þess virði að greiða
þessar upphæðir fyrir að njóta
hennar einn dag.
Þá kann einhver að spyrja:
Hvernig stendur á því að menn
greiða samt þetta verð fyrir lax-
veiðidaginn? Svariö er í sjálfu sér
einfalt. Það eru til svo ríkir menn
hér á landi að þeir greiða þaö sem
upp er sett fyrir það sem þá langar
til að gera. En þeir sem þó sprengja
verðið mest upp eru erlendir millj-
ónamæringar sem koma hingað á
einkaþotum til laxveiða. Það er of-
ur skÚjanlegt að bændur, eigendur
ánna, og þeir sem taka árnar af
þeim á leigu sprengi upp verðið
fyrst til er fólk sem vill greiða það
sem upp er sett. Mér er það aftur
á móti óskiljanlegt hvers vegna
venjulegir daglaunamenn láta
ceyma sig út í þetta.
Að veiða
upp í kostnað
Áður en laxeldið kom til sögunn-
ar hér á landi og verð á laxi var
mjög hátt í verslunum gátu stanga-
veiðimenn auðveldlega veitt lax
upp í kostnað. Nú er það ekki hægt
vegna þess einfaldlega að menn
losna ekki við fiskinn á því verði
sem þarf til að hafa upp í kostnað.
Og raunar losna flestir alls ekki við
hann nema að gefa hann vinum og
kunningjum.
Sporðataka
og sjónrennsli
Ég bý nærri Elliðaánum. Hér áð-
ur fyrr, meðan hægt var að veiða
upp í kostnað, sá maður menn
húkka fisk. Þeir voru með þrí-
krækju og sökku á taumnum. Síð-
an köstuðu þeir þvert yfir hyl, full-
an af fiski, létu krækjuna sökkva
og kipptu í. Undantekningarlítið
var fiskur húkkaður á krókinn.
Þetta kölluðu gárungar að fiskur-
inn hefði „sporðgleypt". Þegar
menn höfðu fengið það marga fiska
að þeir töldu sig búna að hafa upp
í kostnað hófu þeir eiginlegar veið-
ar. En áður var húkkaði fiskurinn
falinn vel eða helst keyrður burtu.
Mér er sagt að eftir að ekki er
hægt að veiða upp í kostnað hafi
menn hætt þessu. Aftur á móti
nota margir þá húkkaðferð sem
kölluð er að sjónrenna upp í fisk.
Það geta þeir sem hafa góða sjón
og vatnagleraugu. Það er auðvitað
ekkert annað en húkk, þó með öðr-
um hætti sé en að kasta þríkrækju
með sökku þvert yfir hyl og kippa í.
Vegna þessa alls er mér óskiljan-
legt hvers vegna menn kaupa einn
dag við laxveiðar fyrir 50 til 130
þúsund krónur.
Sama hvað veiðist
Það sem er þó verst við þessa
verðlagningu er að jafnvel þótt ár
séu vatnslitlar, eins og svo margar
þeirra hafa verið í sumar og veiðin
því í lágmarki, lækkar veiðileyfið
ekkert. Ég er ansi hræddur um að
ef Stöð 2 stytti dagskrá sína niður
í 2 tíma á dag en áskriftargjaldið
héldist óbreytt myndi heyrast hljóð
úr horni. En leigusalar áa, sem lítið
sem ekkert veiðist í vegna vatns-
leysis eða einhverrar annarrar
óáranar, komast upp með að halda
dýrum veiðileyfum óbreyttum.
Vegna þessa hef ég ákveðið að
vera áfram silungsveiðimaður.
Vissulega var gaman að draga mar-
íulaxinn. Ekki síst vegna þess að
ég átti ekki von á að fá lax í þess-
ari á. Daginn eftir að hann veiddist
vorum við komin í aðra á þar sem
bara veiðist silungur og við veidd-
um vel af bleikju. Oft var tekið fast
í og stöngin titraði og gamli, góði
fiðringurinn fór um mann. Ekki
skemmdi það fyrir að hann tók
flugu, hannaða af tengdasyni mín-
um, sem verið var að sannreyna.
Það gerðu laxinn og bleikjurnar
lika daginn áður. Og þegar þeim
stærstu var landað var ánægjan
engu minni en þegar maríulaxinn
var veiddur. Það munaöi bara því
óvænta sem fylgdi því að setja í
laxinn.
Sigurdór Sigurdórsson
f
Hvers virði er ánægian?
LAUGARDAGUR 24. ÁGÚST 1991.
í nokkrar bleikjur og þegar komið
var nærri kvöldmat voru íjórar all-
vænar bleikjur komnar á land. Ég
hafði ekkert fengið og var orðinn
svekktur. Ekki síst þar sem dóttir
mín hafði veitt þrjá af þessum íjór-
um fiskum og brosti hróðug. Mér
þótti sem hún væri að gera grín að
gamla manninum. En svo hfnaði
yfir mér.
' „Kastaðu aðeins lengra, það hgg-
ur þárna væn bleikja," var kallað
til mín. Ég gerði það og viti menn,
hann var á. Þetta reyndist tveggja
punda falleg bleikja. Enn lifðu tvær
stundir af veiðitíma dagsins. Ég
færði mig í fallegan hyl og var nú
vongóður um að fá fleiri bleikjur.
Ég var þarna einn og kastaði eftir
kúnstarinnar reglum. Ekkert gerð-
ist nokkra stund. En þá kom högg-
ið. „Þessi er væn,“ hugsaði ég. „Það
verður gaman að eiga við hana.“
Ég var svo sem ósköp rólegur, enda
veitt allmargar bleikjur um dag-
ana.
Maríulaxinn
Þá gerðist það. Fiskurinn stökk
upp úr, hátt upp úr vatninu. „Hver
ands........þetta er lax, karl
minn,“ sagði ég við sjálfan mig. Og
meira að segja upphátt, aleinn í
kvöldkyrrðinni. Ég verð að játa að
hjartslátturinn jókst nokkuð.
Þarna var í fyrsta sinn lax á færinu
hjá mér. Sjálfur maríulaxinn og ég
kominn á þennan aldur.
Og þá blossaði upp sú hugsun að
ég mætti ekki missa þennan fisk.
Ég yrði að ná honum hvað sem það
kostaði. í gegnum huga minn þutu
sögur laxveiðimanna um hvemig
þeir þreyttu laxana tímunum sam-
an áður en þeir lönduðu þeim. Bar-
áttan gat jafnvel staðið í marga
klukkutíma. Ég þóttist þó hafa séð,
þegar hann stökk, að þetta væri
enginn stórlax. En samt sem áður
var ég hikandi. Átti ég að fara að
þreyta djöfsa og draga hann síðan
örmagna að landi? En hversu vel
var hann fastur á? Var ekki hætta
á að missa hann?
Þessar hugsanir og fleiri fóru í
gegnum huga minn á örskotsstund.
Og eiginlega vissi ég ekki hvað ég
átti að gera. í þessu fáti mínu var
laxinn allt í einu kominn upp á
grynningar. Ég stökk til og skellti
háfnum yfir fiskinn til þess að vera
nú öruggur um að halda honum
og það tókst.
Það sem hafði gerst var einfald-
lega það að í fátinu dró ég laxinn
bara beint á land. Ég játa að þetta
voru ekki veiðimannslegar aðfarir.
En það bjargaði mér að laxinn var
ekki stór. Bara fjögur pund. En
þarna lá samt maríulaxinn minn.
Og ég var heldur betur góður meö
mig þegar veiðifélagar mínir komu
og spurðu hvernig gengi. Ég reyndi
samt að sýnast pollrólegur og svar-
aði:
„Þetta er nú heldur dræmt, ég
náði þarna einum smálaxi." Ég
þurft að taka þó nokkuð á til að
halda ró minni en springa ekki úr
monti.
Laxveiðimaður?
Eftir að þetta var nú allt um garð
gengið fór ég aö velta þvi fyrir mér
hvnrt ée mvndi fá laxveiðibakteríu.
Laugardagspistill
Sigurdór Sigurdórsson
Vinir mínir ýmsir höfðu sagt mér
að eftir að ég hefði fengið fyrsta
laxinn fengi ég laxveiðidellu. Það
skal játað að það var gaman að
draga þennan lax. Ég játa það líka
að ég gæti vel hugsað mér að renna
aftur fyrir lax. En þá komum viö
að aðalatriöi þessa máls. Verðinu á
laxveiðileyfunum.
Það er vissulega hægt að komast
í litlar ár þar sem dagurinn kostar
15 til 30 þúsund krónur og maður
getur átt von á að fá lax. Ef til vill