Dagblaðið Vísir - DV - 22.01.1994, Qupperneq 22

22
LAUGARDAGUR 22. JANÚAR 1994
Sérstæð sakamál
Ungu ókvæntu mennimir fjórir
voru alltaf saman þegar þeir gátu.
Andreas Berkel, Hans-Joachim
Miiller, Thomas Deimling og Har-
ald Hilbrath voru aliir fæddir sama
árið og stóðu nú á þrítugu. Þeir
unnu allir hjá sama fyrirtækinu,
efnaverksmiðju BASF í Ludwigs-
hafen í Þýskalandi, þar sem þeir
stóðu vaktir. Þeir höfðu góð laun,
áttu sameiginlega vini og sóttu
mest eitt og sama kafíihúsið.
En dag einn ákváðu þeir að
standa að sameiginlegu átaki til að
tryggja nægilegar tekjur í framtíð-
inni og sú ákvörðun olli þáttaskil-
um í lífi þeirra og annarra.
Ástæðan til að mennirnir fjórir
fóru að ræða fjármál framtíðarinn-
ar var fyrst og fremst sú að það
kostar peninga að vera ókvæntur
og stunda skemmtanalífið meira en
góðu hófi gegnir. Þótt þeir hefðu
góð laun, eins og fyrr segir, dugðu
þau einfaldlega ekki til að standa
undir kostnaði við aUt það sem
þeir gerðu í frístundum.
í fyrstu var rætt um að koma á
fót einhvers konar fyrirtæki eða
atvinnurekstri sem gæfi vel af sér
á skömmum tíma en það var eins
og það flæktist fyrir þeim félögum
að finna þá tegund fyrirtækis sem
svaraði tÚ þeirra krafna.
Eiginkona
vinnufélagans
Andreas ákvað að beita töfrum
sínum á veikara kynið í þeim til-
gangi að tr/ggja framgang málsins.
Hann valdi Angeliku Klee, tuttugu
og sex ára, eiginkonu starfsfélaga
og þriggja barna móður. Hann
hafði orðið þess var að á vissum
stundum hafði hún gefið honum
hýrt auga.
f
Andreas for nú að sýna henni
mikinn áhuga og brátt var sem
Angelika hefði gleymt því að hún
var gift kona og móðir. Þaö var sem
Andreas hefði náð svo sterkum
tökum á henni að hún gerði alit
sem hann bað hana um. Brátt var
þvi ljóst að hún hentaði einmitt til
þess sem fjórmenningarnir höfðu í
huga.
Dag einn, nokkru síðar, fór
Andreas með Angeliku til Frank-
furt þar sem hún fékk sér greiðslu-
kort. Hann hafði þá fullvisað hana
um að það væri miklu æskilegra
að ganga með slíkt kort en reiðufé.
Þá skrifaði hún samhliða undir yf-
irlýsingu um að Andreas væri sá
sem fá ætti útborgað líftryggingar-
féð týndi hún lífinu við þær að-
stæður sem ákvæðin sögðu til um.
Angelika Klee.
engar.
Þótt „morðkvartettinn“, eins og
hann var síðar nefndur, hafi ekki
þekkt staðinn fyrirfram þótti tví-
menningunum sem þarna voru á
ferð með Angeliku hann henta afar
vel. Vart yrði hægt að finna annan
betri.
Kunnur staður
Það átti hins vegar eftir að koma
í ljós að staðurinn hentaði ekki
aðeins vel til morðs heldur einnig
annars. Af því giiið var djúpt not-
uðu það margir sem vildu losna við
gamla bíla og hræ og ýttu þeim
fram af brúninni. Þá var staðurinn
einnig nokkuð vinsæll hjá bílþjóf-
um sem þurftu að losna við bíla
sem þeir gátu ekki lengur látið sjá
sig í. Lögreglan kom því reglulega
í eftirlisferð í gilið. Það hefði í sjálfu
sér átt að vera kostur en margt fer
öðruvísi en ætlað er.
Þegar ferðafélagamir höfðu
ákveðið að lengra væri óþarfi að
fara með Angeliku gerðu þeir ráð-
stafanir til að hún yrði meðfærileg
þessar síðustu stundir lífs hennar
eftir að henni var orðið ljóst að hún
hafði verið leidd í hræðilega gildru.
Verður nánar að því vikið en nokk-
ur atriði framkvæmdarinnar hafa
Fj ármögnunin
Hugmyndin
Það var einkum Andreas Berkel,
sá úr hópnum sem mestrar kven-
hylli naut, sem fékk flestar hug-
myndimar. Og þar eð hann var
mikið upp á kvenhöndina var ef til
vill ekki að furða þótt hann kæmist
að lokum að þeirri niðurstööu að
helst væri að hefia rekstur ein-
hvers konar vændishúss.
Fjórmenningamir íhuguðu málið
um hríð og komust að þeirri niður-
stöðu að sækja mætti stúlkumar
til Thaílands. Yrði síðar eitthvaö
að því fundið hvað þær hefðu fyrir
stafni í Þýskalandi mætti alltaf
senda þeir til síns heima á ný en
þó ekki fyrr en keypt hefði verið
handa þeim líftrygging. Síðan yrði
séð fyrir því að stúlkurnar týndu
skyndilega lífinu. „Það er mildð af
hættulegum skorkvikindum þar
syðra,“ sagði einn þeirra er þeir
sátu saman á kaffihúsinu eitt
kvöldið. Svo brostu þeir allir.
Greiðslukorta-
brellan
Er hér var komið þótti félögunum
fiórum sem þeir væm famir að
eygja betri tíð, án reglubundinnar
vaktavinnu. Eini vandinn nú var
sá að fé skorti til að koma vændis-
húsinu á fót. Engin lausn virtist
þó alveg í augsýn en svo gerðist það
dag einn að Andreas Berkel hitti
sölumann hjá tryggingafélagi sem
kunni brellu. Hann fullvissaöi Ber-
kgLum að enginn yandi væri að ná
í fimm hundmð þusund mörk, jafn-
virði um tuttugu milljóna króna,
ef finna mættieinhvern sem færist
á ferðalagi $ém hann hefði greitt
fyrir með Eurocard-greiðslukorti.
Leigði viðkomandi til dæmis bíl,
borgaði með slíku korti og færist
borgaði tryggingafélagið sjálfkrafa
umrædda upphæð.
Andreas fannst hugmyndin góð
og vissulega var hún freistandi.
Hann fór á fund félaga sinna og
brátt vom þeir á einu máli um að
lausn væri fengin á fiármögnunar-
vandanum. Enginn þeirra hafði þó
í huga að fóma sjálfum sér, hinum
þremur til hagsbóta. Því yrði að
finna einhveija persónu sem léti
síöar lífið svo fá mætti tryggingar-
féð útborgað.
Bílaleigubíllinn
Það var gott veður þá sumardaga
þegar lokaþættir þessa harmleiks
stóðu yfir. Langvarandi hitum fylg-
ir stundum nokkur órói og því tók
Angelika þvi feginsamlega þegar
Andreas bað hana að koma með sér
í ökuferð til Suður-Frakklands.
Hann sagðist hafa fengið lánaðan
húsvagn til ferðarinnar hjá vini
sínum.
Andreas sagði þó einn vanda
óleystan. í staðinn fyrir húsvagn-
inn hefði hann lofað vini sínum að
lána honum bífinn sinn. Gæti
Angelika því ekki gert honum þann
greiða að taka á leigu bíl í eigin
nafni til ferðarinnar? Hentugast
væri að hún borgaði fyrir hann
Angelika átti þrjú börn á aldrinum
fimm til átta ára.
Harald Hilbrath og Thomas Deimling með verjanda sínum, til hægri.
með greiðslukortinu. Hún gerði
það sem vinur hennar bað hana
um án þess að gera sér grein fyrir
þvi til hvers það myndi leiða.
Þegar öllum undirbúningi að
ferðalaginu var lokið sagði Andre-
as við Angeliku að á síðustu stundu
hefði komið upp hjá sér vandamál.
Hann gæti ekki farið fyrsta áfang-
ann með henni í húsvagninum því
hann þyrfti að sinna viðskiptaer-
indum í Ludwigshafen. Það tæki
þó aðeins skammán tíma. Hann
kæmi til hennar á leiðinni og svo
yrðu þau saman í leyfinu.
Hugmyndin var hins vegar sú að
félagamir þrír, Hilbrath, Miiller og
Deimling, tækju að sér að koma
Angeliku fyrir kattamef gegn dá-
góðum hluta í tryggingarfénu.
Andreas ætlaði hins vegar að eiga
óhagganlega fiarvistarsönnun í
Ludwigshafen þegar morðið yrði
framið.
Síðasta ferðalagið
Glöð, ánægð og full eftirvænting-
ar lagði Angelika Klee upp í sitt
síðasta ferðalag. Hilbrath settist
undir stýri en hún við hlið Mullers
í húsvagninum. Fjórði félaginn,
Deimling, fylgdi á eftir í hæfilega
mikilli fiarlægð í bílaleigubílnum
svo að Angelika sæi hann ekki.
Hann átti eftir að koma mikið við
sögu í morösamsærinu.
Framan af gekk allt vel en Ijóst
varð að Andreas tefðist eitthvaö
lengur heima en hann hafði gert
ráð fyrir. Þess vegna vom þeir Hil-
brath og Mtiller enn með Angeliku
þegar þau komu á sýsluveg 100 C
í Ólpunum í Suður-Frakklandi,
vakið furðu.
Þegar bílaleigubílinn fór fram af
brúninni sat Angelika í honum. Og
þegar lögreglan kom að flakinu á
gilbotninum lá lík hennar endi-
langt í framsætinu. Hjá því voru
skilríki, þar á meðal leigusamingur
bílsins, sem sýndu hver hin látna
var.
Mistökin
Ætlun fiórmenninganna var aug-
ljós. En það er stundum svo þegar
beita þarf fólk ofbeldi að eitthvað
fer úrskeiðis. Og stundum kemur
það fyrir að afbrotamenn gera af-
drifarík mistök álagsins vegna og
svo var einnig í þetta sinn.
Vandi þremenninganna, er kom
að því að steypa bílnum niður í
gilið, var að flytja þurfti Angeliku
milli farkosta. Þaö hefur sýnst ætla
að verða erfitt og því var einhveiju
bragðið um háls hennar. Það sýndi
rautt hálsfar. En það var annað
sem vakti enn meiri athygli og það
var að bundið var fyrir augu Ange-
liku og sterkt límband hafði verið
sett yfir munn hennar til að þagga
niður í henni. Af einhveijum
ástæðum höfðu þremenningamir
ekki fiarlægt þessi ummerki of-
beldisins. Og lögreglan var ekki
lengi að sjá að vart hefði Angelika
reynt að hengja sig en síðan keflað
sig sjálf, bundið fyrir augun og ekið
fram af gilbrúninni.
Frekari rannsókn málsins leiddi
í ljós að hin látna var tryggð á þann
hátt sem ákvæði greiðslukorta-
samningsins sögðu til um.
Málalyktir
Muller leiddur i réttinn.
skammt frá bænum Barcelonet.
Þar hagar þannig til að vegurinn
liggur hjá gili en vegarmegin er
snarbrattur, sjötíu og fimm metra
hár klettavegur. Þama hafa orðið
nokkur.slys og era líkur á að nokk-
ur lifi af fall á gilbotninn sagðar
Máhð var tekið fyrir í landsrétt-
inum í Frankenthal í fyrrahaust
og þar með lauk þessu óvenjulega
morðmáli meö þungum fangelsis-
dómum yfir Deimling, Hilbrath og
MiUler.
Andreas Berkel, sem hafði ætlað
að tryggja með fiarvistarsönnun
sinni að hann yröi ekki bendlaður
við málið, var að sjálfsögðu hand-
tekinn eins og félagar hans en hann
framdi sjálfsvíg í gæsluvarðhaldi
með því að taka inn eitur. Veriö er
aö rannsaka hvemig honum tókst
að fá því smyglað inn í klefann hjá
sér.